Katalog

Jolanta Wojtasiak
Pedagogika, Artykuły

Metoda Veroniki Sherbourne

- n +

Metoda Veroniki Sherbourne

Veronika Sherbourne jest twórcą metody "Ruch Rozwijający". Metoda ta została opracowana w Wielkiej Brytanii i rozpropagowana w innych krajach Europy. Celem metody jest wspomaganie prawidłowego rozwoju dziecka i korekcja jego zaburzeń. Ważne miejsce w metodzie zajmuje wielozmysłowa stymulacja psychomotoryczna i społeczna, oparta o ruch, jako czynnik wspomagania.

Cechą charakterystyczną metody jest rozwijanie przez ruch:
- Świadomości własnego ciała i usprawnienia ruchowego,
- Świadomości przestrzeni i działania w niej,
- Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi,
- Nawiązywanie kontaktu z ludźmi z otoczenia.

Metodę V. Sherbourne traktuje się często jako formę niewerbalnego treningu interpersonalnego.

W metodzie wyróżnia się kilka grup ćwiczeń. Pierwszą grupę ćwiczeń stanowią ćwiczenia rozwijające świadomość własnego ciała oraz poznanie przestrzeni i osób w niej się znajdujących. Indywidualnie, stopniowo przechodzą do ćwiczeń grupowych. Ponieważ bezpośredni kontakt wzrokowy może blokować dzieci, poznanie drugiej osoby odbywa się przez poznanie ciała. Służą temu takie ćwiczenia jak:
- Poznanie twarzy,
- Poznanie tułowia, pleców,
- Poznanie kolan,
- Napinanie i rozluźnianie mięśni.

Drugą grupę ćwiczeń stanowią ćwiczenia "z" które umożliwiają dziecku pełen kontakt i poznanie partnera. Służą temu takie ćwiczenia jak:
- Kołysanie na bokach,
- Kołysanie w trójkach,
- Rolowanie,
- Wycieczka.

Ćwiczenia te dają uczucie zadowolenia, relaksują, wyzwalają uczucie opieki i przyjaźni oraz wprowadzają również element odpowiedzialności za partnera.

Trzecią grupą ćwiczeń stanowią ćwiczenia "przeciwko" - służą one wyzwoleniu energii, ukazaniu swej siły, wyeliminowaniu lęku oraz zwalczaniu nieśmiałości. Należą do nich takie ćwiczenia jak:
- Walka kogutów,
- Popychanie,
- Straszenie,
- Odklejanie.

Wszystkie elementy w większym lub mniejszym stopniu są zebrane i wykorzystane w następnej grupie ćwiczeń "razem", które dodatkowo wymagają organizacji i współdziałania wszystkich uczestników grupy z racji, że są one jakby podsumowaniem wcześniejszych wysiłków, przynoszą najwięcej zadowolenia, radości, pozwalają na rozluźnienie. Zespół ten obejmuje:
- Wagę,
- Wahadełko,
- Domki,
- Kołysanie,
- Potrójnego konia,
- Podskakiwanie w trójkach,
- Tunel,
- Spacer,
- Masaż.

Ogromną zaleta tej metody jest:
- Brak rywalizacji,
- Brak oceniania,
- Możliwość zauważenia przez prowadzącego efektów pracy z dzieci,
- Zauważalność zmian i postępów ich rozwoju,
- Swoboda w kolejności stosowania i wprowadzania nowych ćwiczeń.

Cele Veroniki Sherbourne
1. Usprawnienie ruchowe,
2. Poprawienie stanu emocjonalnego,
3. Poprawa komunikowania społecznego,

Korzyści płynące z tej metody
1. Daje pozytywne odczucie w kontaktach z innym człowiekiem,
2. Wyzwala swobodę zachowań i naturalność,
3. Daje okazje do rozładowania energii,
4. Jest próba pokonania własnych zahamowań wynikających z uprzednich doświadczeń ,
5. Daje radość,
6. Wyzwala zaangażowanie,
7. Daje możliwość zaspokojenia własnych potrzeb,
8. Pewność siebie,
9. Zbliża do siebie uczestników zajęć,
10. Radość działania w grupie,
11. Daje okazję bliskiego kontaktu,
12. Poczucie bezpieczeństwa,
13. Poczucie partnerstwa,
14. Nie jest ograniczona wiekiem uczestników,
15. Poczucie akceptacji samego siebie,
16. Poczucie siły i własnej wartości,

Wskazania dla nauczyciela
1. Uczestnictwo dzieci w zajęciach dobrowolne,
2. Nawiązanie kontaktu z każdym dzieckiem (kontakt wzrokowy może być trudny),
3. Branie udziału we wszystkich ćwiczeniach,
4. Przestrzeganie prawa dziecka do swobodnej własnej decyzji (mówienia tak, nie),
5. Mieć poczucie humoru,
6. Nie krytykować dziecka,
7. Chwalić nie tylko za efekt ale także za starania i wysiłek oraz każde nowe osiągnięcie,
8. Rozszerzać stopniowo krąg doświadczeń społecznych dziecka (najpierw ćwiczenia w parach, trójkach, aż do ćwiczeń z całą grupą),
9. Większość ćwiczeń prowadzić na poziomie podłogi,
10. Proponować naprzemiennie ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne,
11. Uczyć dziecko zarówno używania siły jak i delikatności i opiekuńczości wobec drugiej osoby,
12. We wszystkich ćwiczeniach w których jest to możliwe zadbać o to, aby dziecko znalazło się także w pozycji dominującej (poprzez zmianę ról),
13. Na zakończenie wprowadzać ćwiczenia wyciszające.

 

Opracowanie: Jolanta Wojtasiak

Wyświetleń: 906


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.