Katalog

Małgorzata Jaros, T. Wolańczyk, A. Kołak
Różne, Rady

Jak poradzić sobie z dzieckiem nadpobudliwym?

- n +

Jak poradzić sobie z dzieckiem nadpobudliwym

Na czym polega problem:
- dziecko (i uczeń) ma trudności z koncentracją
- jest nadmiernie aktywne
- często zachowuję się impulsywnie
- cechują go zmiany nastrojów - wielka labilność w zachowaniu (to zachowanie jest bardzo skrajne).

W Polsce i na całym świecie problem ten znany jest od 143 lat.

Obecnie stosuje się określenia:
- zespół nadpobudliwości psychoruchowej połączony z zaburzeniami koncentracji uwagi
- zaburzenia hiperkinetyczne (hiperkinezja to wzmożona aktywność mięśni szkieletowych)

Rodzice takich dzieci mają poczucie winy, bezradności, zmęczenia, smutku, porażki i klęski. Obiecują sobie, że następnego dnia będą cierpliwi i lepiej sobie poradzą, ale następny dzień jest podobny.

Objawy pojawiają się najczęściej w szkole podstawowej. Dotykają około 10 % dzieci. Problem ten występuje dwa do trzech razy częściej u chłopców niż u dziewcząt. Te dzieci mają kłopoty z utrzymywaniem uwagi, są nadruchliwe i niezorganizowane. Takie cechy można spotkać u wielu dzieci, jednak w naszym przypadku objawy są bardzo nasilone - rodzice i nauczyciele nie mogą tego opanować, są często bezradni.

Dzieci te często nie są w stanie powstrzymać automatycznych reakcji, czyli pomyśleć i zatrzymać się zanim coś zrobią. Podczas zajęć sportowych i na przerwach mogą wpadać na innych, popychać i bić.

Rozpoznanie zespołu nadpobudliwości u dziecka jest dość trudne - pomaga w tym wnikliwa obserwacja. Jest to wtedy pewne, gdy charakterystyczne objawy występują stale od dłuższego czasu.

Dziecko nadpobudliwe nie ma czegoś za dużo, ale ma za mało zdolności do wewnętrznej kontroli zachowania. Takie dziecko biega, gubi, nie słucha.

Objawy nadpobudliwości możemy podzielić na grupy:
1. Kłopoty z kontrolą własnej impulsywności - dziecko wtrąca się do rozmowy, wyrywa się z odpowiedzią, nie potrafi czekać na nagrodę, na swoją kolej, przerywa lub przeszkadza innym.
2. Nadmierna aktywność ruchowa - dziecko ma nerwowe ruchy rąk lub stóp, nie umie usiedzieć w miejscu. Często jest w ruchu "biega jak nakręcone". Jest nadmiernie gadatliwe. Najpierw zrobi, potem myśli.
3. Zaburzenia koncentracji uwagi - dziecko nie potrafi skupić się na jednej czynności. Nie pamięta tego, co zadane, do lekcji zabiera się godzinami. Nie koncentruje się na szczegółach, jakby nie słucha co się do niego mówi. Unika zajęć wymagających dużego wysiłku umysłowego. Często gubi rzeczy (np. przybory szkolne, książki, zeszyty...), łatwo się rozprasza, zapomina o różnych codziennych sprawach.

Mimo wielu lat badań nie poznano dotąd dokładnych przyczyn tego zaburzenia. Takie dzieci prawdopodobnie odbierają mnóstwo niepotrzebnych informacji, które nie są przetwarzane i odfiltrowane. Środowisko może to pogorszyć lub złagodzić. Takie dziecko potrzebuje wsparcia, stałości reguł i kogoś kto złagodzi jego słabości. Nie wolno odrzucać takiego dziecka - wyniknąć mogą z tego konsekwencje psychologiczne i społeczne. Wtórnym problemem może być obniżenie poziomu edukacji oraz agresywne zachowanie.

W szkole ze względu na swoje uciążliwe zachowanie i impulsywność są postrzegane przez nauczycieli jako sprawiające duże kłopoty wychowawcze, jako gorsze, niegrzeczne, takie, których najlepiej pozbyć się z klasy. Zaburzenie objawia się nie tylko w zachowaniu, ale także w jakości pracy w szkole.

Ponieważ nie potrafią się skoncentrować, często odmawiają wykonywania zadań. W rezultacie nie kończą zadań lub wykonują je niedbale. Te dzieci mają często inne niepowodzenia: depresję, dysgrafię lub dysortografię. Niektóre osiągają dobre wyniki w nauce lecz większość otrzymuje gorsze stopnie niż wskazywałyby na to ich możliwości intelektualne.

Im gorsze oceny, tym mniejsza motywacja do nauki.

Te dzieci często wpadają w kłopoty, mają niskie poczucie własnej wartości, mogą zacząć wagarować i kłamać.
- Tym dzieciom można pomóc, stosuje się wówczas:
- Programy edukacyjne dla rodziców
- Dodatkowe zajęcia (np. sportowe - takie, gdzie można osiągnąć sukcesy)
- Rozmowa rodziców na temat dziecka z psychologiem i nauczycielami
- Dostrzegajmy sukcesy, mniej porażki
- Polecana jest książka "Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci. Prawie wszystko, co chcielibyście wiedzieć" - autorzy: Tomasz Wołańczyk, Artur Kułakowski i Magdalena Skotnicka.

Bibliografia
Magazyn medyczny "Żyjmy dłużej" - nr 6 czerwiec 2002 r.
Książka - "Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci. Prawie wszystko, co chcielibyście wiedzieć", wyd. BiFolium, Lublin 1999 Tomasz Wolańczyk, Artur Kołakowski, Magdalena Skotnicka.

Przy opracowaniu referatu wykorzystałam prawdopodobieństwo takiej choroby u swojego syna.

Opracowanie: Małgorzata Jaros

Wyświetleń: 1522


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.