Ramowy plan uroczystego zakończenia roku szkolnego 2001/2002

1. Wprowadzenie sztandaru szkoły.
2. Odśpiewanie hymnu narodowego.
3. Wystąpienie Pani Dyrektor Szkoły.
4. Przekazanie sztandaru.

- Nasi młodsi koledzy, przekazujemy wam sztandar naszej szkoły.
Noście go z dumą i honorem.
Pamiętając o zaszczytnym mianu wychowanka szkoły podstawowej
im. Ojca Świętego Jana Pawła II w Niegowici.

- Dziękujemy i obiecujemy dbać o dobre imię naszej szkoły.

5. Ślubowanie absolwentów.

Opuszczając Szkołę Podstawową w Niegowici dziękujemy nauczycielom i wszystkim wychowawcom za trud włożony w nasze wychowanie i wykształcenie.

Przyrzekamy:

- godnie reprezentować imię szkoły - Przyrzekamy
- pracować nad doskonaleniem swego charakteru - Przyrzekamy
- dążyć do zdobywania nowych wiadomości i umiejętności - Przyrzekamy
- w swoim postępowaniu mieć zawsze na uwadze dobro ogółu. - Przyrzekamy

Przyrzekamy, że nauka, której podstawy zdobyliśmy w tej szkole
będzie służyła dobru naszego kraju.

6. Wyprowadzenie sztandaru.
7. Część artystyczna przygotowana przez uczniów klasy V i VI.
8. Przemówienie Pani Dyrektor Szkoły.
9. Wręczenie nagród i świadectw z wyróżnieniem.
10. Odczytanie wpisów do Złotej Księgi.
11. Komunikaty i sprawy bieżące.
12. Odśpiewanie Hymnu Szkoły.

UROCZYSTOŚĆ ZAKOŃCZENIA ROKU SZKOLNEGO 2001/2002
I POŻEGNANIA KLASY SZÓSTEJ.


Piosenka "Biały kanion"

Cała klasa trzyma się za barki kołysze się w rytmie muzyki i śpiewa.

Na środek wychodzi Paulina, Szymon i Patrycja.
Słychać muzykę Vangelisa, gdy muzyka cichnie zaczynają czytać.

Paulina

Nadszedł dzień, kiedy przyszło się nam pożegnać. Minęło sześć lat, odkąd wstąpiliśmy w mury tej szkoły. Sześć lat podczas których stawaliśmy się dojrzalsi, starsi. Dziś nadeszła pora rozstania z nauczycielami, przyjaciółmi i beztroskimi latami dzieciństwa, które pozostaną na zawsze w tych murach.

Szymon

Każdy z nas pozostawi w tej szkole cząstkę siebie. Tu przeżywaliśmy nasze pierwsze sukcesy i gorycz pierwszych porażek. Tu zawiązały się nasze pierwsze przyjaźnie, które teraz będą musiały przejść próbę rozłąki.

Patrycja

Dziś nasze serca przepełnia nie tylko radość z otrzymania świadectwa ukończenia szkoły podstawowej, ale także smutek z powodu rozstania z tym, co stanowiło istotę naszego życia w ciągu sześciu lat. I choć nieraz przysparzaliśmy wielu zmartwień naszym nauczycielom, chcielibyśmy aby w ich pamięci zostały tylko te lepsze chwile. Chcemy teraz powtórzyć za poetą...

Patrycja, Szymon i Paulina wycofują się, a przed nich wychodzi Honorata.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Honorata

Konstanty Ildefons Gałczyński - "Pieśni"

Ile razem dróg przebytych?
Ile ścieżek przedeptanych?
Ile deszczów, ile śniegów
wiszących nad latarniami?
Ile listów, ile rozstań,
ciężkich godzin w miastach wielu?
I znów upór, żeby powstać,
i znów iść i dojść do celu.
Ile w trudzie nieustannym
wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń?
Ile chlebów rozkrajanych?
Pocałunków? Schodów? Książek?
Chciałbym wszystkie takie chwile ocalić od zapomnienia!

Honorata wycofuje się, a na Jej miejsce wychodzi Kamil i Asia,
którzy w rękach trzymają 20 róż i bukiet.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Kamil

Dzisiaj, na chwile tak uroczyste
- jak promyk słońca w poranek szary -
możemy przynieść z głębin szczerości
tylko - jak kwiaty - serc naszych dary.
Jak kwiaty wiosny - świeże i białe,
Rosą poranków jasnych oblane...
Kwiaty za wszystkie godziny wspólne,
Na resztę życia niezapomniane.
Kwiaty - za serce. Serce tak ludzkie,
Że zawsze wszystkich nas rozumiało.

