Spis treści



WSTĘP ………………………………………………………………………….. 3

ROZDZIAŁ I. Baśń, jako gatunek literacki. …………………………………......

5

1. Definicja i geneza baśni. …………………………………………………… 5

2. Funkcje baśni. ………………………………………………………………..
8


ROZDZIAŁ II. Rola i znaczenie baśni w wychowaniu dziecka. ………………....
10

1. „Brzydkie kaczątko” – „nie oceniaj książki po okładce”…………………….

2. „Królowa Śniegu” – przyjaźń i miłość………………………………………

3. „Nowe szaty cesarza” – kłamstwo i próżność……………………………….

4. „Dziewczynka z zapałkami” – empatia i współczucie……………………….

10

11

12

12
ZAKOŃCZENIE …………………………………………………………………..

15
BIBLIOGRAFIA. …………………………………………………………………

16











Wstęp


„Baśń to elementarz, z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle, elementarz napisany w języku obrazów. Jest to jedyny język, dzięki któremu możemy rozumieć siebie i innych, zanim dojrzejemy intelektualnie” . Bruno Bettelheim
„Dawno, dawno temu, za siedmioma górami za siedmioma lasami…” Chyba wszyscy pamiętamy te słowa, napawające radością i podnieceniem, gdyż za nimi kryła się fascynująca opowieść, płynąca z ust bliskiej osoby – mamy, taty, dziadka czy babci. Na całym świecie, pośród wielu różnorodnych kultur, opowiadanie bajek i baśni przyciąga publiczność złożoną z zasłuchanych i zachwyconych dzieci.
Jednak świat, w którym żyjemy, to czas komputerów i telewizji. Dzieci potrafią spędzić przed tymi cudami techniki kilka godzin dziennie. Producenci gier komputerowych próbują udowodnić nam, jakie korzyści osiągają dzieci podczas gry na komputerze. Zapewniają, że rozwijają one wyobraźnię dziecka, ćwiczą koordynację wzrokowo-ruchową, uwagę i refleks czy sprawność manualną. Zapewne jest w tym odrobinę prawdy. Jednak rodzice powinni kontrolować to, w co grają ich pociechy i ograniczyć do minimum bajki i gry z przejawami agresji, aby nasze dzieci nie stawały się coraz bardziej niespokojne, agresywne, obojętne na drugiego człowieka.
Dziecko do prawidłowego i harmonijnego rozwoju, nie potrzebuje najnowszych zdobyczy techniki, tylko mądrych, kochających rodziców. Rodziców, którzy w zabieganym świecie, gdzie coraz bardziej liczą się rzeczy materialne, znajdą czas dla swoich skarbów. Przecież to od nich, ich pociechy będą uczyły się najwięcej, obserwując to, co robią. Tylko mama i tata mogą ukoić ból czy obronić przed „potworami” mieszkającymi pod łóżkiem czy w szafie.
Wychowanie dziecka, nie jest łatwym zadaniem. Nikt nas nie uczy jak być rodzicem. Jednak myślę, że jedną z pomocnych rzeczy jest czytanie, czy opowiadanie bajek i baśni dzieciom. Kiedy wieczorem przed snem, ktoś bliski i kochany opowie piękną historię, pomagającą zrozumieć otaczający świat, to kiedyś z naszego dziecka wyrośnie mądry, wartościowy, wrażliwy i pełen entuzjazmu, twórczy człowiek.
Szczęśliwy jest ten, komu w dzieciństwie opowiadano bajki i baśnie. Obrazy w nich zawarte człowiek przeżywa niezależnie od tego czy jest małym dzieckiem, człowiekiem dojrzałym, czy staruszkiem. Przez całe życie snuje się w naszych najgłębszych przeżyciach to, co wyrażają baśnie.

Dlatego właśnie postanowiłam w swojej pracy zwrócić uwagę na rolę baśni w wychowaniu dziecka, żeby przypomnieć sobie i innym dorosłym, jakie wspaniałe narzędzie mamy w ręku-baśń-, które może ułatwić naszym dzieciom start w dorosłe życie.

