Katalog Ewa Danielewicz-Czerniejewska, 2014-06-02 Warszawa Pedagogika, Artykuły Motywacja ucznia dyslektycznego – praca na zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych i praca w domu – rozważania, wskazówki, przemyślenia.Dobre emocje, pozytywne myślenie są napędem naszego życia i składnikiem naszego zdrowia. Czynnikiem zakłócającym działanie, pozytywne myślenie, motywację są nie tylko trudności w czytaniu i pisaniu, ale także brak wiary ucznia dyslektycznego we własne możliwości, czyli niska samoocena, brak motywacji do nauki, do pracy nad trudnościami. Dziecko z niską samooceną z góry przewiduje niepowodzenie, wymaga ciągłego wspierania emocjonalnego. Budowanie pozytywnych doświadczeń związanych z uczeniem się, z pracą nad trudnościami, podnoszenie zaniżonej samooceny, wiary we własne możliwości jest prymarnym zadaniem nauczycieli, terapeutów i rodziców pracujących z uczniem dyslektycznym. Jak działać i współdziałać? Trzeba z dzieckiem uczciwie porozmawiać, o tym, co jest przyczyną jego trudności w sposób, który ukazuje też mocne strony problemu (dar dysleksji, sławne osoby z dysleksją). Spokojnie reagujemy na jego problemy, nie krytykujemy, nie oceniamy negatywnie. Postawy surowa i nadopiekuńcza - obie prowadzą do braku wiary dziecka we własne możliwości, niskiej samooceny i przewidywania niepowodzenia, a tym samym zaniechania wysiłku. Zachęcamy do wyrażania uczuć na piśmie: „czym się martwisz, co Cię niepokoi, napisz to - wspólnie nad tym popracujemy, pomogę Ci, po to tutaj jestem…” Potwierdzamy uczucia, obawy dziecka – słowami „Rozumiem, Och, Mhm…” Bardzo ważnym jest poznanie sytuacji domowej dziecka! W początkowej fazie znajomości z dzieckiem nasze zadanie polega na obniżeniu poziomu lęku i jednoczesnej budowie wiary naszego podopiecznego we własne możliwości. Dbamy o klimat prowadzonych zajęć nacechowany życzliwością, zrozumieniem, poczuciem bezpieczeństwa, przyjazną atmosfera, poczuciem komfortu. Pozwólmy dziecku wybrać rzeczy, które będą mu potrzebne do pracy. Możliwość wyboru estetycznego zeszytu z ulubionym bohaterem, ołówka, dobrze piszącego, wygodnego długopisu z cieńszym lub z grubszym wkładem jest ważna, bowiem sama czynność pisania, pracy nad trudnościami stanie się wtedy przyjemniejszą. Przyniesienie ulubionej książki, wybór samodzielny tekstu do czytania, słuchanie czytania terapeuty – z pewnością te czynności pomogą nam również w pracy nad trudnościami. Dostrzegamy i chwalimy najmniejszą poprawnie wykonaną czynność w domu i na zajęciach. Chwalimy, doceniamy! Nie porównujemy z innymi dziećmi. Przecież każdy jest wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju !!! Pobudzenie ucznia do aktywności, zwłaszcza, gdy nie chce jej okazywać,i szukanie właściwego podejścia do niego jest najtrudniejszą, ale i bardzo ciekawą częścią terapii. Miejmy na uwadze, iż potrzeba samorealizacji wg hierarchii potrzeb Maslowa jest na ostatnim miejscu. O rozwijaniu skrzydeł … Howard Gardner w swojej teorii inteligencji wielorakiej odwołuje się do uskrzydlenia jako najlepszej metody uczenia dzieci, uruchamiającej motywację wewnętrzną – forma wykorzystania emocji w dążeniu do osiągnięć. Powinniśmy rozbudzać i wspierać naturalne pasje dziecka, które