Można by zaryzykować stwierdzeniem, iż K. Olbrycht w swojej pracy porusza problematykę oczywistą, nie kryjącą żadnych nowości, nieznanych informacji - jednak czy naprawdę tak jest? Moim zdaniem nie, bowiem już samo pojęcie „szacunek” posiada wiele wymiarów. Zestawiając je w dodatku z socjopatologią, mało tego – z socjopatologią pogranicza rodzi się nam olbrzymi problem, a mianowicie jak i czy w ogóle wychowanie do szacunku może wpłynąć na wspomnianą wcześniej socjopatologie pogranicza. Uważam również, iż autorka w owej publikacji świetnie zarysowała wyżej wymienioną problematykę, przedstawiając i analizując ją w sposób zwięzły a zarazem gruntowny.
Sądzę, iż owa praca w sposób bardzo subtelny a zarazem dosadny wręcz obnaża ludzką naturę i współczesne społeczeństwo nastawione na zysk, wyznające wartości typu „mieć” a nie „być”. Niestety muszę to stwierdzić i tym samym zgodzić się z K. Olbrycht, iż w większości przypadków to status społeczny, pełniona rola w dzisiejszych czasach decydują o szacunku do drugiej osoby. Ogromną rolę pełni też przeszłość, siła/przemoc, fanatycy religijni itp. Następstwem tego są różnego typu anomalia, konflikty, które łatwo można zauważyć na pograniczach, gdzie stykają się różne kultury, wyznania, poglądy. Tym samym z przykrością dochodzę do wniosku, iż tam, gdzie powinna rodzić się przyjaźń, współpraca, otwarcie na „Innych”, często występuje niechęć, podporządkowanie a niejednokrotnie nawet nielegalny handel różnego typu artykułami, ludźmi czy wojna. Dlatego tak ważne jest, aby od najmłodszych lat uczyć dzieci, kształcić w nich taką wartość jak szacunek. K. Olbrycht w swojej pracy wiele razy podkreśla, iż jest to klucz, „odpowiedź” na socjopatologię pogranicza. Podmiotowe traktowanie siebie i „Innych” wyklucza instrumentalizację, daje kres hedonizmowi. Jest to przede wszystkim ukazanie ludzi jako istot równych. Aby darzyć szacunkiem „Innych” musimy wpierw mieć szacunek do samych siebie. Należałoby również odpowiedzieć sobie na pytania, które możemy znaleźć w recenzowanej pracy, np. jak mieszkańcy terenów przygranicznych i szerzej myślą o sobie, o swoim człowieczeństwie, o człowieczeństwie innych, przede wszystkim sąsiadów zza granicy.
Reasumując. Uważam, iż za mało pisze się o rzeczach wydawałoby się „oczywistych” a zbyt wiele o rzeczach „odległych”. To właśnie takie artykuły jak K. Olbrycht zwracają naszą uwagę na te najważniejsze problemy, ukazują nam dosadnie ich problematykę, determinanty oraz skutki. Jakby innymi oczyma uwydatniają to, co większość ludzi omija lub też świadomie pomija.

Zgłoś błąd    Wyświetleń: 731