Katalog

Renata Makselan
Zajęcia zintegrowane, Różne

Recenzja książki pt. "Ocenianie opisowe?diagnoza i motywacja" autorstwa Magdaleny Roszkowskiej-Przetacznik i Longiny Wtorkiewicz

- n +

Recenzja książki pt. "Ocenianie opisowe - diagnoza i motywacja" autorstwa Magdaleny Roszkowskiej-Przetacznik i Longiny Wtorkiewicz

Książka ta powstała w wyniku dziesięcioletnich doświadczeń w prowadzeniu edukacji wczesnoszkolnej, pozbawionej tradycyjnego oceniania. Autorki są nauczycielkami praktykami, pracującymi w edukacji wczesnoszkolnej. Książka zawiera łatwy dla nauczyciela, zrozumiały dla rodzica i dziecka, a jednocześnie precyzyjny sposób diagnozowania osiągnięć ucznia.

Publikacja składa się z II części.

I część zawiera następujące rozdziały:
1. Kryteria stosowane przy określaniu kompetencji na pierwszym etapie kształcenia:
- kompetencje językowe
- kompetencje matematyczne
- kompetencje artystyczno - techniczne
- kompetencje społeczno - przyrodnicze i nawyki przy pracy
2. Diagnoza śródroczna i końcoworoczna:
- analiza zachowań i osiągnięć edukacyjnych
- karty dla uczniów klas I-III
- autorskie świadectwo opisowe
- testy do badania kompetencji językowych dla klas I-III
- testy do badania kompetencji matematycznych dla klas I-III

II część to następujące rozdziały:
1. Ocenianie wspierające.
2. Sztuka motywowania w praktyce
- asertywne nagrody - nalepki
- samoocena ucznia
- scenariusze spotkań z rodzicami
- listy do uczniów

Bibliografia

Autorki podzieliły określane kompetencje na:
- językowe
- matematyczne
- artystyczno - techniczne
- społeczno - przyrodnicze i nawyki przy pracy

Wyznaczyły je w zakresie każdego roku nauki, z dodatkowym podziałem na śródroczne i końcoworoczne. Opisowe ocenianie śródroczne ma za zadanie diagnozę postępów dziecka oraz ukierunkowanie dalszej z nim pracy. Ocenianie końcoworoczne ma określić aktualny i faktyczny w danym momencie, stan jego wiedzy, a szczególnie umiejętności.

Autorki nie zgadzają się z sugestią innych autorów, sugerujących diagnozowanie nawet co miesiąc.

M. Roszkowska-Przetacznik i L. Wtorkiewicz uważają, iż nieodzowne jest danie dziecku czasu na nabycie umiejętności i ich utrwalenie. Przy dwukrotnej w ciągu roku szkolnego ocenie, zachowany zostaje należyty odstęp czasowy, a uwaga nauczyciela skierowana jest i skupia się na uczniu - jego możliwościach, wiedzy, umiejętnościach, usuwaniu ewentualnych braków, pokonywaniu różnorodnych trudności.

Dalej autorki przedstawiają szczegółowe kryteria stosowane przy określaniu kompetencji na pierwszym etapie kształcenia. W książce zaprezentowano także autorskie świadectwo opisowe autorstwa M. Roszkowskiej-Przetacznik i E. Donhoffer, opracowany specjalnie dla uczniów klas I-III, którego wzór został zatwierdzony przez Kuratorium Oświaty w Krakowie.

Dużą pomocą dla nauczycieli mogą stać się proponowane w książce testy do badania poszczególnych kompetencji.

I tak na przykład test do badania kompetencji językowych obejmuje następujące części:
- technika czytania
- rozumienie tekstu czytanego głośno
- pisanie z pamięci
- pisanie ze słuchu
- ciche czytanie ze zrozumieniem

Testy przeznaczone są dla klas I, II, III. Bardzo ciekawe są testy do badania kompetencji matemetycznych.

W części II M. Roszkowska-Przetacznik wyraża swą opinię na temat oceniania wspierającego i pisze: "Przez ocenianie wspierające rozumiem takie wyrażanie opinii, które docenia starania ucznia, pozwala mu myśleć o sobie pozytywnie, z szacunkiem. Wskazywanie błędów służy nie tyle ocenie, co analizie, która jest podstawą korekty".

