Terapeutyczne walory zabawy szkolnej w teatr

Teatrzyk szkolny uczniów klas młodszych może stanowić nieocenione uzupełnienie treści programowych. Zabawa w teatr sprzyja poszerzeniu i utrwaleniu wiadomości. Niweluje też fragmentaryczne deficyty rozwojowe. Zabawa w teatr sprawia wiele radości dzieciom. Lubią one udawać kogoś innego i wymyślać ciekawe historie. Teatr jest dla dzieci pewnego rodzaju magią, która pozwala im przeżyć niezwykłe przygody. Zajęcia teatralne mogą pomóc w doskonaleniu języka ojczystego uczniów, a dobra znajomość własnego języka będzie pomocna w opanowaniu języków obcych. Temu właśnie sprzyjają ćwiczenia dykcji, czyli ćwiczenia na prawidłowe i wyraźne wymawianie słów, zdań o różnej skali trudności i różnej tonacji.

Zabawa w teatrzyk służy precyzji mówienia a jednocześnie eliminuje niektóre wady wymowy. Powierzenie niewielkiej roli dziecku z niewielką, bełkotliwą mową wpływa korzystnie na jego samopoczucie i status wśród rówieśników. Dziecko takie stara się pokonać wszelkie przeszkody i jak najlepiej wystąpić publicznie. Pozbywa się kompleksu, czuje się ważne i akceptowane.

Teatr bardzo angażuje dzieci słabo wypowiadające się na lekcjach. Tu bez żadnego skrępowania wypowiadają swoje opinie, starają się tworzyć krótkie opowiadania do wybranych historyjek, odkrywają swoje uczucia w czasie oceniania postaci bajkowych i autentycznie przeżywają przygody bohaterów.

Teatr pozwala też na swobodną zabawę ze stosowaniem własnego improwizowanego tekstu w dowolnie wybranej przez dziecko sytuacji. W ten sposób dziecko pobudza swoją wyobraźnię i uczy się samodzielności. Bawiąc się w teatr można również przezwyciężyć trudności w czytaniu i opowiadaniu bo w trakcie zajęć dzieci mogą czytać fragmenty bajek z odpowiednią intonacja, ze zwracaniem uwagi na pauzy, znaki przystankowe. W ten sposób uczą się płynności, tempa i wyrazistości czytania.

Zajęcia teatralne szczególnie korzystnie wpływają na uczniów nadpobudliwych ruchowo. Uczestnictwo w zabawie w teatr umożliwia tym uczniom ekspansję ruchową w formie ćwiczeń ruchowych, naśladowczych i mimicznych. Są to ruchy zamierzone, celowe, by dobrze odegrać teksty scenariusza. Jednocześnie zaspokajają ciągły "głód" ruchu tych dzieci. Teatr jest lekarstwem dla dzieci z niepokojem ruchowym, które mają nawyk wykonywania drobnych czynności zupełnie zbędnych w danej chwili. Bawiąc się w teatr i uczestnicząc w przedstawieniach, opanowują swoje ruchy nawykowe i koncentrują się na mowie lub czynności scenicznej, by dobrze wypaść na scenie.

Zajęcia teatralne są również terapią dla dzieci, u których przejawia się nadpobudliwość w sferze emocjonalnej. Takie dzieci w trakcie zajęć mają możliwość pozbywania się negatywnych emocji (gniew, złość, agresja, płacz, skarżenie, kłótliwość), a przyswajanie prawidłowych zachowań poprzez stwarzanie określonych sytuacji i bodźców uspokajających wzmożoną nadpobudliwość. Bardzo skuteczne są tu pochwały, przydzielanie ról wyzwalających emocje.

Zabawy teatralne sprzyjają rozwojowi ruchowemu dzieci zahamowanych i ograniczonych ruchowo. Ćwiczenia ruchu kończyn, tułowia i twarzy prowadzone spontanicznie i dynamicznie rozwijają dzieci powolne i niezgrabne, powodują, że dzieci nie wykonują ruchów opóźnionych do poleceń. Bardzo ważną rolę na zajęciach teatralnych odgrywają ćwiczenia mimiki, gestów, które pozwalają określić przeżycia osób. Te ćwiczenia zmniejszają zahamowania w sferze emocjonalno-uczuciowej. Uczą wrażliwości i ekspresji. Dzieci pozbywają się apatyczności, obojętności. W trakcie zajęć dzieci zapominają o swoich niepowodzeniach, bo tu odgrywają powierzone role, a ich gra jest akceptowana przez kolegów i koleżanki. Dobrze odegrana rola daje z kolei możliwość podwyższania swojej pozycji w grupie, daje też poczucie przynależności grupowej i dodaje animuszu nieśmiałym.

Teatr rozwija dzieci intelektualnie, wzbogaca ich świat nowymi treściami, poszerza słownictwo, rozwija logiczne myślenie, kształci pamięć i uwagę. Służą temu odpowiednie zabawy w kręgu, ćwiczenia na koncentrację i refleks oraz kojarzenie. Oprócz zabaw można stosować gry dydaktyczne aktywizujące dzieci, rozwijające ich teatralne zainteresowania. Eliminuje też nieśmiałość i lek, tu nie ma oceniania i krytykowania. Dziecko dostaje wskazówki i pochwały, a od publiczności oklaski.

Uczestnictwo w zespole teatralnym i współodpowiedzialność za rezultat przedstawienia angażuje wszystkich uczestników. Tworzy się tu wspaniała integracja grupowa i dobre komunikowanie uczestników.
Zajęcia teatralne tak angażują dzieci, że są one w stanie opanować nie tylko swoje kwestie, ale również kolegów. Mogą więc pełnić rolę dublerów. Uczestnictwo w grupie teatralnej dziecka, które ma niespokojną atmosferę domową, pomaga rozładować napięcie emocjonalne, pomaga zapomnieć o swoich kłopotach. Bawiąc się w teatr i występując przed publicznością dzieci czują się szczęśliwe, bo słyszą oklaski, pochwały i aplauz.
Teatr jest, wiec punktem wyjścia do uaktywnienia wszelkich sfer psychicznych dzieci. Przedstawienie jest zatem rezultatem wspólnego trudu wszystkich uczestników, jest nauką pracy zespołowej z podziałem na role.

Literatura:
"Zabawa dzieci w teatr"- J. Dorman.
"Poznajemy teatr"- L. Grzegorek.
"Teatr lalek"- H. Jurkowski, H. Ryl, A. Stanowska.

Opracowanie: Maria Dołżycka

Wyświetleń: 756