Definicja ADHD

W ciągu ostatnich 30-40 lat lekarze, mając na myśli zespół objawów charakterystycznych
dla nadpobudliwości psychoruchowej, posługiwali się różnymi określeniami. Z tego powodu można się spotkać w piśmiennictwie z wieloma terminami używanymi w odniesieniu do zespołu ADHD:
- zespół nadpobudliwości psychoruchowej
- zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi
- zespół hiperkinetyczny wieku dziecięcego
- zespół nadruchliwości
- zespół minimalnego uszkodzenia mózgu
- zespół minimalnej dysfunkcji mózgu
- zespół zaburzeń hiperkinetyczno – odruchowych
- zaburzenie z deficytem uwagi i hiperaktywnością
- nadpobudliwość psychoruchowa z deficytem uwagi
- lekka encefalopatia
- wczesnodziecięcy zespół psychoorganiczny
- ZDUN – zespół deficytu uwagi i nadruchliwości

Niektóre z tych określeń sugerują, że nadpobudliwość psychoruchowa jest związana
z uszkodzeniem mózgu. Tak przypuszczano jeszcze kilkadziesiąt lat temu, gdy nie były dostępne nowoczesne metody badania układu nerwowego. Obecnie, wiemy, że w zdecydowanej większości przypadków, ADHD nie jest wynikiem uszkodzenia tkanki mózgowej.
W polskim piśmiennictwie medycznym używa się obecnie dwu nazw: amerykańskiej - Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD), czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, oraz europejskiej - Hyperkinetic Disorder, czyli zespół hiperkinetyczny lub zaburzenia hiperkinetyczne.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej występuje na całym świecie i we wszystkich kulturach. Występuje z częstością 3-5% wśród dzieci w wieku 7 - 13 lat, częściej zdarza się u chłopców, tylko ok. 20% ogólnej liczby dzieci z nadpobudliwością psychoruchową jest objęte specjalistycznym leczeniem. Chłopcy częściej prezentują typ z nadruchliwością a dziewczynki – z zaburzeniami uwagi. U dziewczynek częściej niż u chłopców nie rozpoznaje się zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, ponieważ zaburzenia uwagi nie są tak alarmujące dla otoczenia jak
np. impulsywność.

Rodzinne występowanie ADHD
Ze względu na dziedziczne uwarunkowania zespołu nadpobudliwości psychoruchowej
z zaburzeniami koncentracji uwagi, najbliżsi krewni dziecka z rozpoznaniem ADHD często również prezentują objawy tego zespołu. Impulsywność rodziców może nasilać impulsywność dziecka, za to np. „wspólne” zaburzenia koncentracji uwagi mogą ułatwić rodzicom zrozumienie sposobu funkcjonowania ich dziecka.
Współwystępowanie zaburzenia u członków rodziny może mieć znaczne rozmiary. Badania pokazują, że ok. 40% dzieci z ADHD ma rodziców z przetrwałym (trwającym w dorosłym życiu) zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. U ok. 35% dzieci z ADHD to samo zaburzenie występuje u rodzeństwa.

Przyczyny wystąpienia ADHD
Mimo, że przyczyny i rozwój zespołu ADHD nie są jeszcze do końca wyjaśnione, badania naukowe wskazują na duży udział czynników genetycznych. Czynniki te wpływają na budowę
i działanie struktur mózgowych i sposób przekazywania pobudzeń w centralnym systemie nerwowym.

