Katalog

Mirosława Nawrocka-Groś
Język angielski, Artykuły

Metody i techniki nauczania języka obcego w kształceniu zintegrowanym

- n +

Metody i techniki nauczania języka obcego w kształceniu zintegrowanym

W obecnych czasach, kiedy pęd ku nauce języków obcych jest olbrzymi, a każdy rodzic chce aby jego pociecha jak najlepiej porozumiewała się w języku obcym przed nauczycielami stoi nie lada trudne zadanie. Wybór odpowiedniej metody nauczania. Jest to niezmiernie trudne, ponieważ firmy językowe i wydawnictwa prześcigają się w wydawaniu coraz to nowocześniejszych poradników metodycznych, podręczników i pomocy językowych. Dlatego tez przy wyborze metody należy kierować się kilkoma bardzo ważnymi aspektami.:

Jednym z nich są potrzeby uczniów, położenie nacisku na najbardziej potrzebne sprawności językowe. Nie bez znaczenia jest też wiek uczniów i wynikające zeń potrzeby i mozliwości. Innym ważnym kryterium jest nastawienie nauczyciela. Liczna badania mówią, że nauczyciele nie osiągają sukcesów w pracy metodą, do której nie żywią przekonania. Przy wyborze metody nauczania należy wziąć pod uwagę również cechy osobowościowe uczących się i nastawienie dzieci do nauki.

Główne założenie nauczania języków obcych w kształceniu zintegrowanym polega na kształceniu wielopłaszczyznowym., wielosensorycznym, uczeniu się przez działanie, odkrywanie i przyswajanie, w którym wiele miejsca zajmuję gry i zabawy. Integracja nauczania - uczenia się języka z innymi obszarami edukacji pozwala na całościowe podejście do kształcenia wczesnoszkolnego, a jezyk nie jest przedmiotem wydzielonym, innym od reszty zajęć szkolnych ucznia.

Pierwszy kontakt dziecka z językiem obcym jest trudny. Dlatego tez konieczne jest stworzenie mu odpowiedniej atmosfery, pełnej zrozumienia, ciepła, akceptacji, w której dziecko czułoby się bezpiecznie i mogło odkrywać interesujące go nowe obszary. Konieczne jest również zorganizowanie dziecku procesu uczenia się. Praca na tym etapie wymaga od nauczyciela nie tylko starannego przygotowania się do zajęć ale także wiedzy na temat rozwoju i możliwości dziecka. Zajęcia powinny być dostosowane do dzieci. Uczeń na zajęciach powinien się przede wszystkim czuć bezpiecznie.

Ze względu na różnorodność ćwiczeń i zabaw wykorzystywanych w trakcie nauki języka obcego klasa powinna być tak zorganizowana aby nauczyciel mógł z łatwością przeprowadzać zajęcia.

Rola nauczyciela jest tu również niezwykle istotna.

Musi to być osoba, która nie tylko włada językiem obcym i posada repertuar wyliczanek i rymowanek. Nauczyciel języka obcego powinien przede wszystkim znać dzieci, wiedzieć jakie maja potrzeby, powinien lubić bawić się z nimi, być z nimi i wspólnie uczestniczyć w odkrywaniu świata.

Wykładowca, który potrafi urozmaicić proces nauczania, zachęca uczniów do aktywności, organizuje wycieczki i zajęcia poza szkołą ma duży wpływ na stosunek uczniów do zajęć, na zainteresowanie danym językiem i motywuje dzieci di dalszej pracy.

Nauczyciel w klasach młodszych nie tylko uwrażliwia na język, ale i na jego kulturę, a poprzez odkrywanie kultury zwraca uwagę na własną kulturę dziecka, poczucie przynależności narodowej czy etnicznej.

Nauczyciel jest tez przede wszystkim pedagogie i wychowawcą. W trakcie zajęć powinien on rozwijać nie tylko umiejętności językowe, ale również ich postawy. Przez odpowiednią organizacje powinien eksponować zachowania pro społeczne poprzez:
- Zachęcanie uczniów do współpracy z innymi dziećmi w trakcie organizowanej pracy w grupach i w parach
- Przestrzeganie ustalonych z uczniami w pierwszym dniu nauki reguł i respektowanie ich w ciągu całego roku szkolnego
- Zachęcanie do sprawnego komunikowania się w konfliktowych sytuacjach
- Realizowanie zasad poprawnego zachowania np. używanie zwrotów grzecznościowych

Jak już wcześniej wspomniałam w procesie nauczania języka obcego ważne jest stworzenie odpowiednich warunków, atmosfery, przygotowanie nauczyciela i również dobór odpowiedniej metody nauczania.

