Taniec jako dziedzina sztuki.

Sztuka towarzyszy człowiekowi przez całe życie stając się źródłem wciąż nowych doznań, odnawianej wiedzy o świecie i o sobie samym, potwierdzeniem własnej osobowości w aktach twórczych.

Sztuka jest czynnikiem upiększającym życiowe środowisko człowieka. Kompensuje braki rzeczywistości, jest narzędziem ucieczki w sferę szczęśliwszej nierealności. Jest też sposobem na życie. Kontakt ze sztuką przynosi relaks. Zapomina się wtedy o problemach związanych z rzeczywistością Człowiek znajduje się jakby w nierealnym świecie, gdzie można poczuć się szczęśliwym. Staje się współtwórcą sztuki, co umożliwia wyrażanie swoich uczuć, a także samego siebie. Sztuka odsłania nowe możliwości wzbogacania całego człowieka. Pomaga w odkrywaniu możliwości człowieka, jego talentów oraz kształtuje jego osobowość, postawy i działania.

Wychowując do sztuki kształtujemy wrażliwość człowieka na wartości oraz zapewniamy tożsamość kulturową. Dzięki takiemu wychowaniu zapewniamy również ciągłość kulturowego dziedzictwa w świadomości kolejnych pokoleń. Uczymy tolerancji wobec tego co nowe i nieprzewidywalne.

Natomiast wychowując przez sztukę przekładamy zawarte w niej bogactwo wartości na wewnętrzne treści, postawy i jakość człowieka.

Każdy taniec jest wyrazem jakiegoś nastroju, wzruszenia, które dobrze znamy z różnych chwil naszego życia. Tańczymy, kiedy jesteśmy radośni, szczęśliwi; tańczymy kiedy jesteśmy źli, aby wyładować swoje emocje.

Taniec ułatwia nawiązywanie kontaktów interpersonalnych. Dzięki niemu poznaje się wielu ludzi. Przez taniec możemy wyrażać swoje uczucia jak i pewne cechy charakteru. Uczy on wrażliwości estetycznej.

Celem wychowania do tańca jest budzenie tanecznej świadomości i tanecznego smaku, pogłębionego stosunku do sztuki i tanecznej aktywności. Natomiast wychowanie przez taniec to nic innego jak kształtowanie istotnych cech naszego człowieczeństwa za pośrednictwem tańca.

Każde wykonanie danego tańca jest unikatowe, dlatego taniec jest sztuką ulotną, ma charakter zjawiska. "W sztuce tańca, wewnętrzne przeżycia człowieka urzeczywistniają się bezpośrednio poprzez jego własne ciało, które jest jedynym instrumentem istotnym w tańcu. Tancerz uzewnętrznia koncepcje powstałe w jego umyśle przez ruchy swego ciała. Ta podwójna rola tancerza jako twórcy i zarazem instrumentu uzewnętrzniającego myśl twórczą jest unikalna w sztuce.

Taniec towarzyski tworzył się na bazie warunków rozwijającego się wielkomiejskiego życia. Tam dochodziło do wzajemnego przenikania, ścierania oraz nakładania się na siebie różnorodnych wpływów kulturowych. Był on odzwierciedleniem tworzącego się nowego stylu życia, nowej obyczajowości. Z tego powodu uważa się, że tańce towarzyskie są w pewnym sensie odbiciem zgiełku, hałasu specyficznego rytmu oraz ogromnego tempa życia miast.

Taniec towarzyski podzielił się na dwie zasadnicze grupy: tańce standardowe (walc angielski, walc wiedeński, slowfox, quickstep, tango oraz tańce latynoamerykańskie (samba, cha-cha-cha, rumba, paso doble jive). Każdą z tych grup charakteryzuje odmienny styl, a każdy taniec współcześnie opiera się na ściśle określonych zasadach.

Tańce standardowe są eleganckie, wymagają odpowiedniego stroju, takiego jak frak i długa, balowa suknia. Tancerze stają naprzeciw i blisko siebie. Partner obejmuje prawym ramieniem partnerkę pod jej lewą łopatką, a partnerka kładzie lewą rękę na prawym ramieniu partnera. Pozostałe ręce są połączone na wysokości skroni partnerki. Poszczególne tańce z tej grupy mają swój rodowód i wynikające z niego cechy stylistyczne.

Królem tańców salonowych był przez wiele lat walc wiedeński. Stał się on symbolem Wiednia

Rozpowszechnił go przede wszystkim J. Strauss, który skomponował ogromną ilość walców. Jest to piękny taniec, gdzie pary wirują, przemieszczając się wokół parkietu.

Początkiem nowego stylu tańczenia walca powolnego był diagonal valtz,. Walc angielski jest to taniec dystyngowany o charakterze romantycznym. Bliskość ustawienia partnerów umożliwia mężczyźnie prowadzenie swojej partnerki ciałem. Walc ten charakteryzuje się również wspaniałymi pozami i wieloma figurami w tańcu.

Fokstrot czyli slowfox wywodzi się z amerykańskich teatrów. Fokstrot to taniec bardzo elegancki, wolny, spokojny, a także płynny. Pary dziecięce na turniejach tańca towarzyskiego nie wykonuj ą tego tańca ze względu na to, iż jest on bardzo trudny.

