PROGRAM INNOWACYJNY
BEZPIECZEŃSTWO NA SCENIE,
CZYLI
JAK JĘZYKIEM SZTUKI
UCZYĆ DZIECI
ZASAD BEZPIECZEŃSTWA



Autor: mgr Edyta Sadowska

SPIS TREŚCI


1. Metryczka innowacji 3
2. Wstęp 4
3. Zakres programu innowacyjnego 6
4. Założenia innowacji 7
5. Cele innowacji 9
5.1 Cele główne 9
5.2 Cele szczegółowe 10
6. Przewidywane osiągnięcia uczniów 11
7. Procedury osiągania celów 12
8. Sposoby oceny osiągnięć uczniów 14
9. Tematyka zajęć realizowanych w ramach innowacji 15
10. Ewaluacja 17
11. Uwagi o realizacji programu 17
12. Bibliografia 7
13. Przykładowe scenariusze zajęć 18
14. Załączniki 25


Realizacja innowacji: 1 raz w tygodniu – 1 godzina lekcyjna
Edukacja: polonistyczna, społeczna, muzyczna, techniczna, zdrowotna oraz edukacja w zakresie bezpieczeństwa.








„Nie zadawaj dzieciom gwałtu nauczaniem -
tylko niech się tym bawią:
wtedy łatwiej potrafisz dostrzec
do czego każdy zdolny jest z natury.”
Platon


