Katalog

Marzena Zychla, 2011-03-23
Rokiciny

Religia, Scenariusze

Scenariusz lekcji religii dla klasy IV-VI Temat: Uwielbiamy Boga za dzieło stworzenia.

- n +

Scenariusz lekcji religii dla klasy IV-VI

Temat: Uwielbiamy Boga za dzieło stworzenia.



Cele operacyjne:

Wiadomości:
Uczeń
·Wie, że Bóg stworzył świat z nicości i czuwa nad nim,
·Wie, że każde stworzenie boże jest dobre i powstało z miłości

Umiejętności:
Uczeń
·Śpiewa piosenkę „Oto jest dzień”,
·Analizuje wiersz i umie odczytać przesłanie poety,
·Formułuje prawdy dotyczące przyczyny, sensu istnienia stworzeń,
·Wyraża ruchem ciała zjawiska przyrodnicze,
·Formułuje treść telegramu,

Postawy:
Uczeń
·Wielbi Boga za dzieło stworzenia,
·Odkrywa piękno zawarte w przyrodzie,
·Doświadcza obecności Boga w roślinach, zwierzętach,
·Szanuje przyrodę,

Metody pracy: śpiew, praca z tekstem, zabawa, pogadanka, telegram,

Środki dydaktyczne: tekst wiersza ks. J. Twardowskiego pt. „Nie tylko my”, tekst psalmu 104, karty do pracy w grupach,

Formy pracy: frontalna, grupowa; indywidualna,

Przebieg zajęć:

1.Przywitanie, śpiew „ Oto jest dzień”

2.Czytanie wiersza ks. J. Twardowskiego pt. „Nie tylko my”.
Uczniowie analizują tekst i dostrzegają prawdę, że Bóg miłuje i troszczy się nie tylko o człowieka, ale o każde najmniejsze nawet stworzenie.

Nie tylko my

Czytamy – Bóg tak umiłował świat...
a więc nie tylko ludzi
ale i pliszkę
odymioną pszczołę
jeża eleganta wprost spod igły
nawet muła ni to ni owo
bo ani to koń ani osioł
(żal że go człowiek stwarzał
żyje jak kawaler co się nie rozmnaża)
gruszę co kwitnie zaraz przed jabłonią
liście konwalii prawie bez ogonka
cielę co za matką się wlecze

a my tak czulimy się do Boga
jakby On miał nas tylko kochać na świecie

J. Twardowski


3.Praca w grupach
Uczniowie w oparciu o fragmenty Katechizmu Kościoła Katolickiego szukają odpowiedzi na pytanie o przyczynę, charakter i sens istnienia tych stworzeń. Dochodzą do prawdy, że Bóg dokonał dzieła stworzenia z miłości, stworzył świat z nicości, każde ze stworzeń jest dobre i w każdym jest On obecny, opiekuje się i jest blisko niego.

Grupa I

Jedynym powodem, dla którego Bóg stwarza, jest Jego miłość i dobroć: „Kluczem miłości otworzył swoją dłoń, by dokonać dzieła stworzenia”.(KKK 293)

Grupa II

Bóg jest nieskończenie większy od wszystkich swoich dzieł. Ponieważ jednak jest Stwórcą niezależnym i wolnym, pierwszą przyczyną wszystkiego, co istnieje, jest także obecny w najgłębszym wnętrzu swoich stworzeń. (KKK 300)

Grupa III

Cóż nadzwyczajnego byłoby w tym, gdyby Bóg wyprowadził świat z istniejącej już wcześniej materii? Ludzki twórca, gdy otrzyma materiał, zrobi z niego wszystko, co zechce. Tymczasem moc Boga okazuje się właśnie w tym, że wychodzi On od nicości, by uczynić wszystko co zechce. (KKK 296)

Grupa IV

Stworzenie wywodzące się z Bożej dobroci uczestniczy w tej dobroci „A Bóg widział, że wszystko co uczynił, było dobre...bardzo dobre”. (KKK 299)

Grupa V

Po stworzeniu Bóg nie pozostawia stworzenia samemu sobie. Nie tylko daje mu byt i istnienie, ale w każdej chwili podtrzymuje je w istnieniu, pozwala mu działać i prowadzi je do celu. ( KKK301 )


4.Zabawa „ Bóg daje wzrost”
Uczniowie wybierają gatunek rośliny, której wzrost wyrażą ruchami całego ciała. Nauczyciel komentuje: Bóg daje wodę i promienie słońca, aby maleńkie ziarno mogło przebić się przez skorupę ziemi i wypuścić pędy; ciepłem sprawia, że roślinka wznosi się coraz wyżej ku niebu; boży oddech,
w postaci wiatru kołysze lekko jej wierzchołkiem. Opuszczając deszcz Stworzyciel sprawia, że rozchylają się pąki liści i kwiatów.

5. Pisanie telegramu, w którym uczniowie dziękują Bogu za jedno ze stworzeń ( roślina lub zwierzę zaobserwowane w terenie ) i deklarują swoją troskę i poszanowanie świata przyrody


ADRESAT:

NADAWCA:

6. Modlitwa na zakończenie.
Jeden z uczniów czyta fragmenty psalmu 104 ( zał. nr 4), pozostali dodają słowa: Boże, bądź uwielbiony !

