Katalog

Ewa Danielewicz-Czerniejewska, 2014-06-02
Warszawa

Pedagogika, Artykuły

Motywacja ucznia dyslektycznego – praca na zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych i praca w domu – rozważania, wskazówki, przemyślenia.

- n +


Dobre emocje, pozytywne myślenie są napędem naszego życia i składnikiem naszego zdrowia.
Czynnikiem zakłócającym działanie, pozytywne myślenie, motywację są nie tylko trudności w czytaniu i pisaniu, ale także brak wiary ucznia dyslektycznego we własne możliwości, czyli niska samoocena, brak motywacji do nauki, do pracy nad trudnościami. Dziecko z niską samooceną z góry przewiduje niepowodzenie, wymaga ciągłego wspierania emocjonalnego.
Budowanie pozytywnych doświadczeń związanych z uczeniem się, z pracą nad trudnościami, podnoszenie zaniżonej samooceny, wiary we własne możliwości jest prymarnym zadaniem nauczycieli, terapeutów i rodziców pracujących z uczniem dyslektycznym.
Jak działać i współdziałać?
Trzeba z dzieckiem uczciwie porozmawiać, o tym, co jest przyczyną jego trudności w sposób, który ukazuje też mocne strony problemu (dar dysleksji, sławne osoby z dysleksją).
Spokojnie reagujemy na jego problemy, nie krytykujemy, nie oceniamy negatywnie.
Postawy surowa i nadopiekuńcza - obie prowadzą do braku wiary dziecka we własne możliwości, niskiej samooceny i przewidywania niepowodzenia, a tym samym zaniechania wysiłku.
Zachęcamy do wyrażania uczuć na piśmie: „czym się martwisz, co Cię niepokoi, napisz to - wspólnie nad tym popracujemy, pomogę Ci, po to tutaj jestem…”
Potwierdzamy uczucia, obawy dziecka – słowami „Rozumiem, Och, Mhm…”
Bardzo ważnym jest poznanie sytuacji domowej dziecka!
W początkowej fazie znajomości z dzieckiem nasze zadanie polega na obniżeniu poziomu lęku i jednoczesnej budowie wiary naszego podopiecznego we własne możliwości.
Dbamy o klimat prowadzonych zajęć nacechowany życzliwością, zrozumieniem, poczuciem bezpieczeństwa, przyjazną atmosfera, poczuciem komfortu.
Pozwólmy dziecku wybrać rzeczy, które będą mu potrzebne do pracy.
Możliwość wyboru estetycznego zeszytu z ulubionym bohaterem, ołówka, dobrze piszącego, wygodnego długopisu z cieńszym lub z grubszym wkładem jest ważna, bowiem sama czynność pisania, pracy nad trudnościami stanie się wtedy przyjemniejszą.
Przyniesienie ulubionej książki, wybór samodzielny tekstu do czytania, słuchanie czytania terapeuty – z pewnością te czynności pomogą nam również w pracy nad trudnościami.
Dostrzegamy i chwalimy najmniejszą poprawnie wykonaną czynność w domu i na zajęciach. Chwalimy, doceniamy!
Nie porównujemy z innymi dziećmi.
Przecież każdy jest wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju !!!
Pobudzenie ucznia do aktywności, zwłaszcza, gdy nie chce jej okazywać,i szukanie właściwego podejścia do niego jest najtrudniejszą, ale i bardzo ciekawą częścią terapii. Miejmy na uwadze, iż potrzeba samorealizacji wg hierarchii potrzeb Maslowa jest na ostatnim miejscu.
O rozwijaniu skrzydeł …
Howard Gardner w swojej teorii inteligencji wielorakiej odwołuje się do uskrzydlenia jako najlepszej metody uczenia dzieci, uruchamiającej motywację wewnętrzną – forma wykorzystania emocji w dążeniu do osiągnięć.
