Inscenizacja z okazji Dnia Matki

(z wykorzystaniem treści religijnych)
Osoby:
Narrator, Maryja, Jezus, Piotr, Łotrzy, Święci i męczennicy (tworzą chórek)

(Narrator wolno recytuje tekst, Jezus w towarzystwie Maryi przechadza się po niebie, pozostałe osoby odgrywają swoje role, śpiewają pieśni)
1. Narrator: Według legendy jest zwyczaj w niebie, że co parę latek, Pan ze swoją świtą chodzi zobaczyć, czy Święci dostatek, ład i wygodę mają należytą.
2. Narrator: Raz, gdy Zbawiciel obchodził niebiosy, przy Jego boku Przenajświętsza Panna, święci zgodnymi witali Go głosy, śpiewając: Sanctus, Gloria, Hosanna.(pieśń)
Pan nasz spoglądał przyjaźnie i mile na męczenników zastępy z palmami, którzy dla Niego męk ponieśli tyle, zanim polegli pod katów razami. Potem znów grono biskupów Go wita, dalej młodzieńców niewinne spojrzenie, a tutaj dziewcząt jaśniejąca świta najbliższe Pana tworzy otoczenie.
3. Narrator: Lecz cóż tak nagle Bożą twarz zamroczy? Dlaczego Piotra woła po imieniu? (Jezus woła: "Piotrze") Dziwny to widok uderzył Go w oczy i granic nie ma w Jego zadziwieniu. W cieniu się kryją łotry, rozbójnicy, co w służbie Bożej nie byli gorliwi i teraz zamiast w piekła być ciemnicy, stoją pokorni, lecz widać szczęśliwi.(trzymają w dłoniach różańce)
4. Pan Jezus:
O! Piotr się już starzeje, gdy się tu taki nieporządek dzieje. Jakim sposobem, pytam ja się ciebie, tylu grzeszników znalazło się w niebie?
5. Piotr:
O, Panie, nie bądź zagniewany, ja bram piekielnych strzegę należycie. Lecz niech się tylko odwrócę na chwilę, Najświętsza Panna drzwi otwiera skrycie. O, i tych łotrów wpuściła już tyle.
6. Narrator: Gdy Pan usłyszał takie wyjaśnienie spojrzał z uśmiechem na Matuchnę swoją. I tak się Boże rozjaśnia spojrzenie, że się Go łotry już wcale nie boją.
Pan im przebaczył, choć Go obrazili, ale Maryję serdecznie kochali.
I nam grzesznikom pamiętać to trzeba. Kto kocha Maryję, ten wejdzie do nieba.

Pieśń
Zakończenie:
(jeśli przewidziane jest wręczenie kwiatów)

Dziś, w dniu szczególnym, w Dniu Święta Matki
Chcemy pamiętać o tej, co swe dziatki
Płaszczem matczynej miłości otacza
Zawsze rozumie, przygarnia, przebacza!

Od wieków dał Ją ludzkości Bóg
By przez nią swą miłość okazać mógł
Ona jedynym naszym ratunkiem
Oddajmy, więc cześć przed Jej wizerunkiem..
To ona- ludzkości całej ostoja:
"Matko, oto syn twój,
Synu, oto Matka twoja"

W dowód wdzięczności dla Tej z niebios bram
Za wzór miłości dla ziemskich mam...
Dla naszych wszystkich drogich matek
Niechaj przemówi ten skromny kwiatek!

Opracowanie: mgr Dorota Stanek
katechetka w Miejskim Gimnazjum nr 3 w Knurowie

Wyświetleń: 2643