Psalm 104

[...]
O, Boże mój , Jahwe jesteś bardzo wielki!
Odziany we wspaniałość i majestat,
światłem okryty jak płaszczem.
Rozpostarłeś niebo jak namiot,
wzniosłeś swe komnaty nad wodami.
Za rydwan masz obłoki,
przechadzasz się na skrzydłach wiatru.
jako swych posłów używasz wichry,
Jako sługi – ogień i płomienie.
Umocniłeś ziemię w jej podstawach:
na wieki wieków się nie zachwieje.[...]
Ty zdroje kierujesz do strumieni,
co pośród gór się sączą.
Poją one wszelkie zwierzęta polne;
[tam] osły gaszą swe pragnienie
nad nimi mieszka ptactwo powietrzne
spomiędzy gałęzi głos swój wydaje.
Z Twoich komnat nawadniasz góry,
aby owocem Twych dzieł nasycić ziemię.
Każesz rosnąć trawie dla bydła
i roślinom, by człowiekowi służyły,
aby z roli dobywał chleba [...]
Tyś stworzył księżyc, by czas wskazywał;
słońce poznało swój zachód.
Mrok sprowadzasz i noc nastaje,
w niej krąży wszelki zwierz leśny[...]
Jak liczne są dzieła Twoje , Jahwe!
Ty wszystko mądrze uczyniłeś:
ziemia jest pełna Twych stworzeń.
[...]

Opracowanie: Marzena Zychla

















Scenariusz lekcji religii dla klasy IV-VI

Temat: Na drzewie krzyża dokonało się zbawienie świata

Opracowanie: mgr Marzena Zychla

Lekcja może być przeprowadzona w naturalnym środowisku,
w pobliżu okazałego drzewa.

Cele operacyjne:

Wiadomości:
Uczeń
· Wie, że krzyż jest znakiem zbawienia człowieka, które dokonało się przez śmierć Chrystusa
· Zna treść wersetu biblijnego 1P 2,24

Umiejętności:
Uczeń
· Wyjaśnia istotę ofiary Jezusa
· Wyjaśnia teologię drzewa
· Formułuje puentę historii o dębie
· Śpiewa pieśń „Krzyżu Święty”

Postawy:
Uczeń
· Z szacunkiem i we właściwej postawie wykonuje znak krzyża
· Oddaje należna cześć napotykanym znakom krzyża
· Pragnie z Krzyża Świętego czerpać siłę do pokonywania własnych słabości
· Jest wdzięczny Jezusowi za zbawcze cierpienie na drzewie krzyża
· Szanuje drzewa pamiętając, że z jednego z nich wykonany został Krzyż Święty

Metody pracy: śpiew, praca z tekstem, zabawa, pogadanka, opowiadanie,

Środki dydaktyczne: Pismo Święte, tekst opowiadania M. Zychli „Marzenie pewnego dębu”, teksty pieśni „Krzyżu Święty”, kartki z niedokończonym zdaniem,

Formy pracy: frontalna, grupowa; indywidualna,

Przebieg zajęć:

1. Przywitanie, wspólne odmówienie modlitwy „Ojcze nasz”

2. Wyjaśnienie teologii drzewa
Uczniowie podzielenie zostają na siedem grup, z których każda otrzymuje tekst, na podstawie którego przygotowuje pokaz opatrzony komentarzem.

Grupa I
Drzewo pnie się w stronę nieba, przypominając człowiekowi jaki jest ostateczny cel jego doczesnej wędrówki.

Grupa II
Najwyższe okoliczne drzewo przyjmuje na siebie ogień gromu, który dla człowieka jest symbolem gniewu Bożego.

Grupa III
Drzewo daje schronienie człowiekowi przed deszczem i słońcem, a zwierzętom dom- ptaki w jego gałęziach wiją gniazda, inne zwierzęta zamieszkują w pniach.

Grupa IV
Popękany i pomarszczony pień najstarszych, budzących zachwyt okazów uczy człowieka jak z godnością przyjmować brzemię starości.

Grupa V
Wyciągnięte gałęzie drzewa wskazują dwie płaszczyzny: pionową i poziomą, które przypominają nam o związku pomiędzy Bogiem a istotami przez Niego stworzonymi oraz pomiędzy nimi samymi.

Grupa VI
Korzenie mocno i szeroko wrośnięte w ziemię przypominają o naszej zależności od Matki Ziemi

Grupa VII
Za dar wody i słońca potrzebny do wzrostu, drzewo dziękuje Bogu pięknem liści, owoców, a także tańcem poruszanych przez wiatr gałęzi – niechże każdy człowiek uczy się od niego wdzięczności dla Stwórcy.

3. Odkrycie wyjątkowej roli drzewa, jaką odegrało ono w historii zbawienia
Uczniowie słuchają opowiadania pt. „Marzenie pewnego dębu” i formułują puentę.