Powinniśmy rozbudzać i wspierać naturalne pasje dziecka, które są źródłem radości. Bazujemy na naturalnych zdolnościach dziecka, wzmacniamy jego słabe strony. Pamiętajmy przy tym o różnorodności stylów uczenia się.
„Co usłyszę, zapomnę. Co zobaczę, zapamiętam. Co zrobię, zrozumiem.” (Konfucjusz)
Nim uczeń zacznie się zmieniać i pojawi się motywacja, poznajemy go i akceptujemy takiego, jakim jest.
Staramy się uruchomić w dziecku wewnętrzne mechanizmy motywacyjne, wspierać stwierdzeniami w rodzaju: „Rozumiem, że nie chcesz tego robić, bo Ci ciężko. Z początku jest tak zawsze. Jednak czuję, że odniesiemy wspólny sukces. Przekonasz się, że dasz sobie radę, tylko spróbuj.”
Bardzo ważna jest zachęta ze strony dorosłego i budowany autorytet podczas współpracy.
Wywołanie wizji radości rodziców i nauczyciela zaistniałą poprawą staje się bardzo często silnym motywem do podjęcia wysiłku i zwiększenia wytrwałości w działaniu, bardziej silnym niż wizja pozytywnych ocen.
Zaczynamy od spraw małych, idziemy powoli małymi kroczkami.
Minimalizujemy porażki i nie dopuszczamy do ich wystąpienia.
Długotrwałe zmaganie się z trudnościami bez możliwości odniesienia sukcesu jest dla dziecka bardzo silnym stresem.
Jeszcze słów kilka o motywacji młodzieży.
U dzieci starszych pomocnym jest wyjaśnienie im w przystępny sposób mechanizmów uczenia się z położeniem nacisku na optymalne warunki koncentracji uwagi i zapamiętywania.
Należy skorzystać z okazji zasięgnięcia porady ucznia , zapytania go, co by powiedział osobie, która potrzebuje pomocy, ale nie potrafi z niej skorzystać – dzięki wspólnemu rozważeniu problemu, uczeń ma okazję do zastanowienia się nad samym sobą.
Pomiar
Na wzrost motywacji pomagają wszelkie formy pomiaru uzyskiwanych postępów:
użycie stopera przy pracy nad tempem i płynnością czytania, porównywanie zmniejszającej się liczby błędów.
Wszystko, co pozwala dziecku uzyskać kontrolę nad własnym działaniem, sprzyja zwiększeniu motywacji.
Sposoby komunikacji, a tym samym motywowanie:
Zwracanie się do dzieci na piśmie (bezpośrednio wyrażamy prośby, informacje, uwagi, pochwały).
Wypunktowanie tego, co ma robić i kiedy, wzmocnić to ikonami – tu wskazówki do pracy w domu.
Listy pochwalne.
Emotikony, naklejki, motywce bądź ,jeśli rodzice pozwolą – może być cukierek, lizaczek co jakiś czas.
Opisanie problemu, zamiast rozkazywać - zwracać uwagę.

Na zakończenie nuta refleksji …
Praca z uczniem dyslektycznym to duże wyzwanie, odpowiedzialność i przy tym olbrzymia przyjemność i zaszczyt poznawania wspaniałego młodego człowieka. Odkrywania jego możliwości, potencjału i umożliwienie zauważenia jemu samemu mocnych stron, które ma w sobie, swojej wyjątkowości.
Jeśli możemy się przyczynić do wzmocnienia, pozytywnego myślenia, uwierzenia naszego ucznia w siebie samego i w to, że jest w stanie pokonywać trudności – to warto działać, współdziałać i motywować ;-)

Opracowane w oparciu o literaturę:

1. Ronald D. Davis, Eldon M. Braun, Dar Dysleksji.
2. Barbara Zakrzewska, Trudności w czytaniu i pisaniu.
3. Adele Faber, Elaine Mazalish, Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i w szkole.
4. G. Squires, S. Mc. Keown, Pomóż dziecku z … DYSLEKSJĄ.

Ewa Danielewicz-Czerniejewska


Wyświetleń: 342


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.