Anna Majchrowska-Kielak

Pomoc społeczna w Wielkiej Brytanii. Działalność „The Children’s Society”.

Za prekursora pomocy społecznej w Wielkiej Brytanii uznaje się Edwarda Rudolfa.
Urodził się on 11 kwietnia 1852 roku w Londynie. Jego ojciec był emerytowanym majorem, lecz jego niewielka emerytura zmusiła 13 letniego Rudolfa do podjęcia swej pierwszej w życiu pracy jako „chłopiec na posyłki” w jednym z londyńskich biur. W ciągu dnia pracował, a wieczory poświęcał na naukę języka francuskiego, niemieckiego, nauk ścisłych matematyki, fizyki.
We wrześniu 1869 roku mając 17 lat został członkiem komitetu „Popular eductor Committee”, a jego praca polegała na pomocy młodym chłopcom w nauce. W 1870 r. zdecydował, że chce zostać kościelnym pastorem, w tym celu podjął studia w London Colagge. W 1871 zaczął uczęszczać do wieczorowej przykościelnej szkoły St. Anna i został w niej nadzorcą, gdzie pracował 10 lat. W tym czasie zainteresował się dziećmi potrzebującymi wsparcia i pomocy, które uczęszczały na kościelne zajęcia. Zaczął przyglądać się dwójce rodzeństwa, które zdecydowanie odbiegało od reszty grupy. Zauważył pewnego dnia, że żebrają one na ulicy razem ze swą matka i młodszym rodzeństwem. Było to dla nich jedyne rozwiązanie na życie w przeciwnym razie wylądowaliby w brudnym i przepełnionym przytułku dla bezdomnych. Rudolf zaangażował się w ta sprawę, zwrócił się do arcybiskupa ze swym planem powstania domu kościelnego dla dzieci ubogich („church of england children’s home”). Arcybiskup potwierdził owy plan i w 1881 roku instytucja ta została zarejestrowana jako „Church of england central Home for Wifs and Strays”. W 1946 nazwa zmieniona została na „Church of England Children’s Society”, a w 1982 na „The Children’s Society”.
Pionierska wizja Rudolfa mówiła o tym by dać biednym, bezdomnym dzieciom miłość, schronienie, rodzinę oraz otoczenie w którym nie odczują piętna ubóstwa. By zrealizować swój plan zorganizował on małe rodzinne grupy liczące około dziesięcioro dzieci miedzy piątym a czternastym rokiem życia, które mieszkały w małych domkach razem z tzw. władcami, którzy grali role matki i ojca. Pierwszy dom otwarty został w Dulwich (1882 r.), w południowym Londynie. W roku 1919 ta forma opieki odpowiadała już za 5000 tyś. dzieci za 113 domów w całej Anglii i Walii. W 1933 roku organizacja pomagała więcej niż 37 000 dzieci.
Każdy dom był prowadzony następujących zasad: zapewnić lepszy standard życia, higienę, opiekę medyczną i codzienną pomoc. Dzieci były regularnie badane, szczepione. Zachowane były wszystkie normy poprawnego funkcjonowania.
Kilka z pośród tych domów zajmowało się szkoleniem zawodowym:
• „the Standon Farm Home”- agro-kulturalne wykształcenie;
• “St. Aldhelm’s Boys Home at Frome”- drukarstwo;
• “St.Boniface’s in Sampford Peverell”- stolarstwo i ogrodnictwo;
• “St.Mary’s Home for Girls at Lowestoft”- prace domowe.
Po wyjściu z danego ośrodka młodzi ludzie usamodzielniali się i osiągali niezależność - zarabiali na siebie. Jednak pracownicy opieki społecznej nadal ich odwiedzali oraz kontrolowali ich zarobki. Kilka osób ukończyło nawet wyższe uczelnie i zdobyło doktora (pierwszy tytuł zdobyty w roku1936). Rudolf nalegał także by dzieci nie zostawały zbyt długo w domach pomocy, a w zamian starał się znaleźć dla nich rodziny zastępcze.

