SPECJALNY OŚRODEK SZKOLNO – WYCHOWAWCZY
WE FRYSZTAKU











EWA CIOŁKOSZ




DAR PŁCI POWOŁANIEM I ZADANIEM




























FRYSZTAK 2013

„…Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę…”(Rdz 1, 27)

Słowo Boże wyjaśnia nam, że Pan Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę. Oboje są sobie wzajemnie potrzebni, gdyż mają sobie tylko właściwe uzdolnienia
i niepowtarzalne powołanie. Istniejąc na sposób kobiety lub mężczyzny, potrzebujemy obecności osób drugiej płci, aby zaistnieć i aby harmonijnie się rozwijać. Dojrzałe
i odpowiedzialne spotkanie między kobietą a mężczyzną stwarza szczególna szansę, aby obie strony ubogaciły własny sposób myślenia, przeżywania, komunikowania, tworzenia więzi. Taki właśnie jest ostateczny sens ludzkiej płciowości. Człowiek dzięki spotkaniu z drugą osobą – zwłaszcza z osobą płci odmiennej – może w pełni zrozumieć samego siebie oraz zrealizować własne powołanie .
Być mężczyzną lub kobietą to zatem nie jedna z wielu cech danego człowieka ale jego sposób bycia człowiekiem. Człowiek nie może żyć i funkcjonować poza swoją płciowością. Płciowość określa całego człowieka. Nie tylko wpływa na sposób ubierania się czy na funkcje społeczne kobiety lub mężczyzny ale także określa ludzkie ciało, emocje, sposoby myślenia, sposoby kontaktowania się z samym sobą, z drugim człowiekiem i z Panem Bogiem.
Bóg stwarzając dla mężczyzny właściwą mu pomoc (por. Rdz 2,18) nie kierował się tylko osamotnieniem mężczyzny, lecz zmierzał do pełni – komplementarności człowieka, która wyraża się w różnicy płci, by mógł w pełni wypełnić zadania, przed którymi stawiał go Bóg. Idea stworzenia kobiety z męskiego żebra wyraża ich wzajemne do siebie podobieństwo. Jeśli więc stworzony z gliny mężczyzna był dobry, podobnie kobieta, by mogła osiągnąć doskonałość, musiała być „wzięta” z mężczyzny .
Sensem spotkań między kobietami i mężczyznami jest wzajemny rozwój i wsparcie. Bez kobiety mężczyzna pozostawałby w świecie rzeczy i zwierząt. Byłby samotny. Bóg obdarza mężczyznę obecnością kobiety, gdyż ona jest zdolna, by wprowadzić go w świat dialogu,
w świat osób, w świat więzi z ludźmi i z Bogiem .
W swoim testamencie przekazanym z wysokości krzyża, Chrystus wyjaśnia jakie jest największe i najważniejsze powołanie kobiety.
A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa,
i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie (J 19, 25-27).

Najbardziej wyróżniającą i podstawową cechą kobiety jest więc to, że kobieta jest powołana do macierzyństwa. Tylko kobieta może być matką. Tylko ona może dzielić się
z dzieckiem swoim ciałem i swoją krwią. Bycie matką jest najwspanialszym zamysłem Bożym wobec kobiety i najbardziej czyni ją podobną do Chrystusa, który ofiarował za nas swoje ciało i krew.
Macierzyństwo jest najpełniejszą realizacją kobiecości. Nie chodzi tu tylko
o macierzyństwo fizyczne. Nie mniej ważne jest macierzyństwo duchowe, które oznacza podtrzymywanie życia w innych ludziach poprzez karmienie ich kobiecą obecnością, miłością i codzienną troską. W tym sensie każda kobieta jest powołana do macierzyństwa .

