OBJAWY ZACHOWAŃ AGRESYWNYCH

Rodzice i nauczyciele często napotykają na trudności wychowawcze w odniesieniu do dziecka agresywnego.

Mianem tym określamy dzieci, u których występują częste i liczne zachowania agresywne, zaś agresywność jest istotnym składnikiem ich osobowości. Jej subiektywnym odpowiednikiem jest występowanie emocji, gniewu i złości, chęć szkodzenia, dokuczania, wyrządzania przykrości lub zadawania bólu. Agresywność cechuje postawa wrogości przejawiana w odniesieniu do osób, z którymi dane dziecko nawiązuje kontakty w domu szkole lub w grupie rówieśniczej.

Agresywne zachowanie może przejmować formę agresji fizycznej lub słownej. Przejawem agresji fizycznej są wszczynane przez dziecko bójki, uderzenie, kopnięcie lub ukłucie kolegi, zamierzone niszczenie lub uszkodzenie różnych przedmiotów, znęcanie się nad zwierzętami, łamanie roślin lub kwiatów. Agresja słowna przejawia się natomiast w inicjowanych kłótniach, przezywaniu, wyśmiewaniu lub dokuczaniu, skarżeniu. Agresywność dziecka jest ukierunkowana na inne dzieci lub na rzeczy martwe. Nieraz jej przedmiotem bywają również osoby dorosłe: rodzice, nauczyciele, sąsiedzi.

PRZYCZYNY ZACHOWAŃ AGRESYWNYCH

Życie codzienne dostarcza nam wielu przykładów świadczących o przejawie agresji wśród ludzi. W telewizji, czasopismach znajdujemy dużo informacji o rozbojach, włamaniach, kradzieżach itp. Specjaliści biją na alarm, podając fakty o wzroście agresji wśród najmłodszego pokolenia. Już małe dzieci na wiele sytuacji trudnych reagują agresywnie; płaczem, biciem krzykiem.

Agresja pojawia się w sposób gwałtowny i bezpośredni, często występuje z niechęcią do nauki. Coraz częściej dorośli, rodzice, nauczyciele, mimo usilnych zabiegów, nie potrafią poradzić sobie ze wzrastającą agresją. Co jest przyczyną takich zachowań? Świat, w którym żyjemy, bardzo często stawia nas w sytuacji, w której czujemy się niepewnie, jesteśmy rozczarowani. Nie zawsze możemy zaspokoić potrzeby swoje i najbliższych. Rodzice starają się stworzyć dzieciom jak najlepsze warunki, w których bez stresowo mogłyby przeżyć beztroskie dzieciństwo. Chronią, więc swoje pociechy przed wszystkimi złymi doświadczeniami, zaspokajają potrzeby, ale też i zachcianki. Nie chcą, by ich dziecko było gorsze od innych. Taka postawa rodziców może przynieść skutki odwrotne od zamierzonych. Jeśli wychowanie ograniczy się tylko do zaspokajania potrzeb materialnych, to między dzieckiem i rodzicami nie rozwija się więź i porozumienie. Chociaż dziecku niczego nie brakuje, rolę wychowawcy przejmuje telewizor lub komputer.

Inną przyczyną agresji wśród dzieci jest bieda. Złe warunki materialne rodziny, uniemożliwiające zaspokajanie potrzeb i pragnień dziecka, powodują reakcję obronną w postaci agresji, najczęściej w stosunku do młodszych kolegów. W dalszej kolejności na postawy dzieci, oddziałują środki masowego przekazu, pokazujące okrucieństwo i przemoc. Niektórzy rodzice mniej lub bardziej świadomie aprobują agresywne zachowania dzieci, traktując je jako formę samoobrony przed wrogim otoczeniem. Przyczyną agresywnego zachowania może być również szkoła, a w szczególności niepowodzenia w nauce. Współczesna szkoła wymaga od dzieci dużej wiedzy, umiejętności radzenia sobie w sytuacjach trudnych, ciągłego poszukiwania nowych rozwiązań. Dziecko o mniejszej odporności emocjonalnej zaczyna się w tym wszystkim gubić. Nauczyciel, często pracujący w licznej klasie, nie ma możliwości poznania problemów ucznia i udzielenia mu pomocy.

Dziecko staje się nieraz agresywne wskutek blokady, potrzeby uznania społecznego. Jest to spowodowane zbyt częstym upominaniem go przez rodziców, wytykanie mu różnych wad i braków przy równoczesnym stawianiu za przykład osiągających lepsze wyniki w nauce lub wzorcowo zachowujących się brata, siostry lub kolegi.

Blokada potrzeby samodzielności jest spowodowana licznymi nakazami pochodzącymi od dorosłych. Nadmierne ograniczanie samodzielności dziecka wywołuje jego sprzeciw oraz pobudza do agresywnego zachowania.

Zachowanie dziecka agresywnego cechuje brak zdyscyplinowania, naruszania zasad regulaminu szkolnego i klasowego. Dziecko agresywne, wywołując powstawanie różnych konfliktów i antagonizmów, wywiera destrukcyjny wpływ na układ stosunków w rodzinie, szkole, grupie rówieśniczej.