W nauczaniu dzieci nigdy nie powinniśmy dawać pierwszeństwa ćwiczeniom pisania i czytania. Spośród wielu technik funkcjonujących w ramach określonych metod wypada polecić te, które są najbardziej przydatne w pracy z dziećmi.

Najbardziej popularnymi metodami są:
techniki nauczania przez zabawę: organizowanie zabaw, gier, uczenie krótkich wierszyków i piosenek.

Inną metodą jest tzw. praca bez podręczników, stosowana jako jedyna forma nauczania w danym czasie np. przedszkole, klasy I-II, bądź też ułatwiająca możliwie trwałe przyswojenie przez ucznia podstaw języka.

Łączy się to bezpośrednio z trzecią forma pracy z dziećmi - prezentacją tekstów ciągłych, ostrożna konfrontację zdobytych sprawności ustno - słuchowych \ notacja graficzna tych tekstów.

Istnieją również niekonwencjonalne i konwencjonalnie metody nauczania - często stosowane przez nauczycieli, z których wiele zapożyczyły sobie również najnowsze metody.

Do metod tych zaliczamy:
- Metodę naturalną
- Total phisical response
- Metodę bezpośrednią


Zabawa

Zabawa w wieku wczesnoszkolnym jest dla dziecka podstawą jego działalności. Beaucomont określił ja jako jedyna czynność, którą dziecko wykonuje na poważnie. W trakcie zabawy za pomocą przedmiotów i znanych sytuacji odkrywa sytuacje nowe. W zabawie dziecko czuje się nieskrępowane i wolne. Działa odkrywczo, aktywnie. Jest zadowolone z uzyskanych efektów.

W nauce języka obcego celem nauczyciela jest rozwijanie u uczniów pewnych sprawności a celem uczniów jest wzięcie udziału w grze czy zabawie.

Atmosfera życzliwości, otwartości panująca podczas tego typu zajęć sprzyja zwiększeniu zainteresowania i zaangażowania emocjonalnego dzieci oraz zapobiega zmęczeniu i znużeniu.

Zabawa pozwala tez często na spełnienie marzeń, opanowanie pewnych umiejętności z innych dziedzin.

W tradycyjnym systemie nauczania zabawa była traktowana jako zaprzeczenie pracy i nauki. Obecnie zabawa jest uważana nie tylko za jeden z czynników rozwoju psychicznego ale także jako wyznacznik procesów rozwojowych. W trakcie zabawy nauczyciel jest jest w centrum uwagi jak to było kiedyś, jest jej organizatorem i koordynatorem. Zabawa łączy się też ze zrozumieniem, mówieniem i słuchaniem uczestników zabawy.

Przy nauce języka obcego, gdzie strategie uczenia się ograniczają się przede wszystkim do uczenia się przez naśladownictwo i powtórzenia zabawa jest nieodzowna. Dydaktycy rekomendują wprowadzenie aktywizujących zabaw i innych ćwiczeń, które są czynnikiem motywującym i zapewniającym sukces w nauce. Zabawa w czasie której dziecko ma możliwość obserwacji zjawisk oraz odkrywania nowych sytuacji jest formą uczenia się, mimo, że działania odbywają się w rzeczywistości pozornej.

Opanowanie języka obcego wymaga wykształcenia u uczniów nowych nawyków. Zadaniem gier i zabaw językowych jest rozwijanie sprawności leksykalnej, syntaktycznej, fonetycznej oraz komunikacyjnej. Dzieci nim łatwiej jest dziecku opanować nowe struktury i słownictwo a tym samym łatwiej osiągnąć sukces.

Rozpoczynanie nauki języka obcego w młodszym wieku szkolnym pozwala na uzyskanie dobrych rezultatów w zakresie sprawności receptywnych a przede wszystkim w zakresie opanowania systemu fonologicznego języka.

