![]() |
![]() |
Katalog Wioletta Zasadzińska Różne, Artykuły Zjawisko nadpobudliwości psychoruchowej, poznawczej i emocjonalnej u dzieciZJAWISKO NADPOBUDLIWOŚCI PSYCHORUCHOWEJ, POZNAWCZEJ I EMOCJONALNEJ U DZIECIZJAWISKO NADPOBUDLIWOŚCI PSYCHORUCHOWEJ, POZNAWCZEJ I EMOCJONALNEJ U DZIECI Problem dziecka nadpobudliwego jest niezwykle ważny, gdyż zjawisko nadpobudliwości jest bardzo częste i na pewno każdy nauczyciel w swojej pracy wychowawczej miał lub będzie mieć do czynienia z takim dzieckiem.Niezależnie od tego, jaka jest główna przyczyna nadpobudliwości dziecka - wczesne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego, czy niekorzystne warunki środowiskowo-wychowawcze - aktualny obraz zachowania dziecka jest wynikiem wielu czynników oddziaływujących na nie od pierwszych dni życia. Wielokierunkowe powiązania i współzależności pomiędzy takimi czynnikami, jak wiek dziecka, ogólny stan zdrowia, stan układu nerwowego, atmosfera domu rodzinnego, warunki bytowe i wreszcie rodzaj procesu wychowawczego, warunkują powstawanie oraz nasilanie się kłopotów i trudności jakie dziecko sprawia. Poznanie i rozszyfrowanie tych skomplikowanych związków jest wstępem do podjęcia właściwego postępowania wychowawczego, które powinno nastąpić jak najwcześniej - po zaobserwowaniu niepokojących objawów. Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo, poznawczo i emocjonalnie wyróżniają się określonym zespołem cech zachowania. Cechy te ujawniają się w sposobie wykonywania codziennych czynności, w zabawie, w szkole, przy odrabianiu lekcji. I. ZABURZENIA KONCENTRACJI UWAGI (NADPOBUDLIWOŚĆ POZNAWCZA): - dziecko nie jest w stanie skoncentrować się na szczegółach podczas zajęć szkolnych, pracy lub w czasie wykonywania innych czynności; popełnia błędy wynikające z niedbałości; - często ma trudności z utrzymaniem uwagi na zadaniach i grach; - wydaje się nie słuchać tego, co się do niego mówi; - często nie stosuje się do podawanych kolejno instrukcji oraz ma kłopoty z dokończeniem zadań szkolnych i wypełnianiem codziennych obowiązków, jednak nie z powodu przeciwstawiania się lub niezrozumienia instrukcji; - miewa trudności ze zorganizowaniem sobie pracy lub innych zajęć; - łatwo rozprasza się pod wpływem zewnętrznych bodźców; - często zapomina o różnych codziennych sprawach. II. NADRUCHLIWOŚĆ (NADPOBUDLIWOŚĆ PSYCHORUCHOWA): - dziecko ma często nerwowe ruchy rąk lub stóp, bądź nie jest w stanie usiedzieć w miejscu; - wstaje z miejsca w czasie lekcji lub w innych sytuacjach wymagających spokojnego siedzenia; - często chodzi po pomieszczeniach lub wspina się na meble w sytuacjach, gdy jest to zachowanie niewłaściwe - w szkole, w pracy, w domu; - miewa trudności ze spokojnym bawieniem się lub odpoczywaniem; - często jest nadmiernie gadatliwe. III. IMPULSYWNOŚĆ (NADPOBUDLIWOŚĆ EMOCJONALNA): - wielokrotnie wyrywa się z odpowiedzią zanim pytanie zostanie sformułowane w całości; - ma kłopoty ze spokojnym oczekiwaniem na swoją kolej; - często przerywa bądź przeszkadza innym (np. wtrąca się do rozmowy lub zabawy). Dzieci nadpobudliwe mogą dobrze funkcjonować w zwykłej szkole, o ile znajdą pomoc psychologa, pedagoga, wychowawców, którzy to z kolei podejmą współpracę z domem rodzinnym dziecka. WAŻNIEJSZE ZASADY POSTĘPOWANIA Z DZIECKIEM NADPOBUDLIWYM: - unikanie gromadzenia takich uczniów w jednym zespole klasowym; - systematyczna współpraca z domem dziecka w celu podejmowania wspólnych działań wychowawczych; - formułowanie krótkich komunikatów słownych w sposób prosty i zrozumiały; - cierpliwość i konsekwencja w postępowaniu z dzieckiem; - systematyczne utrwalanie prawidłowych nawyków i właściwych zachowań oraz dążenie do finalizowania każdego przedsięwzięcia; - zachęcanie dziecka do udziału w zajęciach organizowanych przez Psychologiczno- Pedagogiczną; - odpowiednie kierowanie aktywnością ruchową dziecka; - eliminowanie bodźców o silnym nacechowaniu emocjonalnym, gdyż dezorganizują one czynności dziecka; - umiejętna kontrola, przypominanie o obowiązkach, skłanianie do refleksji oraz do oceny swojego postępowania; - dostosowywanie zadań do możliwości i umiejętności ucznia oraz uodpar- nianie go na niepowodzenia; - okazywanie zrozumienia i wspieranie w pokonywaniu trudności; - pomoc dziecku w organizowaniu wolnego czasu i pracy; - stopniowe wdrażanie ucznia do samokontroli i samodzielności. Nieodzownym warunkiem powodzenia jest zrozumienie, że dziecko nadpobudliwe nie jest dzieckiem złym, lecz dzieckiem, które ma trudności w samodzielnym kierowaniu swoim postępowaniem oraz w przystosowaniu się do wymagań rodziny i szkoły. Dzieci nadpobudliwe wychowywane od najwcześniejszego dzieciństwa w spokojnej atmosferze, w systemie konsekwentnych wymagań i stałej kontroli, przy pełnej pomocy rodziców i nauczycieli, mają duże szanse prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie.
Opracowanie: Wioletta Zasadzińska Wyświetleń: 412
Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. |