W obliczu biblijnych prawd o kobiecie i o jej powołaniu możemy stwierdzić, że główna różnica między kobietą a mężczyzną polega na tym, że kobiety z natury bardziej są predysponowane do funkcjonowania w ŚWIECIE OSÓB, a mężczyznom z natury łatwiej funkcjonować w ŚWIECIE RZECZY.
Powyższa różnica nie jest jedynie wynikiem socjalizacji, czyli odmiennych sposobów wychowywania dziewcząt i chłopców. Jest ona wrodzona i pozostanie aktualna we wszystkich czasach oraz kulturach. Odmienny rozwój i zachowanie dziewcząt i chłopców polega na doskonaleniu już posiadanych predyspozycji i uzdolnień a nie na ich narzucaniu przez społeczeństwo. Cała sfera cielesna, psychiczna i duchowa kobiety nastawiona jest na kontakt z osobami i na troskę o świat osób .

Ciało kobiece jest inne niż ciało mężczyzny. Nie chodzi tu jednak tylko o najłatwiejsze do odnotowania różnice fizyczne, związane z cechami płciowymi i narządami rodnymi. Różnice są znacznie większe i sięgają głębiej. Ciało kobiety okazuje się inaczej silne niż ciało mężczyzny.
Kobieta jest zdolna wprawdzie do mniej intensywnego wysiłku ale za to potrafi być
„na dyżurze" nawet dzień i noc, np. jako matka czuwająca przy dziecku czy przy kimś chorym. Mężczyzna może dźwigać znacznie większe ciężary, ale potem potrzebuje dłuższego odpoczynku, co w świecie rzeczy jest możliwe. Wystarczy np. zamknąć warsztat na kłódkę. W świecie ludzi natomiast trzeba być nieustannie na dyżurze, zwłaszcza w domu rodzinnym.

Kobieta dysponuje nie tylko specyficzną budową ciała lecz także specyficznym działaniem narządów zmysłów. Z reguły kobiety widzą dokładniej, barwniej i szerzej niż mężczyźni. Potrafią dzięki temu dokładniej myć, sprzątać, a także piękniej ubierać się
i gustowniej dekorować wnętrza. Kobiety widzą też lepiej psychicznie, czyli bardziej
"w głąb". Potrafią trafniej od mężczyzn odróżnić wyraz twarzy czy spojrzenia danej osoby.
W świecie rzeczy tak subtelny wzrok nie jest konieczny.

Z reguły kobiety lepiej niż mężczyźni słyszą. Chętniej i więcej śpiewają. Potrafią łatwiej niż mężczyzna usłyszeć w nocy płacz dziecka ale też łatwiej usłyszą zmianę tonu głosu drugiej osoby. Ponadto kobiety dysponują z reguły lepszym powonieniem, dlatego są wrażliwsze na wszelkie smaki i zapachy. Potrafią lepiej przyrządzać potrawy. Większe znaczenie mają dla nich kosmetyki .

Zasadnicze różnice między kobietą a mężczyzną odnotowujemy w odniesieniu do dotyku. Badania na ten temat wykazały, że wrażliwość dotykowa kobiet statystycznie tak bardzo przewyższa wrażliwość dotykową mężczyzn, że skale w tej dziedzinie w ogóle na siebie nie zachodzą. Jest to zrozumiałe, gdyż troszcząc się o osoby trzeba mieć znacznie wrażliwszy dotyk niż np. konstruując jakąś budowlę.

Kobiety i mężczyźni różnią się również psychicznie. Różnice te wynikają przede wszystkim z faktu, że półkule mózgowe u kobiet mają bogatsze połączenia neurologiczne. Dzięki temu istnieje lepszy przepływ informacji między lewą półkulą, która bardziej odpowiada za myślenie, a prawą półkulą, która bardziej odpowiada za emocje .

