Katalog

Beata Leduchowska, Agnieszka Reszka
Uroczystości, Scenariusze

Jakże nie płonąć w podzięce - scenariusz uroczystości ukończenia gimnazjum

- n +

Scenariusz uroczystości ukończenia gimnazjum: "Jakże nie płonąć w podzięce"

Miejsce: sala gimnastyczna

Dekoracja:

Parawany- w centrum napis "Jakże nie płonąć w podzięce" poniżej kaganek oświaty. Napis i kaganek oświaty oplatają polne kwiaty: maki, chabry, rumianki (mogą być żywe kwiaty lub wykonane z bibuły) tworząc kształt serca. Kwiatów jest taka sama ilość co uczniów w każdej klasie trzeciej.

Na prawym skrzydle parawanu umieszczone są odlatujące motyle, które symbolizują absolwentów trzech klas trzecich.

Dekoracja współgra z proponowanymi tekstami i stanowi symbol - ostatnie podziękowanie składane przez uczniów klas trzecich, za troskę i opiekę, za przyjazną atmosferę, za przyjazną atmosferę w szkole, a przede wszystkim za trud nauczania i wychowania; Dyrekcji, Radzie Pedagogicznej, Pracownikom Administracji i Obsługi oraz Rodzicom.

Przebieg uroczystości:

W klimat (atmosferę) uroczystości wprowadza dostojny narodowy taniec polski - Polonez w wykonaniu uczniów klas trzecich (chłopcy ubrani w garnitury, dziewczęta ubrane w galowe stroje trzymające w prawej dłoni różyczkę).

Narrator:

Nadszedł czas pożegnania i czas, by pochylić nasze głowy przed tymi, dzięki którym doszliśmy do końca tego etapu życia - naszym nauczycielom. Chcieliśmy podziękować im za trud i serce, bo to dzięki Nim dopłynęliśmy do portu "Absolwent". W dniu dzisiejszym pragniemy serdecznie podziękować za Waszą pracę, za przygotowanie fundamentów do dalszego kształcenia. I choć nieraz przysparzaliśmy wielu zmartwień naszym pedagogom, chcielibyśmy, aby w ich pamięci pozostały tylko te lepsze chwile. Przepraszamy za wszystkie kłopoty i przykrości. Na zakończenie pragniemy powtórzyć za Gałczyńskim:

Uczeń 1.:

Ile razem dróg przebytych?
Ile ścieżek przedeptanych? (...)
Ile w trudzie nieustannym
Wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń?(...)
Chciałbym wszystkie takie chwile
ocalić od zapomnienia

Narrator:

Serdecznie dziękujemy również pracownikom obsługi za cierpliwość i wyrozumiałość. Przepraszamy za wszystko, co było złe z naszej strony.

To właśnie Wam kochani rodzice należą się szczególne słowa podziękowania. Dziękujemy za miłość i troskę, za to, że byliście z nami w chwilach radosnych i smutnych. Zapewniamy, że uczynimy wszystko, by nie zawieść Waszych oczekiwań. Nie napisano, nie wyszeptano, nie wyśpiewano wszystkiego, co z jedynym wspomnieniem domu rodzinnego się wiąże.

W tym tak uroczystym dla nas dniu nasze myśli i serca kierujemy ku tym, którzy zawsze z nami byli. W podzięce za dar najpiękniejszy za wiedzę i serce Pani dyrektor, wychowawcom, Radzie Pedagogicznej, pracownikom szkoły i rodzicom dedykujemy nasz krótki program artystyczny.

Uczeń 2.:

Wielki kto się rozumem ponad tłumy wznosi,
Wielki, kto szczytnym słowem światu prawdę głosi,
Lecz czy nie większy, kto w ciszy i skupieniu,
Wierny na zawsze powołaniu swemu
Niesie światło nauki bez sławy, rozgłosu
Dając go z cierpliwością człowiekowi drugiemu?
On rzetelnie i konsekwentnie rzeźbi dusze oporne,
By stały się na trudy i zło świata odporne.
Dla czynów bez rozgłosu, z miłości spełnionych,
Niesiemy podziękowania z serc wdzięcznością przepełnionych.

(Uczniowie wręczają kwiaty nauczycielom, rodzicom i wszystkim pracownikom gimnazjum).

Piosenka: "Odpowie ci wiatr..."

Przez ile dróg musi przejść każdy z nas,
by mógł człowiekiem się stać?
Przez ile mórz lecieć ma biały ptak,
nim w końcu opadnie na piach?
Przez ile lat będzie ten kanion trwał
nim w końcu rozkruszy go czas?

Odpowie ci wiatr, wiejący przez świat.
Odpowie ci bracie, tylko wiatr.

Przez ile lat przetrwa ten górski szczyt,
nim deszcz go na mórz zniesie dno?
Przez ile ksiąg pisze się ludzki byt,
nim wolność w nim wpisze ktoś?
Przez ile lat nie odważy się nikt,
zawołać, że czas zmienić świat?

Odpowie ci wiatr, wiejący przez świat.
Odpowie ci bracie, tylko wiatr.

