"Prawa Człowieka" - montaż słowno-muzyczny z okazji rocznicy uchwalenia Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka

Występ rozpoczyna utwór Czesława Niemena "Dziwny jest ten świat".

Narrator:
Dziesiątego grudnia 1948 roku Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych uchwaliło Powszechną Deklarację Praw Człowieka. Zapewnia ona wolność
i poczucie bezpieczeństwa wszystkim ludziom, bez względu na kolor skóry.
Europejska Konwencja Praw Człowieka weszła w życie w 1953r., przez Polskę została ratyfikowana w 1992r.. Gwarantuje ona prawo do życia, wolności, nauki
i nietykalności osobistej, zatwierdza prawo poszanowania mienia, wprowadza zakaz tortur, niewolnictwa, znosi karę śmierci.
Drugiego września 1990r. weszła w życie Konwencja o Prawach Dziecka,
W Polsce zaczęła obowiązywać od siódmego lipca 1991r..Określa ona status dziecka, w myśl którego ma ono być traktowane jako podmiot wymagający poszanowania jego godności i prywatności oraz ochrony prawnej.

Scenka I (2 dziewczynki z zawiązanymi oczami)

Ślepiec I: Człowiek. To jest człowiek.

ŚlepiecII: Człowiek albo duch przychodzący z gór.

Ślepiec I: Chodź tutaj. Czujesz, jak dziwne są jego włosy?

ŚlepiecII: Jest szorstki niczym kamień. To jest na pewno człowiek.

Narrator:
Prawa człowieka są wyrazem tradycji, tolerancji, obecnej we wszystkich kulturach.

Recytacja wiersza pt. "Święte słowa".
Dopóki w głowach myśli krążą
Nie zarażone pogardą,
Jest święte słowo: Wolność!
Jest święte słowo: Prawda.
Pojęć odwiecznych jak nasza nacja
Długo się nie da ukrywać.
Jest święte słowo: Demokracja!
Jest święte słowo: Sprawiedliwość!
Choćby nam kiedyś wrażenia mocne
Świat postawiły na głowie,
Jest święte słowo: Polska!
Jest święte słowo: Człowiek!

Narrator:
"Dzisiaj w każdej części świata, mężczyźni, kobiety i dzieci wszystkich wyznań i języków, wszystkich ras i religii, jednoczą się, aby przyjąć wspólne prawa człowieka. Czynią to z wielką wiarą, że prawa człowieka leżą na sercu wszystkim tym, do których odwołuje się Organizacja Narodów Zjednoczonych
w imię pokoju i wspólnego rozwoju. Prawa człowieka czynią nas ludźmi.
To na ich podstawie budujemy świątynię ludzkiej godności."

Scenka II (uczniowie siedzą na krzesłach, odwróceni do siebie tyłem)
Osoba I: Jestem uczennicą bardzo niską, najmniejszą w klasie. Koledzy i koleżanki przezywają mnie "liliput", "miniaturka". Nie chce mi się chodzić do szkoły.

Osoba II: Uczę się bardzo dobrze, jestem prymusem, nauczyciele chwalą mnie.
Koleżanki i koledzy mówią, że jestem lizusem, kujonem. Mam tego dość!

Osoba III: Lubię zmywać naczynia w domu, ale zawsze kiedy to robię, rodzice mnie krytykują, że źle robię.

Osoba IV: Mój starszy brat ciągle na mnie krzyczy, wyzywa, każe sprzątać wspólny pokój. Ciągle podkreśla, że jestem jego służbą pokojową. Mam tego dosyć!

Osoba V: Byłam na kolonii. Poznałam koleżankę z innego miasta. Pisze do mnie listy, ale rodzice każdy list otwierają. Czuję się upokorzona.

Narrator:
Oczywiste jest zarówno dla dorosłych, jak i dla dzieci, że mamy prawo do życia prywatnego, rodzinnego, domowego czy prawo do tajemnicy korespondencji.
Mówi o tym artykuł 16 Konwencji o Prawach Dziecka oraz artykuł 12 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka.

Scenka III (2 dziewczynki, jedna przechadza się po scenie)

Dz. I: Nie, nie! Co ty robisz! Musisz chodzić prosto, sprężyście, jesteś przecież najpiękniejszą modelką.

Dz. II: Wiesz co, to nie dla mnie. Nie będę z siebie robiła idiotki.

Dz. I: Za szybko się zniechęcasz. Musisz przyjąć zasadę "przez trudy do gwiazd". A teraz najważniejsza część konkursu: pytania na inteligencję.
Ja udaję prezenterkę, a ty odpowiadaj.
-Proszę pani, kto to był Kopernik?

Dz. II: To był pierwszy kosmonauta świata.

Dz. I: (po cichu) -Ale głupia!
(głośno) -Świetnie! Doskonale to pani określiła. A jakie utwory napisał Adam Mickiewicz? Proszę wymienić przynajmniej trzy, wolno pomylić się dwa razy.

Dz. II: (myśli głośno) - "Żebraków"..., "Nędzników"...

