Katalog

Danuta Grodzińska
Lekcja wychowawcza, Referaty

Udział człowieka w realizowaniu powołania do świętości

- n +

Udział człowieka w realizowaniu powołania do świętości

Człowiek jest istotą materialno - duchową. Przez stronę materialną człowieka należy do świata zwierząt, przez stronę duchową upodobniony jest do Pana Boga. W potocznym języku mówimy, że człowiek składa się z duszy i ciała. Dusza jest duchowa, czyli niematerialna i nieśmiertelna. Władzami duszy są rozum i wolna wola. Rozum jest władzą poznawczą, wola zaś jest władzą wykonawczą.

Wola człowieka jest wolna. Człowiek może działać lub nie działać. Może działać tak lub inaczej. Ponieważ człowiek ma rozum i wolną wolę dlatego jest odpowiedzialnym za to co robi w sferze myśli, słowa i czynu. Pan Jezus wzywa do świętości "Świętymi bądźcie albowiem Ojciec Wasz niebieski jest świętym". Wezwanie Boże musi spotkać się z odpowiedzią człowieka. Skoro wolą Bożą jest nasze uświęcenie, to musimy tę wolę Bożą uszanować i wypełnić. Świętość jest najistotniejszym nakazem dla człowieka. Pan Bóg nie tylko wzywa do świętości ale wskazuje sposoby jej zdobycia: "Nie ten, który mówi mi Panie, Panie wejdzie do królestwa niebieskiego, ale ten, który wypełnia wolę Ojca mego, który jest w niebie". Wiemy, że wola Boża zawarta jest w prawie naturalnym i pozytywnym czyli ogłoszonym przez Boga. Popularnie stwierdzamy, że wola Boża zawarta jest w dekalogu. Pan Bóg daje każdemu człowiekowi wprost nieograniczone możliwości zdobywania świętości. W każdym stanie, zawodzie możliwości są ogromne. Praktycznym dowodem na to jest wynoszenie przez Kościół do chwały ołtarzy ludzi różnej płci, stanu, zawodu. A przecież do chwały ołtarzy wynosi się ludzi heroicznej świętości, aby stawiać ich jako wzory do naśladowania.

Pan Bóg wzywając człowieka do świętości, nakazując mu świętość jako zadanie życiowe nie pozostawia go samemu sobie, ale udziela mu swojej pomocy. Tę pomoc Bożą nazywamy łaską uczynkową. Katechizm określa łaskę uczynkową jako pomoc Bożą do spełniania dobrych uczynków. Udział człowieka w realizowaniu powołania do świętości to nic innego jak współpraca człowieka z łaską uczynkową. Łaska uczynkowa daje każdemu człowiekowi wystarczającą siłę do działania. Od człowieka zależy czy człowiek współpracując z łaską, uczyni ją skuteczną czy z własnej winy pozostawi ją w sferze nieskuteczności. Dlatego wierni Kościoła modlą się: "Abyś od zaniedbania natchnień Twoich zachował nas Panie".

Pan Bóg jest najdoskonalszym i najlepszym nauczycielem i wychowawcą człowieka. Bóg jako nasz Ojciec, który jest w niebie, traktuje nas z ojcowską dobrocią, roztaczając nad nami nie tylko swoją miłość ale także i opiekę. Łaska uczynkowa przychodzi do człowieka w różnej formie i postaci. Nie sposób wszystkich działań zliczyć i przedstawić. Dobra myśl - natchnienie, dobre słowo, zdarzenie itp. są narzędziami w ręku Pana Boga do pobudzania nas do działania na korzyść naszego uświęcania. Łaska uczynkowa pomaga, zachęca ale nie zmusza. Pan Bóg szanuje wolną wolę człowieka. Bóg chce mieć synów a nie niewolników. Ku tej wolności wyswobodził nas Chrystus. Jeżeli ze strony człowieka nastąpi współpraca wtedy łaska dająca dostateczną siłę staje się skuteczna i owocna. Tak jak powszechne jest wezwanie jest do świętości ogarniające wszystkich ludzi, tak powszechne jest udzielanie łaski uczynkowej wszystkim ludziom, aby wszyscy mogli dojść do poznawania prawdy i dostąpić zbawienia. Plan zbawczy jest wielką tajemnicą dotykającą każdego człowieka.

Św. Augustyn tak mówi: "Bóg stworzył nas bez nas, ale bez nas zbawić nas nie może, ten sam wielki myśliciel dodaje: 'Niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie o Boże'". Św. Paweł Apostoł mocno podkreśla rolę łaski w jego życiu i w jego posługiwaniu. To wewnętrzne działanie łaski mocno podkreśla wielokrotnie w swoich listach, mówiąc: "że łaska Boża współpracowała z nim". Pomoc Boża nie pozbawia zasługi człowieka. Człowiek ze swojej strony akceptuje działanie po jej myśli. Czasami aby osiągnąć konkretny owoc, potrzebne jest nie tylko indywidualne (w pojedynkę) ale także społeczne działanie. W takim wypadku mamy odpowiedni udział, wkład w zależności od naszego wysiłku. Dlatego z pomocą Bożą mamy dzieła indywidualne i społeczne, czy to na niwie kościoła, czy to na niwie świeckiej.

