Katalog

Mirosława Linde
Pedagogika, Artykuły

Wykorzystanie metody Weroniki Sherborne w pracy z dzieckiem głęboko upośledzonym

- n +

Wykorzystanie metody Weroniki Sherborne w pracy z dzieckiem głęboko upośledzonym

W metodzie ruchu rozwijającego wyróżnia się kilka kategorii ruchu. Nie wszystkie z nich wykorzystuję w swojej pracy. Dla dzieci głęboko upośledzonych wskazane są ćwiczenia pozwalające poznać swoje ciało. Są one szczególnie wskazane, gdyż nie wymagają od dziecka aktywności własnej, która często przerasta możliwości rozwojowe osób głęboko upośledzonych umysłowo.

W proponowanych ćwiczeniach stroną aktywną jest dorosły, dziecko może być bierne. Ćwiczenia mogą być przeprowadzone w każdych warunkach, gdyż nie wymagają żadnych przyrządów, wykonuje się je na podłodze. Bliski kontakt ciała dziecka z twardym podłożem daje mu poczucie bezpieczeństwa. Zabawa z dzieckiem powinna przebiegać w atmosferze spokoju i akceptacji. Trzeba wykazać wiele taktu i delikatności. Ważna jest bliskość i uczucia.

Ćwiczenia proponowane w metodzie Weroniki Sherborne przekazują dziecku wiedzę o budowie jego ciała. Wiadomości te przekazujemy w następujących grupach ćwiczeń:

1. Ćwiczenia wyczuwania twarzy (np. "witanie się") - nauka nawiązywania kontaktu emocjonalnego i koncentracji wzroku
a. W przypadku dziecka leżącego - nachylam się nad nim, trzymam za ręce, pozwalam dziecku zatrzymywać wzrok na swojej twarzy. Dotykam palcami twarzy dziecka, głowy, rąk, głaszczę je. Wspólne oglądanie dłoni, palców dziecka, zaginanie ich i wyprostowywanie. Przykładanie ręki dziecka do twarzy. W czasie zabawy angażuje wzrok dziecka.
b. W przypadku dziecka siedzącego - siedzę przodem do dziecka, trzymam je za ręce. Dotykam czołem czoła dziecka, następnie np. brodą dotykam brody dziecka, "witanie się".

2. Ćwiczenia wyczuwania brzucha, pleców i pośladków.
a. Dziecko w pozycji leżącej na brzuchu - w klęku rozwartym obejmuję nogami ciało dziecka. Nachylając się, zaglądam w twarz dziecka raz z lewej, raz z prawej strony, zmuszając je do zmiany pozycji głowy.
b. Dziecko w pozycji leżącej na plecach, ręce i nogi wyprostowane. Obracam dziecko z pleców na brzuch, obserwuję zachowanie dziecka.

3. Ćwiczenia wyczuwania rąk i nóg.
a. Dotykanie dłonią i stopą podłoża, podnoszenie i opuszczanie całej nogi na podłogę, zginanie i przyciągnie nóg.
b. Dziecko leży na plecach. Przyciągam dziecko do siebie za nogi, a potem za rękę i nogę. Ćwiczenia te wykonuję raz z lewej, raz z prawej strony dziecka. Pilni obserwuję zachowanie dziecka.
c. Osoba ćwicząca leży na plecach, dziecko leży na brzuchu w poprzek moich nóg. Ćwiczenie polega na podrzucaniu dziecka do góry. Na początku podrzucanie musi być delikatne, ostrożne - pozwalamy dziecku przyzwyczaić się do tej sytuacji.
d. Pozycja wyjściowa podobna do poprzedniej - dziecko leży w poprzek moich nóg, na wysokości kolan. Opierając pięty o podłogę, podrzucam dziecko, a jednocześnie staram się stoczyć je aż na podłogę.
e. Dziecko leży na podłodze. Staram się obracać je rękoma lub stopami na podłodze (na przemian). W czasie zabawy obserwuję dziecko. Jeśli zaakceptowało ją, bawimy się dalej.
f. Dziecko leży na plecach - łapię je za ręce lub za stopy. Idąc tyłem, ciągnę dziecko za sobą.

4. Ćwiczenia wyczuwania stawów.
a. Dotykanie łokciami podłogi, dotykanie kolan i łokci.

Drugą kategorią ruchu wyróżnioną przez W. Sherborne jest ruch kształtujący związek dziecka z otoczeniem fizycznym. Ta grupa ćwiczeń ma niewielkie znaczenie w pracy z dzieckiem głęboko upośledzonym.

Trzecią kategorię stanowią ruchy prowadzące do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem i ta grupa ćwiczeń jest wykonywana przez mnie w pracy z dziećmi głęboko upośledzonymi.

Kontakt dziecka z dorosłym powinien być radosny, bezpośredni, pełen zaufania, sprawiający przyjemność, ponieważ osoby ćwiczące z dzieckiem czuwają nad jego bezpieczeństwem i komfortem psychicznym. Zabawy proponowane przez W. Sherborne zaspokajają potrzeby bezpieczeństwa, relaksu.

Przykłady proponowanych przez mnie ćwiczeń:
a. Dziecko w siadzie skrzyżnym, tyłem do osoby prowadzącej. Przyjmując pozycję siadu rozkrocznego, obejmuję dziecko i kołyszę się mocno wraz z nim na boki.
b. Dziecko w siadzie płaskim tyłem do osoby prowadzącej, trzymane pod pachy. Przesuwam się do przodu, do tyłu i na boki. Dziecko biernie poddaje się ruchom.
c. Osoba prowadząca z dzieckiem na plecach, ono leży na niej, przylegając do ciała. Przesuwanie się ćwiczących po podłodze - do przodu i do tyłu. Dziecko początkowo zupełnie bierne, zaczyna z czasem pomagać sobie rękoma.

Metoda W. Sherborne koncentruje się przede wszystkim na kontakcie z innymi osobami oraz aspekcie terapeutycznym, którego podstawą jest ruch. Stosując tę metodę, rozwijamy u dzieci:
- poczucie bezpieczeństwa,
- pewność siebie w poruszaniu się w przestrzeni,
- zaufanie do innych,
- spontaniczność i aktywność,
- świadomość własnego ciała,
- umiejętność nawiązywania kontaktów,
- umiejętność rozróżniania kierunków i tempa ruchów ciała.
 

Opracowanie: Mirosława Linde

Wyświetleń: 2673


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.