Inteligencja emocjonalna, a osiągnięcia ucznia

Inteligencja (z łacińskiego - pojętność), to zespół zdolności umysłowych umożliwiających człowiekowi korzystanie z nabytej wiedzy przy rozwiązywaniu nowych problemów i racjonalnym zachowaniu w różnych sytuacjach życiowych.

Wg Daniela Golemana inteligencja emocjonalna to zdolności rozpoznawania przez nas naszych własnych uczuć i uczuć innych, zdolności motywowania się i kierowania emocjami zarówno naszymi własnymi, jak i osób, z którymi łączą nas jakieś więzi. Inaczej mówiąc, jest to umiejętne panowanie nad emocjami, kierowanie nimi i wykorzystanie ich do osiągnięcia sukcesu.

Dzieciństwo i okres dorastania to najważniejszy czas do tworzenia się zasadniczych nawyków emocjonalnych. Bardzo wiele wtedy zależy od rodziców. Posiadanie inteligentnych emocjonalnie rodziców jest dobrodziejstwem i wzorem dla dziecka. Ideę wychowania dzieci emocjonalnych inteligentnie odzwierciedla tzw. 24-karatowa Złota Zasada - "Traktuj swoje dziecko tak, jak chcesz by inni je traktowali".

Rodzice winni dawać przykład dzieciom - swoim zachowaniem i postępowaniem godnym naśladowania, ponieważ (jak mówi Dyrektorium ogólne o katechizacji z 1997 r.) oni są "pierwszymi wychowawcami". To w rodzinie dziedziczy się doświadczenia dobre i złe, także przekazywany jest system wartości. Między rodzicami i dziećmi powinny zachodzić relacje partnerskie. Nawet mały problem dla dziecka powinien być dla rodzica problemem ogromnej wagi i wówczas można mówić o zrozumieniu i więzi emocjonalnej.

Dlatego oprócz domu i rodziny również szkoła powinna uczyć nawyków emocjonalnych i pielęgnować je. Powinna pomóc dziecku w znalezieniu dziedziny, która najbardziej odpowiada jego talentom. Jest to możliwe tylko wtedy, gdy uczeń oprócz wiedzy zdobędzie wiele innych umiejętności, takich jak:
- umiejętność kierowania swoimi emocjami,
- cierpliwość i empatia,
- umiejętność poprawnego radzenia sobie w sytuacjach konfliktowych,
- zdolność wyrażania swoich potrzeb,
- zdolność motywacji swoich racji,
- pewność siebie,
- umiejętność dostrzegania swoich słabych stron,
- umiejętność współdziałania w grupie,
- umiejętność samodzielnego myślenia itp.

Braki z zakresu posiadania tych umiejętności uniemożliwiają uczniom osiągnięcie sukcesu nie tylko w szkole, ale i w dalszym życiu. Ważne jest nie tylko to, że uczeń posiada odpowiednią wiedzę, ale przede wszystkim to, że potrafi tą wiedzę w odpowiednim czasie i miejscu całkowicie wykorzystać. Inteligencja emocjonalna jest więc ściśle związana z osiągnięciami ucznia w szkole i w życiu codziennym. Bez tej spójności wiele się nie osiągnie.

Należy również pamiętać o tym, że poziom umiejętności wchodzących w skład inteligencji emocjonalnej można podnosić przez całe życie i przez całe życie wzbogacać.

We współczesnym świecie często zanika kultura i wrażliwość na ludzkie nieszczęście, ciągle wzrasta poczucie zagrożenia. Świadczy to o coraz większym niedostosowaniu emocjonalnym.

Rola szkoły, choć drugorzędna - pozostaje niezastąpiona. Uczeń musi się w niej dobrze czuć, by móc rozwijać swoje zdolności i zainteresowania. Powinna być szkołą przyjazną i otwartą dla ucznia oraz dla jego rodziców.

Wyrabiając i doskonaląc wymienione wyżej umiejętności prowadzimy uczniów do osiągania coraz to wyższego celu, który zapewne zaowocuje w przyszłości i przyczyni się do wyeliminowania wspomnianych zagrożeń.
 

Opracowanie: Teresa Komasara

Wyświetleń: 724