(imiona przypadkowe)

1. Identyfikacja problemu.
Zosia - dziewczynka z zaburzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym oraz ze znacznie opóźnionym rozwojem mowy, obecnie ma 12 lat. Dziewczynka z uwagi na występujące dodatkowe dolegliwości zdrowotne pozostaje pod opieką poradni: neurologicznej, okulistycznej, ortopedycznej. Chodzi samodzielnie, wymaga pomocy podczas wstawania z podłogi i wchodzeniu po schodach. Bazgrze ołówkiem, potrafi zdjąć ubranie, samodzielnie pije i je. Dziewczynka reaguje uśmiechem na uśmiech, czasami śmieje się nie adekwatnie do zaistniałej sytuacji. Zosia jest bardzo ufna w stosunku do nieznajomych, nie jest dla niej problemem pozostanie z obcą osobą. Od pierwszych dni pobytu w szkole były poprawne relacje z rówieśnikami. Nie bierze czynnego udziału w zajęciach dydaktycznych. Z trudem skupia uwagę. W trakcie zajęć nie wypowiada się logicznie i na temat. Mówi tylko wtedy, gdy sama chce, budując jednowyrazową wypowiedź, nie buduje zdań. Coraz częściej samodzielnie inicjuje sytuacje komunikacyjne. Za pomocą mowy sygnalizuje podstawowe potrzeby i chęć otrzymania np.: zabawki, włączenia muzyki, podania książki itp. Rozpoznaje zwierzęta domowe, naśladuje ich głosy, wskazuje części ciała, lubi zajęcia z rytmiki i zajęcia ruchowe. Jednak, by brać w nich udział wymaga indywidualnej pomocy ze strony dorosłych.
2. Geneza i dynamika problemu
Z przeprowadzonego wywiadu zebrałam informacje dotyczące przebiegu ciąży, porodu, rozwoju psychofizycznego oraz sytuacji rodzinnej Zosi. Wynika z niego, że przebieg ciąży do pewnego momentu przebiegał prawidłowo. Matka podczas całej swej ciąży pracowała w niedogrzanym pomieszczeniu z produktami chemicznymi. Poród odbył się przez cesarskie cięcie. Stan dziecko po urodzeniu określony na 7 punktów w skali Apgar. Zosia była dzieckiem spokojnym, gdy miała około 12 miesięcy, matkę zaczął niepokoić słaby rozwój funkcji ruchowych córki.
Dziewczynka jest drugim z kolei dzieckiem. Ma starszą siostrę w wieku gimnazjalnym, która jest utalentowana muzycznie i plastycznie. Wychowana jest w rodzinie pełnej, wielopokoleniowej. Ojciec zarabia na rodzinę, matka pracowała do czasu urodzenia Zosi, jest z wykształcenia pielęgniarką, co z pewnością ułatwia jej opiekę nad dzieckiem.
Rodzina dziewczynki ma dobre warunki materialne. Matka bardzo poświeciła się opiece i wychowaniu córki. Regularnie jeździ na wizyty do specjalistów. Bardzo dba o prawidłowy rozwój umysłowy, emocjonalny i społeczny dziecka. W wyniku wywiadu z matką wynika, że w ciągu ostatnich dwóch lat nastąpił progres w rozwoju psychomotorycznym Zosi, zwłaszcza w rozwoju mowy. Dziewczynka mówi więcej słów, lepiej rozumie proste polecenia. W trakcie edukacji szkolnej dziewczynka objęta została opieką logopedyczną i innych rehabilitacji.
3. Znaczenie problemu
W pracy z ziemi umiarkowanie i głęboko upośledzonymi osiągnięcia edukacyjne są mniej ważne. Najważniejszy jest kontakt z dzieckiem, doskonalenie komunikacji z otoczeniem i usamodzielnianie się. Zaburzenia w rozwoju mowy rzutują na rozwój społeczny. Możliwość porozumiewania się jest niezbędnym warunkiem akceptacji i integracji ze środowiskiem. Dopiero przez nauczenie dziecka jak ma się porozumiewać z najbliższymi i terapeutą możliwy jest jego dalszy rozwój i nabywanie nowych umiejętności.

