Katalog

Anna Życińska, 2010-03-23
Radomsko

Religia, Referaty

Polscy święci i błogosławieni wyniesieni na ołtarze przez Jana Pawła II w świetle znaków czasu, jako wyraz spełnienia kairos.

- n +

Bardzo ważnym elementem nauczania Jana Pawła II stało się zagadnienie Trzeciego Tysiąclecia chrześcijaństwa. Przełom wieku okazał się swoistym znakiem czasu, kiedy każdy wierzący powinien, wzorem św. Piotra, zaufać Jezusowi. Papież ważne to wezwanie zamknął w słowach: „Na początku Nowego Tysiąclecia (...), gdy przed Kościołem otwiera się nowy etap drogi, rozbrzmiewa w naszych sercach echo słów, jakimi pewnego dnia Jezus, skończywszy przemawiać do tłumów z łodzi Szymona, wezwał Apostoła, aby « wypłynął na głębię » na połów ryb : Duc in altum ( Łk 5,4). Piotr i jego pierwsi towarzysze zaufali słowu Chrystusa i zarzucili sieci. « Skoro to uczynili, zagarnęli(...) wielkie mnóstwo ryb» ( Łk 5,6)”.1
Wraz z tymże wezwaniem Ojciec Święty ukazuje wzór i źródło takichże duchowych poszukiwań i połowów. Jednym z tych źródeł są liczne przykłady i świadectwa życia wielu świętych, których Jan Paweł II wyniósł na ołtarze. Nota bene, jednym z zadań Stolicy Apostolskiej, w perspektywie Trzeciego Tysiąclecia Chrześcijaństwa, jakie widzi Papież jest „uzupełnienie martyrologiow Kościoła powszechnego, ze szczególnym uwzględnieniem świętości tych, którzy żyli Chrystusową prawdą także w naszych czasach. Należy popierać uznanie heroiczności cnot zwłaszcza świątobliwych wiernych świeckich, którzy realizowali swe powołanie chrześcijańskie w małżeństwie”.2Jan Paweł II zauważa wiec też doniosłą rolę wiernych świeckich, którzy realizują swe powołanie w świecie jako współmałżonkowie, rodzice, pracownicy, lekarze... będąc jednocześnie prawdziwymi świadkami Chrystusa.
Pontyfikat Jana Pawła II obfituje w beatyfikacje i kanonizacje osób, które można nazwać prawdziwymi świadkami Jezusa Chrystusa. Nierzadko są to również męczennicy. Bycie bowiem „ świadczącym” o Chrystusie ( martys) wiąże się z doświadczeniem prześladowań, cierpienia i śmierci w imię wiary w Jezusa. Wiąże się to z wezwaniem Zbawiciela: „ Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje.”( Mk 8,34).
W encyklice „ Veritatis splendor” Jan Paweł II tak afirmuje męczeństwo: „ to wspaniały znak świętości Kościoła: wierności wobec prawa Bożego(...). Męczennicy, a wraz z nimi wszyscy święci Kościoła, dzięki wymownemu i porywającemu przykładowi ich życia, do głębi przemienionego blaskiem prawdy moralnej, rzucają jasny promień światła na każdą epokę dziejów, budząc zmysł moralny.”3 Zmysł ten ma budzić się dzięki świadectwu świętych w Kościołach lokalnych, będąc wzorcem do naśladowania. Jak zauważa Ojciec Święty: „ Jakże wielkim darem dla każdej diecezji są rodzimi święci i błogosławieni. Myślę, że jest to szczególnym wzruszeniem dla biskupa stawiać jako wzór konkretnych ludzi, którzy odznaczali się płynącą z wiary heroicznością cnot. Wzruszenie jest tym większe, gdy chodzi o osoby, które żyły w bliskich nam czasach. Dane mi było rozpocząć procesy kanonizacyjne wielkich chrześcijan związanych z krakowską archidiecezją. Później, jako biskup Rzymu, mogłem stwierdzić heroiczność ich cnot, a po zakończeniu procesów, wpisywać ich w poczet błogosławionych i świętych.”4
Wydaje się wiec, że to właśnie świeci i błogosławieni są tymi, którzy w czasie swej ziemskiej wędrówki wypływali na głębię, uświadamiali sobie rzeczywistą wartość ludzkiej egzystencji na tle, lub raczej w powiązaniu z innymi wartościami. „ Uświadomienie sobie sensu życia możliwe jest tylko pod warunkiem potraktowania tego życia całościowo. Człowiek ma naturalne prawo złożyć życie na ołtarzu wartości wyższych niż ono samo(...) Dobrze jeśli odnajduje wartości, dla których może żyć i ma za co płacić swoim życiem. O. Maksymilian Kolbe na placu apelowym w Oświęcimiu zaprezentował właśnie taką jawną wizje sensu swego życia. Wiedział dla Kogo żyje i stać go było na zapłacenie takiej ceny. Ilekroć człowiek czyni dar ze swego życia- jak w tym oświęcimskim wydarzeniu- zasługuje na ponadczasową i powszechną chwalę, bowiem daje świadectwo, że w najwyższym stopniu traktuje życie odpowiedzialnie i wskazuje na wielką godność osoby ludzkiej.”5
