Katalog Magdalena Krawczak, 2019-08-22 Poznań Lekcja wychowawcza, Artykuły ANOREKSJA JAKO PROBLEM SPOŁECZNY XXI WIEKUAnoreksja czyli jadłowstręt psychiczny należy do zespołu zaburzeń odżywiania się. Jednocześnie nieprawidłowy jest obraz własnego ciała i występuje lęk przed przybraniem na wadze. Największe zagrożenie zachorowaniem dotyczy wieku miedzy 14 a 18 roku życia. Cechuje tę chorobę szybko postępujące wyniszczenie organizmu. Około 95% osób cierpiących na anoreksję to dziewczęta w wieku adolescencji – najczęściej choroba pojawia się między 14 a 16 r. życia, chociaż zdarzają się wcześniejsze zachorowania, niekiedy zaczyna się u dorosłych. OBJAWY ANOREKSJI Głównym objawem jest spadek wagi ciała. Rozpoznanie stawia się dopiero gdy pacjent straci 25% normalnej wagi ciała. Innym ważnym objawem jest wypaczone doświadczanie własnego ciała, jego wyglądu. Wychudzone anorektyczki czują, że są otyłe i odmawiają przyjmowania pokarmów. Niestety 15 – 20 % przypadków kończy się śmiercią. Zaburzeniu towarzyszą inne zmiany fizjologiczne tj. zaburzenia menstruacji, zmiany ciśnienia krwi, charakterystyczny jest spadek lub zupełny brak zainteresowania seksem i zaburzenia snu, nieuzasadniona agresywność, niepokój, rozdrażnienia, wahania nastroju oraz bóle głowy, zwiększenie aktywności fizycznej ( intensywne ćwiczenia, również bezpośrednio po spożyciu posiłku). LECZENIE ANOREKSJI Celem leczenia jest normalizacja masy ciała, eliminacja skutków niedożywienia, zaburzeń wodnoelektrolitowych oraz odzyskanie przez chorego prawidłowego stosunku do jedzenia. O powrocie do zdrowia świadczy spożywanie przez chorego wszystkich produktów w sposób zrelaksowany, nie wymuszony. Bardzo ważną rolę spełnia również terapia psychologiczna lub farmakologiczna. SYMPTOMY ANOREKSJI Czy zwykły brak apetytu należy nazwać anoreksją? Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Czasami może to być objaw innej zupełnie choroby albo początek problemów o podłożu psychicznym, związanych z licznymi kompleksami, zahamowaniem, izolacją, alienacją i niezaspokojeniem podstawowych potrzeb emocjonalnych. https://pl.wikipedia.org/wiki/Jad%C5%82owstr%C4%99t_psychiczny https://www.uzaleznieniabehawioralne.pl/zaburzenia-odzywiania/anoreksja-kulturowe-i-rodzinne-podloze-choroby/ https://www.uzaleznieniabehawioralne.pl/zaburzenia-odzywiania/anoreksja-kulturowe-i-rodzinne-podloze-choroby/ https://www.akademiadietetyki.pl/dietetyka/anoreksja-czy-lustro-klamie/ Takie sytuacje mogą występować już we wczesnym dzieciństwie aby utrwalić się w okresie dojrzewania, gdy pojawia się coraz więcej momentów stresujących. Silne przeżywanie wszystkich doświadczeń życiowych, niezadowolenie z życia, konflikty z rówieśnikami, słabe oceny, dysfunkcyjne rodziny, brak zrozumienia, wsparcia, zmiana szkoły negatywnie wpływają na odczuwanie głodu, wywołują wręcz niechęć do posiłków, krytycyzm wobec własnej osoby. Dotyczy to ludzi o niskiej samoocenie, pozbawionych pewności siebie, niesamodzielnych, nieprzygotowanych do dojrzałości. Nie akceptują oni swojego wizerunku, sylwetki ciała, własnej seksualności, uważając, że są za grubi, nieproporcjonalni, nieatrakcyjni, wręcz obrzydliwi, mało kobiece lub mało męskie jeśli dotyczy to chłopców. Wtedy rozpoczyna się walka z kaloriami czyli ograniczeniem wielkości przyjmowanych posiłków. W nawykach żywieniowych występują takie rytuały jak dzielenie pokarmów na bardzo małe porcje i spożywanie codziennie dokładnie tego samego. Ciekawostką jest zainteresowanie anorektyczek sztuką kulinarną, analizowaniem książek kucharskich i dietetycznych. Same przygotowują dla siebie odpowiednie posiłki. PRZYCZYNY CHOROBY Wśród licznych czynników predysponujących do wystąpienia tego zaburzenia należą czynniki indywidualne, rodzinne i społeczno – kulturowe. Omówię dokładnie ich wpływ na rozwój choroby: Czynniki indywidualne: Należą do nich nie w pełni poznane zaburzenia neuroprzekaźnikowe, funkcjonowania osi podwzgórze – przysadka, jak również uwarunkowania genetyczne czy czynniki psychologiczne ( miedzy innymi perfekcjonizm, odpowiedzialność, wysokie ambicje, potrzeba sukcesu, niska samoocena, zaburzony obraz swojego ciała, depresje, deficyty poznawcze i emocjonalne, trauma fizyczna bądź psychologiczna, zaburzenia osobowości). Czynniki rodzinne: Związane są z całym