Uważa się, że przyczyną ADHD jest zaburzony proces dojrzewania układu nerwowego. Niektóre obszary mózgu pracują mniej skutecznie niż u pozostałych dzieci, czego wyrazem są objawy ADHD. Za takim wyjaśnieniem przemawia zmniejszanie się nasilenia lub ustępowanie objawów wraz z wiekiem u znacznej liczby pacjentów.
Podatność na ADHD rośnie w miarę jak zwiększa się liczba niekorzystnych czynników środowiskowych działających na dziecko, takich jak komplikacje w okresie rozwoju płodowego
albo toksyny obecne w pożywieniu i wdychanym powietrzu (np. ekspozycja na dym tytoniowy
w czasie ciąży).
Pewne znaczenie przypisuje się także uwarunkowaniom psychologicznym (np. relacje miedzy rodzicami, rozwód rodziców) i psychospołecznym (jak np. częste zmiany miejsca zamieszkania
albo trudna sytuacja w szkole). Inne czynniki takie jak rodzaj diety, alergie pokarmowe oraz astma, mimo, że same nie wywołują nadpobudliwości psychoruchowej mogą nasilać jej objawy.
Ponieważ zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi jest zaburzeniem
w znacznym stopniu uwarunkowanym genetycznie, czyli przekazywanym z pokolenia na pokolenie,
często obserwuje się rodzinne występowanie ADHD. Oznacza to, że prawdopodobieństwo wystąpienia ADHD u dzieci wzrasta, jeśli rodzice (lub jedno z nich) mieli rozpoznaną nadpobudliwość psychoruchową. Ponadto, jeśli już mamy dziecko nadpobudliwe, wzrastają szanse, że kolejne dziecko również rozwinie zespół ADHD. Ponieważ nie znaleziono w ludzkim materiale genetycznym jednego miejsca odpowiedzialnego za powstawanie zespołu ADHD, mówi się, że jest on dziedziczony wielogenowo.
Obecność u dziecka genów odpowiedzialnych za wystąpienie zespołu ADHD powoduje
nieprawidłowy przebieg procesów zachodzących w korze mózgowej i jądrach podkorowych.
Stwierdzono, że u dzieci z ADHD płaty czołowe półkul mózgowych i ich połączenia z innymi strukturami mózgu pracują mniej wydajnie niż u dzieci zdrowych. Także obszary odpowiedzialne
w mózgu za kojarzenie informacji słuchowych i wzrokowych funkcjonują słabiej u dzieci nadpobudliwych.
Na poziomie biochemicznym, u osób z ADHD dochodzi prawdopodobnie do osłabienia działania dwu substancji uczestniczących w przekazywaniu pobudzeń w układnie nerwowym (tak zwanych neuroprzekaźników): noradrenaliny i dopaminy. Leki stosowane w farmakoterapii ADHD modyfikują aktywność tych przekaźników w mózgu.
Przez wiele lat uważano, że przyczyną zespołu nadpobudliwości psychoruchowej mogą być zaburzone relacje między członkami rodziny lub błędy wychowawcze popełnione przez rodziców. Współczesne badania naukowe nie potwierdzają tych poglądów. Można natomiast stwierdzić, że takie czynniki psychospołeczne jak trudna sytuacja rodzinna, brak stałych norm i zasad, impulsywność rodziców mogą nasilać objawy ADHD. Przeciwnie, w troskliwej, tolerancyjnej, przestrzegającej stałych zasad rodzinie, objawy dziecka z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej mogą być słabo wyrażone.

Kryteria medyczne

Dwie najpopularniejsze na świecie klasyfikacje chorób – amerykańska DSM-IVTR i europejska ICD-10 ujmują nieco inaczej zespół nadpobudliwości psychoruchowej, co jest między innymi przyczyną istnienia dwu równouprawnionych nazw: ADHD i zespół hiperkinetyczny. Różnice nie są jednak duże
i nie dotyczą podstawowych objawów zaburzenia, stąd zarówno w USA jak i w Europie lekarze obserwują pacjentów pod kątem występowania nadruchliwości, impulsywności i zaburzeń uwagi.
Klasyfikacja amerykańska wyróżnia 3 podtypy ADHD, co może być później pomocne w wyborze odpowiedniego leczenia. Mówimy, więc o podtypie z przewagą zaburzeń uwagi, z przewagą nadpobudliwości psychoruchowej (i impulsywności) oraz o podtypie mieszanym będącym kombinacją dwu pozostałych. Najczęściej rozpoznawany jest podtyp mieszany.
ADHD manifestuje się u obu płci w różny sposób – u chłopców częściej występuje podtyp mieszany z przewagą nadpobudliwości, u dziewczynek zaś – podtyp z zaburzeniami uwagi. Obraz nadpobudliwości psychoruchowej zmienia się również wraz z wiekiem - im młodsze dziecko, tym wyraźniejsze są objawy nadruchliwości i impulsywności, im starsze – tym poważniejsze stają sie problemy z koncentracją i planowaniem złożonych zadań.

