Anna Palmerii

Tekst napisany do przedstawienia w wykonaniu kadry pedagogicznej dla uczniów i rodziców. Może być wykonany przez uczniów szkół ponadgimnazjalnych.

Scenka 1. „Tak blisko, a jednak daleko ...”
Osoby:
 MAMA
 TATA
 CÓRKA
 NARRATOR
Narrator: Do wigilii zostały tylko dwa dni. Pani Halinka, jak co roku, nie może doczekać się spotkania z córką Olą. Tęskni za babskimi wieczorami, które razem spędzały, kiedy Ola mieszkała w rodzinnym domu. Ola od dwóch lat pracuje i mieszka w Poznaniu.
Tata - Halinko, czy Ola telefonowała?
Mama – Nie Robercie, wiesz jak bardzo jest zapracowana. Rozmawiałyśmy tydzień temu. Mówiła, że żyje w natłoku sprawi żaliła się, że czasami to już sama nie wie jak się nazywa. Prawdopodobnie nie przyjedzie wcześniej niż na samą wigilię. Wiesz udało mi się wczoraj kupić w antykwariacie lampkę z brązu podobną do tej, którą zachwycała się u naszych znajomych.
Tata – Dopiero teraz mi to mówisz? Od tygodnia szukam czegoś w Internecie, co mogłoby się jej spodobać. Już sobie wyobrażam jak się ucieszy! Będzie skakała z radości jak wtedy, kiedy była małą dziewczynką. Ale ta lata lecą! A tak między nami, co to za czasy. Wszyscy gdzieś stale biegną, jakby ktoś ich gonił.
Mama – Cóż... Świat się zmienił, a ten cały pośpiech stał się już elementem codziennego życia każdej ziemskiej istoty. Myśmy mieli zdecydowanie wolniejsze tempo.
Tata – Ola mogłaby jednak znaleźć minutę żeby zadzwonić i sprecyzować o której przyjedzie na wigilię.
Dzwonek telefonu.
Mama – Czyżby o wilku mowa?
Mama – Halo?
Ola – Cześć mamo!
Mama – Kochanie, jak miło cię słyszeć. Czy już jesteś w drodze do Warszawy?
Ola – Nie mamo. Telefonuję, żeby złożyć tobie i tatusiowi życzenia świąteczne.
Mama –Jak to? Nie będzie cię z nami. Czy coś się stało? Do męża: Ola nie przyjedzie.
Ola – Wszystko w porządku. Wiesz koleżanki z pracy znalazły atrakcyjną ofertę na święta na Teneryfach. Mama - do męża: jest na Teneryfach. Musiałam szybko podjąć decyzję czy z nimi polecieć, no a przy tym wzięłyśmy tylko trzy dni urlopu, a mamy całe dziewięć dni wolnego. Mamo, tu jest tak pięknie!
Mama - No cóż córeczko, czeka na ciebie prześliczny prezent gwiazdkowy. Może uda ci się wpaść do nas po powrocie z zagranicy?
Ola – Nie obiecuję, ale pomyślę. Pan Robert daje znaki żonie, że chce rozmawiać z córką.
Mama– Wesołych świat córeczko. Tata chce z Tobą rozmawiać.
Tata – Córciu, słów mi brak. Zrobiłaś nam niezłą niespodziankę. Nawet nie przyszłoby mi namyśl, że podczas świąt nie będzie cię z nami. Mogłaś nas uprzedzić.
Ola - Tatusiu, właśnie to robię ... Wiesz jak ciągle jestem zabiegana. Muszę odpocząć. Kocham was bardzo. Wesołych świąt tato.
Obje odkładają telefony.
Narrator: Dom rodziny to bardzo ważne miejsce. To z rodzinnego domu wynosimy tradycje i wartości. W nim uczymy się szacunku, tolerancji i otwartości na drugiego człowieka. Czy pan Robert i pani Halinka mogli spodziewać się takiej niespodzianki?

Piosenka „Życie nie tyko po to jest, by brać” – (refren – wszyscy wykonawcy)


Scenka 2. „Kochajmy ludzi, tak szybko odchodzą”
Osoby:
 Mąż
 Żona
 Córka
 Zięć
 Wnuczka 1.
 Wnuczka 2.
 Narrator