Z fokstrota zrodził się quickstep. Jest to szybki i skoczny taniec zupełnie inny niż tak elegancki fokstrot.

Protoplastów tanga należy szukać w tańcach niewolników afrykańskich, którzy przybyli do Ameryki Południowej już w połowie XVI wieku. Taniec ten charakteryzuje się tym, że para porusza się "kocimi" ruchami, muzyka jest szybka i porywająca. Tango jest również po części tańcem dramatycznym.

Tańce latynoamerykańskie charakteryzują się gorącymi rytmami, skąpymi strojami u partnerek, które nawiązują do tradycyjnego karnawału w stolicy Brazylii - Rio de Janeiro.

Odzwierciedlają temperament tamtejszej ludności oraz gorący klimat. Poszczególne tańce mają swoje charakterystyczne cechy.

Rumba powstała pod wpływem rytmów, pieśni i tańców pierwszych niewolników, którzy zostali przywiezieni na wyspy karaibskie, a przede wszystkim na Kubę. Taniec ten jest bardzo zmysłowy, pełny gwałtownych i wijących się ruchów bioder, ramion i korpusu.. Rumba wykonana na parkiecie jest przepełniona uczuciem i romantyzmem. Wszystkie te odczucia ma odzwierciedlać piękna choreografia. Jest to taniec stateczny, ponieważ para potrzebuje niewiele miejsca do jego wykonania.

Natomiast samba jest narodowym tańcem Brazylii. Odznacza się gwałtownymi ruchami ciała przy jednoczesnym wybijaniu rytmu nogami. Do dziś jest tańczona w czasie karnawału w Rio de Janeiro, do którego tancerze przygotowują się cały rok. Po raz pierwszy w Europie pojawiła się w 1914 roku. Po II wojnie światowej nastąpił jej renesans.20 Oglądając ją na turniejach tańca towarzyskiego możemy się poczuć jak na brazylijskim karnawale. Charakteryzuje się szybkim tempem oraz "gorącym" rytmem.

Dopiero w 1953 roku została ustalona forma tańczenia cha-cha-cha.. Należy do tańców o wyraźnie wyeksponowanym rytmie, melodia jest żywa a tempo szybkie.

Kolejnym tańcem z grupy latynoamerykańskiej jest paso dobie, który pochodzi z Hiszpanii.. Postawa tancerza ma wyrażać dumę, a partnerki żywotność Charakteryzuje się bardzo rozbudowaną choreografią, w której są zawarte elementy postaw toreadora, które przyjmuje w czasie walki na arenie z bykiem, a także kroki flamenco.

Ostatnim tańcem z tej grupy jest jive. Wywodzi się przede wszystkim z jazzu. Charakteryzuje się szybkim tempem. Uważany jest za poprzednika rock'n'rolla. Na turniejach tańca jest tańczony na końcu, ze względu na to, że jest bardzo męczący.

Choreografia danego tańca musi odzwierciedlać jego charakter, posiadać dobrze dobrane rytmicznie figury, dopasowane do możliwości pary. Taniec musi być pokazany publiczności w sposób oddający jego charakter i pochodzenie. Obecnie w tańcu towarzyskim istnieje tendencja do przygotowania choreografii, która zawiera oryginalne elementy danego tańca, na przykład kroki flamenco w paso doble.

BIBLIOGRAFIA
1. Bednarzowa B., Młodzikowska M., Tańce. Rytm - ruch - muzyka, Warszawa 1983.
2. Bednarzowa B., Tańce. Wybór dla potrzeb wychowania fizycznego, Warszawa 1977.
3. Gaj da J. (red.). Współczesne dylematy upowszechniania kultury, Lublin 1991.
4. Jankowski D., Kargul J., Kowalewski F., Przyszczypkowski K., Podstawy działalności kulturalno-oświatowej, Warszawa 1985.
5. Kapczyńska M., Sroka C., Tańce towarzyskie. Część I, Warszawa 1978.
6. Konaszkiewicz Z., Tancerze polscy - wybrane problemy kształcenia i zawodu. Warszawa 1987.
7. Korzun M., Kurs kwalifikacyjny II stopnia (specjalność - taniec). Metodyczne zasady nauczania (broszura WDK), Lublin 1983.
8. Lange R., O istocie tańca i jego przejawach w kulturze,
Kraków 1988.
9. Łobocki M., Metody badań pedagogicznych. Warszawa 1984. ilNowak S., Metodologia badań socjologicznych. Zagadnienia ogólne, Warszawa 1970.
IPflch T., Zasady badań pedagogicznych. Warszawa 1995. odlasiecka M., Metody pracy z dziecięcym zespołem tanecznym, /arszawal971.
licki A., Logorytmika i choreorytmika, Warszawa 1987. lolski B. (red.), Zarys pedagogiki. Tom II, Warszawa 1966. owskS J., Metodyka pracy z amatorskim zespołem aym, Lublin 1989.

Opracowanie: mgr Leokadia Kowalewska

Wyświetleń: 4068