ZAPOBIEGANIE AGRESYWNEMU ZACHOWANIU

Środkiem wychowawczym stosowanym niejednokrotnie w tym celu przez rodziców są kary. Ich funkcja ma polegać na wytwarzaniu strachu przed karą mającego przeciwdziałać agresji. Obawa kary nie prowadzi niejednokrotnie do trwałego zaniku agresywnego zachowania się, lecz powoduje jedynie jego przemieszczenie na inne obiekty. Dziecko surowo ukarane przez ojca przestaje dokuczać swojemu młodszemu bratu, zaczyna natomiast dokuczać słabszym kolegom w szkole.

Strach przed karą powstrzymujący przed agresją oddziałuje tylko tak długo, dopóki istnieje bezpośrednie zagrożenie jej zastosowania. Dziecko karane przez rodziców w domu za drobne nawet przewinienia, zachowuje się w nim poprawnie. Poza domem w okresie nieobecności rodziców zaczyna natomiast zachowywać się agresywnie, gdyż zanika wtedy bezpośrednie zagrożenie karą. Z tych względów, nie rezygnując całkowicie ze stosowania niektórych kar w wychowaniu, nie można ich traktować jako zasadniczego oddziaływania przeciwdziałającego powstaniu agresji u dzieci.

Agresja jest komunikatem ze strony dziecka w kierunku dorosłego. W ten sposób dziecko informuje nas, że ma problemy, z którymi sobie nie radzi. Jak zatem pomóc takiemu dziecku? Zrozumienie dziecka i jego problemów to umiejętność niezbędna w wychowywaniu. Wskazane jest, by nauczyciel w swojej pracy wychowawczej starał się je rozwiązywać u swoich uczniów poprzez;

 

• Wskazanie negatywnych lub pozytywnych konsekwencji jego zachowania dla innych osób;
• Partnerski kontakt z rodzicami, brak napięci i ostrych kar, empatię w zachowaniu;
• Uczenie, że odmienne poglądy bywają słuszne, a w wypadku konfliktu należy szukać wyjścia kompromisowego;
• Analizowanie przez dziecko sytuacji z pozycji biernego obserwatora i próby odpowiedzenia na pytanie; „ co bym zrobił gdybym był na jego miejscu” ;
• Uczenie rozumienia innych polega również na rozpoznawaniu ich zalet;
• Uaktywnić pozytywne myślenie o bliskich;
• Podnosić poczucie wartości dzieci, zainteresowania sobą nawzajem;
• Uświadomić mechanizm konfliktu, uczyć alternatywnych sposobów rozwiązywania
• Uświadomienie dzieciom, jakim osobom w środowisku są bliskie

Aby zapobiegać agresji wśród uczniów nauczyciel powinien stosować zasady;

- przyjąć, postawę życzliwości, zaufania, zrozumienia;
- indywidualizacji
- stworzyć dziecku sytuację do osiągnięcia sukcesu, poprzez proponowanie ćwiczeń dostosowanych do jego poziomu,
- utrzymywać związki z rodziną.
W szkołach, w których panuje taka atmosfera, a postępowanie wychowawców opiera się na zaufaniu i znajomości potrzeb dziecka, nie istnieją problemy z agresją. Dzieci, którym poświęca się zbyt mało czasu, są zwykle mało tolerancyjne, niewrażliwe na krzywdę ludzką, bywają bezwzględne w egzekwowaniu tego, co ich zdaniem im się należy.

Postawa: jestem przy tobie, słucham cię, daje poczucie bezpieczeństwa, ważności, motywuje, by stawać się lepszym, rozwija otwartość, uczy optymizmu i wiary we własne siły. W efekcie wyrasta człowiek radosny, szanujący siebie i innych, otwarty na życie. Poczucie własnej wartości powinno dziecko wynieść z rodzinnego domu. Dzieci są jak skarbonki, co się do nich włoży, to samo się wyjmie. Nie zapominajmy, że słowa ranią równie mocno jak pięść. Jednak różnica polega na tym, iż siniaki znikają, a urazy psychiczne nie! Dlatego zatrzymajmy się i posłuchajmy, co mówimy naszym dzieciom. Przede wszystkim jednak, sami bądźmy wzorem, nie agresywnego zachowania.

Dziecko wychowywane w miłości i poczuciu bezpieczeństwa da sobie radę w różnych warunkach, będzie też umiało kontaktować się z innymi ludźmi.




Literatura;
A. Frączak, Wychowanie a agresja, „ Psychologia Wychowawcza” 1970
A. J. Grochulska, Reedukacja dzieci agresywnych, Warszawa 1982
Z. Skorny, Vademekum dla rodziców, Warszawa 1987
T. Gordo, Wychowanie bez porażek w szkole Instytut Wydawniczy PAX Warszawa1996.
J. Makowska, Dzieci trudne do kochania, WSIP Warszawa 1998.

Opracowanie: Anna Belka
Nauczycielka PSP Gorzów Śl.

Wyświetleń: 1874