Narrator: Pani Kinga i pan Piotr nie mogą doczekać się wnuczek Asi i Mariolki. Pan Piotr jak zwykle siedzi wygodnie w fotelu i wysłuchuje ze stoickim spokojem niekończącego się monologu żony.
W tle muzyka „List do Boga” . Pani Kinga chodzi po salonie. Pan Piotr siedzi w fotelu i czyta książkę.
Żona – Tak się cieszę, że dzieciaki spędzą nas święta. Asia i Mariolka pewnie przerosły swoich rodziców. Przygotowałam ulubione dania dla dziewczynek. Prezenty, mam nadzieję, też im się spodobają. Pani Kinga przez chwilę chodzi w milczeniu. No kiedy oni przyjadą. Już po siódmej. Obiecali, że będą punktualnie. Pani domu nadal chodzi w milczeniu. O słyszę kroki na korytarzu. (Otwiera drzwi). Jesteście, proszę.
Wnuczki z daleka: wchodząc do mieszkania mówią:
Wnuczka 1. - Cześć babciu, cześć dziadku.
Wnuczka 2. - Cześć babciu, cześć dziadku.
Narrator: Gdy córka i zięć witają się z rodzicami w tym samym czasie wnuczki zdejmują wierzchnie okrycia.
Żona - Do kolacji wszystko gotowe. Proszę siadajcie do stołu.
Narrator: W momencie, kiedy Kinga wypowiada zdanie wnuczki prawie zsynchronizowane rzucają je niedbale do rąk rodzicom i nie zważając na słowa babci w mgnieniu oka są przy choince.
Mąż zdezorientowany: – Hola, hola panienki. Najpierw życzenia, kolacja. Prezenty nie uciekną...
Narrator: Wnuczki nie reagują. Ich rodzice jakby nie słyszeli i nie widzieli niczego nie reagują. Mama patrząc czule na tatę poprawia mu krawat. Dziewczynki szukają pod choinką swoich prezentów. Pani Kinga podobnie zdezorientowana jak mąż dotyka jego ramienia i wzdychając:
Żona - Zostaw je, są święta ...
Narrator: Rodzice dziewczynek zasiadają do stołu i zachowują się tak jakby nic i nikt wokół nie istniał. Dziadkowie przyglądają się wnuczkom.
W1. (Asia) – To twoje..
W 2. (Mariolka)– A to twoje.
Narrator: Dziewczynki rozrywają w pośpiechu misternie zapakowane prezenty.
Mariola – Co dostałaś?
Asia - Album współczesnego malarstwa, jakby w Internecie nie było obrazów .... A ty?
Mariola - „Królowa bez Nobla. Rozmowy o matematyce” Cegielskiego i Pogody. Ci faceci bajecznie piszą! To wspaniały prezent!
Asia – Ty i ta twoja matma .... Matematyca, matematyca ...
Mariola – Przestań!
Narrator: Dziewczynki siadają do stołu. Wcześniej Asia niedbale rzuca na fotel swoją książkę, Mariolka swoją odkłada z pietyzmem także na fotelu; poprawia książkę, która rzuciła siostra. Pan Piotr przytula żonę. Nie muszą nic mówić. Rozumieją się bez słów. Oboje zaskoczeni siadają do stołu.
Piosenka - „To już pora na wigilię, to już czas”

Scena 3. Tolerancja.
Obraz 1.

Osoby:
 Mama
 Córka Dominika
 Bezdomna 1.
 Bezdomna 2.
 Narrator
Narrator: W wigilijny wieczór pani Jola ze swoją córką Dominiką czynią ostatnie przygotowania do kolacji. Dominika nakryła już do stołu, mama krząta się jeszcze w kuchni. Mąż pani Joli, tata Dominiki pojechał po swoich rodziców na obrzeża Warszawy. Za oknem mróz, pada śnieg. W tym samym czasie pod dworcem spotykają się dwie bezdomne.
B1- Cześć!
B2- Cześć!
B1 – Co kolejne święta znów na dworcu?
B2 – Przecież wiesz, że nikt nas nie chce. Nikt nas nie wpuści do domu...
B1 – Wiem. Miejsce dla niespodziewanego gościa przy stole to puste słowo. Ale wiesz, nie wolno tracić nadziei. Chodź spróbujemy może się uda.
B2 – Nieee.
B1 – No chodź! Chodź!
Obraz 2.
Mama– Dominisiu, pamiętałaś o włożeniu sianka pod obrus?
Dominika – Tak mamo.
Mama –Córeczko, a dodatkowe nakrycie dla niespodziewanego gościa? Proszę przynieś szybciutko.
Dominika – Po co? Co roku stawiamy je na stole, a i tak nikt nigdy nie przyszedł.
Mama- Dominiko, historia związana z dodatkowym nakryciem sięga czasów pogańskich. Panował wówczas zwyczaj „zapraszania do wspólnego posiłku dusz zmarłych, zwłaszcza tych, którzy odeszli w ciągu ostatniego roku.
Dominika – Mamo Hallowen był w październiku. A poza tym nikt od nas nie odszedł.
Mama - Proszę nie dyskutuj ze mną. Choć stawianie dodatkowego nakrycia wywodzi się z pogańskiego zwyczaju jest od wieków kultywowane w katolickiej tradycji.
Dominika – Dla mnie to zupełnie bez sensu i tak nikt do nas nie przyjdzie, no ale skoro nalegasz.
Narrator: Kiedy Dominika udaje się do kuchni po dodatkowe nakrycie „odzywa się” dzwonek u drzwi.
Mama - O, czyżby tata tak szybko wrócił? Mama kieruje się do drzwi, otwiera. Za drzwiami stoją bezdomne.
Obraz 3.
Mama – Czego chcecie? Jak wam przyszło do głowy chodzić po domach w wigilijny wieczór? Wstydu nie macie?
B2 – Chodź, mówiłam ci, że nas niw wpuszczą...
B1 – Nie mamy domu, miałam nadzieję, że chociaż dzisiaj wieczór ktoś nas przygarnie, że ogrzejemy się trochę.
Mama – Chyba wam się całkiem w głowach pomieszało. No idźcie już. M zamyka drzwi. Co za czasy!
Dominika – Mamo, kto to był?
Mama – Nikt, jacyś bezdomni.
„Kolęda dla nieobecnych” (refren – wszyscy wykonawcy)

Wyświetleń: 883