Starość to okres w życiu człowieka zwany często jego jesienią, nie zawsze jest jednak tak kolorowa, jak ta pora roku. Jesień życia jest czasem, w którym zazwyczaj nie jesteśmy samodzielni, sprawni fizycznie, musimy liczyć na pomoc rodziny lub osób z bliższego lub dalszego otoczenia. Im więcej mamy lat, tym częściej myślimy o starości. A jak na „jesień życia” patrzy młodzież, czy się jej obawia?Studiując literaturę przedmiotu oraz przeprowadzając badania i rozmowy z młodymi, uczącymi się ludźmi mogę przedstawić swoje wnioski i spostrzeżenia.
Wyrażone poglądy i opinie młodzieży, dotyczące starości w dużej mierze są zdeterminowane ich miejscem dorastania i wzorcami osobowymi w domu rodzinnym. Niepokojący ze społecznego punktu widzenia jest fakt, że 40% część młodych ludzi, z którymi rozmawiałam prezentuje obojętne postawy wobec starości, a 5% jej nie akceptuje . Spośród wszystkich 65 % ma pozytywny stosunek do badanych zagadnień. Wśród młodzieży dominuje stereotyp starości, jest ona traktowana przede wszystkim jako okres, utraty atrakcyjności wizualnej, niezdolnością samodzielności finansowej, niedołęstwa, wzrostu częstotliwości chorób. Młodzież skupia uwagę głównie na złych aspektach starości.
Mogę pokusić się o stwierdzenie, że stosunek młodzieży do starości nie jest zbyt korzystny ze społecznego punktu widzenia. Zapoznając się badaniami naukowymi J. Rembranta, nasuwa się więc refleksja, że młodzież nie zmienia swojego stosunku do ludzi starych, co źle świadczy o naszym- czyli dorosłych, systemie oddziaływania wychowawczego w tym zakresie. Z tego powodu należałoby dążyć do zmiany postaw społecznych wobec omawianego zjawiska. Należy częściej zwracać uwagę młodzieży na pozytywne strony wieku podeszłego.
Dużą rolę należy tu przypisać wpływowi rodziny, oddziaływaniom wychowawczym, w których trzeba eksponować pozytywne strony starości oraz osób starych, a piętnować W dzisiejszych, trudnych finansowo czasach, kiedy rodziny żyją daleko od siebie, nawet rola dziadków jest zagrożona. Nie mogą się opiekować wnukami, ukazywać im odpowiednich wzorców zachowania i stosunku do ludzi w ich wieku. Pozycja ludzi starych znacznie podupadła, zamiast cieszyć się szacunkiem, jakim darzyli ludzi w swoim wieku, kiedy byli młodzi, są często izolowani od bliskich, umierają w zakładach opieki.
Medycyna XXI wieku umożliwia coraz większej ilości ludzi dożywanie sędziwego wieku, podczas gdy wysokie technologie sprawiają, iż świat ich nie potrzebuje. Trzeba zmienić stosunek społeczeństwa do starości i ludzi w podeszłym wieku, gdyż szacunek do starszych to nasze świadectwo dojrzałości emocjonalnej.
Szanujmy ludzi starych i uczmy szacunku do nich nasze dzieci, bo tylko w ten sposób będzie dane nam żyć w akceptującym wszystkie etapy życia społeczeństwie.

Wyświetleń: 220