The children’s society jako instytucja adopcyjna. W roku 1935 „The children’s society” zarejestrowała się jako instytucja adopcyjna, już w 1960 roku była jedną z największych w kraju. Pomiędzy rokiem 1960 a 1980 skierowano do adopcji 10 068 dzieci. W 1930 roku „The children’s society” zaczęło przyglądać się dzieciom które powinny być pod opieką, nie koniecznie własnych rodziców, z powodu złych warunków mieszkaniowych, zaniedbania i ubóstwa. Do roku 1950 pomogli aż 700 dzieciom z takich rodzin.
System opieki nad dziećmi zorganizowany przez The children’s society
Po pierwszej wojnie światowej „the children’s society otworzyło pierwszy żłobek dla dzieci od 0-5lat ( „The Edward Nicholl home”). Miedzy latami 1920 a 1950 powstały 33 żłobki. Stworzony został autorski system opieki nad dziećmi, który w 1942 roku został zatwierdzony przez ministerstwo edukacji. Na tej podstawie zaczęło funkcjonować wówczas sześć szkół uczących systemu wychowania i opieki. Podczas II wojny światowej „The children’s society” przekształciło się w przedsięwzięcie chroniące dzieci w czasie wojny oraz gwarantowało opiekę podczas utraty domu. W 127 wojennych żłobkach mieszkało wówczas 6788 dzieci.
„The children’s society” była pierwszą istniejącą pomocą oferowaną dzieciom upośledzonym. W roku 1887 w Upper Tooting na południu Londynu, został otwarty dom dla fizycznie niedorozwiniętych. Podobne dom powstały w Surbiton, Southport i Croydon. Oferowały one pomoc szkolną i medyczną. Miedzy 1940 a 1960 zaczęto propagować pomoc dla dzieci chorych na cukrzycę. Współpraca z Ministerstwem Edukacji pomogła otworzyć trzy domy dla dzieci chorych na cukrzycę. Pierwszy powstał w Deal w 1948 roku, gdzie dzieci uczyły się kontrolować własny stan zdrowia, stosować odpowiednią dietę i podawać insulinę. Dzieci te miały również zapewnioną edukację szkolną.
Pomoc dla młodych przestępców organizowana przez Children Society zaczęła się w 1884 roku.
Miedzy 1884 a 1934 „The children’s society” otworzyło dwanaście przemysłowych szkół. Niestety w roku 1920 większość została zamknięta lub przeistoczyła się w zwykłe dziecięce domy opieki szkolące w zakresie pomocy przy gospodarstwie, pralni, czy pracach szwalniczych. W roku 1933 Home Office przeistoczył działalność danych instytucji w domy poprawcze. W 1935 roku została otwarta żeńska szkoła dla młodych dziewcząt w Felixtowe, a w 1936 roku w Kent szkoła dla chłopców oraz w roku 1938 w Standon Farm.