2. WSTĘP
Poczucie bezpieczeństwa to jedna z podstawowych potrzeb człowieka, której zaspokojenie daje możliwość prawidłowego i zdrowego funkcjonowania we współczesnym świecie. Każdy człowiek, zarówno dziecko jak i dorosły, powinien czuć się bezpiecznie w swoim społeczeństwie. Jednak obecne czasy stawiają nas wszystkich w obliczu wielu zagrożeń płynących z różnych stron i dlatego należy jak najwcześniej rozpocząć systematyczne działania zmierzające do uświadomienia dzieciom grożących im niebezpieczeństw. Bardzo ważne jest przede wszystkim uwrażliwienie ich na zagrożenia dla zdrowia i życia, które mogą pojawić się podczas poruszania się po ulicy i przechodzenia przez nią. Każdy człowiek, duży lub mały, może być świadkiem wypadku, nieszczęśliwego zdarzenia, w wyniku którego zagrożone jest czyjeś zdrowie lub życie. Może to dotyczyć zupełnie obcej osoby, znajomego lub członka rodziny. Od tego czy znajdzie się ktoś, kto będzie wiedział, co robić, nie straci głowy i bez wahania zacznie pomagać, może zależeć nasze życie. Aby pomóc, trzeba wiedzieć, jak to zrobić. Im więcej ludzi będzie posiadało umiejętność udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej, tym więcej osób zostanie uratowanych, ocali życie. Prostych czynności ratujących życie może nauczyć się każdy, warto więc rozpocząć taką naukę już w wieku kilku lat. Nabyta wiedza i umiejętności dadzą dziecku na równi z dorosłym, możliwość niesienia pomocy czy szybkiego powiadomienia odpowiednich służb.
Bezpieczeństwo ucznia w szkole było i jest traktowane jako fundamentalne, niepodważalne zadanie każdej placówki oświatowej. Szkoła, jako instytucja o określonej misji społecznej, winna modelowo dbać o jakość swoich wysiłków na rzecz bezpieczeństwa: biologicznego i fizycznego (brak zagrożeń dla życia i zdrowia), ale też psychicznego i społecznego (brak zagrożeń dla prawidłowego rozwoju psychospołecznego i kształtowania się osobowości człowieka). Szkoła zatem, jako jedna z pierwszych instytucji, z którymi styka się dziecko, ma możliwość wyrobienia u niego określonych postaw i umiejętności. Rolą nauczyciela jest takie pokierowanie rozwojem dziecka, aby w pełni wykorzystując jego naturalne predyspozycje - ciekawość, aktywność, łatwość czerpania wiedzy z otoczenia, wyposażyć je w wiedzę dotyczącą ochrony swojego zdrowia i życia. By to osiągnąć należy w sposób systematyczny i zaplanowany organizować zajęcia dotyczące bezpieczeństwa i pierwszej pomocy. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że jeśli nie można uniknąć pewnych sytuacji, to należy wyposażyć dzieci w takie umiejętności, by unikały zagrożenia lub umiały sobie z nimi radzić. Pod hasłem "unikanie zagrożeń" należy przekazać dzieciom niezbędne wiadomości dotyczące bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w domu, w szkole. Nauczyciele, których obowiązkiem jest zapewnienie bezpieczeństwa uczniom w czasie zajęć organizowanych przez szkołę, podejmować powinni szereg zabiegów profilaktycznych, zmierzających do zdiagnozowania, wyeliminowania, czy też nauki radzenia sobie z różnego rodzaju zagrożeniami, mogącymi zakłócić bezpieczeństwo ich podopiecznych. W ramach podejmowanych działań wychowawcy powinni zatem wyposażyć dzieci w wiedzę na temat tego jak unikać zagrożeń na drodze, jak zachowywać się w sytuacji zagrażającej życiu lub zdrowiu, w jaki sposób reagować, kiedy dojdzie do wypadku. Najważniejsze jest, aby dziecko dowiedziało się, jakie mu grożą niebezpieczeństwa i umiało je rozpoznawać.
Wiedza nabyta przez młodych ludzi z pewnością pozwoli im bezpiecznie funkcjonować we współczesnym świecie, a w dorosłym życiu lepiej dbać o bezpieczeństwo swoje i swoich rodzin.
Dlatego też zagadnienia dotyczące bezpieczeństwa są dla nas nauczycieli bardzo istotną sprawą. Jak chronić dzieci przed niebezpieczeństwem, które może je spotkać? Jest tylko jedno rozwiązanie - uświadamiać i kształcić dzieci:
 na teraz - aby uchronić ich życie i zdrowie,
 na przyszłość - aby stały się jutro rozsądnymi młodymi ludźmi.
Inspiracją do opracowania innowacji pt. „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa” stały się moje osobiste doświadczenia w pracy dydaktyczno – wychowawczej, refleksje innych nauczycieli, rozmowy z rodzicami moich uczniów o konkretnych sytuacjach mających miejsce na drodze oraz informacje o wypadkach drogowych docierające z mediów. Bodźcem bardzo istotnym przy opracowywaniu programu była tez bieżąca ewaluacja programu innowacyjnego „Bezpieczeństwo i pierwsza pomoc”, który realizuję w roku szkolnym 2015/2016. Obserwacja moich wychowanków na zajęciach innowacyjnych skłoniła mnie do refleksji nad sposobem przekazywania i utrwalania przez dzieci wiedzy z zakresu bezpieczeństwa. Zauważyłam, że proponowane przeze mnie treści edukacyjne były przez uczniów łatwiej przyswajane wówczas, gdy towarzyszyły im elementy literatury, filmu, dramy, inscenizacja, piosenki. Dlatego postanowiłam wyjść naprzeciw tym spostrzeżeniom i stworzyć program, w którym treści dotyczące wychowania komunikacyjnego połączę z działalnością teatralną, w którym dzieci będą uczyć się poprzez zabawę w teatr. Wiem, że teatr to bardzo trudna forma pracy, ale wiem też, że jej efekty są znakomite. Uważam, że poza niezbędnymi w zakresie profilaktyki bezpieczeństwa i nieocenionymi działaniami polegającymi na praktycznej nauce zasad i przepisów ruchu drogowego równie ważne jest oddziaływanie na dzieci pod kątem uświadomienia w sugestywny sposób konsekwencji lekkomyślnych zachowań na drodze – nieprzestrzegania elementarnych zasad, zbyt szybkiego poruszania się, brawury, braku odblasków. Wprowadzenie tej formy pracy zaktywizuje uczniów, dostarczy szeregu sytuacji do wypowiadania się dziecku w słowie, piosence, ruchu. Nauczy też kultury słowa i współpracy w grupie, u wielu zlikwiduje poczucie wstydu czy nieśmiałości. Bycie aktorem dowartościuje dzieci, sprawi, że zaczną wierzyć w siebie, zwłaszcza podczas premierowych przedstawień, gdy inni będą patrzeć na nich z podziwem. Jestem przekonana o tym, że proponowana przeze mnie forma edukacji w zakresie bezpieczeństwa okaże się dla dzieci przyjemnością, interesującą zabawą i nauką jednocześnie i w znaczny sposób podniesie świadomość moich wychowanków, jak również odbiorców sztuki teatralnej na temat zasad bezpieczeństwa i zagrożeń z jakimi mogą się spotkać w ruchu drogowym.