W konsekwencji mężczyznom łatwiej jest oddzielić myślenie od emocji, co jest korzystne zwłaszcza w świecie rzeczy (np. przy pisaniu klasówki z matematyki). Z drugiej strony mężczyznom grozi oddzielenie emocji od myślenia, zwłaszcza w sytuacji dużych napięć emocjonalnych. Z tego właśnie względu w obliczu bolesnych emocji mężczyźni
z reguły łatwiej niż kobiety sięgają po alkohol czy narkotyk, chociaż jest to zachowanie nielogiczne, gdyż pogarsza ono jeszcze bardziej ich sytuację. Podobnie w czasie silnego zakochania chłopcom z reguły trudniej jest niż dziewczętom zachować zdrowy rozsądek .
Tymczasem kobiety mają tendencję, by w każdej sytuacji jednocześnie myśleć
i odczuwać emocje. Takie funkcjonowanie psychiczne jest lepiej dostosowane do świata osób, gdyż dojrzała postawa wobec ludzi wymaga, aby rozumieć ich sytuację, a jednocześnie aby wczuwać się w ich przeżycia. Z drugiej strony u kobiet łatwiej nie tylko o zmienność nastrojów lecz także o zmienność myśli i przekonań. Kobieta, która jest w bolesnym nastroju emocjonalnym, ma także tendencję, aby negatywnie myśleć, np. że nikt ją nie kocha i że jej życie nie ma sensu .

Między kobietami a mężczyznami istnieją istotne różnice w funkcjonowaniu społecznym. Kontakt z innymi osobami jest dla kobiet z reguły ważniejszy oraz silniej przeżywany niż przez mężczyzn. Ponadto kobiety włączają się w więzi międzyludzkie na zasadzie współzależności i przynależności, podczas gdy mężczyźni przeżywają kontakt
z innymi bardziej na zasadzie niezależności i samodzielności.
Jedną z konsekwencji tego faktu jest zupełnie różne znaczenie prób samobójczych.
U kobiet oznaczają one z reguły wołanie o pomoc, a u mężczyzn oznaczają bardziej wołanie
o śmierć. Próby samobójcze u kobiet są zatem częstsze ale za to mniej groźne. W Polsce kobiety cztery razy częściej niż mężczyźni podejmują próby samobójcze ale aż trzy razy więcej mężczyzn niż kobiet ginie śmiercią samobójczą .

Różnice w funkcjonowaniu społecznym sprawiają także, że kobiety więcej i chętniej mówią niż mężczyźni. Ich rozmowy dotyczą zwykle świata osób, podczas gdy mężczyźni mówią łatwiej i chętniej o świecie rzeczy. Można to zauważyć w kontaktach między dziewczętami i chłopcami. One mówią o swych więziach i uczuciach, a chłopcy najchętniej opowiadają o sporcie czy innych rzeczach. Ponadto kobiety wybierają z reguły taki styl życia, a także taką pracę zawodową, która oznacza bezpośredni kontakt z ludźmi. Zajmują się więc wychowaniem dzieci, są nauczycielkami, pielęgniarkami, lekarkami. Z kolei mężczyźni chętniej zajmują się takimi funkcjami społecznymi i zawodami, które oznaczają głównie kontakt z rzeczami.
Najmniejsze różnice między kobietami a mężczyznami występują w sferze duchowej, czyli w tej sferze, w której szukamy odpowiedzi na pytanie: kim jesteśmy i po co żyjemy? Kobiety i mężczyźni mają bowiem dokładnie tę samą godność oraz to samo powołanie do życia w Bożej miłości i prawdzie. Różnica polega jedynie na tym, że kobiety są z reguły bardziej wrażliwe i otwarte na sferę duchową, gdyż bardziej intensywnie niż mężczyźni stykają się codziennie z tajemnicą człowieka, który się rozwija, który błądzi i cierpi, który potrzebuje rady i pomocy .

Kobiety są też z reguły bardziej otwarte i wrażliwe na sferę religijną. Istotą religijności jest bowiem więź z Osobą Boga, a kobiety są z natury nakierowane na więzi międzyosobowe. Łatwiej więc niż mężczyźni modlą się, częściej uczestniczą w Eucharystii i życiu sakramentalnym, częściej podejmują się wychowania religijnego dzieci i młodzieży. Są prawdziwymi kapłankami kościoła domowego, od których w znacznym stopniu zależy życie religijne całej rodziny .
Dar płci niesie z sobą określone zadania.
Pierwszym zadaniem każdej z kobiet jest poznanie i zaakceptowanie własnego bycia kobietą i własnego powołania, pamiętając, że prawdziwy feminizm jest tylko w tych społeczeństwach, w których człowiek jest ważniejszy od rzeczy. Bo to właśnie kobiety mają największy wkład w troskę o człowieka.