W rozdziale pierwszym przybliżyłam baśń, jako gatunek literacki, jej genezą i funkcje, jakie spełnia nie tylko w wychowaniu, ale także w terapii dzieci. Rozdział drugi poświęcony jest konkretnym baśniom i morałom, jakie z nich wypływają. Baśnie, które przedstawiłam miały duży wpływ na mój światopogląd i moje zasady moralne, które w życiu uważam za najważniejsze i próbuję zaszczepić własnym dzieciom.




















Rozdział I: Baśń, jako gatunek literacki
1. Definicja i geneza baśni

„Baśń – jeden z podstawowych gatunków epickich literatury ludowej; niewielki utwór o treści fantastycznej (bajka magiczna), wywodzący się z bajki ludowej, nasycony cudownością związaną z wydarzeniami magicznymi, ukazujący dzieje ludzkich bohaterów swobodnie przekraczających granice między światem poddanym motywacjom realistycznym, a sferą działania sił nadnaturalnych.
Fantastyczny świat baśni jest zaludniony krasnoludkami, skrzatami, czarownicami, wróżkami, dobrymi i złymi duchami, królewiczami, rycerzami. Konstrukcja fabuły jest nieskomplikowana. Zdarzenia rozgrywają się w nieokreślonym miejscu i czasie i podporządkowane są realizacji idei «dobra zwycięskiego» (tryumf dobra nad złem). Baśń utrwaliła zasadnicze elementy ludowego światopoglądu: wiarę w nieustającą ingerencję mocy nadprzyrodzonych, antropomorficzną wizję przyrody, niepisane normy moralne, ideały sprawiedliwych zachowań” .
„Najwidoczniejszym znakiem cudowności baśni jest metamorfoza – przemiana ludzi w zwierzęta lub przedmioty i odwrotnie. Jednak w odróżnieniu od bohaterów podań i legend bohater baśni nigdy się ani nie dziwi cudom, jakich doświadcza podczas swej wędrówki, ani się ich nie boi. Wynika to z faktu, że w baśni wprawdzie najważniejszy jest bohater-człowiek, lecz nie o jego życie wewnętrzne w niej chodzi. Istotna jest akcja, której motorem jest bardzo często przypadek: za sprawą baśniowego szczęścia wszystko dzieje się tak, jak z perspektywy bohatera dziać się powinno. (...)Również motywy działań bohatera są w baśni nieistotne, choć obie te cechy - opis przeżyć bohatera i umotywowanie jego działań – zawsze są obecne w baśni, szczególnie tych stylizowanych, choćby w szczątkowej formie.
Według Maxa Lüthiego bohaterem baśni jest postać wyizolowana lub dająca się łatwo wyizolować ze swojego otoczenia, często jedyne lub najmłodsze dziecko, niekiedy różniące się od innych. Bohaterowie rzadko mają imiona; baśń zastępuje je określeniami abstrakcyjnymi (królewicz, księżniczka, najmłodsza siostra, najmłodszy brat). Jeśli są piękni, to są też często dobrzy, choć od zasady tak zwanego paralelizmu estetyczno-etycznego jest wiele wyjątków: postaci piękne, lecz okrutne, a brzydkie (często zwierzęce) przemieniają się w urodziwe” .
„W baśni pojawiają się pewne stałe wątki, jak wędrówka bohatera w poszukiwaniu
cudownego środka (np. leku); cudowne przeniesienie się bohatera w inne miejsce; różnego rodzaju próby (walka, wyścig), przeszkody do pokonania. (...)Pojawiające się w baśni charakterystyczne zwroty - jak np. formuła początku lub końca - sygnalizują odbiorcy, że ma do czynienia nie ze światem rzeczywistym, lecz ze światem baśni (np. «za siedmioma górami i lasami», «dawno, dawno temu...»)” .
Baśnie znano na długo wcześniej niż zaczęto je tworzyć z myślą o dzieciach. Na początku miały przerażać najmłodszych konsekwencjami złych uczynków i obiecywać karę za każdy grzech. Później jednak zaczęto myśleć o przyjemności małych czytelników. Do literatury, jako pierwsze weszły baśnie indyjskie. Pierwszy zbiór baśni dla dzieci pod tytułem „Historie i baśnie z dawnych czasów z pouczeniami moralnymi” z 1697 roku opracował Charles Perrault na dworze Ludwika XIV. Jest on bardziej znany pod tytułem „Opowiadania Babci Gąski”. To dzięki niemu dzieci pierwszy raz mogły spotkać się z Kopciuszkiem, Czerwonym Kapturkiem, czy Kotem w butach.
W XIX wieku baśń była już docenianym gatunkiem literackim. W 1812 roku, w Niemczech dwaj bracia Wilhelm i Jakub Grimm opracowali zbór pod tytułem „Kinder und Hausmärchen”. Polski tytuł brzmi „Baśnie dla domu i dzieci”. Są to jednak najokrutniejsze ze znanych baśni. Na szczęście w 1954 roku ich zakończenia zostały poddane przeróbce przez wydawców i w obecnej formie są to piękne i wartościowe utwory.
Baśniopisarzem, o którym nie można zapomnieć jest Hans Christian Andersen. Jest on autorem najpiękniejszych baśni, których korzenie wywodzą się z wątków ludowych. Napisał też kilka swoich autorskich baśni. Niektóre z nich są bardzo smutne i wzruszające, jak „ Dziewczynka z zapałkami”, inne weselsze, ale wszystkie bardzo mądre.

