w okresie adolescencji, szczególnie na etapie gimnazjum narastają trudności w relacjach młodzieży z rodzicami oraz rówieśnikami, pojawiają się trudności w przystosowaniu do otoczenia, zarysowuje się kryzys wartości.
Dla młodego człowieka to szczególnie trudny okres w życiu, bowiem wzrasta rola grup rówieśniczych, rozpoczyna się intensywny rozwój psychoseksualny i zainteresowanie płcią przeciwną, okres wzmożonego zainteresowania samorozwojem i doskonaleniem się.
Psychologiczne rozpoznanie i analiza problemów psychospołecznych wieku dorastania, ich społecznych i psychologicznych uwarunkowań pomaga przewidywać, zrozumieć i przeciwdziałać zaburzeniom przystosowania społecznego, rozwoju osobistego czy funkcjonowania psychicznego młodzieży.
W okresie adolescencji mogą ujawnić się różnego rodzaju zaburzenia zachowania, Jest to zespół zachowań, które ujawniają się dopiero po 10 roku życia dziecka.
Osoby te przejawiają znacznie rzadziej agresywne zachowania, występujące równie często u obu płci., niż to ma miejsce w dziecięcym typie zaburzeń. Zwykle mają zadowalające relacje z rówieśnikami, a zaburzenia dotyczą głównie kradzieży, wagarów i łamania reguł społecznych.
Łagodne zaburzenia zachowania - są rozpoznawane, gdy postępowanie dziecka czy młodego człowieka prowadzi do pomniejszego naruszenia prawa i nie powoduje silnego zagrożenia zdrowia i życia innych osób. Jest jednak uciążliwe, odbiega od przyjętych norm i spełnia kryteria diagnostyczne, zawarte w DSM-IV.
Umiarkowane zaburzenia zachowania - to termin używany w odniesieniu do zaburzeń emocjonalnych i społecznych w znacznym stopniu groźnych dla otoczenia i stanowiących zagrożenie dla zdrowia fizycznego ludzi i zwierząt.
Nasilone zaburzenia zachowania można rozpoznać, gdy wszystkie kryteria diagnostyczne zawarte w DSM-IV są spełnione, a ich występowanie ze szczególnie dużą intensywnością i różnorodnością objawów z poszczególnych grup, jest obserwowane w postępowaniu dziecka czy młodego człowieka.
Dzieci z zaburzeniami zachowania wykazują wiele innych, towarzyszących zakłóceń rozwojowych, które mogą stanowić jedną z przyczyn CD.
Do najczęściej wymienianych zaburzeń okresu adolescencji należy Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), zaburzenia opozycyjno-buntownicze (ODD) oraz osoby zagrożone niedostosowaniem społecznym bądź niedostosowane społecznie.
Pomoc rodzicom w rozwiązaniu ich osobistych problemów jest niejednokrotnie jednym z pierwszych zadań terapeutycznych. Ponadto w ramach oddziaływań terapeutycznych są oni wyposażani w wiedzę i umiejętności stosowania skutecznych metod wychowawczych, efektywnej komunikacji z dzieckiem oraz strategii negocjacyjnych, przydatnych w rozwiązywaniu wielu problemów.
Najlepszą formą pomocy dzieciom i młodzieży z zaburzeniami zachowania jest socjoterapia, która umożliwia indywidualny kontakt terapeuty z uczestnikami zajęć, pozwala na podmiotowe ich traktowanie, zachęca do aktywnego udziału w rozwiązywaniu problemów, pozwala wyciszyć przykre stany emocjonalne oraz uczy umiejętności społecznych.

Przydatna literatura:
Borecka- Biernat, D. ( red. nauk.). ( 2011). Zaburzenia w zachowaniu dzieci i młodzieży w kontekście trudnych sytuacji szkolnych i pozaszkolnych. Kraków. Impuls.
Kołakowski, A. ( red. nauk.). (2014). Zaburzenia zachowania u dzieci. Teoria i praktyka. Sopot. GWP.
Kołakowski, A., Pisula, A. (2011). Sposób na trudne dziecko. Sopot. GWP.
Kołakowski, A., Wolańczyk, T., Pisula, A., Skotnicka, M., Bryńska, A. (2007).
Oszwa, U. ( 2007). Dziecko z zaburzeniami rozwoju i zachowania w klasie szkolnej. Vademecum nauczycieli i rodziców. Kraków. Wydawnictwo Impuls.
Pytka, L. (2000). Pedagogika resocjalizacyjna. Wybrane zagadnienia teoretyczne, diagnostyczne i metodyczne. Warszawa. Wydawnictwo APS.
Sawicka, K. (2007). Terapia w resocjalizacji. W: B. Urban, J. Stanik (red.), Resocjalizacja. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Wyświetleń: 346