„Strzałki dodatnie, strzałki ujemne”
Jestem nauczycielem matematyki od lat pracującym w szkole ponadgimnazjalnej, jednak ze względu na sytuację rodzinną (dzieci w odpowiednim wieku) moje zainteresowania w sposób naturalny kierują się także w kierunku nauczania wczesnoszkolnego.
Pamiętam jak u progu mojej pracy zawodowej (szkoła podstawowa) przekazanie pewnych treści sprawiało mi ogromną trudność. Przykładem były tu liczby ujemne. Samo przybliżenie definicji liczb ujemnych jest dość intuicyjne, zwłaszcza rozmawiając z uczniami podczas zimy. Natomiast działania na liczbach całkowitych, na początku mnie przerosły. Dodawanie dwóch liczb dodatnich, czy dwóch liczb ujemnych poszło gładko. Natomiast dodawanie liczby ujemnej i dodatniej – to już wyższa szkoła jazdy… Powoli małymi kroczkami (zgodnie z zasadą stopniowania trudności) daliśmy radę, ale zajęło nam to o wiele więcej czasu niż przypuszczałam.
W książce „Matematyka materiały metodyczne” autorstwa Ryszarda Pawlaka i Zofii Walczak znalazłam w końcu sposób, który przynajmniej dla mojego dziecka okazał się rewelacyjny. Nie wiem jak sprawdziłby się w klasie, gdyż pracuję teraz z inną grupą wiekową, ale może komuś z Czytelników się przyda.
Przygotowujemy zestaw karteczek jednakowej długości z narysowanymi strzałkami.
Przedstawiamy teraz liczbę dodatnią jako odpowiednią sumę strzałek skierowanych w prawo, a liczbę ujemną - odpowiednio w lewo.
Wszystko możemy umieścić na osi liczbowej (będzie to później punkt wyjścia do geometrycznej interpretacji wartości bezwzględnej).
W końcu przychodzi czas na dodawanie.
Kładziemy paski liczbowe jeden pod drugim np.: (-4)+3, to cztery strzałki ułożone w lewo i pod nimi trzy strzałki ułożone w prawo.
I liczymy ile strzałek „wystaje” i w którą stronę.
W moim przypadku metoda sprawdziła się idealnie. Polecam.



Bibliografia:
MATEMATYKA Materiały metodyczne, redakcja R. Pawlak, Z. Walczak, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2014

Wyświetleń: 0