2.Funkcje baśni

Wielu psychologów na pierwszy plan wysuwa cudowność baśni, uważając, że fantastyczny jej charakter odpowiada małemu dziecku, ponieważ dziecko przekłada fantazje nad rzeczywistość. Jednak ogromne zainteresowanie baśniami wynika z tego, że dostarczają one małemu człowiekowi silnych przeżyć emocjonalnych, a pierwiastek fantazji wzmacnia je tylko, ponieważ dodaje baśniom niezwykłości, fascynuje swa odmiennością, odbiega od codzienności. Baśń oddziałuje na rozwój dziecka na wielu poziomach „To prawdziwy środek, który kształci, uczy i wychowuje, nie dając odczuć ciężaru nauki” -pisze I. Słońska .
Baśnie posiadają wiele wartości poznawczych i wychowawczych. Podstawową ich rolą jest rozwijanie wyobraźni i fantazji. Baśnie uczą dziecko „ niedosłownego” podejścia do literatury. Dzięki temu dziecko rozumie, że poprzez świat czystej wyobraźni może lepiej zrozumieć wiele autentycznych problemów.
Najsilniej jednak oddziałują baśnie na sferę emocjonalna dziecka. Baśń przemawia do uczuć dziecka – zaciekawia je, przeraża, wzrusza. „Baśń -jak pisze S. Wortman – wzrusza dziecko, jest dla niego wstrząsem, który uczy je dobroci, po którym czuje się lepsze i wierzy w zwycięstwo i sprawiedliwość. Współczuje ono pokrzywdzonym, cieszy się ze zwycięstwa dobra nad złem” .
Baśnie maja duży wpływ na rozwój moralny dziecka. Nigdzie, tak wymownie jak w baśni nie jest postawiony problem dobra i zła. Wartości pozytywne: dobroć, pracowitość, odwaga, męstwo, przeciwstawione są wartościom negatywnym jak: chciwość, skąpstwo i lenistwo, ukazane na tle dramatycznych wydarzeń, wzruszają dziecko do głębi. Pokazują, że powinno stanąć po stronie pozytywnych wartości moralnych, których piękno ukazuje baśń.
Dzięki baśniom dziecko poznaje wewnętrzny świat ludzi, co pomaga mu lepiej poznać świat własnych przeżyć, nazywać je i oceniać. W ten sposób kształtuje się w nim samo orientacja i zdolność do kierowania własnym postępowaniem. Poprawia się umiejętność do oceny własnego i cudzego postępowania.
W czasie opowiadania baśni dzieci nie są tylko biernymi słuchaczami, ale reagują żywo na losy bohaterów i chcą dla nich szczęśliwego zakończenia. Przeplatające się losy ludzi i zwierząt oraz zależności łączące bohaterów z przyrodą sprawiają, że dziecko zgłębia granice swojego świata wewnętrznego, zdobywa poczucie jedności ze światem przyrody.
Baśń, dostarcza dziecku wielu objaśnień, pomaga radzić sobie z różnorodnymi niepokojami, konfliktami, które napotyka w swoim życiu oraz wspiera rozwój dziecięcej osobowości.
Baśń pełni wiele funkcji:
 przekazuje tradycje naszej kultury
 daje wzorce, do których możemy dążyć
 przekazuje wartości jak: dobro, sprawiedliwość, miłość, uczciwość, itd.
 budzi nadzieje, pragnienia,
 wzbudza motywacje,
 redukuje napięcie,
 pełni funkcję terapeutyczną,
 pomaga w diagnozowaniu problemu.