Drugim zadaniem kobiet jest wdzięczność Bogu za otrzymany dar kobiecości. Do tej wdzięczności Bogu za dar kobiecości powinni włączyć się także mężczyźni. W Liście do Kobiet z 29 czerwca 1995 r. Ojciec Święty dziękuje Bogu za tajemnicę kobiety i za każdą kobietę - za to, co stanowi odwieczną miarę jej godności kobiecej, za wielkie dzieła Boże, jakie w niej i przez nią dokonały się w historii ludzkości (nr 1).
Jan Paweł II pisze dalej: Dziękujemy ci, kobieto, za to, że jesteś kobietą! Zdolnością postrzegania, cechującą twą kobiecość, wzbogacasz właściwe zrozumienie świata i dajesz wkład w pełną prawdę o związkach między ludźm i.

Zadaniem trzecim jest stała troska ze strony dziewcząt o rozwijanie własnej kobiecości, własnej zdolności, by kochać, by wprowadzać innych w świat Bożej miłości i prawdy, by uczyć mężczyzn kontaktu z kobietami poprzez miłość i odpowiedzialność. Szczęśliwa
i dojrzała kobieta jest największym bogactwem i skarbem tej ziemi. Jest najwspanialszą pomocnicą mężczyzny w budowaniu cywilizacji miłości. Jest też wspaniałym wsparciem dla dziecka, które czuje się bezpieczne i szczęśliwe, gdy jest kochane przez mamę dojrzale kochającą samą siebie i cieszącą się własną kobiecością. W rodzinie kobieta jest nicią która łączy ojca z dzieckiem. To ona wpływa na wizerunek ojca domu. Jest tą, przez którą ojciec otwiera się na dziecko, a dziecko ufa ojcu. Dzięki niej ojciec staje się bardziej ojcem,
a dziecko bardziej dzieckiem. Taka jest rola kobiety w rodzinie .