3. ZAKRES INNOWACJI

Innowacja pedagogiczna pt. „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa” jest opracowana w oparciu o treści zawarte w Programie Wychowawczym i Programie Profilaktyki Szkoły oraz w planie działań wychowawczych i profilaktycznych dla klasy drugiej. Program innowacyjny obejmuje treści nauczania z zakresu edukacji polonistycznej, społecznej, muzycznej, technicznej, zdrowotnej oraz edukacji dla bezpieczeństwa i jest spójny z założeniami podstawy programowej kształcenia ogólnego dla I etapu edukacji, w której czytamy m.in., iż uczeń:
a) wie, jak bezpiecznie poruszać się po drogach i korzystać ze środków komunikacji,
b) wie, jak trzeba zachować się w sytuacji wypadku,
c) uczestniczy w zabawie teatralnej, ilustruje mimiką, gestem, ruchem zachowania bohatera literackiego lub wymyślonego,
d) rozumie umowne znaczenie rekwizytu i umie posłużyć się nim w odgrywanej scence,
e) recytuje wiersze z uwzględnieniem interpunkcji i intonacji,
f) śpiewa piosenki, tworzy proste ilustracje dźwiękowe do tekstów oraz improwizacje ruchowe do muzyki,
g) współpracuje z innymi w zabawie.
Program „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa” przewidziany jest do realizacji w ramach dodatkowych zajęć edukacyjnych (1 godzina lekcyjna w tygodniu) w roku szkolnym 2016/2017. Adresatami innowacji są uczniów klasy drugiej Publicznej Szkoły Podstawowej nr 15 im. Władysława Syrokomli w Radomiu.