Właśnie świadectwo wiary w męczeństwie jest wymownym akcentem w dziele wynoszenia do chwały ołtarza, jakie widzieliśmy w czasie trwania pontyfikatu Jana Pawła II. „W 1999 roku było mi dane beatyfikować 108 męczenników, ofiary nazistów, a wśród nich trzech biskupów: arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego, ordynariusza płockiego, jego biskupa pomocniczego Leona Wetmanskiego i biskupa Władysława Górala z Lublina. Wraz z nimi zostali wyniesieni do chwały ołtarzy księża, zakonnicy i zakonnice oraz świeccy. Wymowna jest ta jedność w wierze, w miłości i w męczeństwie pomiędzy pasterzami i owczarnia zgromadzoną wokół krzyża Chrystusa.”6
Tą równość w powołaniu do świętości również świeckich widać w przypadku błogosławionej Anieli Salawy. Jan Paweł II tak to określa: „ Beatyfikowałem ją w dniu 13 sierpnia 1991r. W Krakowie. Swoim życiem udowodniła, że praca gospodyni domowej, wypełniana z wiarą i w duchu ofiarnej służby może doprowadzić do świętości.”7
Zastęp Polaków wśród tych, którzy dostąpili chwały ołtarzy jest wspaniały. Papież Jan Paweł II wiele osób, które ogłosił świętymi czy błogosławionymi, często sam otaczał kultem, o innych pisał sztuki, inne znał osobiście. Do tej niezwykłej grupy należy postać św. Jadwigi Królowej, której Papież przyznał 31 maja 1979r. Tytuł błogosławionej, zaś 8 czerwca 1997r. Na błoniach krakowskich kanonizował. Przy jej krucyfiksie w Katedrze na Wawelu często modlił się biskup, a potem także kardynał Karol Wojtyła.
Bratu Albertowi Chmielowskiemu, młody Karol Wojtyła poświecił sztukę „ Brat naszego Boga”. Bohater sztuki, założyciel zgromadzenia albertynów, został beatyfikowany przez Jana Pawła II 22 czerwca 1983r. w Krakowie, zaś jego kanonizacja nastąpiła 12 listopada 1989r. w Rzymie.
Osobą, którą Ojciec Święty znał, a którą miał możliwość kanonizować, był karmelita bosy o. Alfons Maria Mazurek, ze wspólnoty 108 męczenników II wojny światowej, wspomnianych wcześniej.8
Bardzo ważnym znakiem pontyfikatu Jana Pawła II było też ukazanie światu pełnego obrazu Bożego miłosierdzia. Stało się to również dzięki kanonizacji siostry Faustyny Kowalskiej. Ojciec Święty, w czasie mszy beatyfikacyjnej, tak do Niej się zwrócił: „ O Faustyno, jakże przedziwna była Twoja droga! Czyż można nie pomyśleć, że to ciebie właśnie- ubogą i prostą córkę polskiego ludu- wybrał Chrystus, aby przypomnieć ludziom wielką Bożą tajemnice Miłosierdzia.”9
Jest zatem oczywiste, że Jan Paweł II, dostrzegając wszelkie przemiany w świecie. Mając na uwadze wszechstronny rozwój człowieka, na polach: społecznym, politycznym, gospodarczym a także kulturowym, ukazywał, poprzez postaci świętych, wzory do naśladowania, lecz również przykłady osób głęboko zakorzenionych w Bogu, Tradycji Kościoła, ale osób w bardzo realny sposób realizujących Dobrą Nowinę w swym życiu. Ta chęć ukazania godności osoby ludzkiej, gdziekolwiek i w jakiejkolwiek kondycji ona się znajduje, nabiera niezwykłego wymiaru w dniach, gdy Jan Paweł II odszedł do Boga Ojca, dając najpiękniejsze świadectwo tych wszystkich słów, które przez cały swój pontyfikat przekazywał. Ostatnie chwile Jego ziemskiej pielgrzymki okazały się wspaniałym znakiem dla wszystkich realizujących w swej rzeczywistości wezwanie: „Dziś wszyscy chrześcijanie powinni jak najpilniej podjąć drogę ewangelicznej odnowy w wielkodusznej odpowiedzi na wezwanie Apostoła do tego, « aby w całym postępowaniu stali się świętymi »(por. 1 P 1,15).”10



1. Jan Paweł II, List apostolski „Novo millennio ineunto”, 1, Pallotinum 2001.
2. Tenże, List apostolski „Tertio millennio adveniente”,37.
3. Tenże, Encyklika „ Veritatis splendor”, 93.
4. Tenże, Wstańcie, chodźmy!, Kraków 2004, s. 149,
5. Góralczyk P., Życie na próbę, w: Postmodernizm- wyzwanie dla chrześcijaństwa, red. Sareło Z., Pallotinum 1995, s.59.
6. Jan Paweł II, Wstańcie, chodźmy!, Kraków 2004, s.152.
7. Tamże, s.150- 151.
8. Por. Jan Paweł II- Kolekcja, wyd. EDIPRESSE POLSKA, Warszawa 1999.
9. Jan Paweł II, Homilia beatyfikacyjna siostry Faustyny, Rzym, 18 kwietnia 1993r.
10. Jan Paweł II, Adhortacja apostolska Christifideles laici, 16, Wrocław 1998.
Wyświetleń: 4119


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.