Taniec na lekcjach wychowania fizycznego

Taniec jest nieodzownym składnikiem naszego życia. Towarzyszył naszym przodkom od zarania dziejów, a jego wartość docenił już w II w.n.e. Lukian z Samosate pisząc w swoim utworze "Dialog o tańcu"; "Taniec nie tylko bawi, ale daje pożytek, kształci i uczy. Oswaja nas z widokiem pięknych form i roztacza przed nimi świat czarujących dźwięków, łączy harmonijne piękno duchowe i piękno cielesne. W ten sposób rozwija i kształci smak".

Również w procesie szkolnej edukacji taniec zajmuje ważne miejsce i stanowi integralną część wychowania fizycznego, o czym wielu nauczycieli tego przedmiotu niestety zapomina.

Lekcja wychowania fizycznego jest podstawową formą organizacyjną pracy dydaktyczno - wychowawczej z dziećmi i młodzieżą. Głównym jej czynnikiem jest aktywność ruchowa, która pozwala na odprężenie fizyczne i psychiczne oraz emocjonalne wyżycie się ucznia. Liczne badania potwierdzają, że dzieci zarówno w wieku przedszkolnym jak i szkolnym są bardzo wrażliwe i otwarte na muzykę i taniec. Na lekcjach z tańcem uczą się płynności ruchów, zręczności, wdzięku i piękna. Rozwijają równowagę i koordynację ruchów. Poprzez zabawy taneczne i pantomimiczne rozwijają swoją inwencję twórczą. Tańce pozwalają dzieciom "dynamicznym" na ruchowe wyżycie się, a tym zamkniętym na pokonanie swojej nieśmiałości, pozbywanie się zahamowań psychicznych, niezręczności fizycznej oraz napięcia ciała. Jednak, co najistotniejsze, taniec umożliwia wszystkim dzieciom przeżycie radości, zadowolenia i satysfakcji z własnej aktywności i ze współdziałania z partnerem przy tworzeniu wspólnego ruchu.

Jednak najważniejszą zaletą tańca jest jego integracyjny charakter, który szczególnie ujawnia się podczas tańców grupowych. Takie tańce są zazwyczaj proste, a wszyscy bardzo szybko mogą się ich nauczyć i nie muszą być wyćwiczone w sposób doskonały, gdyż trochę chaotyczności zwiększa tylko ich atrakcyjność. W tańcach tego typu przestaje obowiązywać podział na osoby płci męskiej i żeńskiej, określający bardzo często sposób zachowania się tych osób. Rozwiązany zostaje również problem dotyczący nierównomiernej liczby chłopców i dziewcząt w danej grupie; chłopcy uczą się tańczyć z chłopcami, dziewczęta z dziewczętami co powoduje przełamywanie różnych stereotypów. Poprzez częstą zmianę partnera, uczestnicy zabawy mają okazję nawiązać, chociaż chwilowy kontakt z większą ilością osób, przezwyciężyć swoje ewentualne zahamowania i tym samym poczuć się pewniej w grupie. Tańce integracyjne można wykonywać w kilku wariantach; ze zmiennym ustawieniem, trzymaniem się - wszystko zależy od pomysłowości prowadzącego, a także od liczby uczestników, miejsca do tańca itp. Największą jednak zaletą tych tańców jest to, że tłumaczenie - ja nie umiem tańczyć - nie istnieje, wszyscy bawią się, a ewentualne potknięcia rozweselają tylko atmosferę. Istotą sukcesu jest uśmiech na twarzy tańczących.

Tańcząc w grupie uczniowie wzmacniają łączące ich więzi, wspólnie przeżywają radość i przezwyciężają wszelkie bariery. Osiągnięcie koordynacji i kontroli nad własnym ciałem umożliwia rytmiczne i pełne gracji poruszanie się, czyni dziecko nie tylko atrakcyjnym, ale także wyjątkowym. Jako forma wyrazu uczuć taniec pozwala na emocjonalne wyżycie się dziecka, zapewnia pełne relaksacji odprężenie organizmu, przytłoczonego zarówno stresującym życiem szkolnym jak i domowym.

Zaspokojenie naturalnej potrzeby ruchu i tańca już na poziomie wczesnej edukacji szkolnej pozwala zaszczepić w dziecku zamiłowanie do tej atrakcyjnej formy aktywności ruchowej. A jest to niezwykle istotne, gdyż taniec towarzyszy człowiekowi przez całe jego życie. Tańczy się nie tylko na przyjęciach, balach, czy dyskotekach, lecz taniec to także najprostszy sposób rekreacji, umożliwiający przyjemne spędzenie czasu.

Obecnie również w Polsce, zgodnie ze światowym trendem, wzrasta oczarowanie tańcem.

Nauczyciele wychowania fizycznego winni wyjść naprzeciw tym zapotrzebowaniom, a taniec powinien gościć na lekcjach wychowania fizycznego znacznie częściej niż dotychczas.

Literatura:
1. Bukowska G.: Tańcuj dobrze, Warszawa 1991.
2. Gęcka L., Szpunar J.: Tańczymy razem - formy integracyjne i sceniczne wybranych tańców narodowych i regionalnych, Lublin 2000.
3. Lukian z Samosate: Dialog o tańcu, Warszawa 1951.
4. Pleban G.: Formy muzyczno - ruchowe w wychowaniu fizycznym, Rzeszów 2001.
5. Pleban G.: Rytm - Muzyka - Taniec. Różne formy ruchowo - taneczne, Rzeszów 2001.
6. Pleban G., Gąbka B.: Rytm - Muzyka - Taniec. Nowoczesne formy ruchu - technika wolna 2000.
7. Zięba B.: Formy integracyjne i sceniczne wybranych tańców, Lublin 2000.
8. Zięba B.: Tańce ludowe z elementami zabaw tanecznych w edukacji wczesnoszkolnej, Lublin 2000.
 

Opracowanie: Agnieszka Kuc

Wyświetleń: 2987