JEST TAKI DZIEŃ


Pastorałka: Jest taki dzień (Seweryn Krajewski)

Osoba 1: Są święta w naszym kalendarzu
Najdroższe i najbliższe
Bo wywołują falę marzeń
Najczulszych i najmilszych.
Ich dziwny czar, ten nastrój stwarza
Dla życia najważniejszy
Rozlewa się na ludzkich twarzach
Uśmiechem najpiękniejszym.
Ten nastrój wszystkim się udziela
Ogarnia serca, dusze
Radością szczęścia i wesela
I czystych wielkich wzruszeń.
(„Ten nastrój” - K. Chojecka)
Podkład muzyczny piosenki „Jest taki dzień”.

Narrator 1: Ta wzruszająca pastorałka Seweryna Krajewskiego i piękne, proste słowa poetki Krystyny Chojeckiej, a także blask kolorowej choinki wprowadzają nas w inny, niecodzienny nastrój.
Zbliżają się ulubione przez wszystkich święta Bożego Narodzenia, a święta te kojarzą się zawsze z wieczorem wigilijnym.

Narrator 2: Z Wigilią najczęściej łączymy wspomnienie i obraz rodzinnego domu, jako strażnika najpiękniejszych tradycji. Dzielenie się opłatkiem oraz śpiewanie kolęd wokół ustrojonej choinki to symbole wzajemnej miłości, jedności i pokoju. Może dlatego z radością podejmujemy wszelki trud, aby w tym ważnym dniu znaleźć się w gronie najbliższych osób.

Narrator 1: Wigilia to również przeżywanie i rozważanie Bożego Narodzenia w stajence betlejemskiej. Wielu poetów upamiętniło tę prawdę w swych wierszach. Oderwijmy się więc na chwilę od kłopotów dnia codziennego, posłuchajmy pięknej poezji, posłuchajmy kolęd, wczujmy się w atmosferę tego jedynego dnia w roku.


Pastorałka:

Osoba 2: To właśnie tego wieczoru
Gdy mróz lśni jak gwiazda na dworze
Przy stołach są miejsca dla obcych
Bo nikt być samotny nie może.
To właśnie tego wieczoru
Gdy wiatr zimny śniegiem dmucha
W serca złamane i smutne
Po cichu wstępuje otucha.
To właśnie tego wieczoru
Zło ze wstydu umiera
Widząc jak silna i piękna
jest Miłość, gdy pięści rozwiera.
To właśnie tego wieczoru
Od bardzo wielu wieków
Pod dachem rodzinnego domu
Bóg się rodzi w człowieku.
(„Wieczór wigilijny” - Emilia Waśniowska)


Pastorałka:

Narrator 2: Bez choinki, bez jej bajkowego wdzięku nie wyobrażamy sobie świąt. To zielone drzewko wnosi do naszych domów nastrój spokoju, radości. Przy nim skupiają się marzenia i nadzieje, łagodnieją obyczaje.


Narrator 1: Dla dzieci jest to chyba najpiękniejszy wieczór w roku. Kochające ręce matki kładą pod choinkę dla wszystkich prezenty, takie, na jakie kogo stać.
Ale najskromniejszy nawet upominek ma w ten wieczór wartość wyjątkową, stając się symbolem łączącej ludzi miłości i przyjaźni.





List do św. Mikołaja
(Uczeń recytuje wiersz, udaje że go pisze. Ma w reku gęsie pióro, a na stole ozdobną kartkę).
Osoba 3: Kochany Mikołaju,
Wiem, że to niełatwo,
Lecz przynieś niewidomym
Dzieciom takie światło,
Co pozwoli im ujrzeć
Wszystkie dary Boskie:
Drzewa w czapach śniegu,
Obraz Częstochowskiej
Lustro lodowiska
Kreślone łyżwami
Które skrzy się, błyska
Gdy tańczymy na nim.
Przynieś dzieciom głuchym
Piosenkę anioła
By zagrała cisza
Która trwa dokoła.


Osoba 4:
By szept usłyszały
I dzwoneczków trele
Głos mamy, kolędę
W grudniowym kościele.
Pożycz anielskie skrzydła,
Mikołaju drogi
Dla dzieci, które maja
Bardzo chore nogi.
Na skrzydłach wnet wylecą
Ze smutnych szpitali
I dotrą do swych domów
Hen, w błękitnej dali…
Ależby to była radość
Mikołaju święty
Ależby to były
Wspaniałe prezenty!

Kolęda:

Narrator 2: W ten uroczysty, wigilijny wieczór zawsze wybaczano sobie wzajemnie wszelkie urazy i przewinienia, pieczętując zgodę pocałunkiem. Pamiętajmy i dziś o tym. Przeprośmy tych, których skrzywdziliśmy i przebaczmy tym, którzy nas skrzywdzili.


Osoba 5: Przebaczając sobie wzajemnie i składając życzenia pamiętajmy o opłatku.
(Uczeń bierze do ręki opłatek)
Cichy leży na obrusie
Jak Ty Jezu w swej stajence
A tak wiele do nas mówi
Kiedy go weźmiemy w ręce
Gdy podaję go bliźniemu
W mig topnieją wszystkie lody
Już sam gest jest przebaczeniem
Budowaniem mostu zgody.
Nie potrzeba słów w ogóle
Dłonie pełne są radości
Dziwna moc białego chleba
Nakłania nas do miłości.
Przy choince, przy kolędzie
Otwieram Ci serce, Panie,
Przełamuję biel opłatka
NIECH SIĘ SŁOWO CIAŁEM STANIE!


