Katalog

Danuta Grodzińska
Lekcja wychowawcza, Referaty

Świętość - dzieło Boga w człowieku

- n +

Świętość - dzieło Boga w człowieku

Aby zrozumieć i rozwinąć ten temat trzeba najpierw dać sobie jasną odpowiedź na pytanie: czym jest świętość i gdzie ją przede wszystkim spotykamy? Czym ona jest i w kim ją spotykam?

Świętością jest przede wszystkim sam Bóg! Bóg jest święty świętością nieskończoną. Bóg jako świętość nieskończona kocha dobro i jest samym nieskończonym dobrem, a złem się brzydzi. Bóg jako nieskończone dobro kocha miłością nieskończoną wszystko co stworzył, utrzymując stworzenie w istnieniu i roztaczając nad wszystkim opiekę.

Bóg w sposób szczególny udziela się człowiekowi przez utrzymywanie go w istnieniu i działaniu przez miłość i opiekę. Pan Bóg uświęca człowieka przez dar, który nazywamy darem łaski uświęcającej. Łaska Boża jest to dar Boży, którego nam Pan Bóg udziela dla naszego zbawienia. Łaska jest darem, ponieważ otrzymujemy ją za darmo. Łaski nie można sobie wysłużyć gdyż przewyższa ona nieskończenie możliwości człowieka, można ją wyprosić ale prośba nie pozbawia łaski daru darmo danego. Daru łaski udziela nam Pan Bóg w tym celu abyśmy mogli się uświęcić i zbawić. Katechizm rozróżnia dwa rodzaje łaski darmo danej człowiekowi a mianowicie, łaskę uświęcająca i łaskę uczynkową. Chociaż jedna i druga jest darem Pana Boga to jednak różnią się one wywołując różne właściwe skutki. Ale czym zatem jest łaska uświęcająca? Powiedział w swoim czasie świętobliwy ksiądz biskup tarnowski Jerzy Ablewicz: "Dla mnie łaska uświęcająca jest tak wielką tajemnicą jak dogmat o Trójcy Przenajświętszej czy dogmat o tajemnicy wcielenia Syna Bożego". My bardziej potrafimy określać skutki wywołane w człowieku przez łaskę niż określić ją czym ona jest w swojej najgłębszej istocie.

Istotnym czynnikiem jest miłość jaką Pan Bóg żywi ku człowiekowi, człowiek żywi ku Panu Bogu. Pan Jezus w swej Ewangelicznej katechezie mówi: "Jeżeli ktoś mnie miłuje, będzie zachowywał naukę moją a Ojciec mój umiłuje go i do niego przyjdziemy i mieszkanie u niego uczynimy". Przez miłość Bóg zamieszkuje w człowieku jak w świątyni. Dlatego święty Paweł w oparciu o wypowiedź Pana Jezusa twierdzi: "Czy nie wiecie, że świątynią Bożą jesteście i duch Boży w Was mieszka". To sprawia, że św. Paweł woła: "Żyję ja już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus". Przez dar łaski uświęcającej Bóg udziela się człowiekowi i daje mu udział w swojej Boskiej naturze. Człowiek obdarzony tym darem nie przestaje być człowiekiem, jednocześnie nabiera coś z natury Bóstwa. Aby daną prawdę lepiej sobie uzmysłowić, wyobrazić, szukamy różnego rodzaju przykładów i porównań np. żelazo włożone do ognia i rozżarzone do czerwoności nie przestaje być żelazem, nabiera coś z natury ognia, a mianowicie oświeca, pali, ogrzewa. Właściwości ognia posiada tak długo jak długo jest złączone z ogniem, wyjęte z ognia ostyga i staje się tylko żelazem. Aby człowiek miał udział w naturze Bożej musi tkwić w Bogu przez miłość, która rozlana jest w sercach ludzkich przez Ducha Świętego, który jest nam dany.

Przez ów niewypowiedziany dar łaski uświęcającej człowiek staje się przybranym dzieckiem Boga, a jeśli dzieckiem Boga, to i dzieckiem nieba. Niebo jest domem Ojca niebieskiego, dlatego jest i naszym domem. Dlatego tu na ziemi nie mamy stałego miejsca przebywania, ale ku wiecznemu zdążamy pielgrzymując drogą wiary i miłości. Tak pięknie mówi się o słudze Bożym Janie Pawle II, że patrzy na nas przez okno z domu Niebieskiego Ojca.

Świętość pierwotna.

Świętością pierwotną nazywamy stan człowieka przed popełnieniem grzechu zwanego grzechem pierworodnym. Bóg stwarzając człowieka jako mężczyznę i kobietę obdarował ich specjalnym uczestnictwem w życiu Bożym, w świętości i sprawiedliwości. Wraz z darem łaski, człowiek otrzymał bystry rozum, wolną wolę skłonniejszą do dobrego niż do złego, a nawet ludzkie ciało Bóg uczynił wolnym od cierpień i śmierci. Panowała wspaniała harmonia pomiędzy pierwszą parą ludzką, a całym stworzeniem i tę świętość zniszczył grzech nieposłuszeństwa wobec woli Bożej.