4. ZAŁOŻENIA INNOWACJI

W związku ze współczesnymi zagrożeniami coraz powszechniejsze staje się przekonanie, że dopóki zapotrzebowanie na wiedzę z zakresu bezpiecznego życia nie zostanie zaspokojone w procesie kształcenia, dopóty nie będzie można ukształtować bezpiecznej działalności człowieka. Rola placówek oświatowych w tym zakresie jest szczególna, gdyż o wiele łatwiej jest wpajać dobre zasady postępowania dzieciom i młodzieży, niż zwalczać złe nawyki u dorosłych. W dobie gier komputerowych, w których dominuje agresja i gdy dziecko zbyt wiele czasu spędza przed telewizorem, nauczyciel musi wykazać się pomysłowością i atrakcyjnością przekazu wybranych treści, poszukiwać takich metod i form, które będą zgodne z psychologią rozwojową dziecka. Zajęcia teatralne umożliwiają wykorzystanie naturalnej skłonności dziecka do naśladowania i zabawy, a także aktywności emocjonalnej i ruchowej. Sprzyjają rozładowaniu napięcia i energii, przynoszą radość i satysfakcję. Powstanie innowacji, w której treści dotyczące wychowania komunikacyjnego będą przekazywane językiem sztuki, wynika z potrzeby szukania nowych dróg do efektywnej pracy nauczycieli dla zaspakajania naturalnej potrzeby bezpieczeństwa małego dziecka. Realizowane dotychczas zagadnienia z zakresu bezpieczeństwa i ratownictwa, zawarte w programie edukacji wczesnoszkolnej nie poruszają dogłębnie wielu aspektów związanych z bezpieczeństwem, na które chciałabym zwrócić uwagę dzieciom i rodzicom. Ponadto treści te realizowane były głównie w formie pogadanek, projekcji filmowych, prezentacji multimedialnych. Uważam, że poza niezbędnymi w zakresie profilaktyki bezpieczeństwa i nieocenionymi działaniami polegającymi na praktycznej nauce zasad i przepisów ruchu drogowego równie ważne jest oddziaływanie na dzieci pod kątem uświadomienia w sugestywny sposób konsekwencji lekkomyślnych zachowań na drodze – nieprzestrzegania elementarnych zasad, zbyt szybkiego poruszania się, brawury, braku odblasków. Wprowadzając innowację pedagogiczną „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa” chcę świadomie zainicjować zmianę, której celem jest modyfikacja dotychczasowej rzeczywistości wychowawczej zgodnie ze współczesnymi potrzebami. Pragnę wprowadzić zmiany do procesu kształcenia w celu jego ulepszenia. W proponowanym programie problematykę związaną z bezpieczeństwem dziecka ujęłam w szerszym kontekście i postanowiłam przekazać ją dzieciom w formie jak najbardziej dla nich atrakcyjnej – przy wykorzystaniu ich naturalnych predyspozycji do naśladownictwa i odgrywania ról. Dodatkowym atutem programu będą, obok zaczerpniętych z dostępnych źródeł, samodzielnie redagowane na potrzeby zajęć teksty: opowiadania i wiersze, na bazie których tworzone będą scenariusze inscenizacji czy krótkich scenek teatralnych. Nie bez znaczenia pozostanie tu inwencja własna ucznia, pomysłowość, zaangażowanie w przygotowanie rekwizytów czy przedstawienie z wykorzystaniem umiejętności teatralnych konkretnej sytuacji. Przygotowywane w ramach zajęć innowacyjnych inscenizacje, krótkie scenki teatralne czy piosenki będą wykorzystywane podczas organizowanych w szkole uroczystości czy też akademii tematycznych, np. Akademia Ruchu Drogowego, Akademia „Numer Alarmowy 112”, Festyn Rodzinny. Jestem przekonana, że proponowany przeze mnie program innowacyjny „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa”’ poruszający niezwykle ważną problematykę zaktywizuje uczniów, nauczy ich kultury słowa i współpracy w grupie, dowartościuje i sprawi, że zaczną wierzyć w siebie, u wielu zlikwiduje poczucie nieśmiałości. Proponowana przeze mnie forma edukacji w zakresie bezpieczeństwa ma być dla jej adresatów przyjemnością, interesującą zabawą i nauką jednocześnie i mimo, że teatr to trudna forma pracy, to wierzę, że jej efekty będą znakomite. Mam nadzieję, że „nauka przez zabawę w teatr” i sceniczny sposób prezentacji pozytywnych postaw i negatywnych skutków zachowań niepożądanych w znacznym stopniu podniesie się, świadomość uczniów w zakresie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Problematyka podjęta w programie innowacyjnym zgrupowana została w kolejnych obszarach tematycznych:

I. Droga do szkoły
II. Kodeks drogowy i znaki drogowe
III. Sposoby przemieszczania się
IV. Otoczenie, w którym przebywam
V. Niebezpieczeństwa

5. CELE INNOWACJI

5.1 Cele główne

Zadania, które wyznaczyły kierunek moich oddziaływań wychowawczych, pozwoliły mi określić cele programu innowacyjnego „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa”. Główne cele programu to:
o przygotowanie dzieci w wieku wczesnoszkolnym do bezpiecznego funkcjonowania w ruchu drogowym poprzez wykorzystanie ich naturalnych predyspozycji do naśladowania i odgrywania ról,
o przekazanie wiadomości o tym, jak dbać o własne bezpieczeństwo, jak unikać sytuacji mogących doprowadzić do zagrożenia zdrowia i życia oraz jak wezwać specjalistyczną pomoc i udzielić pomocy innym osobom będącym w sytuacji zagrożenie życia lub zdrowia,
o umożliwienie kontaktu ze sztuką teatralną, przygotowanie do odbioru dzieła literackiego, plastycznego i muzycznego,
o rozwijanie indywidualnych zdolności, zainteresowań oraz aktywności twórczej,
o dostarczanie przeżyć emocjonalnych i estetycznych,
o umożliwienie prezentacji własnych dokonań, przygotowanie do udziału w wystąpieniach teatralnych,
o zintegrowanie zespołu, stworzenie atmosfery akceptacji i zaufania, rozwijanie umiejętności pracy w zespole i odpowiedzialności.

