Katalog

Wioletta Zasadzińska
Różne, Artykuły

Zjawisko nadpobudliwości psychoruchowej, poznawczej i emocjonalnej u dzieci

- n +

ZJAWISKO NADPOBUDLIWOŚCI PSYCHORUCHOWEJ, POZNAWCZEJ I EMOCJONALNEJ U DZIECI

ZJAWISKO NADPOBUDLIWOŚCI PSYCHORUCHOWEJ, POZNAWCZEJ I EMOCJONALNEJ U DZIECI Problem dziecka nadpobudliwego jest niezwykle ważny, gdyż zjawisko nadpobudliwości jest bardzo częste i na pewno każdy nauczyciel w swojej pracy wychowawczej miał lub będzie mieć do czynienia z takim dzieckiem.

Niezależnie od tego, jaka jest główna przyczyna nadpobudliwości dziecka - wczesne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego, czy niekorzystne warunki środowiskowo-wychowawcze - aktualny obraz zachowania dziecka jest wynikiem wielu czynników oddziaływujących na nie od pierwszych dni życia. Wielokierunkowe powiązania i współzależności pomiędzy takimi czynnikami, jak wiek dziecka, ogólny stan zdrowia, stan układu nerwowego, atmosfera domu rodzinnego, warunki bytowe i wreszcie rodzaj procesu wychowawczego, warunkują powstawanie oraz nasilanie się kłopotów i trudności jakie dziecko sprawia. Poznanie i rozszyfrowanie tych skomplikowanych związków jest wstępem do podjęcia właściwego postępowania wychowawczego, które powinno nastąpić jak najwcześniej - po zaobserwowaniu niepokojących objawów.

Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo, poznawczo i emocjonalnie wyróżniają się określonym zespołem cech zachowania. Cechy te ujawniają się w sposobie wykonywania codziennych czynności, w zabawie, w szkole, przy odrabianiu lekcji.

I. ZABURZENIA KONCENTRACJI UWAGI (NADPOBUDLIWOŚĆ POZNAWCZA):

- dziecko nie jest w stanie skoncentrować się na szczegółach podczas zajęć szkolnych, pracy lub w czasie wykonywania innych czynności; popełnia błędy wynikające z niedbałości;
- często ma trudności z utrzymaniem uwagi na zadaniach i grach;
- wydaje się nie słuchać tego, co się do niego mówi;
- często nie stosuje się do podawanych kolejno instrukcji oraz ma kłopoty z dokończeniem zadań szkolnych i wypełnianiem codziennych obowiązków, jednak nie z powodu przeciwstawiania się lub niezrozumienia instrukcji;
- miewa trudności ze zorganizowaniem sobie pracy lub innych zajęć;
- łatwo rozprasza się pod wpływem zewnętrznych bodźców;
- często zapomina o różnych codziennych sprawach.

II. NADRUCHLIWOŚĆ (NADPOBUDLIWOŚĆ PSYCHORUCHOWA):

- dziecko ma często nerwowe ruchy rąk lub stóp, bądź nie jest w stanie usiedzieć w miejscu;
- wstaje z miejsca w czasie lekcji lub w innych sytuacjach wymagających spokojnego siedzenia;
- często chodzi po pomieszczeniach lub wspina się na meble w sytuacjach, gdy jest to zachowanie niewłaściwe - w szkole, w pracy, w domu;
- miewa trudności ze spokojnym bawieniem się lub odpoczywaniem;
- często jest nadmiernie gadatliwe.

III. IMPULSYWNOŚĆ (NADPOBUDLIWOŚĆ EMOCJONALNA):

- wielokrotnie wyrywa się z odpowiedzią zanim pytanie zostanie sformułowane w całości;
- ma kłopoty ze spokojnym oczekiwaniem na swoją kolej;
- często przerywa bądź przeszkadza innym (np. wtrąca się do rozmowy lub zabawy).
Dzieci nadpobudliwe mogą dobrze funkcjonować w zwykłej szkole, o ile znajdą pomoc psychologa, pedagoga, wychowawców, którzy to z kolei podejmą współpracę z domem rodzinnym dziecka.

WAŻNIEJSZE ZASADY POSTĘPOWANIA Z DZIECKIEM NADPOBUDLIWYM:

- unikanie gromadzenia takich uczniów w jednym zespole klasowym;
- systematyczna współpraca z domem dziecka w celu podejmowania wspólnych działań wychowawczych;
- formułowanie krótkich komunikatów słownych w sposób prosty i zrozumiały;
- cierpliwość i konsekwencja w postępowaniu z dzieckiem;
- systematyczne utrwalanie prawidłowych nawyków i właściwych zachowań oraz dążenie do finalizowania każdego przedsięwzięcia;
- zachęcanie dziecka do udziału w zajęciach organizowanych przez Psychologiczno- Pedagogiczną;
- odpowiednie kierowanie aktywnością ruchową dziecka;
- eliminowanie bodźców o silnym nacechowaniu emocjonalnym, gdyż dezorganizują one czynności dziecka;
- umiejętna kontrola, przypominanie o obowiązkach, skłanianie do refleksji oraz do oceny swojego postępowania;
- dostosowywanie zadań do możliwości i umiejętności ucznia oraz uodpar- nianie go na niepowodzenia;
- okazywanie zrozumienia i wspieranie w pokonywaniu trudności;
- pomoc dziecku w organizowaniu wolnego czasu i pracy;
- stopniowe wdrażanie ucznia do samokontroli i samodzielności.

Nieodzownym warunkiem powodzenia jest zrozumienie, że dziecko nadpobudliwe nie jest dzieckiem złym, lecz dzieckiem, które ma trudności w samodzielnym kierowaniu swoim postępowaniem oraz w przystosowaniu się do wymagań rodziny i szkoły. Dzieci nadpobudliwe wychowywane od najwcześniejszego dzieciństwa w spokojnej atmosferze, w systemie konsekwentnych wymagań i stałej kontroli, przy pełnej pomocy rodziców i nauczycieli, mają duże szanse prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie.

Opracowanie: Wioletta Zasadzińska

Wyświetleń: 412


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.