Objawy ADHD

1. Nadmierna impulsywność: dzieci okazujące nadmierną impulsywność działają pod wpływem impulsu, którego nie są w stanie kontrolować. Najczęściej wiedzą, co powinny zrobić w danej sytuacji, jednak zazwyczaj tego nie robią. Znają reguły, ale mają kłopoty z ich zastosowaniem. Nie zastanawiają się nad konsekwencjami swego zachowania.
Przykładem tego typu zachowań w życiu codziennym są:
- częste wtrącanie się do rozmowy
- wbieganie do pokoju, w którym ktoś pracuje mimo wielokrotnego przypominania, że nie wolno tego robić
- przypadkowe, nieumyślne niszczenie rzeczy
- nagłe wbieganie na ulicę
- brawurowa jazda na rowerze
Dzieci nadpobudliwe mają kłopoty z zaplanowaniem swojej pracy. Nie potrafią także czekać na nagrodę i wymagają, aby ich praca została oceniona i pochwalona natychmiast. Ponieważ jednak ukończenie pracy (słabo zaplanowanej!) lub wykonanie jej dokładnie jest poza zasięgiem ich możliwości są częściej karane niż nagradzane. W efekcie zamiast rozwijać swe umiejętności przechodzą na realizację „planu minimum” tj. uczą się unikać kar.
Jak pomóc dziecku radzić sobie z własną impulsywnością?
- jak najczęściej przypominajmy o istnieniu reguł
- starajmy się przewidywać impulsywne zachowania dziecka, powstrzymujmy je zanim impulsywne działanie nastąpi i przedyskutujmy z dzieckiem ewentualne następstwa postępowania
- ostrzegajmy dziecko przed zrobieniem czegoś, czego mu robić nie wolno
- jeśli dziecko koniecznie chce z nami rozmawiać gdy jesteśmy zajęci, podajmy mu kartkę, aby zapisało to, co przyszło mu właśnie do głowy i czym chce się z nami podzielić – i porozmawiajmy o tym później
- wymyślmy wspólnie z dzieckiem sygnał oznaczający „nie przerywaj”
- w różnych sytuacjach (w czasie jazdy samochodem, podczas oglądania filmu na wideo) zatrzymajmy się z dzieckiem na chwilę i poprośmy, aby opowiedziało, co może się zdarzyć dalej bawmy się dzieckiem w grę „Co by było gdyby...”

2. Nadruchliwość: nadruchliwość to nadmierna, w porównaniu z innymi dziećmi na tym samym poziomie rozwoju, aktywność ruchowa. Dzieci z ADHD mają bardzo dużą potrzebę ruchu, nie potrafią przez dłuższą chwilę pozostać w miejscu. Problemy dla otoczenia wynikają z dołączenia się impulsywności, która najczęściej towarzyszy nadruchliwości. Dopiero, bowiem w chwili, gdy nadruchliwe (np. biegające po mieszkaniu) dziecko nie przewiduje konsekwencji swoich zachowań (impulsywność), staje się ono uciążliwe. Np. co chwilę w biegu wpada na rodziców lub wchodzi
do pokoju w którym uczy się starsza siostra.
Co można zrobić, aby pomóc dziecku?
- nie możemy powstrzymać ruchliwości dziecka, więc zaakceptujmy, że „ono już takie jest”
- spróbujmy pokierować energią dziecka tak, aby jak najmniej przeszkadzało otoczeniu (np. poprzez zamontowanie zamków utrudniających dostanie się do pokoju rodzeństwa, które odrabia lekcje)
- zaangażujmy dziecko w takie czynności domowe i podpowiadajmy takie zabawy, w których będzie mogło spożytkować nadmierną ruchliwość
- postarajmy się zapisać dziecko na zajęcia sportowe, w trakcie których będzie mogło skakać, biegać, wspinać się itd.
- zaplanujmy krótkie przerwy w czasie nudnych prac na wyładowanie zgromadzonej energii

