Katalog

Anna Lange
Zajęcia przedszkolne, Scenariusze

Charakterystyczne cechy twórczości plastycznej dziecka

- n +

Charakterystyczne cechy twórczości plastycznej dziecka

Rysunek dziecka jest wyrazem jego przeżyć i wiedzy o świecie. Małe dziecko pod koniec 3roku życia, gdy tylko może utrzymać kredkę w ręce, chętnie wodzi nim po papierze i cieszy się, gdy na białej kartce widzi ślad. Początkowo są to linie proste, faliste nie wyrażające żadnych konkretnych rzeczy, są to rysunki bezprzedmiotowe. Dziecko z rozmachem stara się zapełnić stronę papieru, niczego konkretnego nie przedstawiając. Zdarzają się układy rytmiczne, przypadkowe nazywane bazgrotami.

Bazgroły to ulubiona forma zabawy pożytecznej, gdyż dziecko przygotowuje się do sztuki rysowania i pisania. Gdy dziecko opanuje już najprostsze kształty graficzne jak kreska, kółka itp. zaczyna nadawać swoim bazgrotom jakieś znaczenie, które może się zmieniać zależnie od chwilowych wyobrażeń i skojarzeń. Ubogie schematy rysunkowe (np. głowonogi) zaczynają swoimi konturami upodabniać się do rzeczywistych przedmiotów, zachowują coraz lepsze proporcje, rysują większą ilość szczegółów. Upraszczanie rysunku bierze się stąd, że dziecko albo omija trudności techniczne albo ma taki zasób wiedzy o danej rzeczy. Często rysunek nie odpowiada rzeczywistości, odpowiada twórczej wyobraźni dziecka.

Po okresie rysowania głowonogów następuje okres rysowania tzw. "ludzików". Są to już bardziej wzbogacone schematy postaci ludzkich, mających tułów, włosy lub brodę. Postacie ludzkie, początkowo wyrażane w widoku frontalnym, są sztywne, bez ruchu lub ruch wyrażają umownie. Dzieci bardzo lubią zwierzęta i chętnie je rysują, tworząc własne koncepcje plastyczne, własne schematy np. kota rysują w widoku bocznym, głowę natomiast w widoku frontalnym. Dzieci rysują zgodnie z tym co wiedzą, a nie co widzą np. wiedzą, że pies mieszka w budzie, więc rysują budę i psa, kot lubi mleko, więc rysują kota z miską.

Bardzo bliski jest dziecku dom rodzinny, jako budynek przedstawiają go o jednej frontowej ścianie z oknami, drzwiami, dachem, dymem z komina. Często rysują dom z zewnątrz, a następnie dorysowują jego wnętrze; pokoje, kuchnię, inne pomieszczenia jakby dom był przezroczysty.

Dziecko lubi powiększać to, co dla niego najważniejsze. Dzieci klas młodszych nie widzą jeszcze zjawisk perspektywicznych, na swój sposób wyrażają przestrzeń. Początkowo rysują z boku kartki pasek, który oznacza ziemię. Na nim umieszczają dom, człowieka, postaci itp. U góry rysują pasek, niebieski jako niebo.

W miarę poszerzania się spostrzeżeń dzieci wzbogacają się ich prace, powstają równoległe układy różnych przedmiotów - kompozycje pasowe.

Jeden pas na dole to np. domy, wyżej pas to ulica, następny pas to auta, wreszcie pas u góry to niebo.

Dziecko uwielbia zmieniać kolory robi to przypadkowo, bez żadnych teoretycznych wiadomości. Rysunki są źródłem przeżyć dziecka, świat jego wyobraźni i fantazji, w którego nie wolno ingerować.

Znajomość właściwości rysunku dziecka, rozumienie jego przeżyć twórczych I zdawanie sobie sprawy z tego, pomaga nauczycielowi w wyciąganiu właściwych wniosków dydaktyczno- metodycznych i wychowawczych.
 

Opracowanie: Anna Lange

Wyświetleń: 2672


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.