W obliczu wzrastającej niedyspozycji naszego społeczeństwa, kobieta ma zatem do odegrania czołową rolę, tak wzniosła jak nowe narodziny. Nadszedł czas, by się ocknęła, by dostrzegła ciężar odpowiedzialności na niej spoczywający i uświadomiła sobie, dlaczego jej misja jest tak ważna, i by dała wreszcie z siebie to co najlepsze. Wymaga to by uznała swoją odmienność nie za wadę i słabość, ale za dar Boży, by odrzuciła wolę dorównania mężczyźnie i przejęcia jego roli. Znaczenie jej osoby nie ma nic wspólnego z emancypacją, która kieruje ją na męskie ścieżki, ale z uwierzeniem, że jako kobieta ma wielkie znaczenie dla siebie samej, dla drugiego człowieka i dla świata. Jedynie kobieta, która nie pozwoli odebrać sobie swojej kobiecości i otworzy się na orędzie Chrystusa, odpowiadając również na biblijne zawołanie „nie jest dobrze żeby mężczyzna był sam”, ma szansę przetrwać próbę medialnej manipulacji i poznać swoje właściwe miejsce w życiu, które uczyni ją szczęśliwą
i spełnioną. Powinna uwierzyć, że jest powołana do wielkiego zadania, jakim jest przekazywanie życia oraz przełamywanie duchowego osamotnienia mężczyzny, a tym samym swojej obawy samotności i nieustannego lęku przed porzuceniem. Wtedy będzie ona znakiem kobiety urzekającej i mądrej, która korzysta ze swego kobiecego geniuszu, doświadczając, że prawdziwa miłość między mężczyzną i kobietą polega na uznaniu i przyjęciu wzajemnych odmienności i z nich wynikających powołań .
Drugą „połówką” konieczną do istnienia dwojga jest mężczyzna, który dzięki kobiecie staje się mężem i ojcem. Spotkanie z kobietą jest ważne i konieczne, że mężczyzna opuści nawet swoich rodziców, aby złączyć się z kobietą poprzez nierozerwalną miłość małżeńską. Dopiero poprzez spotkanie z kobietą mężczyzna może w pełni odkryć i zrealizować samego siebie, stając się mężem i ojcem, ucząc się miłości i odpowiedzialności .
Mężczyzna choć w swej ludzkiej naturze jest taki sam jak kobieta, to jednak pod wieloma względami różni się od niej, aby mógł w sposób sobie właściwy wypełniać postawione przed nim zadania.
Na pierwszy plan wysuwają się znaczne różnice w postrzeganiu zmysłowym. Mężczyźni generalnie gorzej słyszą, ich zmysł słuchu nastawiony jest na pewną jakość dźwięków. Wielu badaczy podkreśla, że doskonale umieją wychwycić dźwięki wydawane przez różnego rodzaju zwierzęta, co w zamierzchłych czasach było konieczne do zaopatrzenia rodziny w potrzebną żywność. Dziś zaś męskie ucho odbiera dźwięki mechaniczne: pracę silnika samochodowego mężczyzna potrafi ocenić „ze słuchu”, natomiast nie usłyszy w nocy kwilenia małego dziecka. Wzrok mężczyzny dysponuje mniejszą ilością światłoczułych pręcików i czopków, które pozwalają widzieć większą paletę barw i lepiej je komponować,
z tego względu mężczyzna widzi gorzej i nie dostrzega tego wszystkiego, co potrafi widzieć kobieta. Dla niego ważne jest, że coś jest jakiegoś określonego kształtu lub barwy, lecz nie dostrzega drobnych niuansów lub zmian w twarzy czy mimice ust swego rozmówcy. Mężczyzna ma mniej wrażliwy dotyk, jednak wykazuje większą wrażliwość mięśniową
i ścięgnową. Pod względem smaku mężczyzna jest bardziej niż kobieta wyczulony na smak słony, gorzki i ostry. W dziedzinie spostrzegawczości mężczyzna koncentruje się na całościowym ujęciu sprawy – swoistej syntezie. Pociąga to za sobą mniejszą zdolność zapamiętywania szczegółów, co przejawia się na ogół gorszymi wynikami w nauce
u chłopców. Inną cechę męskiej psychiki jest mała odporność na ból i cierpienie fizyczne.
