Zamiast karania

W związku z tym, iż często stosowaną przez dorosłych "metodą wychowawczą" jest agresja, chciałabym przybliżyć jakim innym sposobem można by zmienić postępowanie dzieci Często mówi się dzieciom coś, czego potem żałujemy. Wielokrotnie zastanawiamy się jak to zmienić. Wiem z własnych doświadczeń, że proces takich zmian jest długotrwały i męczący, a niejednokrotnie brakuje dorosłym pomysłu na właściwą zmianę.

Często mówimy ze złością; "co się z Wami dzieje. ..! , Dlaczego ty nigdy nie postawisz butów na miejsce, znowu siedzisz przed telewizorem ". Wtedy zwykle zarzekamy się, że już nigdy swoich zastrzeżeń nie wyrazimy w taki sposób. Jednak mało kto następnym razem zmienia swoje postępowanie, sytuacja taka ma miejsce dlatego, iż zwykle nie przyjdzie nam do głowy aby zastosować najprostszą poza złością metodę reakcji.

Zwykle dużo łatwiej zastosować karę niż pomyśleć jak nie agresywnie i konstruktywnie rozmawiać z dzieckiem. Karanie bowiem jest nie tylko bardzo nieefektywną metodą utrzymania dyscypliny ale także najprostszą drogą do przekonywania drugiej strony aby starała się zerwać za wszelką cenę (także cenę kontr agresji) z tą formą poniżenia. Ponadto Wielu rodziców stosuje kary nie z innych przyczyn a jedynie dlatego, że nikt wcześniej nie zadał sobie trudu, aby nauczyć ich innej metody rozwiązywania konfliktów. Jakkolwiek utrzymanie dzieci w ryzach innymi niż kary metodami może frustrować rodzica lub pedagoga, jednak należy podkreślić, iż dyscyplina powinna być dokładnie przemyślanym, nie agresywnym w formie programem, pomagającym młodym ludziom rozwinąć samokontrolę , a wszystkim stronom biorącym udział w jej procesie skuteczność. Dyscyplina musi opierać się na wzajemnym poszanowaniu i zaufaniu, bowiem są to jedyne środki zapewniające jej skuteczność na zawsze, a nie jedynie tymczasowe działanie.

Stosowanie kary zmusza do nadzoru nad osobą karaną, taka nieustanna kontrola rodzi u stale podporządkowywanej osoby brak wiary w to, iż cieszy się ona zaufaniem. Z kolei brak tego ostatniego jest jedną z większych dolegliwości w takiej sytuacji.
Niejako automatycznie rodzi się u osoby stale kontrolowanej postawa, którą moglibyśmy określić takimi słowami: "Skoro mi nie wierzysz to po co mam się zachowywać jakbyś chciał/chciała? ". W ten sposób "fałszywa nadzieja, że kara przypuszczalnie przyniesie rezultat ", nie tylko, faktycznie nie sprawdza się, ale także pomaga dziecku
"rozwinąć z większą siła opór i nieposłuszeństwo". Dlatego jak uważają autorzy książki "Jak mówić żeby dzieci nas słuchały, jak słuchać żeby dzieci do nas mówiły", aby rozwiązać problem, należy postępować następująco:
Krok 1 "Porozmawiaj o dziecięcych odczuciach i potrzebach.
Krok 2 Porozmawiaj o Twoich odczuciach i potrzebach.
Krok 3 Wspólnie zastanówcie się nad znalezieniem korzystnego rozwiązania.
Krok 4 Wypisz wszystkie pomysły bez oceniania ich.
Krok 5 Zdecyduj, który pomysł ci się podoba, który nie, a który planujesz wprowadzić
w życie.
".Jednocześnie należy podkreślić, iż powyższe kroki prowadzą do możliwych zmian w
dalszym postępowaniu z dziećmi. Logicznym ich następstwem są metody wprowadzane zamiast karania:

1.Wskazanie, w czym dziecko mogłoby ci pomóc- W sytuacji kiedy wiem, iż zrobiłem coś źle na pewno lepiej będę się czuł nie czując się bezwzględnie piętnowany i odrzucany, a akceptacja rodziców zawsze jest ważna dla dzieci.
2. Wyrażenie ostrego sprzeciwu bez atakowania charakteru - wyjaśnia bez wątpliwości, iż nie akceptujemy takiego postępowania, a brak ataku na charakter człowieka mówi: nie akceptuję tego co zrobiłeś ale ciebie tak.
3. Wyrażenie swoich uczuć i oczekiwań - Wyjaśnia całą sytuację nie pozostawiając wątpliwości i mówi co mogłoby naprawić już zaistniałe zło
4. Pokazanie dziecku jak może naprawić zło- jest najważniejszą drogą do przywrócenia sytuacji sprzed popełnienia zła, Jednocześnie wskazane jest
5. zaproponowanie kilku rozwiązań naprawy zła do wyboru
6. Przejęcie inicjatywy przez rodzica pozwala mu pomóc dziecku a jednocześnie
7. Dać dziecku odczuć konsekwencje złego zachowania.

Na podstawie książki A. Faber E. Mazlish: "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały
Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły".

Opracowanie: Izabela Beata Lewicka

Wyświetleń: 648