Zauważono, że dzieci w młodszym wieku szkolnym w pierwszych kontaktach z językiem doskonale przyswajają sobie to, co można nazwać "melodia języka" , czyli akcent toniczny, rytm i intonację. Te umiejętności imitacyjne można wykorzystać proponując uczniom zabawy i ćwiczenia muzyczne bazujące na kształceniu słuchu fonematycznego. Opanowanie mowy odbywa się przez liczne powtórzenia i treningi. W czasie zabawy dziecko może kształcić wymowę dźwięków, które sprawiają mu trudność bez narażania się na ośmieszanie ze strony innych dzieci.

Wykorzystanie podczas zajęć zabaw i ćwiczeń muzycznych a także plastycznych wzbogaca proces nauczania języka i pozwala nauczycielowi na urozmaicenie technik.

Gry i zabawy muzyczne

Gry i zabawy muzyczna stanowią bardzo ważny element w edukacji nie tylko muzycznej.

Są środkiem prowadzącym do rozwoju indywidualnego, społecznego i twórczego. Celem zabaw muzycznych jest wytworzenie w grupie atmosfery swobody i zaufania, inicjowanie i stymulowanie procesów grupowych, w trakcie których rozwijają się indywidualne i społeczne umiejętności twórcze.

Gry i zabawy o wiele lepiej niż niejedno ćwiczenie językowe pozwalają na zaznaczenie niektórych regularności językowych. Używanie języka podczas gry jest bliskie naturalnej sytuacji komunikacji językowej.

Drama

Innym, równie bardzo ciekawym sposobem nauczania języka obcego jest drama.. Klasa szkolne to pewnym sensie teatr, w którym role zostały przydzielone. Uczniowie grają tu pierwsze role a nauczyciel jest reżyserem czy animatorem tego co dzieje się w klasie.

Odtwarzanie ról jest czymś zupełnie naturalnym zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych. Takie zabawy pozwalają dziecku na harmonijne dorastanie, uczenie się nowych ról i przyswajanie nowych zachowań.

Drama może być wykorzystywana w różnych momentach w różnych sytuacjach podczas zajęć uwrażliwiających na język obcy. Pierwszy kontakt może już mieć miejsce na pierwszych spotkaniach, kiedy to uczniowie poznają się nawzajem. Elementy dramy można tez wykorzystać na początku lekcji aby dać uczniom czas i możliwość oderwania się od innych przedmiotów i zajęć i przejścia do zajęć z języka.

Nauczyciele, szczególnie ci, którzy często pracują z małymi dziećmi stosują elementy dramy na lekcjach:
- Gest i mimika - ułatwiające uczniom zrozumienie
- Intonacja i modulacja głosu
- Zabawy z sytuacja "na niby" - czyli symulacje

Doskonałym materiałem stanowiącym podstawę dramy jest muzyka i dźwięk. Towarzysza one dziecku od najmłodszych lat i doskonale nadają się do wzbogacenia procesu nauczania. Warto tu pamiętać, że proponowana przez nauczyciela muzyka powinna podobać się przede wszystkim dzieciom, aby wykonywane do niej zadania językowe i dramowe były dla nich przyjemnością.

Drama to technika ciekawa i skuteczna na wszystkich poziomach, zaawansowania języka obcego i wieku dziecka ponieważ wspiera ogólny rozwój dziecka.

Technika dramy jest bardzo bogata i w zależności od potrzeb grupy i nauczyciela może być wykorzystywana jako podstawowa metoda nauczania albo jako technika wspomagającą proces nauczania
.
Metoda bezpodręcznikowa

Kolejna metoda stosowana w nauczaniu języków obcych dzieci jest metoda bezpodręcznikowa. Jej charakterystyczną cecha jest zdobywanie sprawności językowych wyłącznie w oparciu o ćwiczenia i działania ustno - słuchowe.

Dobrze zrealizowany okres bezpodręcznikowy może zapewnić pełna swobodę w mówieniu językiem docelowym oraz przeciwdziałać błędnemu transponowaniu znaków graficznych na wartości foniczne a więc błędnemu czytaniu tekstu obcojęzycznego.

Należy tu podkreślić, że nauczanie języka obcego bez posługiwania się tekstem drukowanym i pisanym jest bardzo trudne zarówno dla nauczyciela jak i dla ucznia. Dlatego tez nauczyciel powinien starannie dobierać materiał nauczania, przygotowywać pomoce dydaktyczne, przemyśleć ćwiczenia wdrażające. Uczeń z kolei powinien starać się zapamiętać zupełnie obce mu zjawiska językowe, reprodukować je i produkować.