Asia

Uśmiech - przedziwny, jak baśni kwiat,
który zapewne ktoś z raju skradł,
niby mak płatki rozchyla swe,
więc w podarunku wam dzisiaj ślę.
Uśmiech - dobroci urok i czar
jak płatków róży kamienny żar,
niby blask jutrzni na nieba tle,
jako dar serca dzisiaj wam ślę.
Uśmiech - jaśminu radością drży,
perliste w oczach przygasza łzy.
Uśmiech na dobro przemienia zło -
wszystkie więc kwiaty uśmiech wam ślą.

Kamil i Asia wkładają róże do flakonu i wracają na miejsce,

Paulina

Teraz oddajemy głos naszym młodszym kolegom z klasy V

Występ klasy V

Piosenka "Moi przyjaciele".

Wychodzą Sławek i Kasia.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Sławek

Są takie chwile,
gdy się nie śmie badać
swej własnej duszy, bo się człowiek lęknie,
że ani jednej nie znajdzie w niej struny
co, potrącona, jeszcze czysto dźwięknie.

Kasia

Lecz trzeba tylko jednego spojrzenia
pełnymi wielkiej serdeczności oczyma,
by w akord - związać wszystkie struny duszy...
Potrzeba jednych oczu
i nauczyciel je ma!

Kasia i Sławek wycofują się, a przed nich wychodzą Ania, Piotrek i Paulina.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Ania

Pragnę Mu złożyć bezmierny mój dług wdzięczności,
więc strof mi potrzeba jak w słońcu grająca kapela,
żeby po całym kraju rozsławił się, rozgłosił
wysiłek nauczyciela.

Paulina

Serdecznie i z rozrzewnieniem będziemy myśleć i pamiętać o naszych pierwszych nauczycielach, którzy pomagali nam stawiać pierwsze niezdarne litery, wprowadzali w czarodziejski świat książki, byli wspaniałymi przewodnikami w początkach naszej nauki.

Piotrek

Z melodią płyną serdeczne słowa
i te najszczersze nasze życzenia:
tym, co uczyli w najmłodszych klasach
niechaj się spełnią wszystkie marzenia.

Ania, Piotrek i Paulina podchodzą do flakonu, zabierają kwiaty i trzymając je wracają na miejsce, później idą do p. Kasprzyk.D., p. Sochackiej, p. Kasprzyk.G.
Po chwili Paulina mówi dalej.

Paulina

Dziękujemy również tym nauczycielom, którzy poszerzali naszą wiedzę w starszych klasach, czynili ją dostępną i zrozumiałą:

Wychodzą Paulina i Szymon.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Szymon

Dziękujemy Paniom od języka polskiego, które tak pięknie mówiły o poezji:

Paulina

(...) poezja to jest noc księżycowa,
wielkie uspokojenie,
kiedy poziomki słodkie są w parowach
i słodsze cienie.

(...) poezja to są proste dziwy,
to kraj, gdzie w lecie
stary kot usnął pod lufcikiem krzywym
na parapecie.

Biorą kwiaty i trzymając je wracają na miejsce, później idą do p. Wilkońskiej i p. Szostak.
Wychodzą Michał i Kasia.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Michał

Pamiętamy słowa Pań od historii, które nie tylko ciekawie potrafiły mówić o dawnych wiekach, ale i pouczały nas:

Kasia

"Nie jesteśmy, by spożywać
uroki świata, ale po to,
by go tworzyć i przetaczać
przez czasy jak skałę złotą".

Michał bierze kwiat i trzymając go wraca na miejsce, później idzie do p. Długosz
Kasia nie bierze róży, po akademii idzie z różą do p. Dziedzic.
Wychodzą Piotr i Patrycja.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Piotr

Z wdzięcznością będziemy pamiętać o Pani od przyrody, która z takim zapałem uczyła nas ją kochać:

Patrycja

"O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa,
w brązie zachodu kute wieczornym promieniem,
nad wodą, co się pawich barw blaskiem rozlewa,
pogłębiona odbitych konarów sklepieniem".

