Opracowała:
Magdalena Orzeł
Nauczyciel Zespołu Szkół w Adamowie

"Szczęśliwej drogi już czas..."- scenariusz pożegnania maturzystów w internacie
NARRATOR 1

Żegnamy się dzisiaj z tegorocznymi absolwentami naszego internatu. To właśnie Wam, drodzy absolwenci, koleżanki i koledzy, chcemy poświęcić ten czas. Zastanówmy się zatem nad dojrzałością, nad dorosłością, nad drogami wyboru, nad życiem.

RECYTATOR 1

"Dojrzałość" (M. Piechala)

To nie kwiat, to jest owoc.
Do kwiatu się dorasta,
do owocu - dojrzewa.
Kwiat to owoc lub pozór.
Jak wyróżnić z pozoru
owoc, gdy nawet słońce
Z rzeczy wydobywa cień?
(...) Dorosłość
czy zawsze jest dorosła?
Dało odpowiedź Okrzeja.
I Stary Doktor, który
dojrzał z dziećmi do śmierci
wbrew dorosłym do zbrodni.

RECYTATOR 2

- "Tyle razem dróg przebytych
tyle ścieżek przedeptanych..."

- Ile w trudzie nieustannym
wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń?

- Oto jest nasz dzień codzienny,
nasze małe budowanie
trud uparty i niezmienny,
nieustanne kształtowanie.

- Słońce wschodzi i zachodzi,
drzewa kwitną, liście ronią,
my strumień rzeczywistości
kształtujemy naszą dłonią.

- Jesteśmy cząstką w zespole,
z niego płynie nasz siła...

- Z dnia na dzień tkaninę tkamy
wzorzystą dla pokolenia.

- Nie jesteśmy, by spożywać
urok świata, ale po to,
by go tworzyć i przetaczać
przez czasy jak skałę złotą.

- Dni i noce z nami biegną,
a my z nimi ku przodowi,
w trudzie, tworząc piękno, piękno,
które znów służy trudowi.

(K. I. Gałczyński: "Pieśni".)

NARRATOR 2

Spośród wszystkich sztuk najtrudniejsza jest sztuka życia. Każda odpowiedź na pytanie o sens życia jest banalna. Uroda życia polega na wyłanianiu - nie rozwiązywaniu problemów, tak, by z każdą chwilą stawać w obliczu tajemnicy. Istnienie tajemnicy czyni życie atrakcyjnym i bogatym.
Oczywistość i jednoznaczność zubażają nasze życie. Uroda naszej egzystencji polega na odkrywaniu nieprzebranego bogactwa stworzenia. Żyjemy dotąd, póki się dziwimy.

RECYTATOR 3

"Pomimo wszystko" (Matka Teresa z Kalkuty)

Człowiek jest nierozumny i egocentryczny.
Nieważne: I tak go kochaj!
Chciałbyś zrobić coś wspaniałego, ale inni źle oceniają twoje intencje.
Nieważne: I tak rób to!
Wypełniając swe obowiązki znajdujesz fałszywych przyjaciół i prawdziwych nieprzyjaciół.
Nieważne: Wypełniaj je i tak!
Dobro, które czynisz, jutro jest zapomniane.
Nieważne: Czyń tak dalej!
Uczciwość, szczerość, przejrzystość czynią cię słabym i bezbronnym.
Nieważne: Nadal bądź uczciwy i szczery!
To, co budujesz od lat, może być zniszczone w jednym momencie.
Nieważne: I tak buduj dalej!
Pomagasz ludziom, a oni tego nie zauważają...
Nieważne: Pomagaj im nadal!
Pragniesz oddać to, co w tobie najlepsze, a inni znieważają cię i odrzucają...
Nieważne: Nieustannie dawaj to, co w tobie najcenniejsze!
RECYTATOR 4
- Jak pędzi moje pokolenie
Jak skacze w górę, jak się stara
Dosięgnąć - co najbardziej w cenie
Co ma mieć jutro mieć od zaraz.
I ja tak gonię razem z nimi
Niestary jeszcze, choć niemłody
Wiedzący już jak płyną wody
A nie znający gdzie płyniemy.


(Ernest Bryll)
- Więc zaczynamy wędrówkę wspaniałą, zdumieni,
że tak długo czekać trzeba
na piękność, co powinna być widzialna
i łatwa nawet dziecku.

Więc to jest ta wielka dojrzałość?
Trochę mądrość, trochę żałość
Życia własnego niedbałość.

- Niech Cię nie niepokoją
Cierpienia twe i błędy.
Wszędy są drogi proste,
Lecz i manowce są wszędy.
Oto chodzi jedynie,
By naprzód wciąż iść śmiało,
Bo zawsze się dochodzi
Gdzie indziej, niż się chciało.
Każdy z nas jest Odysem
Co wraca do swej Itaki.

(L. Staff: "Odys".)

- Bo coś w szaleństwach jest młodości,
Wśród lotu, wichru, skrzydeł szumu.
Co jest mądrzejsze od mądrości
I rozumniejsze od rozumu.

(L. Staff: "Znad ciemnej rzeki.")

