Katalog Agnieszka Chojecka Uroczystości, Scenariusze Ślubowanie klas pierwszych gimnazjumŚlubowanie klas pierwszych gimnazjumI Słowo wstępnePowitanie zebranych uczniów, przedstawicieli nauczycieli i pracowników szkoły, zaproszonych gości, rodziców. II Akt ślubowania Proszę wszystkich o powstanie. Poczet sztandarowy proszę o wprowadzenie flagi narodowej (sztandaru szkoły). Do hymnu. (odśpiewanie hymnu narodowego). Po hymnie. Do ślubowania (ślubujący podnoszą prawą rękę do ślubowania): "My, uczniowie klas pierwszych gimnazjum w......................., naszej Ojczyźnie i Tobie, szkoło, ślubujemy: - zdobytą wiedzę i umiejętności jak najlepiej wykorzystać w swej dalszej pracy; - czynnie współuczestniczyć w życiu społecznym, gospodarczym i kulturalnym kraju; - rzetelnie pogłębiać wiedzę; - wysoko nieść zaszczytne miano wychowanka gimnazjum w.....................; Ślubujemy". Po ślubowaniu. Poczet sztandarowy proszę o wyprowadzenie flagi narodowej. III Wystąpienie Dyrektora Szkoły. IV Zabranie głosu przez zaproszonych gości. V Zabranie głosu przez przedstawiciela gimnazjalistów. "Wkroczyliśmy w nowy etap edukacji. Zawiłą i krętą ścieżką zmierzamy powoli ku dorosłości. Poszukujemy wszelkich receptur, kierujących nas na właściwe tory życia. A oto kilka z nich." VI Część artystyczna. VII Część nieoficjalna, przygotowana przez rodziców gimnazjalistów. Scenariusz części artystycznej UCZYMY SIĘ NIE DLA SZKOŁY, LECZ DLA ŻYCIA Na wejście uczniowie, ustawieni w dwu bliskich sobie grupach, śpiewają piosenkę "Prawo" zespołu "Ich Troje". Scena 1 Przy cichych dźwiękach "Peer Gynt Suita Nr1 <Poranek>" E.Griega jedna osoba recytuje wiersz J.Kofty "To ziemia". Utwór dzielimy na jednozwrotkowe fragmenty, które będą przeplatane innymi utworami. Uśmiechów wiele ma Godzina szarego dnia Nie zginiesz w tłumie Póki jeszcze umiesz Przystanąć Gdy zaśpiewa ptak Scena 2 Wykorzystujemy tu utwór J.de La Fontaine'a "Korzyść z nauki". Osoba A gra rolę bajkopisarza, który właśnie tworzy nową historię. Cały czas siedzi nad kartami wielkiej księgi i pisze. Dopiero w ostatnich frazach wstaje zza stołu i zwraca się do publiczności, ale swój wzrok kieruje ponad głowy widzów, by sprawiało to wrażenie uniwersalności jego słów. Osoby B i C są postaciami z wyobraźni pisarza. Pojawiają się w odpowiednim momencie. A: Do mędrca ubogiego rzekł prostak bogaty: B: Szkoda twej pracy, mój mądry sąsiedzie- I żyjesz, i umrzesz w biedzie, Bo z nauk nie ma intraty. Uczonym zawsze się zdaje, Że sława w dalekie kraje Rozniesie blask ich nazwiska. A moim zdaniem, przez wasze mozoły Świat i szeląga nie zyska. Gdy biesiaduję z mymi przyjacioły (A ty nad książką biedzisz się na strychu), Ten prawi to, tamten owo. Mówim o wszystkim, ale daję słowo O uczonych ani słychu. Podporą kraju są obywatele, Lecz tylko tacy, co wydają wiele.(...) Wszystko na świecie, mój mości uczony, Zawisło tylko od złota potęgi: Handel, rzemiosła, wsie, miasta i trony, Nawet wy i wasze księgi. A: Mędrzec mógł był odeprzeć tę mowę zuchwałą, Lecz przekonywać głupca, na co to się zdało! Więc tylko mruknął przez zęby: C: Szkoda gęby. A: Wkrótce wybuchła wojna w tej krainie, Z nią głód, pożoga, zniszczenie, I bogacz w jednej godzinie Postradał całe swe mienie. Więc o chlebie żebraczym gdy z głodu przymierał, Mędrzec owocem swej pracy go wspierał. Półgłówkom, co naukę w lekkiej mają cenie, Dwie niedługie uwagi zrobić się ośmielę: Rozumu nie zastąpią ładowne kieszenie, Gorzej umieć za mało, niżeli za wiele. Scena 3 Utwór J.Kofty- c.d. Daleka droga twa Za dalą jest inna dal