3. Zaburzenia uwagi: zaburzenia uwagi to słabsza zdolność koncentrowania się na wykonywanych zadaniach. Dzieciom nadpobudliwym trudno jest nakierować swoją uwagę (np. nastawić się na słuchanie wykładu) jak również utrzymać ją przez dłuższy czas (np. wysłuchać całego wykładu).
Nie potrafią one z docierających do nich bodźców wybrać najważniejszego a także utrzymać uwagi na dwóch czynnościach jednocześnie (np. na słuchaniu nauczyciela i notowaniu). Dzieci z ADHD określa się niekiedy, jako marzycielskie lub „śniące na jawie” – jednak w rzeczywistości nie są one pogrążone w marzeniach tylko nie potrafią zogniskować uwagi na jednym źródle bodźców.
Te objawy nasilają się zwykle, gdy wymagamy od dziecka wysiłku umysłowego a więc zachowania ciągłej uwagi, np. w czasie czytania długiego tekstu lub wykonywania monotonnego dodawania cyfr
w słupku. Zaburzenia uwagi nasilają się także w sytuacjach grupowych – w klasie lub podczas pracy
w zespole.
Dzieci nadpobudliwe potrafią natomiast skupić się nawet na długi czas na interesującej je i pasjonującej czynności – zwykle jest to zabawa przy komputerze lub oglądanie telewizji. Nie potrafią jednak siłą woli skupić się na czymś mało interesującym.
Skutkiem tych objawów są codzienne problemy dziecka:
- z wykonaniem złożonego polecenia, które składa się z ciągu zadań
- z pamiętaniem o zabieraniu ze sobą wszystkich potrzebnych przyborów szkolnych i książek
- z zapamiętywaniem tego, co było zadane, z zapisywaniem wszystkiego, co było na lekcjach
- nadmierne roztargnienie w czasie nauki i odrabiania lekcji
- przechodzenie od jednej czynności do drugiej bez ukończenia poprzedniej

Jak pomóc dziecku z zaburzeniami koncentracji uwagi?
- zrozumieć (i zaakceptować to), że dziecko nie jest niegrzeczne lub bezczelne, wręcz przeciwnie, bardzo się stara, tylko nie może zbyt długo skupić się na jednej rzeczy
- ograniczyć ilość dochodzących do niego bodźców
- w momencie, gdy dziecko ma kłopoty z koncentracją zrobić krótką przerwę (na pogłaskanie kota, zjedzenie jabłka, sześć podskoków), dopiero po kilku minutach powrócić do wykonywanego zadania
- zastosować metody, które skupią uwagę dziecka na tym, co uważamy w danej chwili za najważniejsze (np. używając interesujących pomocy naukowych, upraszczając komunikat i podkreślając najważniejsze elementy wypowiedzi).