W kwestii emocjonalności mężczyzna jest raczej mało wymagający, a czasami bywa wręcz ślepy na sferę uczuciową. W związku małżeńskim pragnie on zbudować małe państwo o solidnych podstawach i bezpieczne finansowo, na którego czele stanie właśnie on. Inną cechą męskich uczuć jest ogromna łatwość oddzielenia myślenia od emocji, gdyż w jego mózgu myślenie związane jest z lewą półkulą, zaś za emocje odpowiada prawa .
Istotne różnice można zaobserwować także w dziedzinie seksualnej. Mózg mężczyzny podległy działaniu testosteronu, co powoduje, że seksualność u mężczyzny jest gwałtowniejsza. Świadomość seksualna wcześniej pojawia się u chłopców niż u dziewcząt
i jest dla nich czymś ogromnie ważnym. Mężczyzna potrafi doprowadzić siebie do satysfakcji seksualnej nawet bez kontaktu fizycznego – na drodze fantazji erotycznych. Generalnie mężczyźni są bardziej aktywni seksualnie niż kobiety. O ile kobieta przeżywa swoją wartość w kategoriach estetycznych (chce być piękna i atrakcyjna), tak mężczyzna dba o swoją kondycję fizyczną i intelektualną. W dorosłym życiu zależy mu na awansie, dochodzeniu do pozycji i wysokiego statusu społecznego .
Wszystkie te różnice wynikają z jednej podstawowej różnicy, która mieści się na poziomie mózgu. Jak już zostało powiedziane mózg męski w okresie prenatalnym podlega działaniu testosteronu, co powoduje w nim trwałe zmiany, odróżniając go znacznie od mózgu kobiety. Powoduje to, że mózg mężczyzny jest bardziej wyspecjalizowany w poszczególnych ośrodkach kory mózgowej, jego działanie jest bardziej pragmatyczne i podchodzi do problemu, jako do całości, nie zatrzymując się na szczegółach. Obie półkule w mniejszym stopniu są ze sobą połączone, dlatego ich działanie jest bardziej wyspecjalizowane i nie skupia się na detalach.
Przedstawione powyżej dyspozycje męskiej psychiki i organizmu, predestynują go do funkcjonowania w świecie rzeczy, czego dowodem jest podejście chłopców już od najmłodszych lat do zabawek. W odróżnieniu od dziewcząt nie traktują ich w sposób osobowy, lecz jako rzeczy, do których nie ma sensu się przywiązywać, ani darzyć ich jakimkolwiek uczuciem. Także w relacjach interpersonalnych chłopcy kierują się przydatnością do wspólnej zabawy czy też gry zespołowej. W dorosłym życiu mężczyzna będzie bardziej dbał o swoją pracę zawodową, rozwijanie własnych zainteresowań
i działalność na polu społecznym. Idealnym przykładem są różne sposoby podejścia
w sytuacji, gdy jedno ze współmałżonków jest alkoholikiem. Kobieta będzie zabiegała, by mąż udał się na terapię odwykową. Mężczyzna zaś, gdy żona popadnie w chorobę alkoholową w 90% przypadków odchodzi, uznając swoją decyzję za bolesną, aczkolwiek podyktowaną rozumem. Innym przykładem może być podejście mężczyzny chirurga do operowanego dziecka. Po operacji w szczegółach odpowie na wszelkie pytania i wątpliwości matki, lecz nie będzie potrafił odnieść się do jej uczuć macierzyńskich. Stąd też pediatrami częściej są kobiety, gdyż potrafią osobowo odnieść się do każdego swojego małego pacjenta .
Podstawowym wymiarem działania mężczyzny jest jego wrodzona tendencja do przemieniania świata. W szczególny sposób uczestniczy on w stwórczej działalności Boga, zmieniając świat w dwojaki sposób: poprzez walkę ze złem oraz przemieniając świat przez swoją pracę. W ten sposób mężczyzna, choć w drobnej części, przyczynia się do rozwoju
i wzrostu dobra powszechnego. W przyszłości jego praca i sukces zawodowy będą powodem dumy jego dzieci.
Spośród wszystkich cech charakteryzujących dojrzałą postawę i odpowiedzialność mężczyzny, należy wymienić:
– mężczyzna jako król – przywódca, głowa domu, charakteryzujący się roztropnością
i umiejętnością podejmowania słusznych wyborów;

