Opis i analiza przypadku wychowawczego

"Znaczenie samooceny jest, więc
ogromnie ważne dla funkcjonowania
jednostki, wpływa na wiele aspektów życia.
Konsekwencją negatywnej postawy wobec siebie
jest powstanie negatywnych postaw wobec
innych ludzi".
Janowski: "Poznawanie uczniów"

1. Wprowadzenie do diagnozy.
Wiek dorastania to okres w życiu człowieka, w którym dokonuje się przeobrażenie dziecka w osobę dorosłą. Bardzo ważną sprawą dla dorastających jest akceptacja. Aprobata towarzyszy jest jedną z najważniejszych potrzeb dorastającej młodzieży. Prawidłowy rozwój społeczny jednostki zależy w dużej mierze od stopnia akceptacji jednostki przez grupę, od jej popularności wśród rówieśników. Dezaprobata w stosunku do jednostki lub całkowite jej odtrącenie ze strony grupy pociąga za sobą objawy nieprzystosowania społecznego, które może nawet doprowadzić do całkowitego wykolejenia.

2. Przyczyna przystąpienia do diagnozy:
Niepokojące zachowania chłopca w postaci obniżenia wyników w nauce, wagarów, izolowanie się od rówieśników w klasie.

3. Przedstawienie diagnozowanego.
Diagnozowany przeze mnie chłopiec to X, uczeń klasy Y szkoły średniej. Posiada normalną, czteroosobową rodzinę. Stosunki z rodzicami układają się poprawnie, aczkolwiek chłopiec posiada znacznie lepszy kontakt z matką niż z ojcem.
W pierwszych latach nauki uczeń nie stwarzał żadnych problemów wychowawczych. Należał do pilnych, ambitnych, aczkolwiek mało zdolnych. Pierwsze symptomy kłopotów pojawiły się w klasie trzeciej. Były to kłamstwa, wagary, oceny niedostateczne. Promocję do klasy czwartej uzyskał dopiero po zdaniu poprawki z j. niemieckiego. W czwartym roku nauki powróciły problemy, w październiku zażył nadmierną ilość środków uspakajających.

4. Zastosowane metody badawcze:
Obserwacje, wywiady, kwestionariusze, m.in. do badania samoakceptacji.

5. Diagnoza: Niska samoocena chłopca.
Poczucie wartości zależy od tego jaką postawę przyjmujemy wobec siebie.
Od niej zależy, czy będziemy stawiać i realizować ambitne cele, czy wycofywać się z życia.
Można akceptować siebie, mimo słabości i wad, a można podkreślać niedostatki, nie lubić siebie - mimo zalet.
Samoakceptacja wyzwala zaufanie do innych, wiarę we własne siły.
Wyniki badań przeprowadzanych w klasie pozwalają stwierdzić u u ucznia X brak samoakceptacji, tzw. samoodtrącenie - nie akceptowanie siebie takim jakim się jest.

Konsekwencje niskiej samooceny mogą prowadzić do agresji,
nieumiejętności wchodzenia w stałe bliskie związki z innymi osobami, obniżenie wyników w nauce, szukania sposobów na wzmocnienie akceptacji w grupach nieformalnych, ucieczki w narkotyki i inne uzależnienia. Brak samoakceptacji jest groźny w skutki dla osobowości młodego, wchodzącego w życie człowieka.
Doprowadza do trudności w podejmowaniu i rozwiązywaniu przez niego sytuacji trudnych, wycofywaniu się z zadań, może prowadzić do prób samobójstwa i form autodestrukcji.

6. Propozycja działań profilaktycznych:
a. organizacja zajęć integrujących klasę,
b. włączanie ucznia X do wspólnych prac klasowych,
c. powierzanie mu odpowiedzialnych zadań,
d. stawianie realistycznych wymagań,
e. przeprowadzenie w klasie pogadanki na temat: "Jak podnosić poczucie własnej wartości?", a na spotkaniu z rodzicami "Jak dowartościować własne dzieci?"
f. stworzenie w klasie atmosfery pomocy i wsparcia ucznia X
g. ścisła współpraca z pedagogiem
h. ścisła współpraca z psychologiem
i. ścisła współpraca z rodzicami chłopca.

BIBLIOGRAFIA:

1. Żebrowska M. (red.) Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży. Warszawa 1982.
2. McGinnis A. Sztuka pewności siebie. Warszawa 1996.
3. Janowski A. Poznawanie uczniów. Warszawa 1999.
4. Łobocki M. (red.) Praca wychowawcza z dziećmi i młodzieżą. Lublin 1998.

Opracowanie: Ewa Pietrzak

Wyświetleń: 3685