W metodzie bezpodręcznikowej niezwykle ważną role odgrywa nauczyciel. Jest on animatorem, reżyserem całego procesu nauczania. Od jego przygotowania i zaplanowania poszczególnych spotkań z dziećmi zależy cały proces przyswajania drugiego języka.

Słuchowo- słowna prezentacja tekstów

Metoda ta polega na słuchowo- ustnym wprowadzaniu materiału językowego zawartego w tekstach podręcznikowych. Praca ta technika jest stosowana przez wielu nauczycieli ponieważ gwarantuje intensywne współdziałanie językowe nauczyciela z uczniami, znakomicie rozwija sprawność słuchania i rozumienia oraz kształci mówienie.

Zajęcia prowadzone ta metoda odbywają się przy zamkniętych podręcznikach a uwaga uczniów skupia się na działaniach nauczyciela, który wykorzystuje przygotowane pomoce, sporządza na tablicy rysunki, stosuje odpowiednie gesty czy naśladuje określone czynności by w ten sposób wyjaśnić nowa leksykę. Przy prezentowaniu problemów gramatycznych nauczyciel zadaje pytania, koryguje odpowiedzi, poleca chóralnie powtarzać wypowiedzi itd.

Oczywiście materiały przygotowane przez nauczyciela i tablica nie są jedynymi pomocami wizualnymi i audiowizualnymi. Duża role odgrywa tu podręcznik, który, który służy do ostatecznego utrwalania wdrażanego materiału. Podręcznik jest tą pomocą dydaktyczną, która przedłuża prace rozpoczęta na lekcji i daje uczniowi możliwość stosowania własnego tempa pracy i własnej strategii uczenia się w domu.

Metoda naturalna

Metoda ta znana również pod nazwą The Natural Aproach opiera się na założeniu, że decydująca w opanowaniu języka jest tzw. ekspozycja znacząca. Oznacza to słuchanie wypowiedzi obcojęzyczne. Których ogólny sens jest dla uczącego zrozumiały, wynika bowiem ze zrozumienia prezentowanej sytuacji. nauczyciel posługuje się tu naturalnym, prostym językiem, mówi o tym co dzieje się tu i teraz, stosuje wiele mimiki i gestu, powtarza swą wypowiedź na różne sposoby i cieszy się każda oznaka zrozumienia i każda próba jakiejkolwiek komunikacji z drugiej strony.

Metoda ta opiera się tez na zasadzie całkowitego wyeliminowania stresu. Jeśli pozytywne emocje towarzyszą ekspozycji na język następuje podświadome i spontanicznego jego przyswajanie.

Nauczyciel w tej metodzie ma dostarczyć maksymalną liczbę naturalnych, sensownych, interesujących ale za razem prostych i zrozumiałych wypowiedzi. Nie poprawia błędów, nie prowokuje uczniów do mówienia. Ci zaczynają mówić, kiedy są na to gotowi.

Metoda ta kładzie duży nacisk na tak powszechnie lekceważone poczucie bezpieczeństwa. Zwraca tez uwagę na role rozumienia ze słuchu, stąd tez jest bardzo popularna w nauczaniu dzieci, które przede wszystkim przyswajają język obcy słuchowo i nie maja zahamowań w nauce języka obcego.

Total phisical response

To tak zwana metoda reagowania całym ciałem, która opiera się na założeniu, że uczeniu się i trwałemu zapamiętywaniu nowego materiału sprzyjają dwa rodzaje zachowania: milczące przysłuchiwanie się i ruch fizyczny związany z treścią przekazu.

nauka w tej metodzie polega na prostych poleceniach wydawanych przez nauczyciela. Polecenia, których wykonanie najpierw demonstruje sam nauczyciel skonstruowane są tak, że można je wykonać bez słów. W każdym przypadku niezbędny jest ruch i praca całym ciałem.

Celem jest tu uruchomienie pracy obu półkul mózgowych - odpowiedzialnych za mowę i język oraz za realizacje ruchu fizycznego. Pobudzany jest więc cały mózg zwiększając efektywność nauki. W metodzie tej nie wykorzystuje się podręczników. Niezbędne są natomiast rekwizyty, przy pomocy których można tworzyć rozmaite sytuacje np. poczta, sklep.