są źródłem radości. Bazujemy na naturalnych zdolnościach dziecka, wzmacniamy jego słabe strony. Pamiętajmy przy tym o różnorodności stylów uczenia się. „Co usłyszę, zapomnę. Co zobaczę, zapamiętam. Co zrobię, zrozumiem.” (Konfucjusz) Nim uczeń zacznie się zmieniać i pojawi się motywacja, poznajemy go i akceptujemy takiego, jakim jest. Staramy się uruchomić w dziecku wewnętrzne mechanizmy motywacyjne, wspierać stwierdzeniami w rodzaju: „Rozumiem, że nie chcesz tego robić, bo Ci ciężko. Z początku jest tak zawsze. Jednak czuję, że odniesiemy wspólny sukces. Przekonasz się, że dasz sobie radę, tylko spróbuj.” Bardzo ważna jest zachęta ze strony dorosłego i budowany autorytet podczas współpracy. Wywołanie wizji radości rodziców i nauczyciela zaistniałą poprawą staje się bardzo często silnym motywem do podjęcia wysiłku i zwiększenia wytrwałości w działaniu, bardziej silnym niż wizja pozytywnych ocen. Zaczynamy od spraw małych, idziemy powoli małymi kroczkami. Minimalizujemy porażki i nie dopuszczamy do ich wystąpienia. Długotrwałe zmaganie się z trudnościami bez możliwości odniesienia sukcesu jest dla dziecka bardzo silnym stresem. Jeszcze słów kilka o motywacji młodzieży. U dzieci starszych pomocnym jest wyjaśnienie im w przystępny sposób mechanizmów uczenia się z położeniem nacisku na optymalne warunki koncentracji uwagi i zapamiętywania. Należy skorzystać z okazji zasięgnięcia porady ucznia , zapytania go, co by powiedział osobie, która potrzebuje pomocy, ale nie potrafi z niej skorzystać – dzięki wspólnemu rozważeniu problemu, uczeń ma okazję do zastanowienia się nad samym sobą. Pomiar Na wzrost motywacji pomagają wszelkie formy pomiaru uzyskiwanych postępów: użycie stopera przy pracy nad tempem i płynnością czytania, porównywanie zmniejszającej się liczby błędów. Wszystko, co pozwala dziecku uzyskać kontrolę nad własnym działaniem, sprzyja zwiększeniu motywacji. Sposoby komunikacji, a tym samym motywowanie: Zwracanie się do dzieci na piśmie (bezpośrednio wyrażamy prośby, informacje, uwagi, pochwały). Wypunktowanie tego, co ma robić i kiedy, wzmocnić to ikonami – tu wskazówki do pracy w domu. Listy pochwalne. Emotikony, naklejki, motywce bądź ,jeśli rodzice pozwolą – może być cukierek, lizaczek co jakiś czas. Opisanie problemu, zamiast rozkazywać - zwracać uwagę. Na zakończenie nuta refleksji … Praca z uczniem dyslektycznym to duże wyzwanie, odpowiedzialność i przy tym olbrzymia przyjemność i zaszczyt poznawania wspaniałego młodego człowieka. Odkrywania jego możliwości, potencjału i umożliwienie zauważenia jemu samemu mocnych stron, które ma w sobie, swojej wyjątkowości. Jeśli możemy się przyczynić do wzmocnienia, pozytywnego myślenia, uwierzenia naszego ucznia w siebie samego i w to, że jest w stanie pokonywać trudności – to warto działać, współdziałać i motywować ;-) Opracowane w oparciu o literaturę: 1. Ronald D. Davis, Eldon M. Braun, Dar Dysleksji. 2. Barbara Zakrzewska, Trudności w czytaniu i pisaniu. 3. Adele Faber, Elaine Mazalish, Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i w szkole. 4. G. Squires, S. Mc. Keown, Pomóż dziecku z … DYSLEKSJĄ. Ewa Danielewicz-Czerniejewska Wyświetleń: 342
Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. |