Chciałoby się zapytać dlaczego Pan Bóg tak bardzo troszczy się o człowieka. Odpowiedź może być tylko jedna - bo go kocha i pragnie jego dobra. Miłość i dobro Boga nie chce pozostawić człowieka samemu sobie, ale pragnie by każdy doznał Jego miłości, dobroci i pomocy. Bóg nie ma względu na osoby, ale w każdym narodzie miłym jest mu ten, który się go boi i wypełnia jego wolę.

Bojaźń Pańska jest początkiem mądrości. Ci co jej służą będą wiecznie chwalonymi mówi psalmista Pański. Bojaźń Boża jest diametralnie różna od bojaźni ziemskiej. Bojaźń Boża buduje, bojaźń ziemska prowadzi do rujnacji. Pierwsza buduje, podnosi do góry; druga niszczy, odbiera chęć jakiegokolwiek działania, prowadzi ku przepaści, rozpaczy.

Głównym celem łaski uczynkowej jest utrzymać nas aż do końca w stanie łaski uświęcającej; drugim celem również bardzo ważnym jest pomoc nam byśmy mogli wzrastać w cnotach i zasługach.

Cnotę nabywamy przez współprace z łaską w ściśle określonym kierunku, stąd mamy różnorodność cnót. Cnota jako stałe i konsekwentne działanie w ściśle określonym kierunku rodzi wytrzymałość. Ogólnie cnoty dzielimy na tzw. cnoty Boskie i obyczajowe. Cnoty Boskie to te, których przedmiotem jest Pan Bóg albo sam w sobie albo w swoich doskonałościach. Tymi cnotami są wiara, nadzieja i miłość. Cnoty obyczajowe za swój przedmiot mają na celu jakieś konkretne dobro. Wszystkie cnoty są wyrazem świętości, wszystkie cnoty to wynik współpracy człowieka z Panem Bogiem. Bez współpracy człowieka z Panem Bogiem żaden duchowy postęp nie jest możliwy.

Specjalnym źródłem nie tylko łaski uświęcającej ale i uczynkowej jest Najświętsza ofiara i sakramenty święte. Każdy sakrament daje prawo do specjalnych łask uczynkowych sobie właściwych. Sakrament Chrztu św. udziela nam szereg łask uczynkowych abyśmy prowadzili życie godne chrześcijanina. Bierzmowanie udziela nam łask, abyśmy wiarę mężnie wyznawali, bronili jej i według niej żyli. Eucharystia swoimi łaskami łączy nas z Chrystusem abyśmy wszczepieni w niego przynosili owoc obfity. Pokuta daje nam łaski abyśmy czynili godny owoc pokuty i zmieniali swoje życie na lepsze. Sakrament chorych daje nam pomoc abyśmy ciężar choroby dźwigali z poddaniem się woli Bożej. Kapłaństwo daje łaski do godnego sprawowania urzędu kapłańskiego. Małżeństwo daje łaski uczynkowe do wiernego wypełniania rozlicznych obowiązków małżeńskich. Źródło łask uczynkowych upraszanych u Pana Boga dają nam sakramenty, które dzielimy na błogosławieństwo, poświęcenie i konsekracje. Sakramentalia upraszają nam różnorakie łaski uczynkowe aby nasze życie było bogate w dobre czyny, czyli zasługi.

Człowiek korzystając z rozlicznych łask Bożych współpracuje z Panem Bogiem w dziele własnego uświęcenia i zbawienia. Współpraca ma być w pełni świadomym działaniem, ochoczym, ofiarnym aby Panu Bogu oddać należną mu chwałę i aby wypełnić wolę Bożą zawartą w słowach: "Ta jest wola Boża uświęcenie Wasze". Wielką rolę w pracy nad uświęceniem jest czytanie, rozważanie, wyciąganie właściwych wniosków z lektury Pisma św. Przez słowa Pisma św. Bóg przemawia do nas i pobudza nas do dobrego. Żywe i skuteczne jest Słowo Boże, które pobudza nas do i przejmuje aż do szpiku kości.

Wielką rolę odgrywa studium Żywotów Świętych, błogosławionych Sług Bożych i wybitnych ludzi wiary. W tej lekturze znajdujemy konkretne odpowiedzi, w jaki sposób ci ludzie współpracując z łaską zdobyli owoc świętości. Wielka rolę odgrywają objawienia się Matki Bożej. Każde objawienie niesie ze sobą specjalne orędzie, czyli zwraca uwagę na pewne aspekty życia chrześcijańskiego. Zapoznawanie się, studiowanie tych orędzi przypomina nam czego żąda od nas niebo. Orędzia te mają charakter ogólny, grupowy a nieraz indywidualny. Każde objawienie ma na celu pobudzać do dobrego. Matka Boża w objawieniach wzywa do nawrócenia, pokuty, modlitwy, do zaufania jej macierzyńskiej trosce. Pan Bóg pobudzając nas do dobrego ma jedno na względzie, swoją chwałę i nasze dobro. O to dobro trzeba się starać i o nie modlić, aby nasza modlitwa i praca od Boga się zaczynała i na nim kończyła.
 

Opracowanie: Danuta Grodzińska
nauczyciel Publicznego Gimnazjum
Stowarzyszenia Przyjaciół Szkół Katolickich
w Wisłoku Wielkim

Wyświetleń: 1807


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.