Katalog

Agnieszka Chojecka
Uroczystości, Scenariusze

Ślubowanie klas pierwszych gimnazjum

- n +

Ślubowanie klas pierwszych gimnazjum

I Słowo wstępne

Powitanie zebranych uczniów, przedstawicieli nauczycieli i pracowników szkoły, zaproszonych gości, rodziców.

II Akt ślubowania

Proszę wszystkich o powstanie.
Poczet sztandarowy proszę o wprowadzenie flagi narodowej (sztandaru szkoły).
Do hymnu. (odśpiewanie hymnu narodowego).
Po hymnie.
Do ślubowania (ślubujący podnoszą prawą rękę do ślubowania):
"My, uczniowie klas pierwszych gimnazjum w......................., naszej Ojczyźnie i Tobie, szkoło, ślubujemy:
- zdobytą wiedzę i umiejętności jak najlepiej wykorzystać w swej dalszej pracy;
- czynnie współuczestniczyć w życiu społecznym, gospodarczym i kulturalnym kraju;
- rzetelnie pogłębiać wiedzę;
- wysoko nieść zaszczytne miano wychowanka gimnazjum w.....................;
Ślubujemy".
Po ślubowaniu.
Poczet sztandarowy proszę o wyprowadzenie flagi narodowej.

III Wystąpienie Dyrektora Szkoły.

IV Zabranie głosu przez zaproszonych gości.

V Zabranie głosu przez przedstawiciela gimnazjalistów.

"Wkroczyliśmy w nowy etap edukacji. Zawiłą i krętą ścieżką zmierzamy powoli ku dorosłości. Poszukujemy wszelkich receptur, kierujących nas na właściwe tory życia. A oto kilka z nich."

VI Część artystyczna.

VII Część nieoficjalna, przygotowana przez rodziców gimnazjalistów.

Scenariusz części artystycznej

UCZYMY SIĘ NIE DLA SZKOŁY, LECZ DLA ŻYCIA

Na wejście uczniowie, ustawieni w dwu bliskich sobie grupach, śpiewają piosenkę "Prawo" zespołu "Ich Troje".

Scena 1
Przy cichych dźwiękach "Peer Gynt Suita Nr1 <Poranek>" E.Griega jedna osoba recytuje wiersz J.Kofty "To ziemia". Utwór dzielimy na jednozwrotkowe fragmenty, które będą przeplatane innymi utworami.
Uśmiechów wiele ma
Godzina szarego dnia
Nie zginiesz w tłumie
Póki jeszcze umiesz
Przystanąć
Gdy zaśpiewa ptak

Scena 2

Wykorzystujemy tu utwór J.de La Fontaine'a "Korzyść z nauki".
Osoba A gra rolę bajkopisarza, który właśnie tworzy nową historię. Cały czas siedzi nad kartami wielkiej księgi i pisze. Dopiero w ostatnich frazach wstaje zza stołu i zwraca się do publiczności, ale swój wzrok kieruje ponad głowy widzów, by sprawiało to wrażenie uniwersalności jego słów.
Osoby B i C są postaciami z wyobraźni pisarza. Pojawiają się w odpowiednim momencie.

A: Do mędrca ubogiego rzekł prostak bogaty:

B: Szkoda twej pracy, mój mądry sąsiedzie-
I żyjesz, i umrzesz w biedzie,
Bo z nauk nie ma intraty.
Uczonym zawsze się zdaje,
Że sława w dalekie kraje
Rozniesie blask ich nazwiska.
A moim zdaniem, przez wasze mozoły
Świat i szeląga nie zyska.
Gdy biesiaduję z mymi przyjacioły
(A ty nad książką biedzisz się na strychu),
Ten prawi to, tamten owo.
Mówim o wszystkim, ale daję słowo
O uczonych ani słychu.
Podporą kraju są obywatele,
Lecz tylko tacy, co wydają wiele.(...)
Wszystko na świecie, mój mości uczony,
Zawisło tylko od złota potęgi:
Handel, rzemiosła, wsie, miasta i trony,
Nawet wy i wasze księgi.

A: Mędrzec mógł był odeprzeć tę mowę zuchwałą,
Lecz przekonywać głupca, na co to się zdało!
Więc tylko mruknął przez zęby:
C: Szkoda gęby.

A: Wkrótce wybuchła wojna w tej krainie,
Z nią głód, pożoga, zniszczenie,
I bogacz w jednej godzinie
Postradał całe swe mienie.
Więc o chlebie żebraczym gdy z głodu przymierał,
Mędrzec owocem swej pracy go wspierał.

Półgłówkom, co naukę w lekkiej mają cenie,
Dwie niedługie uwagi zrobić się ośmielę:
Rozumu nie zastąpią ładowne kieszenie,
Gorzej umieć za mało, niżeli za wiele.

