Katalog

Barbara Rakowska, 2017-02-06
koszalin

Zajęcia przedszkolne, Artykuły

Gry i zabawy matematyczne w przedszkolu

- n +

Wiek przedszkolny to nauczanie poprzez zabawę. Dziecko uczy się czynnościowo dzięki odpowiednio dobranym środkom dydaktycznym. Wczesne oswojenie dziecka z pojęciami matematycznymi w sposób zabawowy jest warunkiem późniejszego powodzenia w szkole. Gry i zabawy matematyczne wpływają na rozwój tak wielu sfer umysłu dziecka, że warto wykorzystywać je już od najmłodszych lat.
Gry i zabawy matematyczne spełniają różnorodne cele i zadania poznawcze:
• utrwalają rozumienie trudnych, abstrakcyjnych pojęć matematycznych i geometrycznych, np. pojęcia zbioru i liczby, stosunków wielkościowych i przestrzennych;
• stwarzają sytuacje umożliwiające ćwiczenie techniki rachunkowej w zakresie czterech podstawowych działań arytmetycznych.
Gry niosą ze sobą wiele wartości kształcących:
• wyrabiają refleks i szybką orientację w tym, co jest aktualnie ważne dla osiągnięcia celu,
• rozwijają pamięć, mowę i myślenie.
• zebranym gry i zabawy matematyczne dla dzieci w wieku przedszkolnym.
Gry i zabawy matematyczne dotyczą takich zagadnień jak: orientacja w schemacie własnego ciała i w przestrzeni, figury geometryczne, cechy wielkościowe przedmiotów, porządkowanie i klasyfikacja, określanie ciężaru przedmiotów, określanie pojemności naczyń, przyswajanie określenia czasu. Oto kilka przykładów zabaw:
• Zabawa z chustą animacyjną. Dziecko ciuciubabka zostaje zakręcone przez "naprowadzacza" staje na jakimś kolorze, „naprowadzacz” wskazuje na jaki kolor chce przeprowadzić ciuciubabkę. Stosuje określenia w prawo, w lewo, do przodu, do tyłu itd. Ciuciubabka z zakrytymi oczami porusza się po chuście.
• Dzieci siedzą na dywanie patrząc się twarzą na nauczyciela. Naprzeciw ustawione krzesełko. Nauczyciel podaje polecenie: Miś chowa się …. za, pod, na, obok krzesełka. Dziecko wykonuje polecenie nauczyciela.
• Dzieci mają wycięte figury geometryczne (po kilka takich samych), każdej z nich przyporządkowują określony ruch (np. trójkąt – podskok, kwadrat – klaśnięcie nad głową, prostokąt – tupnięcie, koło - ukłon). Wycięte figury układają w dowolne sekwencje, a następnie odtwarzają ją za pomocą ruchu. Można zabawę odwrócić – jedno dziecko pokazuje swoją sekwencje ruchową – drugie przedstawia ją, układając wzór z figur geometrycznych.
• Długi sznur związujemy. Dzieci trzymają sznur. Nauczyciel mówi ułóżcie trójkąt, koło, prostokąt, kwadrat dzieci tworzą te formy bez słownego porozumiewania się.
• Na sali nauczycielka rozwiesza figury geometryczne (koloru białego), będą to „przystanki figurowe”. Dzieci siedzą w kole i otrzymują polecenie zamknięcia oczu. Nauczycielka w tym czasie kładzie za plecami każdego dziecka kolorową figurę geometryczną. Na sygnał nauczycielki dzieci odwracają się i ustawiają się pod taką samą figurą w sali. Następnie podczas grania na tamburynie dzieci biegają po sali, gdy muzyka cichnie następuje dowolna wymiana figur wśród dzieci. Następnie dzieci ustawiają się pod właściwą figurą , ale nauczycielka wydaje polecenie: np. ustawiamy się w rzędach (potem w kole, szeregu itp.) Nauczycielka „nadzoruje” poprawne wykonanie zadania przez dziecko.