systemem rodzinnym. Dotyczą nieprawidłowych relacji pomiędzy dzieckiem a rodzicami. Szczególnie brak autonomii, sztywność w kontaktach, nadopiekuńczość, problemy w komunikacji w rodzinie, unikanie sytuacji konfliktowych oraz nadmierne oczekiwania ze strony bliskich. Te ostatnie wywołują różne frustracje powodujące zaburzenia odżywiania. Wiąże się to na przykład z problemami w nauce gdzie uczeń lub uczennica nie może zdobyć najwyższych not z danych przedmiotów, nie może zrozumieć materiału, czuje się niedoceniony w szkole, nie potrafi nawiązać prawidłowych relacji z rówieśnikami, którzy często z niego kpią i wyśmiewają jego wizerunek (krzywe zęby), sylwetkę, odzież. Młodzież w takich sytuacjach czuje się osamotniona, brakuje jej wsparcia, kogoś kto zrozumie i wskaże drogę wyjścia z newralgicznych sytuacji. Czynniki społeczno – kulturowe: Dotyczą nowoczesnych trendów związanych z eksponowaniem w mediach wizerunku szczupłej sylwetki, szczególnie u młodych kobiet. Na każdym kroku widzą na bilbordach w czasopismach, na wybiegach, w reklamach telewizyjnych, szczupłe, wiotkie i uśmiechnięte dziewczyny. Są one szczęśliwe, zadowolone i pewne siebie. Mogą osiągnąć wszystko. Wszyscy je podziwiają. Do tego dochodzi, jeszcze kult własnego ciała, wysportowanej sylwetki. Wokół nas pojawia się coraz więcej klubów fitness, promujących zdrowy styl życia. W programach telewizyjnych słyszymy o rewelacyjnych dietach cud, po których uzyskamy zgrabną sylwetkę. Trudno za tym wszystkim nadążyć. Szczególnie gdy daleko młodym osobom do ideału. Szukają wtedy w Internecie diety po której można szybko stracić zbędne kilogramy. Tracą kilka kilogramów ale ciągle wydaje im się, że to za mało. Nie widzą efektu swoich działań, więc nadal stosują dietę. Zdarza się nawet, że ukrywają jedzenie lub część posiłku w specjalnie przygotowanych schowkach ( wycięty środek książki ) aby nikt z domowników nie domyślił się, że się odchudzają. Ich zachowanie jest dokładnie przemyślane wychudzoną sylwetkę maskują odpowiednio dobranym strojem. Czasami zażywają środki o działaniu dietetycznym i przeczyszczającym. Często też zdarza się, że kupują w Internecie specyfiki nieznanego pochodzenia o nieznanym składzie (np. z larwami tasiemca) gwarantujące szybkie efekty a tak naprawdę wyniszczające od środka organizm, który jest w skutek niedoboru niezbędnych składników pokarmowych osłabiony. Ostatnie stadium anoreksji objawia się całkowitym brakiem odczuwania głodu, co niestety prowadzi w większości przypadków do śmierci. PRO – ANA (PROFESJONALNA ANOREKSJA) Niestety wypromowany został styl życia ,,Pro – ana” zakładający anoreksję jako świadomy wybór. Głównym hasłem ruchu pro-ana jest zdanie Christophera Marlowe, quod me nutrit me destruit – ,,to, co mnie żywi, niszczy mnie" . Dla dziewcząt które się na to decydują, jest to filozofią, świadomą decyzją, sposobem na poradzenie sobie z niesfornym ciałem. Dziewczęta – motylki spotykają się głównie w Internecie i mają swoje patenty na to, aby nikt nie zwrócił uwagi w jaki sposób dążą do perfekcji. One pod wpływem przekazów medialnych, zdjęć idealnych sylwetek celebrytek ale również własnych kompleksów i słabości nie potrafią sobie inaczej radzić w swoim środowisku i w głodówkach widzą szansę na sukces. Tym bardziej gdy na ich skuteczność mają dowody – koleżanki z sieci, które chudną w ekspresowym tempie. Często nie znają się bezpośrednio, ufają sobie, wymieniają się doświadczeniami oraz posiadają znak rozpoznawczy – czerwone bransoletki. Dzięki konkretnym wskazówkom, jak przyznają same zainteresowane, czują wsparcie, zrozumienie i jest im łatwiej w świecie, który jest przeciwko nim. Informacje o tych sposobach mogą pomóc niektórym rodzicom w rozpoznaniu problemu i zareagowaniu w odpowiednim czasie, gdy nie będzie już za późno na interwencję. Podsumowując moje rozważania, pragnę dodać pewną uwagę dla rodziców i opiekunów aby od samego początku interesowali się swoimi dziećmi, traktowali je podmiotowo, byli z nimi zawsze w radosnych i trudnych chwilach, nie oceniali a wspierali i oczywiście darzyli ogromnym uczuciem i szacunkiem, wtedy z pewnością łatwiej będzie im poprowadzić je ku dorosłości i uniknąć wielu niepotrzebnych zawirowań. Magdalena Krawczak Wyświetleń: 0
Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. |