Scena 3
Utwór J.Kofty- c.d.
Daleka droga twa
Za dalą jest inna dal
Choć nie ma kresu dobrze wiesz
Że droga ta prowadzi gdzieś

Scena 4
Wykorzystujemy tu wiersz J.Kowalskiej "W XXI wiek".
Osoba A prowadzi swoistą, nieuświadomioną rozmowę ze swoim alter ego. Jest spokojna, zrównoważona, poukładana wewnętrznie. Przegląda zawartość walizki, która jest symbolem jej samej i jej życia.
Osoba B (alter ego) stoi za siedzącą na krześle osobą A. Jest trochę zgryźliwa, uszczypliwa, dopowiada luźne komentarze do wypowiedzi osoby A.


A: W mojej walizce XX wieku
Żerowisko myśli
Bałagan

B: Choć miał być uniwersalny porządek

A: Rozwodnione mózgi
Zniewolone przez czas
Fałszywi prorocy
Z uśmiechem Mony Lizy

B: Jest i puszka Pandory
Wśród skrzętnie skrywanych pamiątek

A: Niepokorny wybuchowy świat
Szufladkowany po różnych kuracjach
Z palcem na ustach

B: Cierpnie skóra (...)

A: W mojej walizce są progi
I wysokie schody
Ratyfikacje traktatów (...)
Sojusznicy

B: Tylko nie wiem której opcji (...)

A: Więc gdy na dłoni
Osiadają płatki nadziei
A promyki
Łączą mnie z niebem

B: Zdezorientowana
Wizytą u siebie

A: Coraz chętniej
Wyciągam po nie drżące ręce
I wpycham do walizki

B: Czas
Na oczka jezior
Na serce z marzeniami
Na człowieka
- i grosz na szczęście

Scena 5
Utwór J.Kofty- c.d.
Niewyśpiewany jeszcze świat
Nie zapalone jeszcze światła
Co ludzką twarz
Jak dobry sen rozjaśnią

Scena 6
Wykorzystujemy tu wiersz R.W.Emersona "Co to jest sukces?".
Dwie osoby stoją tyłem do siebie. Każda z nich zastanawia się, czym jest sukces.
Wspólnie zadają tytułowe pytanie. Później kolejno, na zasadzie wyliczanki, proponują odpowiedzi. Przy ostatniej powoli odwracają się w stronę widowni, by w końcowej frazie, wypowiedzianej wspólnie, patrzeć na siebie.


AB: Co to jest sukces?
To śmiać się często i dużo,
Zdobywać szacunek mądrych ludzi
I uczucia dzieci.

B: To zasługiwać na szczere uznanie
I znosić cierpliwie zdrady fałszywych przyjaciół.

A: To doceniać piękno i znajdować w innych to, co najlepsze.

B: To pozostawić świat odrobinę lepszym,
Czy to za sprawą zdrowego dziecka,
Ogrodowej grządki czy lepszych warunków społecznych.

A: To wiedzieć, że dzięki twemu istnieniu
Choć jeden człowiek miał łatwiejsze życie.

AB: Właśnie to oznacza odnieść sukces.

Scena 7
Utwór J.Kofty- c.d.

Obłoków zamyślona biel
Owoce, drzewa, barwy dnia
To wszystko dzięki tobie trwa
To wszystko w tobie trwa.

Scena 8
Wykorzystujemy tu fragment Biblii "Wszystko ma swój czas...".
Osoba A odgrywa rolę swoistej klamry narracyjnej. Stoi gdzieś w tłumie, niewidoczna. Mówi powoli, spokojnie, z rozmysłem.
Osoby B i C stoją przodem do publiczności. Spokojnie, wczuwając się w tekst, wygłaszają swoje kwestie.

A: Wszystko ma swój czas,
I jest wyznaczona godzina
Na wszystkie sprawy pod niebem:

B: Jest czas rodzenia i czas umierania,
Czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono,

C: Czas zabijania i czas leczenia,
Czas burzenia i czas budowania,

B: Czas płaczu i czas śmiechu,
Czas zawodzenia i czas pląsów,

C: Czas rzucania kamieni i czas ich zbierania, (...)

B: Czas szukania i czas tracenia,
Czas zachowania i czas wyrzucania,

C: Czas rozdzierania i czas zszywania,
Czas milczenia i czas mówienia,

B: Czas umiłowania i czas nienawiści,
Czas wojny i czas pokoju, (...)

A: Na każdą bowiem sprawę
I na każdy czyn
Jest czas wyznaczony.

Scena 9
Utwór J.Kofty- c.d.

Wśród swoich ludzkich spraw
Pamiętaj nie jesteś sam
Ptak przelatuje
Kwitnie kwiat
To ONA
To ziemia
Ziemia ojczyzna ludzi

Po tej scenie uczniowie w milczeniu opuszczają salę.
 

Opracowanie: Agnieszka Chojecka

Wyświetleń: 14770


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.