– wojownik – walczący o swoją rodzinę, w razie potrzeby gotów jest stanąć w jej obronie;

– doradca – będący obok, obecny w życiu członków swojej rodziny, zawsze służący radą, otaczający ich szacunkiem i miłością;

– przyjaciel – gotowy otwartym sercem przyjąć i pomóc we wszystkich problemach .
Mężczyzna jest powołany do innych celów i zadań niż kobieta.
Pierwszym zadaniem każdego mężczyzny jest zrozumienie i zaakceptowanie własnego bycia mężczyzną i własnego powołania. Bo to właśnie mężczyźni mają największy wkład
w rozwój społeczeństw.
Drugim zadaniem mężczyzny jest wdzięczność wobec Boga za otrzymany dar męskości. Do tej wdzięczności Bogu za dar męskości powinny włączyć się także kobiety.
W Liście do mężczyzn Benedykt XVI dziękuje Bogu za „tajemnicę mężczyzny i za każdego mężczyznę - za to, co stanowi odwieczną miarę jego godności męskiej, za wielkie dzieła Boże, jakie w nim i przez niego dokonały się w historii ludzkości. Dziękujemy ci, mężczyzno, za to, że jesteś mężczyzną! Siłą, logiką i odwagą, cechującą twą męskość, rozwijasz zrozumienie świata i dajesz wkład w jego budowę” .
Zadaniem trzecim każdego mężczyzny jest stała troska o rozwijanie własnej męskości, własnej zdolności, by walczyć, dociekać, wymagać od innych. Szczęśliwy
i dojrzały mężczyzna jest największym bogactwem i skarbem tej ziemi. Jest najwspanialszym pomocnikiem kobiety w budowaniu cywilizacji miłości. Jest też wspaniałym wsparciem dla dziecka, które czuje się bezpieczne i szczęśliwe, gdy jest wychowywane przez ojca dojrzale rozumiejącego samego siebie i cieszącego się własną męskością .
Bycie ojcem jest bez wątpienia najważniejszym zadaniem mężczyzn. Każdy z nich jest w ostatecznym rozrachunku sam odpowiedzialny za wymiar kształt i jakość swego ojcostwa. Rolą ojca jest wprowadzanie dzieci do życia w grupie społecznej, uczenie ról społecznych, jakie kiedyś dzieci przejmą, pokazanie prawidłowych relacji w grupie, pomoc
w identyfikacji i usamodzielnianiu się. Być ojcem to nie tylko dać życie dziecku i być żywicielem rodziny, ale również jest to współuczestniczenie w rozwoju dziecka. Bycie ojcem to nie krzyk i tylko wydawanie poleceń, ale poprzez własną dojrzałość i poczucie własnej wartości bycie dla dziecka autorytetem. Będzie to wzmacniać więź między wami i bliskość
a to da dziecku poczucie bezpieczeństwa, które wzmocni je i będzie podłożem do usamodzielniania się, rozwoju i kształtowania własnej osobowości .
Tak więc każdy mężczyzna powinien czuć, że jest potrzebny, że jest podporą, nawet wtedy, kiedy kobieta sądzi, że dałaby sobie radę sama. Taka świadomość jest bardzo pomocna jemu samemu – dzięki niej on może się wzmocnić. Ogromne pokłady energii mogą wyzwolić się w mężczyźnie, w którego ręce oddała swe trudne sprawy słaba kobieta. Mężczyźni bardzo potrzebują, aby stawiać im wymagania. Czują się wtedy, że są wysoko oceniani, traktowani jako godni zaufania. Mobilizują swoje siły. Chcą sprostać powierzonym im zadaniom .
Reasumując należy podkreślić, że bycie mężczyzną lub kobietą to specyficzny sposób przeżywania i wyrażania człowieczeństwa. Jednocześnie to przejaw braku pełni. To znak potrzeby wzajemnej obecności oraz wzajemnego wsparcia. Różnimy się – świadczy o tym nasze zachowanie, wygląd fizyczny, psychika, a nawet nasze imię. Jesteśmy różni, ale na zasadzie komplementarności, dlatego trzeba przyjąć i pokochać siebie jako kobietę czy mężczyznę. Uzupełniamy się w sferze psychicznej i fizycznej. Skoro mamy się uzupełniać, to musimy się różnić. Jednak nie współzawodniczymy, ale świadczymy sobie wzajemną pomoc i uzupełniamy się. Różnice są potrzebne i dobrze o nich wiedzieć, by móc uniknąć niepotrzebnych nieporozumień czy kłótni. Jeśli jednak zrozumiemy różnice i ich bogactwo, możemy się uzupełniać. Będzie to piękna współpraca i współbycie.

Bibliografia:

1. Benedykt XVI, List do Mężczyzn, Watykan 2008.
2. Chyra A., Specyfika męskości i kobiecości w: Wygraj młodość, pod red. B. Charczuk, Kraków 2006, s. 206.
3. Dudziak U., Kochać, ale jak?, Częstochowa 2003.
4. Dziewiecki M., Odpowiedzialna pomoc wychowawcza, Radom 1999.
- Osoba i wychowanie, Kraków 2003.
5. Grzymkowska I., Tacy sami czy zupełnie inni, w: Wygraj młodość, pod red. B. Charczuk, Kraków 2006, s. 191.
6. Jan Paweł II, List o kobiet, Watykan 1995.
7. Palka S., Piękni swą innością. „Wychowawca” (2007), nr 7/8, s. 34-35.
8. Pulikowski J., Krokodyl dla ukochanej, Poznań 1999.
- Warto być ojcem, Poznań 1998.
- Wartość współżycia małżeńskiego, Poznań 200.
9. Trobisch W., Miłości trzeba się uczyć, Katowice 1990.
10. Vanier J., Mężczyzną i niewiastą stworzył ich do życia w prawdziwej miłości, Kraków 1989.

Wyświetleń: 669