![]() |
![]() |
Katalog Elżbieta Chojnacka, 2010-09-27 Warka Zajęcia zintegrowane, Program nauczania Program nauki udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej dla klas I – IIIProgram nauki udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej dla klas I – III Opracowała: mgr Elżbieta Chojnacka Wstęp Głównym celem programu jest nauczenie uczniów udzielania i wzywania pierwszej pomocy. Dzieci od najmłodszych lat, muszą mieć świadomość, że szybka i prawidłowa reakcja może pomóc uratować życie i zdrowie drugiego człowieka. Często się zdarza, że dorosłe osoby albo nie wiedzą, albo w stresie zapominają, co robić. Tylko długotrwałe uczenie się i doskonalenie swoich umiejętności pozwoli w przyszłości przynieść wymierne efekty. Gdyby co dziesiąty mieszkaniec ziemi potrafił udzielać pierwszej pomocy, ocaliłoby to milion ludzi rocznie! Pod pojęciem Ratownictwo rozumiemy niesienie pomocy w nagłych wypadkach, zwłaszcza zagrażających zdrowiu i życiu człowieka, albo krócej – nauka o sposobach niesienia pomocy. Dotychczasowy system edukacji ratowniczej naszego społeczeństwa jest nieskuteczny przede wszystkim dlatego, ze zbyt późno rozpoczyna się nauczanie pierwszej pomocy, tj. dopiero w szkole ponadpodstawowej w ramach przedmiotu przysposobienie obronne. Aby Polacy nie byli analfabetami w zakresie ratownictwa, należy rozpoczynać nauczanie pierwszej pomocy, tak jak w krajach zachodnich już w pierwszym etapie edukacyjnym. Nauki ratownictwa ze szczególnym uwzględnieniem udzielania pierwszej pomocy uczą się tylko nieliczni uczniowie zrzeszeni w szkolnych kołach PCK i drużynach ZHP. Tempo współczesnego życia, rozwój techniki i motoryzacji niosą za sobą wiele zagrożeń dla zdrowia i życia ludzkiego. Dlatego we współczesnym świecie powszechne posiadanie umiejętności udzielania pierwszej pomocy jest tak nieodzowne jak umiejętność czytania i pisania. Na całym świecie, w celu przełamania barier, podejmowane są, z powodzeniem, próby nauczania pierwszej pomocy wśród najmłodszych. Ważnym jest, aby edukację prozdrowotną rozpocząć jak najwcześniejszej. Światowa praktyka donosi, że nawet dzieci mogą służyć pomocą w nagłych wypadkach i jednocześnie mobilizować rodziców do aktywności w tym zakresie. Dziecko już od wczesnych lat swego życia uczestniczy w ruchu drogowym, nie zdając sobie sprawy z grożących mu niebezpieczeństw i skutków nieszczęśliwych wypadków. W związku z tym należy podjąć pracę dydaktyczno – wychowawczą w celu wyposażenia uczniów w elementarne podstawy wiedzy o zachowaniu się w sytuacjach zagrożenia zdrowia i życia oraz umiejętność udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach. I. Regulacje prawne Obowiązek udzielania pomocy reguluje prawo. W Polsce, konsekwencje prawne za zaniechanie takiej pomocy przewiduje art. 162 KK: § 1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej. II. Charakterystyka programu Program „Mały ratownik” został dostosowany przede wszystkim do potrzeb rozwojowych uczniów klas I - III. Szkolenie przeprowadzone przez Fundację Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy „Ratujemy i uczymy ratować” oraz pomoce dydaktyczne, które otrzymaliśmy od fundacji (podręczniki dla dzieci, fantomy mini Ania (4 szt.) i fantom Littre Ania) pozwolą przeprowadzić cały cykl zajęć udzielania pierwszej pomocy w kl. I - III. Dalsza