Wychowanie, jest to coś z czym każdy człowiek od urodzeniu aż do schyłku swojego życia się spotyka.
Nieodzowną subdyscypliną pedagogiki, które zajmowała się wspomnianym zagadnieniem, była historia wychowania, która przedstawia, jak w poszczególnych epokach kształtowało się pojęcie wychowania, a także jaki do niej się miało w danym czasie stosunek.
Jednakże czym tak naprawdę jest wychowanie i jakie są jego cele?
Wychowanie można niejako rozumieć jako przekazywanie doświadczenia, a także i wiedzy członkom zbiorowości, która jej nie posiada.
Ma na celu wpojenie, pewnych wartości i zachowań, które jednostka, a bliżej to ujmując osoba, uzna za swoje. Są to wszelkie normy zachowań, reguły oraz zasady, które dana społeczność oczekuje od jej poszczególnych członków.
Jednakże co mają do tego wzorce, w postaci pewnych postaci?
Cofając się do starożytności, a dokładniej do wychowania ateńskiego, ważną rolę pełnił mężczyzna który prowadził chłopca do szkoły i uczył dobrych manier. Nie można pochlebiać faktu niewolnictwa, ale należy docenić sprawowaną przez niego funkcję (paidagogos), od niej powstało określenie znane dziś wszystkim – pedagog. (S. Kot, Historia Wychowania, t.1, Warszawa 2010). Rola tego opiekuna, była nieodzownym elementem ówczesnych realiów społeczeństwa.
Współczesne dzieci a szczególnie młodzież, szuka swojego miejsca we świecie. Poszukuje nie tylko poprzez funkcje syna, córki, ucznia czy uczennicy. Często te zadania niekiedy nie wystarczają i latorośl poszukuje wartości, roli jakie może pełnić w swojej społeczności.
Jest to zupełnie normalne, patrząc na piramidę potrzeb Abrahama Maslowa, po zaspokojeniu tych podstawowych jakimi jest potrzeba bezpieczeństwa i fizjologiczna, pozostają potrzeby wyższego rzędu, jakimi są potrzeba przynależności i miłości, uznania i szacunku, a także samorealizacji.
Zaspokojenie potrzeb niższego rzędu jest nieodzowne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, jednakże nie można zapomnieć o tych potrzebach wyższego rzędu. Niezaspokojenie ich, powoduje poczucie braku, frustracji oraz uznanie siebie jako osoby nie wartościowej.
Naprzeciw tym potrzebom wychodzą wszelkie organizacje, ruchy, które mają charakter społeczny, czy też duchowy.
Umożliwiają one na realizacje marzeń, pasji, razem, wśród danego zgromadzenia, poprzez wspólne działanie. Pozwalają one także, co najważniejsze, odciągnąć młodzież od złych wyborów, nauczyć przydatnych umiejętności w życiu. Każdy w życiu popełnia błędy, jednakże tego typu organizacje tudzież ruchy, pozwalają na uniknięcie błędów, które będą rzutowały na całe życie młodego człowieka.
Jednakże, co ze wzorami osobowymi? Można je sprowadzić do jednego mianownika: jest to ktoś, kogo warto naśladować (Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 2016), a rozszerzając tę definicję to jest to osoba, która imponuje drugiej jakimś cechami swojej osobowości przez co, ta chce ją naśladować.
Współczesna młodzież takich wzorców szuka, wśród wokalistów swojego ulubionego zespołu, wśród aktorów, rodziny i osób sławnych, oraz tych, które swoją działalnością zostawiły znamię w historii dla społeczeństwa.
Wydawać się by mogło, że odpowiedź na to kto jest moim wzorem do naśladowania jest prosta, jednakże, czy dokonania życiowe i to jak ona żyła są warte do naśladowania?
Ponadczasową i godną do naśladowania postacią, której życie zapisało się w kartach historii jest Karol Wojtyła, znany jako św. Jan Paweł II.
Warto w tym miejscu przybliżyć jego postać. Urodził się on w Wadowicach 18 maja 1920 roku, niestety w swoim jeszcze młodym życiu spotkał się z osobistą tragedią jaką były śmierć jego mamy oraz brata. Karol Wojtyła, był utalentowanym chłopcem, nie rozstawał się także ze zdrobnienieniem swojego imienia, którym było Lolek (Biografia Wikipedia.org- wikipedia.org/wiki/Jan_Paweł_II).
Jego pasjami były narty, piłka nożna a także wycieczki krajoznawcze - którym zresztą oddawał się przez całe swoje życie. Jego zainteresowanie wzbudził także teatr, z którym wiele wspólnego miało też podjęcie przez niego studiów polonistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim. Niestety, ze względu na wojnę marzenia o studiach musiały zostać porzucone. W czasie okupacji pracował w kamieniołomach. Jednakże mimo tak trudnego czasu dla Polski, nie porzucił swoich marzeń związanych z teatrem i literaturą i kontynuował swoją pasję realizując się w Teatrze Rapsodycznym w Krakowie. (Katarzyna Wilczek - janpawel2.pl/k rystalizowanie-si-powoania-kapaskiego)
Niestety mimo walki o Ojczyznę, swoją walkę z chorobą przegrał także jego ojciec. Karol Wojtyła czuł w swoim sercu chęć służenia Bogu, jednakże ze względu na okres okupacji początkowo było to niemożliwe. Mimo przeciwności losu, spowodowaną stratą najbliższych oraz wrogim nastawieniem okupantów, Karol Wojtyła się nie poddał i zawalczył o siebie i także o innych.
