Katalog

Katarzyna Tarłowska, 2018-06-01
Lublin

Różne, Scenariusze

Agresja - czy dotyczy również mojego dziecka? Propozycja spotkania z rodzicami

- n +

AGRESJA - CZY DOTYCZY RÓWNIEŻ MOJEGO DZIECKA?
PROPOZYCJA SPOTKANIA Z RODZICAMI

Cel spotkania:
 Przekazanie rodzicom wiedzy na temat źródeł i form agresji;
 Wypracowanie określonego sposobu reagowania na zachowania agresywne u dziecka.

Metody: burza mózgów, mini-wykład, rozmowa kierowana.
Forma spotkania: mini wykład połączony z prezentacją multimedialną.

Przebieg spotkania:

CZĘŚĆ WSTĘPNA:
 Powitanie Rodziców, zaproszenie do wspólnego kręgu.
Rodzic podaje swoje imię i mówi: Mam na imię … i jestem mamą/tatą …
 Przedstawienie celu spotkania:
Celem spotkania jest rozmowa na temat agresji, jej źródeł i form. Wspólne zastanawianie się, jak można radzić sobie z zachowaniami agresywnymi u dzieci.
 Burza mózgów: zachowania agresywne u dzieci (zadaniem rodziców jest wymienić jak najwięcej przykładów zachowań agresywnych, nauczyciel zapisuje przykłady na tablicy/arkuszu papieru).

CZĘŚĆ TEORETYCZNA
Definicja i rodzaje agresji
„Agresja to każde zamierzone działanie – mające na celu wyrządzenie komuś lub czemuś szkody, straty lub bólu” (Ranschburg 1993r.)
Jest zachowaniem coraz częściej występującym u dzieci, nawet tych najmłodszych. Stanowi ona istotny problem dla nauczyciela i rodziców, którzy nie zawsze wiedzą jak pomóc dziecku.
Agresję dzielimy na werbalną i niewerbalną
Najczęściej występującymi w wieku przedszkolnym formami agresji werbalnej są; przezywanie, skarżenie, aroganckie odzywanie się do dorosłych lub rówieśników, wyśmiewanie, lub czynienie złośliwych uwag mających na celu zrobienie koledze przykrości.
Agresja niewerbalna występuje pod dwoma postaciami:
- agresji fizycznej
- agresji nie fizycznej.

Agresja fizyczna to bezpośrednie zadawanie bólu innym osobom. Atak nie zawsze skierowany jest na tę osobę, która wywołała zachowanie agresywne mamy wówczas odczynienie z agresją z przeniesieniem.
Agresja nie fizyczna to bardzo częsta forma agresji, występująca szczególnie u dzieci w wieku przedszkolnym. Jest to: przedrzeźnianie, robienie mini różnego typu gesty mające zranić inną osobę. W reakcji na tego rodzaju bodźce dochodzi często do konfliktów.
Agresja instrumentalna- jej istotą jest wybieranie przez dziecko takiego sposobu zachowania, który może mu przynieść jakąś korzyść. Przykładem instrumentalnego agresywnego zachowania dziecka może być użycie krzyku, tupania nogami, wreszcie płaczu w celu wymuszenia na dorosłym zamierzonej reakcji. Są więc typową manipulacją, który z reguły jest konsekwencją błędów wychowawczych, np. ustępowanie dziecku ,,dla świętego spokoju” w sytuacjach, gdzie ustępstwo takie jest bezsensowne, a nawet szkodliwe z wychowawczego punktu widzenia.
Innego typu zachowaniem jest tak zwana agresja naśladowcza. Może ona być skutkiem modelowania zachowań, zgodnie z obserwowanym wzorcem. Najważniejszym wzorcem dla dziecka są rodzice, następnie starsze rodzeństwo i nauczyciele.
Źródła zachowań agresywnych
Najczęstszym źródłem zachowań agresywnych jest lęk. Lęk jest to uczucie napięcia emocjonalnego, poczucie bezradności i niepokoju związanego z utratą poczucia bezpieczeństwa w kontakcie z najbliższymi..
Przykładem takiej sytuacji może być: rozwód, śmierć jednego z rodziców, wyjazd, przyjście na świat drugiego dziecka, naśmiewanie się z poczynań dziecka.
Dziecko z poczuciem odrzucenia stara się otrzymać sygnały miłości od bliskiej i ważnej osoby. Może zaistnieć sytuacja, że dziecko nie przyciąga uwagi, czy zainteresowania dorosłych, kiedy zachowuje się spokojnie i grzecznie się bawi. Przyciągnie ją jednak, gdy zachowa się w sposób agresywny. Dziecko przekonuje się, że dobrym sposobem na otrzymanie sygnału miłości, jest zachowanie, które dorosłym się nie podoba. Zaczyna więc prezentować zachowania agresywne, chcąc w ten sposób powiedzieć rodzicom i wychowawcą:
POŚWIĘĆCIE MI SWOJĄ UWAGĘ,CHCĘ BYĆ DLA WAS TAK WAŻNE JAK INNE DZIECI.

II.SPOSOBY WYCISZANIA AGRESJI
Warto pamiętać:
 Każde zachowanie dorosłych wobec dziecka jest wzorem, jaki ono naśladuje. Rodzice i wychowawcy muszą mieć tego świadomość, a w związku z tym kontrolować bardziej własne reakcje.
 Jeśli chcemy wzmocnić określone zachowanie, powinniśmy je zauważyć i mówić o nim: jeśli chcemy określone zachowanie wykluczyć nie należy koncentrować się na nim.
 Lepiej udawać, że nie słyszymy niegrzecznego odzywania się do dorosłych, odwrócić się, gdy dziecko robi coś, co nam się nie podoba. Oczywiście nie zawsze jest możliwe, ale wówczas lepiej jest powiedzieć po prostu : nie podoba mi się twoje zachowanie, niż własnym zachowaniem agresywnym wzmocnić reakcje dziecka.
Prawidłowość ta jednak tylko wtedy funkcjonuje , gdy dziecko częściej słyszy od nas pochwały niż nagany.

PODSUMOWANIE
 Rozdanie Rodzicom materiałów.
 Podziękowanie za poświęcony czas.
Literatura:

1. Grochulska J. Reedukacja dzieci agresywnych. Warszawa 1982.
2. Kozłowska A. Jak pomagać dziecku z zaburzeniami życia uczuciowego. Warszawa 1996.
3. Olechnowicz H. Dziecko własnym terapeutą. Warszawa 1995.
4. Winnicott D. Rozmawiając z rodzicami. Warszawa 1995.
5. Ranschburg J. Lęk , gniew, agresja. Warszawa 1993.


Opracowała: Katarzyna Tarłowska
Wyświetleń: 0


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.