kontynuacja programu w starszych klasach (np. na lekcjach techniki, godziny wychowawczej czy zajęć pozalekcyjnych) przyczyni się w znacznym stopniu do utrwalenia prawidłowych zachowań w sytuacjach zagrożenia życia. Dzieci mają nie tylko poznać zasady zachowania bezpieczeństwa w domu, szkole i w innych środowiskach społecznych, ale również wdrożyć odpowiednie postępowanie w sytuacji zagrożenia życia, wypadku, czy katastrofy oraz nabyć praktyczne umiejętności udzielania pierwszej pomocy poszkodowanym w realnych wydarzeniach. Posiadam Certyfikat ukończenia kursu „Ratujemy i uczymy ratować” zorganizowanego przez WOŚP. Zakres treści programu jest dostosowany do możliwości dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Program będzie realizowany od stycznia roku szkolnego 2009/2010. Zajęcia będą odbywać się w ramach zajęć zintegrowanych . Realizacja programu umożliwia kształcenie u dzieci bezpiecznych zachowań, nabycie umiejętności zachowania w sytuacji zagrożenia życia i zdrowia oraz nabycie rzeczywistych, praktycznych umiejętności udzielania pierwszej pomocy poszkodowanym. Program został opracowany na podstawie następującej literatury oraz informacji i rysunków ze stron internetowych: • „Podręcznik do nauki pierwszej pomocy dla nauczycieli –„ Ratujemy i uczymy Ratować”, WOŚP 2006; • M.Stebelski „Mały ratowniczek”, podręcznik pierwszej pomocy do klas I-III szkół podstawowych; • http://www.ratownictwomedyczne.org • http://www.pierwszapomoc.win.pl • http://www.apteczka.edu.pl • http://www.mediweb.pl III. Cele programu Głównym celem programu jest nauczenie uczniów udzielania i wzywania pierwszej pomocy. Dzieci od najmłodszych lat, muszą mieć świadomość, że szybka i prawidłowa reakcja może pomóc uratować życie i zdrowie drugiego człowieka. Często się zdarza, że dorosłe osoby albo nie wiedzą, albo w stresie zapominają, co robić. Tylko długotrwałe uczenie się i doskonalenie swoich umiejętności pozwoli w przyszłości przynieść wymierne efekty. Uczeń: • potrafi zachować się w różnych zagrażających sytuacjach życiowych; • pamięta, że aby zacząć kogoś ratować musi zapewnić sobie bezpieczeństwo; • wie, że nie będzie mógł pomóc, jeśli sam nie będzie bezpieczny; • potrafią prawidłowo wezwać pomoc; • wie, jak sprawdzić stan przytomności; • potrafi udzielić pierwszej pomocy poszkodowanemu nie narażając jego zdrowia; • potrafi ograniczyć skutki obrażeń i choroby; • umie zdefiniować terminy: osoba przytomna, osoba nieprzytomna; • potrafi prawidłowo udrożnić drogi oddechowe; • potrafi wymienić numery alarmowe; • potrafi prawidłowo przeprowadzić rozmowę z dyspozytorem pogotowia; • wie, w jakich sytuacjach niezbędne jest wezwanie fachowej pomocy; • wie, jak ważne jest szybkie wezwanie pomocy; • wie, jak szybko wezwać pomoc, kiedy w pobliżu nie ma telefonu; • potrafi właściwie ocenić, czy u poszkodowanego jest zachowany oddech; • potrafi samodzielnie udrożnić drogi oddechowe; • zna zasadę słyszę – czuję – widzę; • wie, ze oddech należy sprawdzać spokojnie, poświęcając na tę czynność 5–10 sekund; • potrafi ułożyć poszkodowanego w pozycji bocznej i wie, kiedy się ją stosuje; • wie, że należy kontrolować oddech poszkodowanego w pozycji bocznej; • wie, że należy okryć poszkodowanego, jeżeli jest taka możliwość; • potrafi ocenić, kiedy należy wykonać wdechy ratownicze; • potrafi wykonać