Niedaleko Jerozolimy, na lekkim wzniesieniu rosły cztery dęby. Wśród nich wyróżniał się jeden. Jego gałęzie ułożone na kształt królewskiego berła zdawały się sięgać nieba. Liczył czterysta lat. Miał jedno pragnienie – chciał by drewno z niego uzyskane ozdobiło świątynię jerozolimską, pragnął w ten sposób podziękować Bogu – swemu Stwórcy – za dar życia i za to, że przez tyle wieków był świadkiem wydarzeń mających miejsce na tej ziemi. Któregoś dnia pojawili się cieśle. Dąb zrozumiał, że przyszedł czas pożegnania, i że już wkrótce wypełni się jego ostateczne powołanie. Zanim pierwsze ciosy zraniły pień, wiatr – wierny przyjaciel pogładził czule jego gałęzie i zaszeleścił liśćmi. Z najpiękniejszego fragmentu pnia wyciosano dwie długie belki. „Może zamienią się one w filary podtrzymujące strop świątyni albo staną się stopniami wiodącymi do Świętego Przybytku?” – rozmyślał dąb. Kiedy jedna z belek przecięto wpół i ułożono w poprzek na dłuższej, dąb wydał przeraźliwy okrzyk: „Nie, tylko nie to!”, a wiatr zaniósł jego wołanie na cztery krańce świata. Cieśle zajęci praca, nie usłyszeli jęku drzewa przepełnionego rozpaczą. Trzema zgrabnymi uderzeniami zbili potężny krzyż – znak haniebnej śmierci dla niewolników lub pospolitych przestępców. Po czym zaciągnęli go na dziedziniec, położony przed domem Poncjusza Piłata. Zapadł tam właśnie wyrok śmierci krzyżowej dla niejakiego Jezusa z Nazaretu.
Kiedy skazaniec chwycił narzędzie własnej tortury i śmierci, dębowe drzewo krzyża ocknęło z letargu. Z ubiczowanego ciała bił żar niepojętej miłości. Dąb w jednej chwili zapomniał o nieziszczonym marzeniu, czuł, że te kilka chwil, to najważniejszy czas w całym jego życiu. W miarę jak słabły siły Jezusa, a ciało Jego raz po raz osuwało się na ostre przydrożne kamienie, dąb coraz bardziej goręcej prosił, by przyjaciel wiatr poderwał go do lotu niczym ptaka. Gdy ciało Syna Bożego zawisło na krzyżu, a tłum ciekawskich rozszedł się do domów, na Golgocie słychać było płacz Matki Chrystusa. Wraz z Nią szlochało dębowe drzewo krzyża, nie przeczuwając jeszcze, że w tym znaku przetrwa do końca historii świata.

4. Odczytanie fragmentu Pisma Świętego:
5.
Grzechy nasze wniósł sam na ciele swym na drzewo krzyża, abyśmy obumarli dla grzechów i żyli dla sprawiedliwości. (1 P2,24)

Nauczyciel wyjaśnia istotę ofiary złożonej przez Jezusa na krzyżu podkreślając szczególnie, że:
· ofiara krzyżowa jest doskonała i ma wymiar ponadczasowy – jej moc może ogarnąć ludzi wszystkich pokoleń,
· dzięki męce i śmierci Zbawiciela człowiek jest znowu pojednany z Bogiem,
· we wspólnocie z Jezusem ukrzyżowanym człowiek może rozpocząć sprawiedliwe, święte życie, cierpiący Mistrz uczy, jak pokonywać własne słabości – krzyże, daje siłę tym, którzy pragną je dźwigać.
6. Wykonanie znaku krzyża z ze zwróceniem uwagi na właściwa postawę ciała i poprawność gestu ręki.

7. Śpiew pieśni „Krzyżu święty”
1. Krzyżu święty, nade wszystko,
drzewo przenajszlachetniejsze!
W żadnym lesie takie nie jest,
jedno, na którym sam Bóg jest.
Słodkie drzewo, słodkie gwoździe
rozkoszny owoc nosiło.
2. Skłoń gałązki, drzewo święte,
Ulżyj członkom tak rozpiętym.
Odmień teraz oną srogość,
Którąś miało z urodzenia.
Spuść lekuchno i cichuchno
Ciało Króla niebieskiego.
3. Tyś samo było dostojne,
Nosić światowe Zbawienie,
Przez cię przewóz jest naprawion,
Światu, który był zagubion,
Który święta Krew polała,
Co z Baranka wypłynęła.

Uczniowie otrzymują tekst pieśni, wyszukują niezrozumiałe słowa, nauczyciel wyjaśnia ich znaczenie. Po oponowaniu melodii uczniowie tworzą dwie grupy: jedna śpiewa, druga rytmicznie akompaniuje uderzając dłońmi w pień drzewa.

7. Uzupełnienie karty pracy.
Uczniowie tworzą jedno wezwanie do Litanii do Drzewa Krzyża, poprzez uzupełnienie zdania:
Drzewo Krzyża,.....................................................................................,
bądź uwielbione!

8. Modlitwa na zakończenie zajęć: Odczytanie Litanii do Drzewa Krzyża.


Wyświetleń: 4425


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.