Patrycja bierze kwiat i trzymając go wraca na miejsce, później idzie do p. Fąfary.
Piotr nie bierze po raz drugi róży.
Wychodzą Kasia i Sławek.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Sławek

Nasze uznanie wyrażamy Paniom od sztuki. Dzięki nim widzimy i czujemy piękno wokół nas, piękno nawet zwykłych rzeczy:

Kasia

"Muzyka to chińska łamigłówka, którą każdy rozwiązuje
po swojemu i zawsze dobrze, bo jest bez rozwiązania.
Plastyka to umiejętność przelewania na papier tego,
co jest ukryte w naszym sercu".

Biorą kwiaty i trzymając je wracają na miejsce, później idą do p. Dody i p. Drozd.
Wychodzą Monika i Rafał.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Rafał

Dziękujemy Pani od języka angielskiego za Jej słowa

Monika
Wiesz, umiesz, potrafisz i prosimy, aby pamiętała tylko dobre chwile naszych lekcji.

Biorą kwiaty i trzymając je wracają na miejsce, później idzie do p. Rudek i ks. Proboszcza.
Wychodzą Paulina i Szymon.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Szymon

Dziękujemy Pani od religii i Księdzu Proboszczowi

Paulina

Za ukazywanie nam prawdziwych wartości, których jedynym źródłem jest Pan Bóg.

Nie biorą kwiaty i wracają na miejsce.
Wychodzą Asia i Kamil.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Kamil
Dziś chcemy uściskać złote ręce Pana od matematyki, który tyle energii włożył, by nas nauczyć logicznego myślenia, który, powołując się na słowa Euklidesa, powtarzał: "W naukach ścisłych nie ma drogi specjalnie dla królów".

Asia
Dziękujemy Panu od zajęć informatycznych i technicznych za to, że nauczył nas posługiwać się komputerem i grilem.

Biorą kwiaty i trzymając je wracają na miejsce, później idzie do p. Wójtowicza i p. Zając.
Wychodzą Paulina i Przemek.
Słychać muzykę Vangelisa, na jej tle recytacja.

Paulina

W końcu dziękujemy Panu od gimnastyki, dzięki któremu z taką radością ćwiczyliśmy nasze zmęczone ciała:

Przemek

Mozolnie, lekko,
z cierpliwością zwinną,
w wyrachowanym natchnieniu,
robił wszystko z wielką zręcznością
i pomagał w ćwiczeniu.

Przemek bierze kwiat i trzymając go wraca na miejsce, później idzie do p. Dzierżaka
Paulina nie bierze po raz drugi róży.
Słychać muzykę Vangelisa.
Wszystkie osoby trzymające kwiaty idą do nauczycieli z życzeniami.

Patrycja

Ukoronowaniem naszego podziękowania dla wszystkich naszych nauczycieli niech będą słowa naszego Patrona Jana Pawła II
"Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest, nie przez
to, co ma, lecz przez to, czym się dzieli z innymi".
Teraz posłuchajmy piosenki.

Piosenka "Szczęśliwej drogi już czas".

Patrycja

Na zakończenie tej uroczystości wysłuchajmy słów poety...

Monika

"Twój czas"

Przyszedł twój czas!
Daleka droga, przyjacielu, daleka droga.
Rusza nas wielu ku swoim celom
Na własnych nogach.
Wszystkiego nas nie nauczy
Starszych przestroga.
Nikt nam nie powie: wracaj!
Mówią nam: już dorosłeś!
Przed nami miłość i praca,
I całe życie nieproste.
Jesteś siostrą i bratem,
Idziemy w nadziei szlak.
Jesteś dorosły - zatem ruszaj!
Przyszedł twój czas!
Daleka droga, przyjacielu, daleka droga...

Piosenka na melodie "Ogniska już dogasa blask".

TEKSTY PIOSENEK:

Biały Kanion
Przez ile dróg musi przejść każdy z nas
By mógł człowiekiem się stać,
Przez ile mórz lecieć ma biały ptak
Nim w końcu spadnie na piach,
Przez ile lat będzie kanion ten trwał
Nim w końcu rozkruszy go czas,
Odpowie ci wiatr wiejący przez świat,
Odpowie ci bracie tylko wiatr.

Przez ile lat będzie trwał góry szczyt
Nim deszcz go na mórz zniesie dno
Przez ile ksiąg pisze się ludzki byt
Nim wolność wypisze w nim ktoś,
Przez ile lat nie odważy się nikt zawołać,
Że czas zmienić świat,
Odpowie ci wiatr wiejący przez świat,
Odpowie ci bracie tylko wiatr.