Metoda ta przeznaczona jest głównie dla kursów początkujących, jednak przy umiejętnym formułowaniu poleceń można dojść do naprawdę skomplikowanych struktur.

Total Phisical response odnosi ogromne sukcesy w kursach dla dzieci. Znaczna jest tez jej rola jako techniki pojedynczych ćwiczeń przeprowadzanych w środku lekcji, kiedy spada uwaga uczniów i trzeba im dostarczyć nieco ruchu i relaksu.

Metoda bezpośrednia

Metoda bezpośrednia jest jedna z najwcześniej stosowanych metod nauczania języków obcych. Oparta jest na naturalnym kontakcie w toku przebywania ze sobą nauczyciela i ucznia. Głównym celem jest tu umiejętność przeprowadzenia rozmowy. Praca ta metoda polega na nieustannym włączaniu ucznia do uczestnictwa w naturalnych rozmowach toczących się w języku obcym. Wykładowca używa naturalnych zdań w naturalnym tempie i naturalnych sytuacjach, nie poprawia błędów popełnianych przez ucznia. Zadaniem nauczyciela jest zachęcenie ucznia do mówienia w danym języku.Nie istnieje tu selekcja treści nauczania czy tez systematyczne nauczanie gramatyki, słownictwa czy wymowy.

Metoda ta opiera się na przekonaniu o roli żywego języka, o wartości sytuacji i kontekstu, a także o znaczeniu naturalnego kontaktu z autentycznym, nieszkolonym językiem obcym.

Integracja języka z innymi przedmiotami
Edukacja językowo - muzyczna

Do integracji z nauka języka obcego można wykorzystać ćwiczenia muzyczne, które kształcą i rozwijają słuch muzyczny. Mogą one wspomagać proces uczenia się nowego języka, który wymaga opanowania dwóch podstawowych umiejętności: rozumienia znaczenia słów i ich układów gramatycznych oraz prawidłowego wypowiadania dźwięków mających określone znaczenie.

Badania potwierdzają, że małe dzieci w pierwszych kontaktach z językiem obcym doskonale przyswajają akcent toniczny, rytm i intonację. Najwięcej kłopotów sprawia dzieciom percepcja i produkcja nowych dźwięków, które nie istnieją w ich języku ojczystym. ustalenie prawidłowej wymowy jest procesem długotrwałym a dużą role odgrywa w nim metoda słuchowa. W rozpoznawaniu i przyswajaniu nowych dźwięków może pomóc dziecku ruch, gest i mimika a także ćwiczenia artykulacyjne. Dzięki tym ćwiczeniom uczeń może naśladować zjawiska akustyczne, wywoływać je, zestawiać ze sobą i w ten sposób dokładniej poznać podstawowe dźwięki w języku obcym.

Dzieci bardzo chętnie uczą się piosenek w nowym języku. Piosenka angażuje dziecko emocjonalnie. Dzieci szybko się jej uczą a spontaniczne powtarzanie piosenki jest możliwe przy wielu okazjach, dzięki czemu częściej ćwiczona jest wymowa. Wybrane piosenki można zilustrować gestem czy mimiką. Ważny jest tu tez tekst. Powinien zainteresować dziecko, być łatwy do zapamiętania a jednocześnie być ciekawym materiałem językowym.

Integracja językowo - plastyczno - techniczna

W pierwszym etapie nauki języka ćwiczenia plastyczne mogą być uzupełniająca fora komunikacji.Każde rozwijające się dziecko ma potrzebę wyrażania swoich emocji w sposób bardzo zróżnicowany. Brak takiej możliwości może stać się źródłem stresów i frustracji. Ekspresja plastyczna pozwala nam zredukować ten stres, wspomaga rozwój fizyczny, emocjonalny i poznawczy dziecka z także zapewnia mu równowagę rozwojową.

Kształcenie plastyczne zapewnia dzieciom radość z faktu tworzenia, poczucie własnej wartości i kreatywności. Ze względu na te cechy jest interesującym i nieodłącznym elementem kształcenia wczesnoszkolnego. Twórczość plastyczno - techniczna dzieci wyrasta z potrzeb psychicznych i jest w pełni zintegrowana z ich życiem psychicznym i całym otoczeniem społecznym. Poprzez zajęcia plastyczne dziecko udowadnia swoje zdolności, komunikuje się ze światem zewnętrznym i czerpie wilka przyjemność rysowania.