Coraz częściej wykorzystuje się baśnie, w terapii lęków dzieci. Mogą nimi być trudne wydarzenia czy sytuacje, których dziecko nie rozumie. Źródłem lęku może być rodzina, która nie zaspokaja podstawowych potrzeb dziecka: bezpieczeństwa, miłości, uznania i przynależności.
„Baśnie to czarodziejskie zwierciadła ukazujące różne przejawy naszego świata wewnętrznego oraz fazy rozwojowe, jakie musimy przejść, aby osiągnąć dojrzałość. Gdy zanurzymy się w znaczenia baśniowe, wydadzą nam się one najpierw spokojną tonią, w której odbija się tylko nasza twarz. Wkrótce jednak ukażą nam się w głębi wewnętrzne wiry naszego życia psychicznego. W końcu zrozumiemy, w jaki sposób osiągnąć pokój z sobą samym i ze światem zewnętrznym, pokój, który nagrodzi nasze trudy” .
Autor tych słów, Bruno Bettelheim, „odkrył” baśnie dla terapii. Od tamtej pory wielu terapeutów posługuje się tą metodą. B. Bettelheim skłania się ku temu, że motywy wielu baśni pokrywają się z dziecięcymi problemami.
Wyobraźnia, spostrzegawczość, myślenie, fantazja i pamięć, a przede wszystkim uczucia – oto jak kolosalne jest oddziaływanie baśni. A dzięki temu, że baśnie są bardzo lubiane przez dzieci, stają się istotnym środkiem wychowawczym współczesnego człowieka. Dlatego jak najwcześniej powinniśmy wprowadzać dzieci w krainę bajek i baśni.





























Rozdział II: Rola i znaczenie baśni w wychowaniu dziecka


Najważniejszym, a zarazem najtrudniejszym zadaniem rodzica, jest wychowanie dzieci i pomoc im w odnalezieniu sensu własnego życia. Jako rodzice powinniśmy być drogowskazem dla naszych pociech. W tej misji pomocne są baśnie, baśnie, które należą do „żelaznego” repertuaru literatury dziecięcej, wywodzącej się z folkloru. Stanowią one trwały element doświadczeń ludzi oraz są źródłem wzruszeń kształtujących życie wciąż nowych pokoleń.
Na uwagę zasługują baśnie H. Ch. Andersena, których uniwersalizm nigdy nas nie zawiedzie. Tematyka baśni również dzisiaj pomaga zrozumieć i nakierować młodego człowieka na wartości, jakimi powinien kierować się w życiu, jak również zrozumieć niespodzianki, jakie przygotowało dla niego.


1. „Brzydkie kaczątko” - „nie oceniaj książki po okładce”

Obecne czasy to pogoń za pieniądzem, który zdominował nasze życie, Nie ważne jest, jakim jesteś człowiekiem, ale ile posiadasz i jak wyglądasz. Ktoś słaby i nieatrakcyjny musi borykać się z wieloma trudnościami w życiu. Przypomina mi się w tym miejscu baśń „Brzydkie kaczątko”. Pamiętamy historię małego łabędzia, który przypadkowo wykluł się w gnieździe kaczki. Różnił się od małych kaczek, dlatego nie został zaakceptowany na podwórku, na którym przyszło mu się wychowywać. Zwierzęta z gospodarstwa wyśmiewały się z niego, kopały, dziobały, ponieważ był szary i nie pasował do innych piskląt. Mały łabędź postanowił w końcu uciec. Tułał się po świecie nie mogąc znaleźć swojego miejsca. Po nadejściu wiosny mały łabędź stał się dorosły. Kiedy sobie pływał, dostrzegł trzy inne piękne ptaki. Pomyślał sobie o swoim życiu i zapragnął, żeby te ptaki go zadziobały. Spostrzegł jednak swoje odbicie w wodzie. Okazało się, że nie jest już brzydkim kaczątkiem, lecz pięknym dumnym łabędziem. Poczuł się szczęśliwy, ponieważ los wynagrodził mu cierpienie, upokorzenie i smutek.