prawidłowe wdechy ratownicze; • wie, że wdechy ratownicze można ćwiczyć tylko na manekinie; • potrafi powiedzieć, co to jest Łańcuch Przeżycia; • wie, jakie czynności wykonać przy zranieniu; • potrafi nałożyć opatrunek; • wie, jakie czynności może wykonać przy złamaniu kości; • potrafi tamować krwotok z nosa; • wie, co należy zrobić przy poparzeniu; • wie, co powinna zawierać apteczka pierwszej pomocy IV. Pomoce dydaktyczne • „Mój podręcznik do nauki pierwszej pomocy „Ratujemy i uczymy ratować”" • Podręcznik pierwszej pomocy do klas I-III – „Mały ratowniczek”- M. Stebelski • papierowe telefony do samodzielnego składania • fantomy mini Ania • fantom LittleAnia • film animowany ”Doktor Kręciołek” – fundacji WOŚP • tablice informacyjne • tablice dydaktyczne • środki opatrunkowe • karty pracy V. Metody pracy • pokaz • ćwiczenia praktyczne • obserwacja • metody aktywne • scenki sytuacyjne • test końcowy VI. Ewaluacja programu Specyfika nauczania zintegrowanego wymaga, by każda ocena była przez dzieci odbierana jako życzliwa rada. Dlatego też, podczas zajęć oceną uczniów będzie przede wszystkim informacja zwrotna na temat efektywności ich uczenia się. Dzieci będą miały możliwość do samooceny i samokontroli, które nie bolą tak, jak wytykanie błędów przez nauczyciela. Uczy to samodzielności i odpowiedzialności za efekty własnej pracy. W programie zakłada się bieżącą ocenę osiągnięć , która polegać będzie na: -obserwacji -analizie kart pracy Podczas realizacji programu będę stosowała różne narzędzia badawcze : - karty pracy - testy - obserwacja Obserwacji podlegać będą zachowania uczniów podczas różnorodnych sytuacji: - na zajęciach - w trakcie zajęć praktycznych - w czasie zabaw orientacyjno- porządkowych - testu Tak zgromadzone informacje pozwolą mi ocenić stopień opanowania przez uczestników treści programowych oraz stopień osiągnięcia założonych celów. Każdy uczestnik zajęć programowych, który pomyślnie zaliczy test końcowy otrzyma dyplom „Małego Ratownika” Zajęcia prowadzone będą w miłej i przyjaznej dla ucznia atmosferze. Uczeń będzie miał świadomość, że ma prawo do błędów i nie grożą mu za to przykre konsekwencje. Kontroli i ocenie będą podlegały również takie walory jak: - wysiłek i zaangażowanie uczniów w zajęciach, - umiejętność rozwiązywania problemów w sytuacjach trudnych, - umiejętność współpracy w zespole, - stopień opanowania materiału. Po zrealizowaniu założeń programu uczniowie zaliczą egzamin końcowy oraz wypełnią ankietę oceniającą zajęcia. VII. Tematyka i treści zajęć do programu „Mały ratownik” 1. „Bezpieczeństwo” Uczeń przed podjęciem jakichkolwiek działań ratowniczych musi zadbać o własne bezpieczeństwo, czyli rozejrzeć się wokół i zobaczyć czy nic mu nie grozi (np. czy nie ma ostrych przedmiotów, czy nie ma w pobliżu źródła ognia, czy nie nadjeżdża samochód, czy nie ma kabli w których płynie prąd itp.) Jeśli czuje się zagrożony, musi wołać o pomoc i szukać jej u osoby dorosłej. Nie podejmuje bezpośredniej akcji ratowniczej. Hasła: Nie pomożesz nikomu, jeśli tobie coś się stanie! Zadbaj o własne bezpieczeństwo! Bezpieczeństwo ratownika jest zawsze najważniejsze! 