Diagnozowanie ADHD

Rozpoznanie ADHD nie jest ani łatwe ani szybkie. Opiera się w dużej mierze na obserwacji dziecka
i doświadczeniu lekarza. Nie ma żadnego badania laboratoryjnego, które potwierdzałoby to rozpoznanie. Dodatkowo, ze względu na specyfikę zaburzenia oraz sytuację badania lekarskiego, dzieci mogą nie manifestować podstawowych objawów ADHD nie tylko w czasie pierwszej wizyty u lekarza, ale także podczas kolejnych spotkań.
Lekarz rozpoczyna proces diagnostyczny od wywiadu z rodzicami. Pyta między innymi o przebieg ciąży, porodu, rozwój dziecka, jego kontakty z rówieśnikami, sposób spędzania wolnego czasu
i problemy szkolne. Powinien także zebrać informacje od nauczyciela znającego dziecko dłużej niż pół roku, najlepiej od wychowawcy klasy. Jeśli osobista forma kontaktu nie jest możliwa, warto poprosić
o pisemną opinię ze szkoły oraz wypełnienie odpowiednich kwestionariuszy.
Kolejnym etapem stawiania diagnozy jest obserwacja zachowania dziecka. Niestety, objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej zmieniają się zależnie od otoczenia, w którym przebywa mały pacjent. Najczęściej nasilają się, gdy żądamy się od dziecka zachowania ciągłej uwagi, np. w czasie wysiłku umysłowego. Objawy mogą być słabo wyrażone lub znikać zupełnie w domu lub w warunkach badania w poradni.
Ważnym elementem badania lekarskiego jest rozmowa z małym pacjentem, w tym również bez obecności rodziców. Pozwala ona lekarzowi zebrać ważne informacje o stanie psychicznym dziecka,
a także zobaczyć jak dziecko się zachowuje, gdy nie nadzorują go rodzice.
Wzmożona aktywność ruchowa dziecka będąca jednym z kryteriów rozpoznania ADHD może być oceniana w czasie rozmowy lub obserwowana w specjalnie przygotowanym do tego celu pomieszczeniu, a także „mierzona” przy pomocy metod obiektywnych - np. elektronicznego pomiaru ruchów dłoni albo częstości i szybkości ruchów gałek ocznych. Zdolność do koncentracji uwagi jest oceniana w czasie rozmowy i obserwacji dziecka i również możemy ją zmierzyć np. przy pomocy komputerowego testu uwagi ciągłej. Badania te nie są niezbędne do postawienia prawidłowej diagnozy
i nie są rutynowo wykonywane w poradniach.
Bardzo popularną metodą oceny zaburzeń typowych dla ADHD są skale i kwestionariusze diagnostyczne, czyli arkusze pytań przeznaczone dla nauczycieli i rodziców. W pełnej procedurze diagnostycznej powinny się znaleźć również testy psychologiczne do oceny inteligencji, zdolności reakcji, motoryki, mowy czynnej oraz zdolności rozwiązywania problemów. Mają one potwierdzić lub wykluczyć istnienie innych zaburzeń układu nerwowego dających podobne objawy jak zespół nadpobudliwości psychoruchowej. W tym samym celu wykonuje się badanie pediatryczne
i neurologiczne, a także ocenę słuchu i ostrości wzroku dziecka.
Powyższe metody uzupełniają się nawzajem, co nie oznacza, że brak dostępności niektórych uniemożliwia prawidłowe rozpoznanie ADHD. Doświadczony lekarz na pewno będzie się starał wykorzystać jak najwięcej z nich, aby mieć pewność, że stawia prawidłową diagnozę.
Chociaż każde dziecko z ADHD może prezentować nieco odmienny zestaw zachowań, wymieniamy te, które w ADHD obserwuje się najczęściej.

Typowe zachowania dzieci z ADHD: -stale wierci się na krześle, macha rękami i nogami, raczej biega niż chodzi, ma kłopoty z pójściem spać, ma kłopoty z zaśnięciem, ma koszmary lub lęki nocne, jest bardzo gadatliwe, biega po całym domu, psoci w szkole lub w domu, dokucza innym dzieciom,
nieumyślnie psuje różne rzeczy, ulega częstym urazom i wypadkom, na krótko się koncentruje,
łatwo się rozprasza, źle zapamiętuje szczegóły, jest mniej poważane od rówieśników, często gubi lub zapomina rzeczy, nie znosi zmian, wtrąca się do rozmowy dorosłych, nie czeka na swoją kolej, trudno przewidzieć, co zrobi, łatwo się zniechęca ,łatwo i często się denerwuje, chce natychmiastowej pochwały, wydaje się, że nie słucha, nie kończy czynności, ma kłopoty z przestrzeganiem zasad,
jest nadwrażliwe na dźwięki, wszystkiego musi dotknąć, bywa agresywne, łatwo się potyka,
wpada na różne przedmioty, nie potrafi się skupić na jednym, śni na jawie, nie przepisuje dokładnie z tablicy, ma kłopoty z planowaniem, nie kończy rozpoczętych zadań, nie przewiduje niebezpieczeństw,
stara się przewodzić w grupie, ma wieczny bałagan wokół siebie
Jeśli obserwujesz u swojego dziecka wiele z wymienionych zachowań, być może ma ono zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi (ADHD).