I czyż nie jest wspaniałe przesłanie tej baśni – szczęście może spotkać także słabszego, cichszego, skromniejszego. Brzydkie kaczątko, które często nosimy w sobie, w swojej głowie i czasem w sercu też – może się przeobrazić w pięknego łabędzia. Baśń ta ma przesłanie podobne do powiedzenia „Nie osądzaj książki po okładce”. Nie jest ważne to, co powierzchowne, ale właśnie to, co mamy głęboko w sercu. Nie wolno patrzeć tylko i wyłącznie na wygląd i na to, co człowiek posiada. Należy dostrzegać w ludziach takie rzeczy jak dobry charakter i wewnętrzne piękno.
Baśń zwraca nam też uwagę na to, że nasz los zawsze może się odmienić, powinniśmy wierzyć w siebie i z podniesioną głową pokonywać trudności, jakie przyniesie nam życie.

2. „Królowa Śniegu” – przyjaźń i miłość

Przyjaźń i miłość to chyba dwie najważniejsze wartości w życiu każdego człowieka. Dzięki nim można dokonać rzeczy niemożliwych – zmienić siebie, a przy tym cały świat. Motywują do działania, uczą optymizmu. Gdyby nie one, świat byłby pusty i zimny. Właśnie tematykę przyjaźni i miłości porusza baśń „Królowa śniegu”.
Opowiada o dwójce przyjaciół Kayu i Gerdzie, których przyjaźń została wystawiona na ogromną próbę.
Pewien czarownik zrobił lustro, w którym to, co dobre odbijało się i rozpływało, a to, co złe ukazywało się jeszcze wyraźniej. Lustro rozbiło się na milion okruchów. Człowiek, któremu okruch wpadł do oka widział tylko to, co złe, a gdy okruch wpadł do serca skuwał je lód. Taki właśnie kawałek lustra wpadł do oka i serca Kaya, przyjaciela Gerdy. Stał się on wtedy zimny i niemiły dla swojej przyjaciółki. Pewnego dnia przywiązał swoje saneczki do sań Królowej Śniegu i razem pomknęli do jej pałacu. Gerda mimo tego, że Kay był dla niej nieuprzejmy martwiła się o niego i postanowiła go odnaleźć. Wyruszyła w bardzo niebezpieczną podróż. Podczas swoich poszukiwań dziewczynka poznała wielu przyjaciół: rozbójniczkę, kobietę Laponkę, wronę. Dzięki ich pomocy odnalazła chłopca. Kay jednak jej nie poznał. Gerda zapłakała rzewnymi łzami, a łza spłynęła na pierś chłopca i roztopiła lód w jego sercu. Gdy on zapłakał kawałek lustra wypadł mu z oka i wtedy poznał przyjaciółkę. Dzieci szczęśliwe wróciły do domu. Kiedy dotarli na miejsce wszystko okazało się snem, ale oni spostrzegli, że są dorośli i trzymają się za ręce..
Baśń ta pokazuje nam znaczenie przyjaźni i miłości w życiu człowieka. Pomagają nam one pokonać wszystkie przeszkody, stopić najzimniejsze serca. Uświadamiają również, że podczas naszego życia, tak jak Gerda spotkamy na naszej drodze wielu przyjaciół, oni są wokół nas i będziemy mogli liczyć na ich pomoc.