2. „Sprawdzenie przytomności” Uczeń podchodzi na pewną odległość do osoby poszkodowanej i głośno się pyta: Co się stało? Czy potrzebujesz pomocy? Jeżeli osoba nie odpowiada i się nie porusza, uczeń w bezpieczny sposób potrząsa za ramię poszkodowanego, próbując sprawdzić czy jest przytomny. Ze względu na bezpieczeństwo do leżącej ofiary należy podchodzić od strony głowy. Jeżeli nadal nie ma żadnej reakcji, natychmiast należy wezwać pomoc lub jej udzielić. Hasła: Pamiętaj, że leżąca osoba może być pod wpływem alkoholu lub mieć wobec ciebie złe zamiary! Jeżeli czujesz się zagrożony, nie podchodź do poszkodowanego, ale zawiadom o zdarzeniu dorosłą osobę, aby ona sprawdziła czy coś się stało. 3. „Wzywanie pomocy” Uczeń uczy się jak powinien prawidłowo i szybko wezwać pomoc. Jeżeli w pobliżu znajdują się osoby dorosłe, to natychmiast zawiadamia je o zaistniałym wypadku. Jeżeli w pobliżu nie ma osób dorosłych musi zadzwonić po pomoc lub udzielić jej sam. Numery alarmowe: Policja 997 Straż pożarna 998 Pogotowie 999 Jednolity nr alarmowy UE 112 Meldunek o wypadku powinien zawierać następujące dane: • Przedstaw się i powiedz ile masz lat. • Powiedz, że w pobliżu nie ma żadnej dorosłej osoby. • Powiedz, gdzie się znajdujesz. • Powiedz, co się stało (np. sąsiad spadł z drabiny, jest wypadek samochodowy). • Powiedz, dlaczego potrzebujesz pomocy. Hasła: Uważnie słuchaj, co mówi osoba, z którą rozmawiasz przez telefon! Spokojnie odpowiadaj na każde pytanie, które ci zadaje! Nigdy nie odkładaj pierwszy słuchawki! 4. „Sprawdzenie oddechu” Po wezwaniu pomocy , jeżeli osoba reaguje na nasze zawołania, to pozostawiamy poszkodowanego w pozycji, w której go zastaliśmy, chyba, że grozi mu jakieś niebezpieczeństwo. Spokojnie rozmawiaj z poszkodowanym, uspokajaj go. Jeżeli poszkodowany nie reaguje na zawołania, uczeń musi sprawdzić czy ta osoba oddycha. Sprawdź: czy język, wydzieliny lub jakieś obce ciało nie blokuje dróg oddechowych ofiary? Jeśli drogi oddechowe nie są drożne, oczyść je. Wykorzystać należy zmysły: wzrok, słuch i dotyk. Jedną rękę należy położyć na czole, drugą na brodzie i delikatnie odchylić głowę do tyłu. Utrzymując drożność dróg oddechowych wzrokiem, słuchem i dotykiem należy obserwować czy jest prawidłowy oddech. Oceniamy wzrokiem ruchy klatki piersiowej i nasłuchujemy przy ustach poszkodowanego szmerów oddechowych. Staramy się wyczuć ruch powietrza na swoim policzku. Hasło: Unikaj kontaktu z krwią poszkodowanego! 5. „Pozycja boczna ustalona” Jeżeli oddech jest prawidłowy, powinno się ułożyć poszkodowaną osobę w pozycji bocznej ustalonej. Nauczyciel uczy dzieci, jak należy prawidłowo ułożyć poszkodowanego w bezpiecznej pozycji. Regularnie należy sprawdzać oddech – co 2 minuty. Gdy jednak ofiara ma poważne obrażenia szyi lub pleców, nie wolno jej ruszać - chyba że ratujemy ją przed pożarem, wybuchem itp. U ofiar wypadków samochodowych zawsze musisz podejrzewać uszkodzenie kręgosłupa. Hasło : Obserwuj czy osoba poszkodowana oddycha swobodnie i zaczekaj z nią na pomoc! 6. „Resuscytacja” – ćwiczenia na fantomach mini Ania (wdechy ratownicze i uciskanie klatki piersiowej) Jeżeli nie ma oddechu, należy przystąpić do uciskania klatki piersiowej i wdechu ratowniczego. Nauczyciel uczy dzieci, jak należy prawidłowo przeprowadzić resuscytację na fantomach mini Ania. (30 mocnych i energicznych ucisków i 2 wdechy). Hasło: Nie wolno reanimacji ćwiczyć na żywych ludziach, gdyż może to spowodować ich zgon z powodu zaburzenia pracy serca. 