4.PROGNOZA

POZYTYWANA
Stała i systematyczna praca z dzieckiem, szczególnie nad komunikacją z otoczeniem, motywowanie do podejmowania wysiłku, pochwały za wykonywaną pracę, wydłużanie czasu pracy b wyćwiczyć koncentrację, w konsekwencji dadzą wolę do przyswajania większych porcji materiału i dostarczania różnorodnych wrażeń pozwalających zaspokoić naturalny odruch zainteresowania światem.
NEGATYWNA
W przypadku nie podejmowania żadnych oddziaływań terapeutycznych względem Zosi będzie jej coraz trudniej porozumiewać się z innymi, a także funkcjonować w środowisku. Nie nauczy się ona przestrzegać zasad norm społecznych panujących w grupie. Jeśli zaniecha się socjalizacji i dostarczania różnych bodźców, dziewczynka przestanie rozwijać się społecznie i emocjonalnie. Brak kontaktu z rówieśnikami nie nauczy się jej umiejętności nawiązywania relacji interpersonalnych, co doprowadzić może do odizolowania od świata zewnętrznego i zamknięcie we własnym świecie. A w konsekwencji do zahamowania rozwoju.
5. Propozycje rozwiązania
Wyznaczyłam sobie następujące zadania:
• Samokształcenie z zakresu pedagogiki i logopedii specjalnej
• Przeprowadzenie wywiadu i diagnozy logopedycznej i funkcjonalnej dziecka
• Dostosować się do zaleceń Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej
• Wnikliwa obserwacja zachowań dziewczynki i okoliczności im towarzyszących
• Szukanie różnych sposobów komunikacji
• Stworzenie oraz stosowanie atrakcyjnego systemu nagród i wzmocnień
• Wdrażanie dziecka do osiągania optymalnego poziomu samodzielności w podstawowych sferach życia
• Systematyczna współpraca z matką i wychowawczynią, pedagogiem oraz nauczycielami specjalistami
• Stworzenie wraz z zespołem nauczycieli indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego, który pozwoli na właściwa stymulację obniżonej funkcji, zwiększy motywacje dziecka do wykonywania zadań

6. Wdrażanie oddziaływań
Rozpoczynając pracę z Zosią sięgnęłam po publikację z zakresu logopedii i pedagogiki specjalnej, aby lepiej poznać problem. Starałam się także zaobserwować i zrozumieć komunikaty dziewczynki. Reagowałam na jej komunikaty werbalne jak i nie werbalne. Na podstawie wywiadu z rodzicami, zaleceń poradni oraz własnej obserwacji dokonałam diagnozy logopedycznej i funkcjonalnej dziecka. Szukałam różnych form komunikacji i zmieniałam często formę aktywności, aby rozpoznać zainteresowania dziewczynki i zapobiec znudzeniu. Zosia na bardzo krótko skupiała uwagę. Po nawiązaniu większej więzi mogłam pozwolić sobie na stosowanie częstych pochwał i zakazów. Stworzyłam dla Zosi atrakcyjny system nagród np. słuchanie ulubionych odgłosów zwierząt, oklaski z wyraźnie okazywaną radością. Z upływem czasu dziewczynka potrafi dłużej skupić uwagę na zajęciach. Pochwały wzmacniałam dźwiękiem, gdyż dla Zosi ważne są wrażenia słuchowe.
W pracy duży nacisk kładłam na wyuczenie samodzielności, dostarczałam wrażeń sensorycznych (dotyk, zapach, słuch, smak), słuchanie odgłosów ruchu ulicznego, gwaru dzieci, muzyki klasycznej przy wykonywaniu prac manualnych. Na początku pozwalałam Zosi wybierać formę aktywności w czasie zajęć, a z czasem sama decydowałam o formie zajęć. Największym jednak odkryciem stała się praca przy pomocy komputera. To właściwie te media pozwoliły mi na osiągniecie celu. Sprowokowały Zosię do powtarzania słownictwa, nawiązania komunikacji werbalnej, nawet uczenia liter. Nie powtarza ona po mnie słów, tak jak by mnie nie słyszała, dopiero gdy wezmę do ręki pacynkę i zniekształconym trochę głosem udaje kogoś innego dziecko zaczyna mówić.
Zauważonymi spostrzeżeniami dzieliłam się z matką, wychowawczynią, pedagogiem szkolnym i pozostałymi nauczycielami, wzajemna wymiana doświadczeń pomagała nam lepiej poznać dziewczynkę i stymulować jej dalszy rozwój. Stworzony IPET również miał temu służyć.
7. Efekty
Praca z Zosią przyniosła pozytywne efekty. Stosowanie podczas zajęć różne metody pracy wpłynęły nie tylko na ich urozmaicenie, ale przede wszystkim pozwoliły na wielo zmysłowe poznanie świata i lepsze przyswojenie potrzebnych umiejętności. Zosia chętniej współpracuje i podporządkowuje się poleceniom. Potrafi coraz dłużej skupić swoją uwagę w czasie zajęć oraz kontrolować swoje zachowanie. W pracy jest bardziej wytrwała, dobrze zmotywowana, uważna. Potrafi się cieszyć ze swoich sukcesów, podejmuje trudniejsze zadania. W poleceniach wymagających koncentracji i uwagi potrzebuje jeszcze zewnętrznej kontroli. Najważniejszym jednak sukcesem jest zwiększenie potrzeby werbalnej Zosi. Chętniej podejmuje komunikację. Na pewno nigdy nie osiągnie poziomu swoich normalnie funkcjonujących rówieśników, jednak dotychczasowe wyniki nauczania pozwalają mieć nadzieję, ze będzie umiała w przyszłości funkcjonować w środowisku.

Wyświetleń: 261