Pierwszym krokiem w tej walce było wstąpienie w roku 1942 do podziemnego Krakowskiego Seminarium Duchownego, rozpoczął także studiowanie teologii i filozofii
w Uniwersytecie Jagiellońskim. Stamtąd była już niedaleka droga, aby służyć temu jedynemu, ponieważ 1 listopada 1946 roku otrzymał święcenia prezbiteratu.
Po kilku latach spędzonych na służbie w parafii w Niegowici a następnie w Krakowie, 28 września 1958 roku, Karol poprzez święcenia biskupie uświadomił innym, że warto, aby duszpasterze razem z młodzieżą współdziała, aby tworzyć razem lepszy świat. Jego oddanie trafnie określało jego biskupie zawołanie Totus Tuus oznaczający Cały Twój.
Zawierzał się Matce Bożej z której pomocą stał się w roku 1967 kardynałem a jedenaście lat później, a dokładniej 16 października 1978 roku papieżem, przyjmując tym samym znane na całym świecie imię Jan Paweł II. (Katarzyna Wilczek - janpawel2.pl/papie)
W obliczu 100-lecia odzyskania przez Polskę Niepodległości, warto wspomnieć o umiłowaniu przez niego swojej, a przede wszystkim naszej Ojczyzny. Pokazał, jak kochać i walczyć o ojczyznę.
Te daty i wydarzenia związane z życiem Karola Wojtyły, zapadły w pamięć nie tylko jemu samemu, ale i Nam Polakom, że nasz rodak, znalazł się w takim miejscu i oddał się jako sługa Boży.
Jego pontyfikat obfitował nie tylko w pielgrzymki, ale i liczne encykliki, adhortacje apostolskie, i wiele innych dzieł, ale także i inicjatywy duszpasterskie. Ważną inicjatywą z punktu widzenia młodzieży, było stworzenie przez Jana Pawła II, Światowych Dni Młodzieży w roku 1986, gdzie aż do teraz gromadzą ją z całego świata, aby wspólnie spędzić czas na modlitwie i spotkać się z papieżem.
Nie sposób nie wspomnieć także o poruszanej tematyce dzieci i młodzieży w jego encyklikach, o ich potrzebach, oraz przesłaniach jak z nimi pracować, aby ukształtować nie tylko dobrego chrześcijanina, ale i także człowieka i jego miłość do drugiej osoby. Przykładem jest poruszona przez niego problematyka współczesnych mediów:
„Stąd obowiązek szczególnej ochrony dzieci i młodzieży przed «agresjami», którym podlegają również ze strony środków przekazu i dbania o to, by ich używanie w rodzinie było dokładnie regulowane. Tak samo rodzinie musi leżeć na sercu szukanie dla własnych dzieci także innych, zdrowszych rozrywek, pożyteczniejszych, kształtujących fizycznie, moralnie i psychicznie „dla nadania wartości wolnemu czasowi młodzieży oraz dla właściwego ukierunkowania jej energii” (Jan Paweł II Adhortacja Apostolska „Familiaris Cosortio”)
Jan Paweł II napisał także wiele przesłań, które kierował do młodzieży, jedną z nich było:
"Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte. Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować". (Jan Paweł II).
Jak dobrze wiemy na Westerplatte padł pierwszy strzał, który rozpoczął II Wojnę Światową. Nawiązanie papieża do Westerplatte może dotyczyć szczególnie życia. Często młodzi ludzie twierdzą, że znaleźli się w sytuacji bez wyjścia, skąd nie ma żadnej sensownej drogi, czy też wyboru. A to błąd. Wiele osób w walce o wolność naszej ojczyzny oddało życie, abyśmy mogli teraz żyć w wolnym kraju. Nie poddało się, mimo, że na pewno było im trudno. Życie nie zawsze układa szczęśliwe scenariusze, niekiedy trzeba o swoje marzenia walczyć, a nie chować głowę w piasek. Tak ważne jest dla Naszej młodzieży, ale i ogólnie społeczności zaszczepienie woli walki, w imię zasady fair play, dla budowania wspólnego dobra.
Święty Jan Paweł II, wiele razy swoje osobiste Westerplatte przeżył, ale nigdy nie zwątpił i szedł mężnie przez życie mimo wszystko, opierając się wszelkiemu złu.





Bibliografia:
1) Adhortacja Apostolska Ojca Świętego Jana Pawła II, O zadaniach rodziny chrześcijańskiej w świecie współczesnym. „Familaris Consortio”;
2)Słownik języka polskiego PWN Warszawa 2016;
3) Tornielli, Santo subito. Tajemnice świętości Jana Pawła II, Kraków 2009;
4) Strona internetowa Centrum Jana Pawła II "Nie lękajcie się!": www.janpawel2.p dostęp: 4 września 2018 r. ;
5)Strona Internetowa Centrum Myśli Jana Pawła II http://www.centrumjp2.pl/jan-pawel-ii/biogram/;
6) Strona internetowa Zakonu Rycerzy Jana Pawła II http://rycerzejp2.com.pl/o-nas/aktualnosci/74-kazdy-z-was-mlodzi-przyjaciele-znajduje-tez

Wyświetleń: 0