• Tworzymy kolekcje. Pomoce: obrazki przedstawiające zwierzęta, ubrania, urządzenia przydatne w domu, warzywa, owoce. Na dywanie leżą rozrzucone obrazki. Polecenie: Musimy zrobić tu porządek. Dookoła dywanu są rozłożone obręcze, na którym wspólnie przyporządkujemy obrazki. Rozrzucone obrazki trzeba tak ułożyć aby odpowiadały przyporządkowanym napisom. Dzieci gromadzą doświadczenia z zakresu grupowania przedmiotów ze względu na ich przeznaczenie, miejsce występowania w czasie.
• Kto szybciej wejdzie na górę? Pomoce: miary krawieckie tyle, ilu jest uczestników, klamerki do bielizny tyle, ilu jest zawodników, kostka do gry. Każde dziecko otrzymuje jedną miarę krawiecką, 1 klamerkę do bielizny i 1 kostkę do gry. Klamerki należy wpiąć w miejsce liczby 1. Na umówiony sygnał wszyscy jednocześnie wyrzucają kostkę. Po odczytaniu sumy kropek przesuwają klamerkę na miarce o tyle miejsc do góry. Wygrywa ten, który szybciej dotrze do miejsca oznaczonego cyfrą 100. Wyścigi w parach. Dwoje uczestników otrzymuje: jedną miarę, jedną kostkę, dwie klamerki w różnych kolorach. Wygrywa ten, kto szybciej wejdzie do góry.
• Zabawa z chustą animacyjną. Kapcie za chustą. Jedno z dzieci wyrzuca kostkę na spadochronie – np. na kolorze czerwonym. Kapcie na tym kolorze posuwają się o tyle oczek do przodu ile pokazała kostka. Wygrywa kolor który najszybciej dojdzie do środka chusty.
• Dzień i noc. Dzieci stoją w kole. Nauczyciel skupia na sobie uwagę dzieci i wyjaśnia: - Ty będziesz dniem (gestem wskazuje pierwsze dziecko i wręcza mu żółtą szarfę)… - A Ty będziesz nocą (wskazuje następne dziecko i wręcza mu niebieską szarfę)… - Ty będziesz dniem (nauczyciel gestem wskazuje kolejno dzieci, oznacza je przemiennie: dzień – żółta szarfa, noc – niebieska szarfa)… - Patrzcie uważnie (szerokim gestem pokazuje przemienność dzień – noc)… - Teraz dzieci mówią po kolei. Najpierw wskazują na siebie, a później na sąsiada: Jestem dzień, po mnie jest noc. Jestem noc, po mnie jest dzień…
• Układamy kalendarz. Nauczyciel pokazuje dzieciom rozłożone na stolikach papierowe talerzyki z kolorowymi kartonikami: - Każdy z Was ułoży dookoła talerzyków kalendarz, na których będą dni i noce. Na talerzykach znajdziecie żółte i niebieskie kartoniki. - Dzieci układają kalendarze, a nauczyciel podchodzi i pomaga tym, które mają kłopoty. Przyklejanie kartoników do talerzyków. - Potem dzieci czytają ułożone kalendarze: Nauczyciel poleca palcem dotknąć to, co na ich kalendarzach pokazuje dzień (dzieci czytają: dzień, noc, dzień, noc, itd.).
• Pory roku. Dzieci stoją w kole. Nauczyciel oświadcza: „Każde dziecko to jedna pora roku. Ty będziesz zimą (daje dziecku szarfę niebieską). Ty będziesz wiosną (wręcza szarfę zieloną) Ty będziesz latem (wręcza szarfę żółtą) A ty będziesz jesienią (szarfa czerwona)”. W ten sposób nauczyciel oznacza wszystkie dzieci stojące w kole. - Teraz mamy zimę. Dzieci w niebieskich szarfach stoją, bo przedstawiają zimę. Pozostałe siadają. Zima to pora roku. Pada śnieg. Jest tak biało, że aż śnieg razi w oczy. Mróz szczypie w uszy i nosy. Dni są krótkie, a noce bardzo długie. - Zima się kończy, bo dni stają się coraz dłuższe. Jest cieplej. Śniegi topnieją. Powoli nadchodzi wiosna. Wiosna to kolejna pora roku. Dzieci, które przedstawiają te porę roku wstają (dzieci w zielonych szarfach).
Barbara Rakowska

Literatura:
1. E. Gruszczyk – Kolczyńska, E. Zielińska (1997) „Dziecięca matematyka: książka dla rodziców i nauczycieli”, WSiP, Warszawa
2. Bogdanowicz M. „W co się bawić z dziećmi?” piosenki i zabawy
Wyświetleń: 0


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.