Dz. I: -Niech się pani jeszcze zastanowi, pomyśli. (podpowiada po cichu) "Dziady"...

Dz. II: -Ach, już wiem, coś o karczmie czy gospodzie, w której bywał Antek Robak z panią Malinowską.

Dz. I: -No myślę stara, że faktycznie się do tego nie nadajesz. Powinnaś poszukać innego zajęcia.

Dz. II: -Wiem, chcesz powiedzieć, że jestem głupia. (śpiewa fragment piosenki pt. "Mniej niż zero" Lady Pank)
Myślisz może, ze więcej coś znaczysz,
Bo masz rozum, dwie ręce i chęć.
Twoje miejsce na ziemi tłumaczy,
Napisana klasówka na pięć.
Są tacy to nie żart, dla których jesteś wart
Mniej niż zero.

Narrator:
"Brak tolerancji i nie przestrzeganie praw człowieka są źródłem cierpienia, nienawiści, powodują polityczną przemoc i hamują rozwój ekonomiczny".

Recytacja fragmentów wiersza pt. "Ludożercy" T.Różewicza.
Kochani ludożercy, nie patrzcie na człowieka, który pyta o wolne miejsce w przedziale kolejowym, zrozumcie, inni też mają dwie nogi i siedzenie.
Kochani ludożercy, poczekajcie chwilę, nie depczcie słabszych,
Nie mówcie odwróceni tyłem, ja, mnie, mój, moje, mój żołądek, mój włos, mój odcisk, moje spodnie, moja żona, moje dzieci, moje zdrowie.
Kochani ludożercy!
Nie zjadajmy się! Dobrze?

Narrator:
Artykuł 1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka głosi, że "wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem, powinni postępować wobec innych w duchu braterstwa".

Scenka IV (inscenizacja wiersza A. Fredry "Paweł i Gaweł"; dwóch chłopców,
jeden z nich stoi na drabinie trzymając wędkę, dziewczynka).
Paweł i Gaweł w jednym stali domu,
Paweł na górze, a Gaweł na dole;
Paweł spokojny, nie wadził nikomu,
Gaweł najdziksze wymyślał swawole!
Ciągle polował po swoim pokoju:
To pies, to zając- między stoły, stołki,
Gonił, uciekał, wywracał koziołki,
Strzelał i trąbił, i krzyczał do znoju.
Znosił to Paweł, nareszcie nie może;
Schodzi do Gawła i prosi w pokorze.
-Zmiłuj się waćpan, poluj ciszej nieco,
Bo mi na górze szyby z okien lecą.
A na to Gaweł: Wolnoć Tomku w swoim domku.
Cóż było mówić? Paweł ani pisnął, wrócił do siebie i czapkę nacisnął.
Nazajutrz Gaweł jeszcze smacznie chrapie,
A tu z powały coś mu na nos kapie.
Zerwał się z łóżka i pędzi na górę.
Stuk! Puk! - Zamknięto. Spogląda przez dziurę
I widzi... Cóż tam? Cały pokój w wodzie,
A Paweł z wędką siedzi na komodzie.
- Co waćpan robisz?- Ryby sobie łowię.
- Ależ mospanie, mnie kapie po głowie!
A Paweł na to: -Wolnoć Tomku w swoim domku.
Z tej to powiastki morał w tym sposobie:
Jak ty komu, tak on tobie
Dziewczynka(zwraca się do chłopców): -Słuchajcie, tak nie można!
Paweł: -Jemu wolno, a mnie nie?! A gdzie gwarantowana równość, sprawiedliwość i wolność?! Co?!

Narrator:
Uniwersalność praw człowieka decyduje o ich sile, daje moc przekraczania wszystkich granic, pokonywania barier, zwalczania różnych form przemocy oraz zapewnienie godności każdej istocie ludzkiej.

Recytacja fragmentów wiersza J.Twardowskiego p.t. "Śpieszmy się".
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
Zostaną po nich buty i telefon głuchy (...)
Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą.

Narrator:
Jakie to piękne!
Precz z takim życiem, gdzie nie ma miejsca na uczucie, gdzie nie ma radości, zabawy i bliskości drugiego człowieka.
Czas zacząć nowe życie!

Na zakończenie utwór St.Sojki "Tolerancja" w wykonaniu uczniów.

Bibliografia
1. Europejska Konwencja Praw Człowieka.
2. Fragmenty przemówienia Sekretarza generalnego ONZ Kofi Annana.
3. Fredro Aleksander "Paweł i Gaweł".
4. "Lady Pank" - piosenka "Mniej niż zero".
5. Niemen Czesław -piosenka "Dziwny jest ten świat".
6. Pietrzak Jan -piosenka "Święte słowa".
7. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka.
8. Różewicz Tadeusz "List do ludożerców".
9. Sojka Stanisław -piosenka "Tolerancja".
10. Twardowski Jan "Śpieszmy się".


 

Opracowanie: Maria Cząstka, Ewa Zapała

Wyświetleń: 4455