Przez ile lat ludzie giąć będą kark
Nie wiedząc, że niebo jest tuż
Przez ile łez i ile bólu i skarg
Przejść trzeba i przeszło się już,
Jak blisko śmierć musi przejść obok nas
By człowiek zrozumiał swój los.
Odpowie ci wiatr wiejący przez świat,
I ty swą odpowiedź rzuć na wiatr.

Przyjaciele
Jak mam wyśpiewać, jak mam dziękować,
Jak wytłumaczyć, że bez was mnie nie ma.
Przytulam do was moją miłość
i wszystkie myśli w modlitwę zamieniam.
Milion aniołków narysuję
I wszystkie naraz postrącam z nieba
Dom na górze wybuduję i zagram klauna kiedy trzeba.

Ref.: Moi przyjaciele, moi przyjaciele
Moi przyjaciele bądźcie zawsze ze mną.
Moi przyjaciele, moi przyjaciele
z wami wiem, że wszystko mogę,
że wystarczy tylko chcieć.

Kiedy was nie ma to jakby nagle
zabrakło w moim życiu muzyki
Kiedy was nie ma to czas mnie straszy,
że przeminę, że będę chwilką.
Kiedy was nie ma, to jakby niebo
miało się rozstać na zawsze ze słońcem.
Kiedy was nie ma dosyć mam wszystkiego i pragnę stąd na zawsze odejść.

Szczęśliwej drogi już czas
Los Cię w drogę pchnął
i ukradkiem drwiąc się śmiał.
Bo nadzieję dając Ci
fałszywy klejnot dal.
A ty idąc w świat
patrzysz w klejnot ten, co dnia.
Chociaż rozpacz już od lat
wyziera z jego dna...
Co dnia...

Na rozstaju dróg
gdzie przydrożny Chrystus stał.
Zapytałeś dokąd iść
frasobliwą minę miał.
Przystanąłeś więc
z płaczem brzóz sprzymierzyć się
i uronić pierwszy raz
w czerwone wino łzę...
Wino łzę...

Ref.: Szczęśliwej drogi już czas
mapę życia w sercu masz.
Jesteś jak, młody ptak
Głuchy jest los
na daremnie wzywasz go...
Bo twój głos...

Pożegnanie
Już wspólnej drogi pryska czar -
ostatni uścisk rąk;
niech serca nasze grzeje żar
najmilszych wspomnień krąg.

Ref.: Kto raz przyjaźni poznał smak,
nie będzie trwonił słów.
choć wiemy - będzie nam Was brak,
Do zobaczenia znów.

A teraz wszyscy splećmy krąg
i pożegnajmy się.
Przekażmy sobie z rąk do rąk
gorący uścisk ten.

Ref.: Kto raz przyjaźni poznał smak,
Niech zawsze przyjaźń nasza trwa,
co połączyła nas,
nie pozwolimy by ją starł
nieubłagany czas.

Ref.: Choć łza się kręci w oku mym,
uśmiecham się przez łzy,
bo przecież gdzieś spotkamy się
ja z tobą, ze mną ty.

I choć upływa szybko czas
co zatrze cichy żal,
nie zapomnimy nigdy was,
to przyrzekamy wam.

Ref.: Choć łza się kręci w oku mym,


TEKST DO PRZEKAZANIA SZTANDARU SZKOŁY.

Klasa VI

- Nasi młodsi koledzy, przekazujemy wam sztandar naszej szkoły.
Noście go z dumą i honorem.
Pamiętając o zaszczytnym mianu wychowanka
szkoły podstawowej im. Ojca Świętego Jana Pawła II
w Niegowici.


Klasa V

- Dziękujemy i obiecujemy dbać o dobre imię
naszej szkoły.

ŚLUBOWANIE ABSOLWENTÓW.

Opuszczając Szkołę Podstawową w Niegowici dziękujemy nauczycielom i wszystkim wychowawcom
za trud włożony w nasze wychowanie i wykształcenie.

Przyrzekamy:

- Godnie reprezentować imię szkoły.
- Przyrzekamy

- Pracować nad doskonaleniem swego charakteru.
- Przyrzekamy

- Dążyć do zdobywania nowych wiadomości
i umiejętności. - Przyrzekamy

- W swoim postępowaniu mieć zawsze na uwadze
dobro ogółu. - Przyrzekamy

Przyrzekamy, że nauka, której podstawy zdobyliśmy w tej szkole będzie służyła dobru naszego kraju.

Opracowanie: Jarosław Dzierżak

Wyświetleń: 9465