Katalog Aleksandra Baczmaga Wychowanie do życia w rodzinie, Artykuły Olimpiada ciągle żywa - ceremoniał olimpijskiOlimpiada ciągle żywa - ceremoniał olimpijskiPodstawy ceremoniału olimpijskiego stworzył wskrzesiciel nowożytnych igrzysk olimpijskich francuski baron Pierre de Coubertin (1863-1937). Według jego projektu przygotowano oprawę inauguracji pierwszych igrzysk w Atenach w 1896 roku. Była ona w porównaniu z następnymi skromna, bowiem wszyscy kolejni organizatorzy rozbudowywali ceremonię otwarcia i zamknięcia igrzysk, a MKOL przez wiele lat wprowadzał do oficjalnego rytuału nowe pozycje. Obecnie są one ujęte w statucie Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego i obowiązują wszystkich organizatorów i uczestników igrzysk. Symbolika zawarta w ceremoniale olimpijskim ma obrazować podstawowe założenia idei olimpijskiej - szlachetną rywalizację wszystkich sportowców, braterstwo i przyjaźń młodzieży całego świata, a także łączność z ideałami sportu starożytnego.Pierre de Coubertin - autor projektu flagi olimpijskiej - chciał wyrazić uniwersalizm idei igrzysk łącząc pięć kół symbolizujących pięć kontynentów: Europę - kolor niebieski, Azję - żółty, Afrykę - czarny, Amerykę - czerwony, Australię z Oceanią - zielony. Pomysłodawca tak mówił o projekcie: Pięć kół - niebieskie, żółte, czarne, zielone i czerwone symbolizuje pięć części świata, które pozyskano lub pozyska się do olimpizmu. Sześć kolorów - mam na myśli i białe tło flagi olimpijskiej - jest pomyślanych jako kolory wszystkich bez wyjątku narodów, bowiem we flagach narodowych każdego kraju pojawia się chociaż jeden z tych kolorów. Projekt barona Coubertina zatwierdzono na V Kongresie Olimpijskim (1916r.), który odbył się w Paryżu w dwudziestolecie wskrzeszenia nowożytnych igrzysk olimpijskich. Pierwszą flagę przechowuje się w Muzeum Olimpijskim w Lozannie, a jej kopia jest uroczyście przekazywana podczas ceremonii inauguracyjnych igrzysk przez delegację miasta - gospodarza poprzednich igrzysk - aktualnym organizatorom, którzy mają obowiązek przechowywać ją przez cztery lata w ratuszu swego miasta. Przepisy ceremoniału olimpijskiego orzekają, że podczas trwania zawodów olimpijskich na zewnątrz i wewnątrz stadionu muszą być wywieszone flagi olimpijskie w otoczeniu flag narodowych krajów biorących udział w igrzyskach. Duża flaga olimpijska - bardzo uroczyście - wznoszona na stadionie - powinna powiewać na honorowym głównym maszcie przez cały czas trwania igrzysk. Opuszczenie flagi z masztu wraz z wygaszeniem znicza olimpijskiego jest kresem igrzysk kolejnej olimpiady. Znicz olimpijski zapłonął po raz pierwszy podczas igrzysk w Amsterdamie w 1928 roku i od razu stał się głównym elementem symboliki i ceremoniału olimpijskiego, odczytywanym jako łącznik z tradycją antyczną. Rozumiejąc rangę symbolu, do jakiej urósł znicz, starano się rozbudować jego ceremonialną oprawę. Dopiero jednak w 1936 roku w Berlinie zapalono znicz olimpijski ogniem przeniesionym z antycznej Olimpii. Żadne antyczne igrzyska nie miały dosłownego odpowiednika świętego ognia olimpijskiego. Inicjatorem wzniecenia ognia w Olimpii był przewodniczący Niemieckiego Komitetu Olimpijskiego Carl Diem, zaś sam pomysł technicznego rozwiązania problemu - to jest zapalenie go od promieni słonecznych - był autorstwa greckiego działacza ruchu olimpijskiego Jeana Ketseasa. Pomysł został zaaprobowany podczas 32 -ej sesji MKOL, która odbyła się w Atenach w 1934 roku. Decyzją MKOL włączono rytuał zapalania znicza olimpijskiego do ceremoniału otwarcia igrzysk. Ze stosownym wyprzedzeniem czasowym w ruinach antycznej świątyni w Olimpii kobieta przebrana za kapłankę Hery zapala od płomieni słonecznych ogień. Następnie zapaloną pochodnię wręcza klęczącemu biegaczowi, który jednocześnie staje się pierwszym uczestnikiem sztafety znicza olimpijskiego. Od 1936 roku sztafeta niosąca ogień olimpijski staje się każdorazowo symboliczną nicią łączącą antyczną kolebkę olimpiad z kolejnym miastem - organizatorem nowożytnych igrzysk. Zapalenie znicza na stadionie olimpijskim przez ostatniego uczestnika sztafety jest najbardziej podniosłym momentem ceremonii inauguracji igrzysk. Zaszczyt zapalenia znicza przypada zasłużonemu, wybitnemu sportowcowi lub zawodnikom symbolizującym swoją osobą jakąś ideę. Znicz, płonąc przez wszystkie dni trwania igrzysk, jest uroczyście wygaszany podczas ceremonii zamknięcia igrzysk. Najstarszymi elementami ceremoniału olimpijskiego powtarzanymi dotychczas podczas wszystkich inauguracji, jest wypuszczenie gołębi jako symbolu pokoju oraz wykonanie hymnu olimpijskiego, którego słowa brzmią: "Nieśmiertelny Duchu Antyku, czysty ojcze piękności wielkiej i prawdziwej, zejdź, zjaw się i zabłyśnij tu w chwale twej ziemi i nieba. Wznieć zapał godnych walk biegu, zapasów i dysku uwieńcz świeżą gałązką ciało, uczyń je żelaznym i szlachetnym. Pola, góry i morza lśnią z tobą jako biało - czerwona świątynia, do której, Nieśmiertelny Duchu Antyku, biegnie twój czciciel, każdy naród." W podniosłym nastroju - według zwyczaju panującego od kilkunastu olimpiad - w zupełnych ciemnościach przy dźwięku hymnu i salucie armatnim zostaje opuszczona i wyniesiona w ceremonialny sposób ze stadionu wielka flaga olimpijska, a następnie przy dźwiękach fanfar następuje wygaszenie ognia olimpijskiego. Ceremonii zamknięcia towarzyszy wywieszenie na masztach flag narodowych: pierwszego organizatora igrzysk (Grecji), gospodarzy (maszt środkowy) i następnego organizatora igrzysk. Opracowanie: Aleksandra Baczmaga Wyświetleń: 1492
Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. |