Narrator 1: A gdy zapomnimy o wzajemnych żalach i kłopotach zasiądźmy do wspólnego stołu. Cieszmy się, że jesteśmy razem, bardziej sobie bliscy niż w zwykłe dni w ciągu całego roku.

Narrator 2: Według dawnych zwyczajów wieczerza wigilijna powinna składać się z parzystej liczby potraw. Podczas kolacji trzeba było skosztować każdej potrawy. Nie wolno było zapomnieć o dodatkowym krześle i nakryciu dla nieoczekiwanego gościa. Mógł to być strudzony wędrowiec, żebrak, przybysz.


Osoba 6: Ktoś pukał do drzwi naszych
Aleśmy nie słyszeli
Ledwo starczyło czasu
Opłatkiem się podzielić.
Ktoś odszedł z naszych domów…
Wędruje, puka dalej,
A my, dla nieznajomych
Stawiamy biały talerz.
Takeśmy się śpieszyli
Kłócili i cieszyli
Że wszystko pogubili
Z tej najważniejszej chwili.
Życzymy najlepszego,
Opłatek każdy kruszy
I nikt nie wie dlaczego
Samotność mamy w duszy.
Ktoś pukał do drzwi naszych
Aleśmy nie słyszeli
Ledwo starczyło czasu
Opłatkiem się podzielić
(„Ktoś pukał” – E. Bryll)

Narrator 1: Do dziś przetrwał piękny polski zwyczaj śpiewania kolęd po wieczerzy. Są one nadal utworami bardzo lubianymi i niezwykle popularnymi. Śpiewane są w okresie Świąt Bożego Narodzenia prawie w każdym domu, w gronie rodzinnym i wśród przyjaciół.

Osoba 7: Kolęda polska zrodzona
Z cierpienia, krzywdy, niedoli
Miłością z ludem złączona
Z tym, co smuci i boli.
Kolęda polska zamknięta
W najprostszych nutach i słowach
Królujesz w domach we święta
By ludzi wzruszyć od nowa.
Tak wiele teraz się dzieje
I wokół tyle jest złego
Kolędo daj nam nadzieję
Doczekać jutra lepszego.
(„Kolędo polska” – K. Chojecka)
Osoba 8:
Brak mi takich chwil, kiedy ludzie patrzą sobie życzliwie w oczy,
Kiedy bez słów mówią sobie to, co jest dobrocią.
Słychać wtedy jak mówią ludzkie serca.

Dziś nie trzeba się wstydzić płakać, bo wtedy człowiek jest trochę lepszy
Chce zapomnieć zło.
Ludzie wyciągają do siebie życzliwie ręce i biorą w nie opłatek.

Wraca uśmiech i śpiewają z radością:
Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój – nam!
Ludziom, którzy chcą być dobrzy.


Osoba 9: Zawsze, ilekroć milkniesz, by innych wysłuchać - Bóg się w Tobie rodzi

Osoba 10: Zawsze, kiedy rezygnujesz z zasad, które jak żelazna obręcz uciskają ludzi w samotności - Bóg się w Tobie rodzi

Osoba 11: Zawsze, kiedy dajesz odrobinę nadziei źle czyniącym - Bóg się w Tobie rodzi

Osoba 12: Zawsze, ilekroć pozwolisz, by Bóg pokochał innych poprzez ciebie - Bóg się w Tobie rodzi



Narrator 2: Ten piękny wigilijny wieczór też dobiegnie końca. Tak jak kończy się nasze spotkanie. Ale zanim rozjedziemy się do naszych domów, weźcie od nas po białym opłatku i zapamiętajcie, aby się nim podzielić, bo przecież to naszych ojców obyczaj stary, symbol braterstwa, miłości i wiary.

Narrator 1: Pamiętajmy, że gdy będziemy dzielić się opłatkiem, to nie tylko z najbliższymi mamą, ojcem, siostrą, bratem, ale także z obcymi, jakby z całym światem.


Zawsze, ilekroć uśmiechasz się do swojego brata
i wyciągasz do niego ręce,
jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy milkniesz, aby wysłuchać,
jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy rezygnujesz z zasad,
które jak żelazna obręcz uciskają ludzi
w ich samotności,
jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy dajesz odrobinę nadziei "więźniom",
tym, którzy są przytłoczeni ciężarem fizycznego,
moralnego i duchowego ubóstwa,
jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy rozpoznajesz w pokorze,
jak bardzo znikome są twoje możliwości
i jak wielka jest twoja słabość,
jest Boże Narodzenie.

Zawsze, ilekroć pozwolisz by Bóg
pokochał innych przez ciebie,

Zawsze wtedy,
jest Boże Narodzenie.

Matka Teresa z Kalkuty


Na ten czas Bożego Narodzenia i Nowy 2013 rok życzymy Wam:
Po złożeniu życzeń delegacja uczniów zabiera z wigilijnego stołu opłatki i podchodzi do dyrekcji, wychowawców, nauczycieli, pracowników szkoły, zaproszonych gości, rodziców.



Wyświetleń: 2111