1. Rola matki a rola ojca

Dziecko kształtuje swoje cechy poprzez kontakt z rodzicami, wpływ na niego mają zróżnicowane role matki i ojca w rodzinie. Role te różnią się między sobą. Od matki oczekuje się ekspresji uczuć, serdeczności, ciepła, wyrozumiałości, tworzenia atmosfery emocjonalnej w rodzinie. Miłość matczyna niezbędna jest do prawidłowego rozwoju uczuciowego dziecka, gdyż wpływ matki trwa nieograniczenie w psychice, do chwili dojrzałości dziecka . Szczególnie duże znaczenie przypisuje się matce w rozwoju uczuć społecznych, socjalizacji dziecka . Matka to pierwszy rozmówca oraz partner do zabaw z dzieckiem, darzy je pieszczotą i chroni przed przykrościami. Jeżeli matka okazuje dziecku swoje oddanie, życzliwość i przede wszystkim miłość, wtedy jej zachowanie staje się modelem współżycia społecznego, który wpływa na proces socjalizacji nie tylko w okresie dzieciństwa, lecz również w późniejszych latach życia .
Rola ojca jest zupełnie inna niż matki, co nie znaczy, że jest mniej ważna. Początkowo ojciec pełni rolę "pośrednią", gdyż matka daje dziecku życie, po urodzeniu karmi je piersią, daje bezpieczeństwo fizyczne i psychiczne. Stosunek matki do dziecka jest w dużej stopniu uzależnione od harmonii rodzinnej, a w szczególności od stosunku ojca do matki. Kobieta kochana i szczęśliwa ma podstawę do tego, aby dać dziecku poczucie bezpieczeństwa. Dzięki temu ojciec, który w pierwszym okresie życia dziecka nie ma tak dużego znaczenia na jego rozwój, ma jednak na nie wpływ poprzez matkę" . Ponieważ ojciec pozbawiony silnego związku biologicznego z dzieckiem jak matka, nie potrafi go kochać tylko dlatego, że jest dzieckiem, a uczucie jego bezpośrednio jest związane ze sposobem zachowania się potomka . Ojciec staje się dla dziecka pierwszym regulatorem zachowań społecznych, przez jego pryzmat poznaje jednostka podstawowe zasady, z którymi spotka się niedługo, jako członek szerszej zbiorowości.

2. Wychowanie dziecka bez jednego z rodziców

Kolejny problem, jaki się pojawia dotyczy sfery wychowania. Dziecko, które wychowuje się w niepełnej rodzinie, nie potrafi stworzyć sobie całościowy obraz kobiety i mężczyzny. Osoba wychowująca samotnie dziecko, może świadomie, bądź nie wytworzyć negatywną opinię na temat nieobecnego rodzica, zwłaszcza, jeśli rozstanie było nieprzyjemne bądź smutne. Potomkowie wychowywani w rodzinach niepełnych nie widzą relacji zachodzących między mężczyzną i kobietą, muszą więc dorastać bez modelu tej relacji, przez co w przyszłości mogą mieć większe trudności z tworzeniem własnych.
Samotne wychowanie jest szczególnie ciężkie ze względu na to, że nagle na jedną osobę spadają wszystkie obowiązki: utrzymywanie rodziny, jak i prowadzenie domu. Mężczyźni chcąc zapewnić swoim pociechom godne życie rzucają się w wir pracy, dlatego też niewiele czasu pozostaje im na spędzanie czasu z dziećmi. A jest to niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania i rozwoju dziecka. Bark obecności matki jest dla ojca jak i dzieci wystarczającym uszczerbkiem, dlatego też ważne jest, aby rodzic odpowiednio zaplanował dzień. Musi zadbać o dobry kontakt z pociechami, aby te dzieliły się z nim swoimi kłopotami i problemami. Mężczyźni zazwyczaj mają opory w wyrażaniu swoich emocji, dlatego sytuacja ta jest utrudnieniem. W wychowaniu ważny jest zarówno wzorzec mężczyzny, jak i kobiety, dlatego też warto zapewnić dziecku stały kontakt z bliską kobietą: babcią czy ciotką.

Bibliografia:
Z. Skorny, Proces socjalizacji dzieci i młodzieży, WSiP, Warszawa 1976,
J. Rembowski: Jedynactwo dzieci w domu i szkole, PAN 1975,
K. Pospiszyl, Ojciec, a rozwój dziecka, Warszawa 1980.

Wyświetleń: 562