Integracja językowo - przyrodnicza

Młodszy wiek szkolny to okres wielkiego odkrywania. Dziecko jest zainteresowane otaczającą go rzeczywistością, lubi ja obserwować i eksperymentować. Dziecko chce za wszelka cenę zaspokajać swoja ciekawość. Dlatego kształcenie w tym obszarze powinno rozwijac u uczniów umiejętności obserwacji oraz umiejętność formułowania wniosków i spostrzeżeń.

Wiele tematów proponowanych w integracji wczesnoszkolnej można realizować na zajęciach języka obcego w całości lub współrealizować je z nauczycielem pracujący z dana klasą. Język obcy powinien być narzędziem komunikacji i służyć do zdobywania nowych wiadomości i umiejętności, a także do ich porządkowania. wycieczki w celu obserwacji wybranych elementów środowiska, zbieranie materiałów na dany temat, utrwalanie i uporządkowanie ich kształcą nie tylko umiejętności językowe dziecka ale również umiejętności transwersalne.

Rola nauczyciela

Rola nauczyciela w procesie nauki języka obcego jest ogromna. Wiele zależy nie tylko od jego poziomu znajomości języka czy przygotowania metodycznego. Nauczyciel powinien przede wszystkim być przyjacielem dzieci, rozumieć je, potrafić się z nimi bawić i traktować jako podmioty swojej pracy.

Nauczyciel powinien zapewnić dziecku poczucie bezpieczeństwa i maksymalnie wyeliminować stres. Ciepło, serdeczność w czasie zajęć to podstawa sukcesów w nauce języka. Pochwały i drobne nagrody działają na dzieci niezwykle motwująco. Nauczyciel, który stosuje własny system oceniania z wykorzystaniem stempelków, naklejek itp. Potrafi w znakomity sposób rozbudzić motywacje do nauki. Jak już wcześniej wspomniałam zabawa i ruch to nieodłączny element aktywności dziecka. Dlatego zajęcia powinny obfitować w ich różnorodne formy. Koncentracja dzieci trwa krótko - nauczyciel powinien zmieniać rodzaje aktywności. \nauczyciel musi być przygotowany na to, że wraz z dziećmi będzie musiał uczestniczyc w tych zabawach

Zajęcia obfitujące w wierszyki, piosenki, wyliczanki i rymowanki są najbardziej odpowiednie dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym.

Kontrola i ocen osiągnięć uczniów

Kontrola i ocena to ważne elementy w procesie nauczania. Ich celem jest dostarczenie uczniom i ich rodzicom informacji na temat osiągniętych umiejętności i wiedzy. Dla nauczyciela zaś są one źródłem wiedzy na temat skuteczności i efektywności procesu dydaktycznego.

Ze względu na to, że dzieci w młodszym wieku szkolnym maja łatwość przyswajania podsystemu fonetycznego języka, kontrola stopnia opanowania wymowy, rytmu i intonacji powinna zajmować istotne miejsce. ponieważ nasi uczniowie nie pisą i nie czytają w języku obcym, ćwiczenia kontrolne powinny bazowac na: obrazkach, piktogramach, symbolach literowych lub liczbowych.

Dzieci maja łatwość imitowania przedstawionego im modelu językowego. Kontrola artykulacji uczniów jest dla nauczyciela informacja zwrotna, czy dobrze opanował wymowę danej głoski. Sprawdzamy to przede wszystkim przez recytację wyliczanek lub wierszyków.

Opanowanie słownictwa na tym etapie nauczania jest ściśle związana z rozumieniem. Na tym etapie uczniowie powinni rozumieć proste instrukcje nauczyciela oraz krótkie teksty ze znanym im słownictwem.

Przygotowując zasady działania systemu oceny należy podkreślić role systematyczności. Tylko stała kontrola i przejrzysty system oceny dadzą wiarygodne informacje na temat ucznia i efektywności procesu kształcenia. Pomocne w tym są karty oceny przygotowane dla każdego ucznia.

Ważna rzeczą jest aby system oceniania był nieskomplikowany i zrozumiały dla dziecka. Dzięki temu uczniom i ich rodzicom łatwiej będzie odczytywać go i wyciągać wnioski.
 

Opracowanie: Mirosława Nawrocka - Groś

Wyświetleń: 15959


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.