Katalog

Emilia Leik, 2011-05-16
Lębork

Pedagogika, Artykuły

Wychowanie przez integrację - wnioski z artykułu

- n +



Ewa Kosińska
„ Wychowanie przez integrację”,
„Wychowawca” 2000, 1 ( 85 ), s. 12-13.








Artykuł E Kosińskiej pt. „ Wychowanie przez integrację” wskazuje na działalność Integracyjnego Klubu Radość „ Ikar” przy Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 37 w Krakowie oraz jej wychowawczy wpływ na środowiska tj. środowisko dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz środowisko ich zdrowych rówieśników.
W rejonie każdej szkoły mieszkają dzieci niepełnosprawne, które ze względu na trudności rozwojowe nie mogą uczestniczyć w życiu szkoły. Mają ograniczony kontakt ze swoimi zdrowymi rówieśnikami i często pozostają większość czasu w domu.
Patrząc z drugiej strony, w każdym środowisku szkolnym przebywają dzieci, które swoim zachowaniem budzą niepokój wśród dorosłych. Nie mają określonego celu, nie wiedzą, jakie wartości są dla nich istotne, nie potrafią ukierunkować swojej energii. Są zagrożone niedostosowaniem społecznym.
Stąd też autorka artykułu zadaje pytanie:
Czy dwa środowiska dzieci nie mogłyby współistnieć, dając sobie nawzajem to, czego określonej grupie brakuje?
Odpowiedzią na wyżej postawione pytanie jest wg E. Kosińskiej wspomniana już działalność Integracyjnego Klubu Radości „Ikar”, który powstał w 1991 r. W Klubie realizowany jest program wychowawczy ( wychowanie pozalekcyjne ) skierowany szczególnie do młodzieży gimnazjalnej, który ma na celu uwrażliwienie środowiska na potrzeby ludzi niepełnosprawnych, zaangażowanie mieszkańców osiedli do czynnej współpracy z Klubem, pomoc dzieciom niepełnosprawnym w rehabilitacji psychicznej i społecznej oraz pomoc młodzieży w wieku dorastania w odnalezieniu sensu i wartości życia.
W Klubie dzieci niepełnosprawne, poprzez kontakt ze zdrowymi rówieśnikami, czerpią wiedzę o życiu, uczą się nowych form zachowania, zaspokajają potrzebę akceptacji oraz przynależności do grupy.
Natomiast dzieci i młodzież zagrożona niedostosowaniem społecznym i sprawiająca trudności wychowawcze uczy się kontrolować swoje zachowanie, pozytywnie ukierunkować własną energię i aktywność, budować odpowiedzialność za siebie i innych. Poprzez kontakt z niepełnosprawnymi rówieśnikami „młodzi gniewni” czują się potrzebni, budują poczucie własnej wartości i często odnajdują sens życia. Przebywając na atrakcyjnych zajęciach w Klubie, młodzi ludzie nie chodzą bezmyślnie po osiedlu i nie mają czasu na odczuwanie nudy. Wiedzą, że są potrzebni swoim niepełnosprawnym fizycznie lub umysłowo kolegom. Wykonują ciekawe prace plastyczne, grają w gry planszowe, organizują zawody sportowe. Nie mogą przy tym zapomnieć o kolegach, którzy na skutek różnych upośledzeń nie potrafią sami wykonywać wielu czynności. Kiedy prowadzą kolegę do łazienki i muszą mu pomóc w czynnościach higienicznych, wiedzą, że w tym momencie wydobywają z własnego „ja” to co najwartościowsze. Przekonują się, że są wartościowi, dobrzy i potrzebni. A gdy upośledzony umysłowo kolega przytuli się spontanicznie, pogłaska po ręce i uśmiechnie, zdrowy uczeń wie, że jest ktoś, kto go kocha zupełnie bezwarunkowo. A to wystarcza, by życzcie nabrało sensu. I nawet jeśli taki pełnosprawny uczeń nie od razu jest na lekcjach grzeczny, to jego niefrasobliwość jest inna, bardziej oparta na kontroli własnego zachowania i jest szansa, że pewnego dni znajdzie się w szeregach odpowiedzialnych, rozsądnych ludzi.

E. Kosińska, która jest nie tylko autorką tego artykułu, ale także założycielką Klubu i autorką programu, wskazuje również na następujące wnioski:

1. Dziecko niepełnosprawne jest szansą dla zagrożonych niedostosowaniem społecznym.
2. Młodzież o niskim poczuciu wartości ma szansę, poprzez niesienie pomocy niepełnosprawnym kolegom, odkryć w sobie dobro i odnaleźć wartość życia.
3. W przeciwdziałaniu agresji wśród młodzieży istotne jest właściwe zagospodarowanie czasu i umożliwienie aktywnego działania w grupie rówieśniczej.
4. Dzieci niepełnosprawne, w kontakcie ze swoimi rówieśnikami, podnoszą poziom swojego rozwoju społecznego, uczą się życia wśród ludzi i dają innym to, co najlepsze: radość, miłość i swoją obecność.

Reasumując trzeba zauważyć, że reforma systemu edukacji przewiduje w programach pracy szkoły ( edukacyjnym i wychowawczym ) wyposażenie uczniów w wiedzę, rozbudzanie i rozwijanie aktywności intelektualnej, wrażliwości na cierpienie i niesprawiedliwość oraz rozwijanie społecznie pożądanych postaw i zachowań.
Aby sprostać tym założeniom, konieczna jest współpraca z całym środowiskiem lokalnym szkoły. Korzystne dla tworzenia środowiska wychowawczego jest uwrażliwienie całego społeczeństwa na potrzeby dzieci i młodzieży, by mogły rozwijać swoje zainteresowania przy pomocy odpowiedzialnych na ich rozwój wychowawców.
Wyświetleń: 918


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.