Choć nie ma kresu dobrze wiesz Że droga ta prowadzi gdzieś Scena 4 Wykorzystujemy tu wiersz J.Kowalskiej "W XXI wiek". Osoba A prowadzi swoistą, nieuświadomioną rozmowę ze swoim alter ego. Jest spokojna, zrównoważona, poukładana wewnętrznie. Przegląda zawartość walizki, która jest symbolem jej samej i jej życia. Osoba B (alter ego) stoi za siedzącą na krześle osobą A. Jest trochę zgryźliwa, uszczypliwa, dopowiada luźne komentarze do wypowiedzi osoby A. A: W mojej walizce XX wieku Żerowisko myśli Bałagan B: Choć miał być uniwersalny porządek A: Rozwodnione mózgi Zniewolone przez czas Fałszywi prorocy Z uśmiechem Mony Lizy B: Jest i puszka Pandory Wśród skrzętnie skrywanych pamiątek A: Niepokorny wybuchowy świat Szufladkowany po różnych kuracjach Z palcem na ustach B: Cierpnie skóra (...) A: W mojej walizce są progi I wysokie schody Ratyfikacje traktatów (...) Sojusznicy B: Tylko nie wiem której opcji (...) A: Więc gdy na dłoni Osiadają płatki nadziei A promyki Łączą mnie z niebem B: Zdezorientowana Wizytą u siebie A: Coraz chętniej Wyciągam po nie drżące ręce I wpycham do walizki B: Czas Na oczka jezior Na serce z marzeniami Na człowieka - i grosz na szczęście Scena 5 Utwór J.Kofty- c.d. Niewyśpiewany jeszcze świat Nie zapalone jeszcze światła Co ludzką twarz Jak dobry sen rozjaśnią Scena 6 Wykorzystujemy tu wiersz R.W.Emersona "Co to jest sukces?". Dwie osoby stoją tyłem do siebie. Każda z nich zastanawia się, czym jest sukces. Wspólnie zadają tytułowe pytanie. Później kolejno, na zasadzie wyliczanki, proponują odpowiedzi. Przy ostatniej powoli odwracają się w stronę widowni, by w końcowej frazie, wypowiedzianej wspólnie, patrzeć na siebie. AB: Co to jest sukces? To śmiać się często i dużo, Zdobywać szacunek mądrych ludzi I uczucia dzieci. B: To zasługiwać na szczere uznanie I znosić cierpliwie zdrady fałszywych przyjaciół. A: To doceniać piękno i znajdować w innych to, co najlepsze. B: To pozostawić świat odrobinę lepszym, Czy to za sprawą zdrowego dziecka, Ogrodowej grządki czy lepszych warunków społecznych. A: To wiedzieć, że dzięki twemu istnieniu Choć jeden człowiek miał łatwiejsze życie. AB: Właśnie to oznacza odnieść sukces. Scena 7 Utwór J.Kofty- c.d. Obłoków zamyślona biel Owoce, drzewa, barwy dnia To wszystko dzięki tobie trwa To wszystko w tobie trwa. Scena 8 Wykorzystujemy tu fragment Biblii "Wszystko ma swój czas...". Osoba A odgrywa rolę swoistej klamry narracyjnej. Stoi gdzieś w tłumie, niewidoczna. Mówi powoli, spokojnie, z rozmysłem. Osoby B i C stoją przodem do publiczności. Spokojnie, wczuwając się w tekst, wygłaszają swoje kwestie. A: Wszystko ma swój czas, I jest wyznaczona godzina Na wszystkie sprawy pod niebem: B: Jest czas rodzenia i czas umierania, Czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono, C: Czas zabijania i czas leczenia, Czas burzenia i czas budowania, B: Czas płaczu i czas śmiechu, Czas zawodzenia i czas pląsów, C: Czas rzucania kamieni i czas ich zbierania, (...) B: Czas szukania i czas tracenia, Czas zachowania i czas wyrzucania, C: Czas rozdzierania i czas zszywania, Czas milczenia i czas mówienia, B: Czas umiłowania i czas nienawiści, Czas wojny i czas pokoju, (...) A: Na każdą bowiem sprawę I na każdy czyn Jest czas wyznaczony. Scena 9 Utwór J.Kofty- c.d. Wśród swoich ludzkich spraw Pamiętaj nie jesteś sam Ptak przelatuje Kwitnie kwiat To ONA To ziemia Ziemia ojczyzna ludzi Po tej scenie uczniowie w milczeniu opuszczają salę. Opracowanie: Agnieszka Chojecka Wyświetleń: 14770
Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. |