Narrator:

Są tacy, co zostają w domu, i tacy, co odchodzą. Zawsze tak było. Każdy może sam wybrać, póki jeszcze czas i w żadnym razie nie rozmyślić się.

Uczeń 3. 4. 5. 6. 7.:

Pewnego dnia
wyjdę z domu o świcie,
tak cicho,
że nawet się nie zbudzicie.
I pójdę,
i będę wędrować po świecie,
i nigdy mnie nie znajdziecie,

I nie wezmę ze sobą nikogo,
Tylko tego małego chłopaka,
Co wczoraj na schodach płakał,
a dlaczego-
to tego
nie chciał powiedzieć nikomu.

I będziemy tak szli i szli
przez wsie, przez miasta, przez góry,
przez morza, przez gwiazdy, przez chmury,
aż kiedyś po latach wielu,
staniemy wreszcie u celu.
I będzie tam ciepła ziemia
i dużo, dużo nieba,
i każdy będzie miał to,
czego najbardziej mu trzeba.
I nikt nikogo nie będzie się bać.
I nikt z nikogo nie będzie się śmiać.
I każdy będzie rozumiał każdego.

I będzie wspaniale!
Tak!
I niczego nie będzie nam brak!
I tęsknić nie będę wcale!
I tęsknić nie będę wcale!
I tylko czasami, czasami pomyślę,
Że byłoby dobrze,
Gdybyście wy byli z nami...

Piosenka: "Dom rodzinny dom"

Dom rodzinny dom odchodzi już w niepamięć,
Czas z matczynych rąk zabiera nas w nieznane.
Żal tych czterech ścian, gdzie tyle się przeżyło,
Lecz tam czeka świat i miłość woła nas.

Ref. Ze starej płyty wraca muzyka
Wibruje w smykach jak w oczach łzy.
A świat się kręci jak stara płyta,
kreśli w pamięci obraz tych dni.
Ze starą płytą trzeba ostrożnie,
pęknie jak serce nic nie zostanie.
Z naszą miłością bywa podobnie,
Mija jak refren ze starych płyt.

Jak filmowy kadr swe życie znów oglądam,
Lecz nie wróci już minionych lat melodia.
Po matczynej też poznałem inną miłość,
Dziś jak piękny dzień powtarzam ją co dzień.

Ref: Ze starej płyty...

Narrator:

Szukać prawdy, kochać piękno, chcieć dobra, czynić najlepsze - to zadanie i cel człowieka.

Uczeń 8. 9. 10.

Gdyby wszyscy mieli po cztery jabłka
Gdyby wszyscy byli tak silni jak konie
Gdyby wszyscy byli jednakowo bezbronni w miłości
Gdyby każdy miał to samo
Nikt nikomu nie byłby potrzebny.

Niech cię nie niepokoją
Cierpienia twe i błędy.
Wszędy są drogi proste,
Lecz i manowce są wszędy.

O to chodzi jedynie,
By naprzód wciąż iść śmiało,
Bo zawsze się dochodzi
gdzie indziej, niż się chciało.

Zostanie kamień z napisem:
Tu leży taki i taki.
Każdy z nas jest Odysem,
Co wraca do swej Itaki.

Narrator:

Na koniec chcemy wyrazić podziękowanie naszym młodszym koleżankom i kolegom za mile spędzony czas. Nie mówimy Wam żegnajcie, mówimy do widzenia. Czas bezlitośnie rozrzuci nas po świecie i powoli wymaże z pamięci wspólnie spędzone chwile, jednak będziemy się starali nie zapominać o sobie i o Was.

(Program kończy wspólne odśpiewanie piosenki "Już wspólnej drogi pryska czar" w wykonaniu wszystkich uczniów klas trzecich oraz ich wychowawców. Do kręgu mogą się dołączyć pozostali nauczyciele oraz uczniowie klas młodszych).

Piosenka "Już wspólnej drogi pryska czar"

A teraz wszyscy splećmy krąg
I pożegnajmy się.
Przekażmy sobie z rąk do rąk
Gorący uścisk ten.

Ref.: Choć łza się kręci w oku mym,
Uśmiecham się przez łzy,
Bo przecież gdzieś spotkamy się
Ja z tobą ze mną ty.

Już wspólnej drogi pryska czar-
Ostatni uścisk rąk;
Niech serca nasze grzeje żar
Najmilszych wspomnień krąg.
Ref.:

Niech zawsze przyjaźń nasza trwa,
Co połączyła nas,
Nie pozwolimy, by ją starł
Nieubłagany czas.
Ref.:

Bibliografia:

1. Gałczyńska Elżbieta, Garczyk Zofia "Uczcijmy wierszem i piosenką", Płock 1993,
2. Machura Wiesław "Bez kapelusza", Kielce 1995,
3. Śnieciński Józef, Marek "Słowa jak kwiaty", Warszawa 1995,
 

Opracowanie: Beata Leduchowska i Agnieszka Reszka
nauczycielki Gimnazjum im. Józefa Chełmońskiego w Bielawach

Wyświetleń: 5508


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.