Leczenie ADHD

Leczenie nadpobudliwości psychoruchowej jest wielokierunkowe, zwykle trwa wiele lat i czynnie angażuje lekarza, rodzinę i szkołę pacjenta. Dzieci, u których zastosowano więcej rodzajów terapii lepiej funkcjonują po 1-3 latach leczenia niż dzieci, u których ograniczono się tylko do jednego rodzaju działań.
Zwykle stosuje się co najmniej wyjaśnianie istoty zaburzenia, poradnictwo w dziedzinie metod wychowawczych i naukę postępowania z dzieckiem. Często działaniami edukacyjnymi obejmuje się także nauczycieli i opiekunów szkolnych dziecka. W indywidualnych przypadkach stosuje się psychoterapię indywidualną dziecka lub rodzinną.
Jeśli przy pomocy tych metod nie udaje się osiągnąć poprawy, lekarz proponuje zastosowanie leków.
W zespole terapeutycznym oprócz lekarza psychiatry powinien znaleźć się psycholog i pedagog. Taki zespół powinien mieć możliwość stałego kontaktu z rodzicami dziecka i szkołą.

Poszczególne metody stosowane w ramach leczenia wielokierunkowego:

1. Psychoedukacja na temat zespołu nadpobudliwości wyjaśnianie rodzicom istoty objawów zespołu ADHD, jego przebiegu i rokowania, edukacja pozostałych członków rodziny z włączeniem rodzeństwa
i dziadków. Poradnictwo w dziedzinie metod wychowawczych, treningi umiejętności rodzicielskich.
Wyjaśnianie dziecku istoty zaburzenia, omawianie z nim kłopotów, jakie miało w czasie badania
i testów, nakłanianie do obserwacji własnego zachowania, informacja i współpraca z nauczycielami
i pedagogami szkolnymi.
2. Nauka sposobu postępowania i pracy z dzieckiem (trening behawioralny), czyli warsztaty dla rodziców lub nauczycieli, dostosowanie zakresu i czasu trwania obowiązków dziecka do jego możliwości, zauważanie pozytywnych zachowań dziecka i chwalenie za nie, rygorystyczne przestrzeganie norm i zasad.
3. Kontakt ze szkołą w celu zapewnienia dziecku specjalnej opieki.
4. Psychoterapia. Terapia rodzin – jeśli rodzina jako całość ma trudności w funkcjonowaniu
w indywidualnych wypadkach wskazana terapia indywidualna lub grupowa dziecka, nastawiona na poprawę jego samooceny bądź też lepsze rozumienie oczekiwań otoczenia i własnych reakcji,
trening umiejętności społecznych i terapia zaburzeń uwagi
5. Leczenie farmakologiczne-stosowanie leków
6. Leczenie współistniejących zaburzeń np. tików lub specyficznych trudności szkolnych


Stosowanie leków w ADHD

W leczeniu zespołu nadpobudliwości nie należy ograniczać się do samego podawania leków, ponieważ nie są one w stanie zmienić wszystkich aspektów funkcjonowania dziecka z ADHD. Niemniej długotrwała, bezpieczna i skuteczna farmakoterapia przynosi znaczne korzyści. Powinno się ją stosować u dzieci, u których sama korekta metod wychowawczych a także inne oddziaływania nie przynoszą oczekiwanych efektów lub z jakiegoś powodu nie mogą być wprowadzone.
Leki stosowane w leczeniu ADHD zwiększają zazwyczaj ilość noradrenaliny lub/i dopaminy, czyli substancji, których poziom w mózgu dziecka nadpobudliwego jest obniżony. Ponieważ obniżona aktywność noradrenaliny i dopaminy jest przyczyną występowania objawów nadpobudliwości, leki te łagodzą objawy ADHD. Nie usuwają jednak przyczyn nadpobudliwości i działają tylko tak długo jak długo są podawane. Mogą za to zapobiec wystąpieniu wielu niepożądanych następstw nadpobudliwości takich jak niechęć do szkoły, bardzo słabe wyniki w nauce, niska samoocena oraz uleganie wypadkom
i kontuzjom z powodu nadmiernej impulsywności. Mogą pomóc dziecku nadpobudliwemu nadrobić zaległości w nauce i poprawić relacje z kolegami.