Świętość przywrócona człowiekowi przez zbawcze dzieło Chrystusa.

Łaskę uświęcającą wysłużył nam Pan Jezus przez swoja mękę, śmierć na krzyżu i Zmartwychwstanie. Dlatego dzięki misterium paschalnemu Pana, człowiek staje się nowym stworzeniem. Pan Jezus wysłużył nam łaskę i jej źródłem dla nas uczynił swoją ofiarę paschalną i sakramenty święte z sakramentem Chrztu na czele. To dar łaski uświęcającej sprawia w nas życie nadprzyrodzone ze wszystkimi tego faktu konsekwencjami. Potrzebę powtórnego narodzenia tak pięknie wyłożył Pan Jezus w rozmowie z Nikodemem i choć Nikodem nie bardzo tę katechezę Ewangeliczną Chrystusa zrozumiał to Pan Jezus wyraźnie wskazał, że Nowe Narodzenie dokonuje się przez wodę i Ducha Świętego. My dzisiaj dokładnie wiemy, że to nowe narodzenie dokonuje się przez sakrament Chrztu Świętego. "Idąc tedy na cały świat nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego ucząc je zachowywać wszystko cokolwiek Wam przykazałem".

Człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boże przez duszę duchową nie materialną, rozumną i wolną jest obrazem Boga. Św. Jan rozróżnia podwójne narodzenie człowieka. Jedno ziemskie z krwi i z żądzy ciała, z woli męża, drugie jest narodzeniem z Boga. To narodzenie z Boga dokonuje się w czasach nowego prawa przez wodę i Ducha Świętego. Św. Paweł wielokrotnie ten fakt przytacza i wielokrotnie do tego faktu się odwołuje. Zanurzenie w wodzie symbolizuje zanurzenie się w męce i męce i śmierci Chrystusa. Woda jest materią słowa: "Ja Ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego". Wszystko co stare zostaje zrzucone, a na to miejsce powstaje nowe. W sakramencie Chrztu przez wlanie do duszy łaski uświęcającej maże się grzech pierworodny, a wraz z nim powstaje nowe stworzenie obdarzone nowym życiem nadnaturalnym, czyli nadprzyrodzonym. W sakramencie Chrztu św. człowiek otrzymuje nie tylko łaskę uświęcającą, ale otrzymuje prawo do łask uczynkowych, które wspierać będą człowieka w prowadzeniu życia godnego chrześcijanina. Chrzest z wody wszczepiając nas w Chrystusa, wprowadza nas w Jego mistyczne ciało, czyli Kościół.

Plan Pana Boga realizowany w czasie.

Pan Bóg od wieków postanowił powołać do życia wszystko to, co postanowił stworzyć. On wszystkiemu daje początek i kładzie kres. Odwieczne postanowienie Pana Boga realizuje się w czasie. W sposób szczególny i wyjątkowy dotyczy to człowieka. O tym poucza przypowieść o tranie, liliach polnych, wróblach. Pan Bóg nie tylko daje początek, zaznacza kres, ale życie ludzkie jest przez Pana Boga zaprogramowane w najdrobniejszych szczegółach. Ten odwieczny plan Pana Boga ma na uwadze jedno: człowieka uczynić szczęśliwym i doprowadzić go do wiecznego zbawienia.

Rola człowieka ogranicza się do tego aby ten plan odnośnie własnej osoby z pomocą światła Ducha Przenajświętszego poznać i wypełnić.

Powszechny plan Pana Boga to powołanie ludzi do świętości.

Dlatego świętość jest dziełem Pana Boga w człowieku "Świętymi będziecie albowiem Ojciec Wasz niebieski świętym jest". Świętość polega nie tylko na słowie ale na uczynkach. "Nie ten, który mi mówi: Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego, ale ten co wypełnia wolę Ojca Mego, który jest w niebie". Wzrost w świętości polega na ważnym, stałym, konsekwentnym wypełnianiu woli Bożej. Bóg zawarł swoją wolę w planie naturalnym i objawionym czyli ogłoszonym - w dekalogu. Obdarzył człowieka zdolnością oceny co dobre, co złe. Tę zdolność nazywamy sumieniem. Mając na uwadze prawo naturalne i głos sumienia św. Paweł twierdzi, że "poganie z przyrodzenia pełnią to, co prawo nakazuje". Świętość jako plan Boga nie zna stagnacji. Nie zachodzi w sferze ducha stanie w miejscu, albo idziemy do przodu, albo się cofamy. Stale nad człowiekiem krąży widmo utraty zdobytej świętości. Dlatego Pan Bóg przewidział i ustanowił środek odzyskania utraconej świętości. Dlatego Jezus Chrystus nasz Pan i Zbawiciel ustanawia Sakrament Pokuty jako sakramentalne źródło powrotu do świętości. Dlatego jak chrzest daje nam życie Boże tak sakrament pokuty to życie w razie jego utraty nam je przywraca. "Weźmijcie Ducha Świętego, którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane". Przez wzrost w miłości dokonuje się wzrost w świętości. Tam gdzie jest wzrost miłości, to dokonuje się coraz pełniejsze wypełnianie woli Bożej. Potocznie mówimy, że wzrastamy w zasłudze, bo zasługa to ten przymiot ludzkiego czynu, który sprawia, że dany czyn godny jest nagrody lub kary. Aby dany czyn był zasługującym nagrody musi mieć pewne przymioty: musi być sam w sobie dobry, musi być dobry cel, okoliczności, musi być wykonany w stanie łaski uświęcającej. Pan Jezus wyraźnie powiedział: "Beze mnie nic uczynić nie możecie, kto tkwi we mnie, ten wiele owoców przynosi".