3. „Nowe szaty cesarza” – kłamstwo i próżność

Baśń opowiada o niemądrym cesarzu, który dbał tylko o siebie i pochłonięty był swoim wyglądem. Jego próżność wykorzystało dwóch oszustów, którzy obiecali uszyć dla niego szatę o cudownej właściwości. Materiał, z którego szyli oszuści miał być niewidzialny dla każdego, kto był niemądry lub nie nadawał się do piastowania swojego urzędu. Władca pomyślał, że dzięki takim szatom mógłby sprawdzić swoich poddanych, jednak sam został oszukany. Doradcy, którzy chodzili oglądać postępy w pracy krętaczy, nie chcąc stracić posady okłamywali władcę i zachwycali nieistniejącą tkaniną. Sam cesarz przymierzając strój, którego nie widział, nie mógł przyznać się do tego. Szybko pomyślał sobie, że okaże się albo głupim, albo niegodnym urzędu, dlatego zachwycał się nim. Naiwny cesarz udał się w swych niewidzialnych szatach na procesje, by mogli go podziwiać wszyscy poddani. Nikt z dworzan nie odważył się uświadomić króla, że paraduje nago, ponieważ nie chciał być posądzony o brak rozumu. Jedynie mały chłopiec uczciwie skwitował nagość władcy.

Baśń przestrzega przed próżnością tych, dla których liczy się tylko bogactwo i ubiór. Pycha i obłuda zostaną zdemaskowane i wyśmiane. Należy mieć własne zdanie, żyć własnym życiem, uczciwie i według własnych zasad, nie kierując się zdaniem innych. Baśń zwraca też uwagę na prawdomówność. Kłamstwo ma krótkie nogi, a prawda zawsze wyjdzie na jaw. Po przeczytaniu tej baśni dzieci zrozumieją, że kłamstwem musza się posługiwać tylko ludzie niemądrzy i strachliwi. Znacznie lepiej jest być prawdomównym i uczciwym, jak mały chłopiec, który okazał się być mądrzejszym niż sam wykształcony cesarz.

4. „Dziewczynka z zapałkami” - empatia i współczucie

Historia tej dziewczynki zawsze mnie wzrusza. Myślę, że każdy czy to dorosły czy dziecko uroni łzę nad niedolą bohaterki.
Mała dziewczynka w sylwestra musiała sprzedawać na mrozie zapałki i nie mogła wrócić do domu, jeśli ich nie sprzeda, bo ojciec by ją zbił. Nikt nie chciał ich od niej kupić. Bosa i zmarznięta przysiadła pod ścianą jakiegoś domu i zaczęła ogrzewać się zapałkami. Wyobrażała sobie w blasku zapalonej zapałki stół pełen jedzenia, ciepło kominka czy blask światełek choinkowych. Przy następnej zapałce ujrzała swoją zmarłą babcie. Tylko ona tak naprawdę kochała dziewczynkę, dlatego poprosiła żeby zabrała ją ze sobą. Zobaczyła jeszcze tylko spadająca gwiazdę i pomyślała, że właśnie ktoś umarł. Rano znaleziono zamarznięte ciało dziewczynki z widocznym uśmiechem na twarzy” Chciała się ogrzać, powiadano; ale nikt nie miał pojęcia o tym, jak piękne rzeczy widziała dziewczynka i w jakim blasku wstąpiła ona razem ze starą babką w szczęśliwość Nowego Roku.”

Ta smutna historia biednej i opuszczonej dziewczynki, która zamarzła w okresie świąt może uwrażliwić dzieci na krzywdę i cierpienie innych ludzi. Nauczyć bezinteresowności, wrażliwości, zainteresowania losem innych. Pokazuje również, że nie wszystkie dzieci mają rodziców, a nawet, jeśli maja to są przez nich zaniedbywane. Nie każde dziecko ma szczęście zjeść ciepły obiad czy wyspać się w swoim łóżeczku. Baśń ta po prostu uczy empatii i wrażliwości na krzywdę drugiego człowieka.
Baśń porusza trudny temat, jakim jest śmierć. Wiemy, jak trudno wyjaśnić dziecku stratę bliskiej osoby. „Dziewczynka z zapałkami” pomaga zrozumieć śmierć, pokazuje, że może ona przynieść szczęście i ukojenie bólu, tak jak była czymś dobrym dla bohaterki baśni, która uśmiecha się dopiero po śmierci, kiedy spotyka ukochaną babcię.





