Jak mogą pomóc leki?
- dziecku będzie łatwiej skupić się podczas pracy i nauki;
- zacznie do niego docierać to, co mówią inni;
- łatwiej będzie mu zapanować nad swoją potrzebą ruchu i mówienia;
- łatwiej mu będzie przez chwilę pomyśleć, zanim coś zrobi.

Czego leki nie zmienią?
- leki nie zastąpią wychowania i nauczania;
- nie spowodują, że przeciętny uczeń nagle zacznie dostawać piątki i szóstki;
- nie zmniejszą agresji, jeśli ma ona inne podłoże niż impulsywność (np. gdy dziecko jest bite w domu);
- leki nie usuną dysleksji ani dysgrafii.

Jak wszystkie leki, preparaty stosowanie w ADHD mają różne działania niepożądane i mogą być przeciwwskazane u niektórych pacjentów. Leki mogą być skuteczne tylko wtedy, gdy się je podaje systematycznie i zgodnie z zaleceniami lekarza. Często efekt działania leków jest widoczny dopiero po kilku tygodniach od rozpoczęcia ich podawania. Skuteczny i jednocześnie dobrze tolerowany może okazać się dopiero drugi, trzeci lub nawet czwarty lek. Nie stwierdzono żeby leczenie farmakologiczne nadpobudliwości psychoruchowej powodowało uzależnienie. Nie ma dokładnej odpowiedzi na pytanie jak długo dziecko powinno być leczone. Wydaje się, że leczenie powinno trwać tak długo jak długo jest to niezbędne do zmniejszenia objawów ADHD
Dobrym czasem na stwierdzenie czy podawanie leków jest nadal konieczne są wakacje.

Akceptacja - zrozumieć dziecko

Bycie rodzicem/opiekunem dziecka nadpobudliwego to ciężka praca. Praca, która zdaje się być ciągłą uporczywą walką i która sprawia, że czasami czujemy się bezradni i potwornie zmęczeni, usiłując nadążyć za naszym dzieckiem. Kiedy jeden z domowników ma ADHD świat sprawia wrażenie jakby stanął na głowie. Wszystko dzieje się naraz. Tempo, w jakim jesteśmy zmuszeni żyć, jest nie do wytrzymania. Bywają takie chwile, kiedy nie da się zachować spokoju i być przyjaznym, czy uśmiechniętym, ponieważ rodzice to też ludzie a nie nadludzie czy anioły.
Dzieci nadpobudliwe to tak zwane "trudne dzieci". Pracę z dzieckiem nadpobudliwym najlepiej zacząć od siebie - nauczyć się akceptacji jego odmienności i tego, że być może nigdy nie będzie idealnym, wymarzonym dzieckiem lub uczniem, którego chciałoby się mieć w domu lub klasie.
Pomoże to dopasować wymagania do możliwości i uchroni wszystkich przed frustracją i niepowodzeniami. Ułatwi nam również przekazanie dziecku najważniejszego dla niego komunikatu - że jest kochane, akceptowane.
Jeśli rodzice nadpobudliwego ośmiolatka za cel pracy przyjmą, że ma on sam siadać do lekcji
i codziennie o nich pamiętać, poniosą klęskę. Jeśli zaś spróbują osiągnąć tyle, że ma on siąść do lekcji po trzecim przywołaniu, o umówionej porze i razem z mamą sprawdzić, co jest zadane, mają jakieś szanse na sukces.
Jeśli nauczyciel tego dziecka przyjmie, że ma ono siedzieć nieruchomo przez całą lekcję, poniesie porażkę. Jeśli jednak uzna za sukces, że dziecko nie będzie wychodziło z ławki lub wróci do niej po jednokrotnym upomnieniu, może mu to się udać.

Wyświetleń: 5558