NARRATOR 1
Przez całe życie towarzyszyć nam będzie pytanie - "dlaczego zło?. Musimy uświadomić sobie, że istnienie zła jest konieczne i uświadamia nam jednocześnie obecność dobra. A samo zło jest tylko brakiem dobra - tak jak cień nie może istnieć bez światła, a sam jest brakiem światła.
RECYTATOR

- Kochać i tracić, pragnąć i żałować,
Padać boleśnie i znów się podnosić,
Krzyczeć tęsknocie - precz i błagać: prowadź!
Oto jest życie i nic, a jakże dosyć...

Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,
Ażeby po nas zostały jedynie
Ślady na piasku i kręgi na wodzie.


(L. Staff: "Kochać i tracić".)



RECYTATOR

- Siedzi ptaszek na drzewie
I ludziom się dziwuje,
Że najmądrzejszy z nich nie wie,
Gzie się szczęście znajduje.

Bo szukają dokoła
Tam, nigdzie nie bywa,
Trwonią życia dzień jasny
Na zabiegi i żale,
Tylko w piersi swej własnej
Nie szukają go wcale.

(A. Asnyk: "Siedzi ptaszek".)

- Oto nasz świat. On jest na szali. (...)
Na dziś nie daję ci nadziei,
Nie czekaj darmo trenga Dei,
Bo z życia, które tobie dano,
Magiczną nie uciekniesz bramą.

(Cz. Miłosz: "Traktat moralny".)

RECYTATOR

- Idź wyprostowany wśród tych co na kolanach
wśród odwróconych plecami i obalonych w proch
ocalałeś nie po to aby żyć
masz mało czasu trzeba dać świadectwo
bądź odważny gdy rozum zawodzi bądź odważny
w ostatecznym rachunku jedynie to się liczy
niech nie opuszcza ciebie, twoja siostra Pogarda
dla szpiclów katów tchórzy...

- Strzeż się oschłości serca kochaj źródło zaranne
ptaka o nieznanym imieniu dąb zimowy(...)

- Czuwaj - kiedy światło na górach daje znak -
wstań i idź(...)

RECYTATOR

"Szczęśliwej drogi, już czas..., bo:
Cząstka pracy wykonana
I znów cząstka, i znów cząstka.
I znów noc, i znów od rana
Do cząstki dodana cząstka."

Jesteśmy w pół drogi. Droga
pędzi z nami bez wytchnienia.
Chcielibyśmy i wasz ślad na drogach
Ocalić od zapomnienia.
(K.I. Gałczyński: "Pieśni".)

Przemówienie absolwenta:

Nasze życie – ciągła wędrówka, a do celu wiodą tak różne drogi. Czasem jest to twardy, ubity trakt, a innym razem wąska ścieżka, pełna kolein i wyboi. I jeszcze zakręty, i skrzyżowania, zmuszające do obrania właściwego kierunku.
Drodzy absolwenci. Nasza podróż wciąż trwa, właśnie dobiega kresu jej kolejny etap. Początek nie był łatwy – obce twarze, nowe obowiązki i ten niepokój: Czy dam radę? Czy na pewno dotrzymam innym kroku? A jacy będą współtowarzysze szkolnej wędrówki?
Serdeczny uśmiech nowego wychowawcy, pierwsza dobra ocena, życzliwa pomoc kolegi – stopniowo pojawiała się wiara w siebie i przekonanie, że kroczycie pewnie właściwą drogą. I tylko cel wydawał się tak odległy. Pamiętacie? Każde 45 minut lekcji zdawało się wiecznością, a 3 lata minęły jak jedna chwila.
Kończy się prosta drogą, którą wspólnie wędrowaliśmy, pokonując drobne przeszkody i życzliwie pomagając tym, którzy od czasu do czasu się potykali. Wędrówka trwa nadal, ale już inaczej. Trzeba pożegnać przyjaciół, opuścić przetarty szlak i poszukać nowej drogi, a jest ich tak wiele. Kuszą wielkimi sukcesami, ale czasem prowadzą na manowce. Tak łatwo pobłądzić i stracić z oczu cel.
Drogie koleżanki, kochani koledzy. Wielki Polak, Jan Paweł II, powiedział ludziom młodym: „Czasem nie zaszkodzi, jak się nad sobą zamyślisz. To lepsze niż gdybyś miał lekkomyślnie przeżywać swą młodość i gubić wielki skarb, wielki niepowtarzalny skarb, który w sobie nosisz, którym jesteś Ty sam – każdy, każda.” Pamiętajmy o tych słowach, wybierając dalszą drogę i strzeżmy niepowtarzalnego skarbu swej młodości.


Przemówienie:

Od nas, młodszych koleżanek i kolegów, przyjmijcie najlepsze życzenia. Życzymy Wam radości zasiewu, wytrwałości oczekiwania i najpiękniejszych zbiorów tam, gdzie codziennie zostawicie swoje serce, swój umysł i swoje siły. Życzymy niepokoju, który nie pozwala trwać bezczynnie, szerokiego spojrzenia, które pomaga dostrzegać prawdy ukryte, takiej radości, przy której smutek zamiera, a pragnień tak czystych, że od nich niebo błękitnieje. Życzymy jasnych dni i ładu w duszy, prostej ścieżki w gąszczu codzienności. Niech Wasze serca będą wolne od nienawiści, ręce pełne dobrych czynów, zrywanych jak kwiaty – w trudzie codzienności. I niech błękit rozpościera się nad Waszym wędrowaniem.

Wyświetleń: 6666