Zakończenie


„, Czym chleb dla ciała tym, baśń dla duszy ”. Tymi słowami można podsumować rolę baśni w wychowaniu dziecka. Dzięki czytaniu baśni dziecko staje się lepsze, bogatsze wewnętrznie, pragnie, aby zawsze tryumfowało dobro i sprawiedliwość. Baśń pomaga dziecku lepiej poznać świat własnych przeżyć, nazwać je i ocenić. Jest drogowskazem w kierowaniu własnym postępowaniem, zwraca uwagę na najważniejsze wartości, jakimi powinien kierować się człowiek w swoim życiu.
Baśń pozwala dziecku uwierzyć w sukces, kompensuje potrzeby i łagodzi izolację. Spełnia funkcję relaksacyjną i socjalizacyjną. „Baśnie mają głębokie znaczenie psychologiczne dla dzieci w każdym wieku, czy to będzie chłopiec, czy dziewczynka, i to niezależnie od wieku i płci głównej postaci baśniowej. Bogactwo znaczeń osobistych dający się czerpać z baśni tłumaczy się tym, że baśnie umożliwiają dziecku dokonywanie bardzo różnych identyfikacji, w zależności od tego, jaki jest w danym momencie główny problem dziecka” .

Pokazuje prawdę o życiu. To, że na świecie istnieje dobro i zło, a tylko od nas zależy, jakiego dokonamy wyboru. Każda baśń pomaga dziecku poznać samego siebie, mądrego kierowania własnymi uczuciami i swoim życiem. Można powiedzieć, że to tajemnica dorosłości, którą odkrywa małe dziecko.

Jedną baśń opowiadany wielokrotnie, bo prosi o to nasze dziecko. Powinien to być dla nas sygnał, że problemy w niej zawarte dotykają naszą pociechę. Wielokrotne opowiadanie pomaga dziecku rozwiązać i zrozumieć problem.
„Baśnie to czarodziejskie zwierciadła ukazujące różne przejawy naszego świata wewnętrznego oraz fazy rozwojowe, jakie musimy przejść, aby osiągnąć dojrzałość. Gdy zanurzymy się w znaczenia baśniowe, wydadzą nam się one najpierw spokojną tonią, w której odbija się tylko nasza twarz. Wkrótce jednak ukażą nam się w głębi wewnętrzne wiry naszego życia psychicznego. W końcu zrozumiemy, w jaki sposób osiągnąć pokój z sobą samym i ze światem zewnętrznym, pokój, który nagrodzi nasze trudy” .
Podsumowując widzimy, że baśń ma wiele wartości wychowawczych i poznawczych. Rozwija fantazję i wyobraźnię. Wpływa na sferę emocjonalną dziecka, ma ogromny wpływ na jego rozwój moralny. Dzięki czytaniu baśni dziecko rozwija się wewnętrznie, staje się wrażliwsze na losy drugiego człowieka. Dlatego czytajmy dzieciom baśnie, aby były mądre, dobre i szczęśliwe.





















Bibliografia


1. Ogrodnik E., Wartość baśni w rozwoju i wychowaniu dziecka, ,,Nowe w Szkole” Nr 4 (80)/2005.


1. Appel W.[et al.], Baśń [w:] Literatura. Wiedza o kulturze, kom nauk. A. Z. Makowiecki, Warszawa 2006.
2. Bernacki M., M. Pawlus, Baśń [w:] Słownik gatunków literackich, wstęp S. Jaworski, Bielsko-Biała 1999.
3. Bettelheim B., Cudowne i pożyteczne. O znaczeniach i wartościach baśni, Warszawa 1985.
4. Jaworski S., Baśń [w:] Słownik szkolny. Terminy literackie, Warszawa 1990.
5. Kuliczkowska K., Baśń a dziecko, Warszawa 1978.
6. Skrobiszewska H., Baśń i dziecko, Katowice 1973.
7. Słońska I., Dzieci i książki, Warszawa 1959.
8. Wortman S., Baśń w literaturze i życiu dziecka, Warszawa 1958.

Wyświetleń: 3342