Autorka przedstawia nam wiele ciekawych, nowatorskich pomysłów ze swej pracy, dotyczących motywowania swych uczniów, wykorzystania asertywnych nalepek- nagród, za wykonaną przez dzieci pracę np. "Miło widzieć jak pracujesz", "Świetnie sobie z tym poradziłeś", "Doceniam to, jak bardzo się starasz".

Zaprezentowane zostały także atrakcyjne formy pracy z dziećmi i ich rodzicami.

Książka ta jest napisana zrozumiałym, jasnym językiem. Jest bardzo ciekawa, zawiera bardzo dużo pomysłów, które można wykorzystać we własnej pracy. Za jedyny mankament można uznać szatę graficzną. Myślę, że zamieszczone ilustracje, zdjęcia i rysunki zyskały by na wyrazie, gdyby nie były czarno- białe.

Autorki kończą książkę dość bogatą i różnorodną bibliografią. Jako najciekawsze wymieniłabym następujące pozycje:

A. Faber, E. Mazlish "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły", "Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i w szkole", a także "Rodzeństwo bez rywalizacji" oraz T. Gordona "Wychowanie bez porażek".

Myślę, że wielu nauczycieli sięgając po omawianą przeze mnie książkę, pomyślą, że jest to wreszcie coś, co będzie pomocne w pracy, że nie jest to tylko teoria, lecz wiele praktycznych i przydatnych pomysłów. Nauczyciele często maja problem z dostępem do testów i sprawdzianów, pomocnych przy ocenianiu. W książce tej jest wiele propozycji testów, które nauczyciel może wykorzystać.

W "Życiu Szkoły" numer 8 / 1994 znalazłam artykuł tej samej autorki, który chciałabym po krótce przedstawić.

Magdalena Roszkowska-Przetacznik i Dorota Słowik "Ocena inaczej - z doświadczeń klasy integracyjnej".

W artykule autorki zapoznają nas z niektórymi metodami pracy w klasie integracyjnej, w której zdecydowały się odejść od tradycyjnych metod oceniania i w szerokim zakresie wykorzystać "dziecięcą pasję poznania".

Małe dzieci z natury otwarte, elastyczne i ciekawe, entuzjastycznie odnoszą się do możliwości odkrywania świata. Brak ocen cząstkowych stwarza sytuację, w której unika się ciągłego "nagradzania" osiągnięć lub "karania" porażek ucznia. Dzieci kierując się wewnętrzną motywacją, pracują chętnie i mocno angażują się w wykonanie powierzonych zadań. Dostrzeganie włożonego wysiłku i wspieranie w kolejnych działaniach umacnia ich wiarę we własne siły, a rozwiązanie problemu stanowi dla nich cenną nagrodę. W klasie obowiązuje zasada ustnych i pisemnych informacji słownych o osiągnięciach ucznia i kierunku dalszej pracy.

Zamiast punktowych ocen pojawiają się w zeszytach uwagi zawierające przeważnie pochwałę np. "Brawo! Świetnie sobie z tym poradziłeś. Gratuluję!", "Musisz bardziej uważać przy pisaniu trudnych wyrazów", "Coraz lepiej liczysz, ale nie zapominaj sam sprawdzać wyniki".

Zamiast konkurować dzieci uczą się rozsądnie współpracować, wzajemnie sobie pomagając. Oprócz ustnej informacji, że powierzone zadanie zostało dobrze wykonane, dziecko otrzymuje znaczek z widniejącym na nich dłonią w geście znaczącym "Jest OK.". W ten sposób powstał kolejny symbol, znak szczególny klasy, pełniący w grupie dodatkową funkcję integrującą. Informacje o ilości zdobytych znaczków zbierane są co tydzień i odnotowywane w gazetce klasowej. Uczniowie uczą się samodyscypliny i stawiania sobie wymagań proporcjonalnych do możliwości.

Prowadzona w ten sposób klasa wymaga rezygnacji z tradycyjnego świadectwa na koniec roku, dlatego nauczycielki wraz z dyrekcją szkoły opracowały nową formę świadectwa, które ocenia poszczególne sprawności z zakresu rozwoju społecznego, języka polskiego, matematyki. Osiagnięcia oceniane są w następującej skali:
- wyjątkowy postęp
- wystarczający postęp
- widoczna poprawa
- wymaga poprawy

W dalszej części artykułu autorki prezentują przykładowe świadectwa zatwierdzone przez Kuratorium Oświaty i Wychowania w Krakowie.
 

Opracowanie: Renata MAKSELAN

Wyświetleń: 3162


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.