Opieka dla rodzin organizowana przez The children’s socjety. W połowie XX wieku „The children’s society” zmieniło dwa główne cele w swej działalności. Zamknięto mnóstwo domów dziecka, a dzieci przekazano do rodzin zastępczych. Ponadto skupiono się bardziej na pomaganiu młodym ludziom w rozwiązywaniu ich problemów. W rezultacie tych zmian zmniejszyła się liczba przybywających dzieci do domów dziecka. W 1962 r. było 2000 dzieci w domach dziecka z tego 572 zostały oddane do adopcji, a w roku 1987 spadła liczba do 421 dzieci.
„The children’s society” zaczęło interesować się pomocą środowiskową w 1969 kiedy to zostało otwarte dzienne centrum pomocy w Foulhes House na południu Londynu. Oferowano tam pomoc dla samotnych rodziców, chorych, zestresowanych i ubogich ludzi. Pomysł ten rozwijał się tak sukcesywnie, że w 1970 roku rozwiniętych zostało kilka filii na terenie całego kraju (często siedzibami były dawne powojenne żłobki). Centrum to miało szeroką ofertę, od grup zabawowych i zajmowania czasu małym dzieciom, po krótko terminowe miejsca zamieszkania dla niezamężnych matek.
Typowym przykładem centrum rodzinnego były ośrodki otwarte w Lancasihre i Greater Manchester w 1980 roku. Pierwszy powstał w 1980 r. w Fornworth i Portingon. Nazwane były one „centrum rodzinne”(centrum house) i były częścią powstałego wówczas programu dwunastu domów rodzinnych.
Centrum zaczęło szukać prawnego wsparcia finansowania skoncentrowanego na potrzebach samotnych matek z małymi dziećmi. W 1989 roku, w Oldham centrum otworzyło tzw. bibliotekę zabawek i pomieszczenie zabawowe, oraz z sklep z tanimi ubraniami. Także zostało uruchomione centrum informacyjne dotyczące praw społecznych. Rozwinięta została edukacja dorosłych oraz organizowane regularne wycieczki turystyczne.
Kolejna inicjatywa przypadła na rok 1986, kiedy to biskup podjął się rozwoju i wparcia ze strony kościoła. Rozpoczęła się bliska współpraca z parafią, której celem była pomoc w rozwiązywaniu problemów poszczególnych ludzi i ich rodzin. Jeden z pierwszych przyparafialnych centrów to „the Neighbourthood development team”. Następnie zaczęły tworzyć się miejsca do zabawy dla dzieci w różnych dzielnicach Londynu i mniejszych wioskach poza miastem. Rozwijała się pomoc oferowana samotnym matkom, pomoc młodym ludziom i badanie ich perspektyw na przyszłość. Otwarto środowiskowe centrum zdrowia. Obok tego projektu rozwinęły się także [i]inne sposoby pomocy dzieciom i młodym ludziom:
1)W 1970 r. „The children’s society” utworzyło projekt niezależnego mieszkania oferujący pomoc młodym ludziom. Pierwszy projekt otworzono w zachodnim Londynie w 1974 i w Kettering w 1976 roku. Pomagał on młodym ludziom w poszukiwaniu, wynajmowaniu i utrzymywaniu mieszkania.
2)Dom powszechny i pomoc dla dzieci niepełnosprawnych. W 1970 roku „The children’s society” opracowało socjalną integrację dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej. Polegało to na tym, że usunięto takie osoby z dużych domów pomocy i przeniesiono ich do małych środowisk - tzw. „zwykłych domów”. Zostały zakupione małe domki gdzie ci młodzi ludzie mogli zamieszkać pod opieką opiekunów do póki nie stali się wystarczająco niezależni i odpowiedzialni.
The Western Corner Project w Witney i Family Support Projcet w Swidon były pierwszymi projektami gdzie dzieci upośledzone zostawały na noc, dwie noce lub dłuższe wakacje by ich rodzice mogli odpocząć od ciągłej opieki nad swymi podopiecznymi. Inny słowy projekt polegał na pomocy rodzinom w ich własnych domach. Młodzi ludzie którzy pełnili rolę wolontariatu oferowali pomoc w codziennych pracach. W 1992 roku w Londynie powstał Harrow Project, w ramach którego młodzi ludzie spotykali się i dyskutowali nad nowymi pomysłami i pomocą dla ubogich.
3)Alternatywa na opiekę, nadzór. Zaczęto opiekować się także małoletnimi i ich problemami. Zainteresowano się tym problemem bardziej po dużych zamieszkach miejskich w 1981 roku. Starano się by areszt dla młodych przestępców był karą ostateczną. Zatrudniono kuratorów oraz młodych ludzi którzy pomagali osobom niedostosowanym społecznie w rozwiązywaniu ich problemów, zaoferowano także pomoc mieszkaniową. Pierwszy projekt dla młodych przestępców powstał w Coventry w 1982 r.
4)Zbiegły, uciekinier. W 1980 roku „The children’s society” podjęło się pomocy bezdomnym ludziom i młodym ludziom uciekającym z domów rodzinnych. Zauważono że dzieci mieszkające na ulicach mają wiele ukrytych problemów, schodzą na drogę przestępstwa, są często uzależnione. W odpowiedzi na te problemy w 1985 r. powstał „The central London Teenager project” - pierwszy projekt opieki w Anglii i Walii, oferujący opiekę i krótkotrwałe zakwaterowanie, był to tzw. „projekt uliczny”. Z czasem został rozpowszechniony w innych miastach i wsiach, oferując porady, wyjście z trudnych sytuacji, pomoc w rozwiązywaniu życiowych problemów.
Programy te pomagały zrozumieć problemy i potrzeby młodych ludzi. Program „Safe house” pomógł zrozumieć jakie są przyczyny ucieczek w domów rodzinnych, przyczyny przestępczości i prostytucji nieletnich. Zaoferowano pomoc i wsparcie dla tych grup młodzieży. Na skutek tej działalności w 1998 roku nowy rząd ogłosił, że policja nie może traktować owych młodych ludzi jako przestępców, a raczej jako ofiary.

Aktualne projekty Children Society biorą pod uwagę przede wszystkim:
-pomoc dzieciom, które zostały wyrzucone ze szkoły,
-wspomaganie i poradnictwo dla rodzin, których dzieci mają problemy z odżywianiem,
-wsparcie dla młodych skazanych, młodych z wyrokiem w zawieszeniu,
- pomoc przy znalezieniu adwokata, kuratora,
-pomoc młodych na nowej drodze życia w zdobyciu pracy, mieszkania
„The children’s society” funkcjonuje już 100 lat współpracując z urzędami oraz innymi instytucjami, nadal tworzone są nowe programy, stare zmieniane i odnawiane. Lecz do dziś głównym celem jest wsparcie dzieci i młodzieży, ludzi w potrzebie, dawanie im nadziei na lepsze życie.

Opracowano na podstawie:
https://www.childrenssociety.org.uk/
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Children%27s_Society

Wyświetleń: 0