Powołanie specjalne do świętości.

Powołanie specjalne do świętości jest powołaniem do życia według Rad Ewangelicznych. Ewangelia podaje nam trzy rady ewangeliczne, a mianowicie: czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Według rad ewangelicznych można żyć w świecie lub w tzw. wspólnotach kościelnych. W Kościele istnieje wiele zgromadzeń, które prowadzą życie wspólnotowe oparte na tzw. regułach. W ramach wspólnot kościelnych każda wspólnota działa zgodnie z charyzmatem właściwym danej wspólnocie. Poprzez regułę, konstytucje, poprzez dany charyzmat Pan Bóg działa w całej wspólnocie i w poszczególnych członkach tej wspólnoty.

Celem tego Bożego działania jest uświęcenie i doprowadzenie do Zbawienia. Warto zaznaczyć, że w każdym stanie, zawodzie są wprowadzone nieograniczone możliwości uświęcenia. Przecież Pan Bóg do wszystkich mówi: "To jest Wola Boża, uświęcenie Wasze". Dlatego wśród świętych, błogosławionych Sług Bożych są osoby zarówno duchowne jak i świeccy, mężczyźni i kobiety, ludzie różnych zawodów. Tak jak na łące panuje zieleń, a wśród niej bogactwo różnorodnych kwiatów, tak jest też na łące kościoła pośród niebieskich wzgórz.

Powołanie do wyjątkowych zadań.

Pan Bóg powołuje pewnych ludzi do wielkiej świętości, nie tylko dla ich własnego dobra, ale powołuje ich mając wobec nich specjalne polecenia, zadania, które mają wypełnić dla dobra innych. Dlatego istnieje boży charyzmat, mocą którego dany człowiek nim obdarzony oddziaływuje w sposób sobie właściwy na innych ludzi.

Pan Bóg ma nieskończone możliwości oddziaływania na człowieka. Do szczególnych należy działanie przez słowa, wizje, wypadki. I choć objawienie Boże publiczne skończyło się na ostatnim z Apostołów, to jednak Pan Bóg nadal prowadzi swe dzieło uświęcania. Dowodem tego jest cała historia kościoła i poszczególnych ludzi. I tak przez wizje świętej Małgorzaty Alakol mówi o nieskończonej miłości swojego Serca ku nam. Przez świętą Siostrę Faustynę mówi nam, że Jego Boże serce jest pełne miłości, dobroci i miłosierdzia. On nas kocha, wyświadcza nam dobro i przebacza. I tak w życiu wielu ludzi szczególną rolę odgrywa Matka Najświętsza. Pan Bóg posługuje się Nią, bo jako Matka skutecznie przemawia do swoich ziemskich, przybranych dzieci. Maryja również wybiera na swoich powierników szczególnie dzieci i przez nich przekazuje ludziom swoje orędzie.

Historia kościoła jest pełna wyjątkowych, nadprzyrodzonych wydarzeń, które są niczym innym jak wezwaniem, byśmy kroczyli ku świętości, ku pełnemu zjednoczenia się z Panem Bogiem w odwiecznej miłości.

Bo Pan Bóg kocha nas i pragnie naszego dobra. Bóg pragnie nawet dobra dla tych co idą drogą niepewności. Bo Pan Bóg nie chce śmierci grzesznika ale żeby się nawrócił i żył. W iluż to wypowiedziach, zdarzeniach, przypowieściach Pan Bóg szuka człowieka, gotów przebaczyć i przycisnąć do swego serca. W przebaczaniu również jest działanie Boże, wezwanie człowieka do świętości.
 

Opracowanie: Danuta Grodzińska
nauczyciel Publicznej Szkoły Podstawowej
Stowarzyszenia Przyjaciół Szkół Katolickich
im. św. Brata Alberta Chmielowskiego
w Wisłoku Wielkim

Wyświetleń: 1631


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.