7. „Łańcuch Przeżycia” Łańcuch Przeżycia przedstawia kolejno to, co powinno dziać się z osobą poszkodowaną: I - Szybkie wezwanie pomocy II - Uciskanie klatki piersiowej –wdechy ratownicze III - Pomoc specjalistyczna: defibrylator i karetka pogotowia 8. „Procedury postępowania w sytuacjach zagrożenia życia” BEZPIECZEŃSTWO SPRAWDZANIE PRZYTOMNOŚCI WEZWANIE POMOCY SPRAWDZENIE ODDECHU Jest oddech • pozycja boczna ustalona Brak oddechu • wdechy ratownicze • uciskanie klatki piersiowej 9. „Zranienia” Każda rana powoduje ból, krwawienie i możliwość zakażenia. Każdą ranę pozostawiamy w stanie, w jaki ją zastaliśmy, przykrywając jedynie możliwie szybko jałowym materiałem opatrunkowym. Nie nakładamy na ranę waty, ligniny, chusteczki higienicznej, itp. W czasie opatrywania ranny powinien leżeć lub co najmniej siedzieć. Przesiąkniętego opatrunku nie ściągamy, a jedynie nakładamy nowy opatrunek na wierzch i bandażujemy. Hasła: Rany nie wolno dotykać ani przemywać (wyjątek stanowią oparzenia termiczne i chemiczne)! Nie wolno usuwać ciał obcych tkwiących w ranie, gdyż zapobiegają krwawieniu! 10. „Złamania kości” Typowymi objawami złamania są: • bolesność i obrzęk, • ograniczenie ruchów lub niezdolność do ich wykonywania, przybranie przez poszkodowanego pozycji oszczędzającej, • nieprawidłowe ustawienie lub patologiczna ruchomość, • w przypadku złamania otwartego również jedna lub kilka ran krwawiących i mogą być widoczne w ranie fragmenty kostne. W przypadku złamania kości wzywamy pogotowie Jeśli jest to złamanie otwarte tamujemy ewentualny krwotok i zakładamy na ranę jałowy opatrunek (bezpośrednio na ranę kładziemy ostrożnie jałowy gazik, tak aby nie wcisnąć złamanej kości ani jej odłamków). Unieruchamiamy przynajmniej dwa sąsiednie stawy tzn. leżący powyżej i poniżej złamania. Kontrolujemy tętno i wygląd palców na uszkodzonej kończynie oraz czynności życiowe poszkodowanego. Hasło: Nie nastawiamy i nie poruszamy uszkodzoną kończyną! 11. „Krwotok z nosa” Podczas krwotoku z nosa poszkodowanego należy posadzić z głową pochyloną do przodu. Nie odchylamy głowy do tyłu. Poszkodowany powinien oddychać ustami oraz wydmuchać zawartość z nosa. Uciskamy nos tuż poniżej części kostnej. Do czoła i karku przykładamy zimne okłady. Jeżeli krwotok jest masywny, nie ustępuje, trwa dłużej niż 30 minut, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Hasło: Nie odchylaj głowy do tyłu! 12. „Poparzenia” Najczęściej przyczyną oparzeń termicznych jest gorąca woda, ogień, para wodna. W niewielkich oparzeniach najskuteczniejszym sposobem udzielania pierwszej pomocy jest polewanie rany zimną wodą przez około 15-20 minut lub obłożyć lodem.. Po schłodzeniu rany należy ją przykryć jałową gazą i zgłosić się do lekarza. Osoba poparzona natychmiast powinna z siebie ściągać oblane wrzątkiem ubranie, jednak nie zdzieraj ubrania z już poparzonych miejsc, gdyż wraz z nim zejdzie skóra. Hasło: W przypadku oparzeń ręki należy jak najszybciej pozdejmować pierścionki i obrączki! 13. „Co powinna zawierać apteczka pierwszej pomocy” • gumowe rękawiczki; • maseczka do sztucznego oddychania; • koc ratunkowy; • agrafki; • skalpel lub nożyczki; • bandaże; • bandaż elastyczny; • kompresiki gazowe (sterylne - dużo); • gaza; • plaster; • plaster z opatrunkiem; • chusta trójkątna. Wyświetleń: 7108
Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. |