5.2 Cele szczegółowe

o kształtowanie poczucia odpowiedzialności za własne zdrowie oraz zdrowie i bezpieczeństwo innych osób,
o zapoznanie dzieci z elementarnymi zasadami uczestnictwa w ruchu drogowym jako pieszy oraz jako pasażer,
o utrwalenie zasad przechodzenia przez jezdnię z sygnalizacją świetlną i bez sygnalizacji,
o uświadomienie dzieciom konieczności noszenia elementów odblaskowych,
o poznanie zasad poruszania się po drogach w mieście i na wsi,
o poznanie znaków i sygnałów drogowych obowiązujących pieszych i rowerzystów,
o wdrożenie do kulturalnego i bezpiecznego zachowania się wobec innych uczestników ruchu drogowego,
o kształtowanie postawy zaufania do funkcjonariuszy policji,
o poznanie zasad korzystania ze środków komunikacji miejskiej,
o uświadomienie konieczności korzystania podczas jazdy samochodem z pasów bezpieczeństwa,
o poznanie numerów telefonów alarmowych,
o zapoznanie z podstawową wiedzą na temat pierwszej pomocy przedmedycznej,
o kształtowanie postawy gotowości do udzielania pierwszej pomocy w nagłych przypadkach,
o wdrażanie do zgodnej współpracy w grupie, prezentacji postawy koleżeństwa życzliwości i zaufania,
o poznanie i stosowanie w praktyce technik zapamiętywania tekstu,
o doskonalenie umiejętności recytowania tekstów literackich,
o kształcenie umiejętności wyrażania treści za pomocą słowa, gestu, ruchu i mimiki,
o kształcenie wrażliwości na piękno i kulturę słowa,
o poznanie znaczenia intonacji i modulacji głosu w tworzeniu roli,
o wdrażanie do stosowania w praktyce zasad właściwego zachowania się podczas odbioru sztuki scenicznej,
o wdrażanie do samooceny i weryfikacji nabytej wiedzy i umiejętności.


6. PRZEWIDYWANE OSIĄGNIĘCIA UCZNIÓW

Zakłada się, że w wyniku prawidłowego i systematycznego realizowania programu innowacyjnego „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa” uczeń będzie:
o odpowiedzialny za bezpieczeństwo swoje i innych,
o rozumiał konieczność przestrzegania zasad ruchu drogowego dla pieszych i pasażerów,
o znał zasady prawidłowego przechodzenia przez jezdnię,
o znała zasady poruszania się po drogach w mieście i na wsi,
o wiedział, jak należy poruszać się po drogach o zmroku, rozumiał konieczność noszenia elementów odblaskowych,
o znał znaki i sygnały drogowe obowiązujące pieszych i rowerzystów,
o kulturalnie i bezpiecznie zachowywał się wobec innych uczestników ruchu drogowego,
o umiejętnie korzystała z komunikacji miejskiej,
o rozumiał konieczność korzystania podczas jazdy samochodem z pasów bezpieczeństwa,
o znał, rozumiał i stosował w praktyce zasady bezpieczeństwa podczas jazdy rowerem,
o miała zaufanie do policjantów,
o znał zasady udzielania pierwszej pomocy w sytuacjach zagrożenia zdrowia lub życia,
o potrafił ocenić sytuację w miejscu wypadku,
o potrafił zadbać o swoje bezpieczeństwo w miejscu wypadku,
o znał i potrafił zastosować numery alarmowe,
o zgodnie współpracował w grupie, wykazywał postawę koleżeńskiej życzliwości, tworzył atmosferę zaufania i bezpieczeństwa,
o przekazywał różnorodne treści dzięki umiejętnościom scenicznym,
o umiejętnie stosował techniki zapamiętywania,
o recytował fragmenty utworów przeznaczonych do adaptacji na scenie,
o śpiewał piosenki powiązane tematycznie z bezpieczeństwem na drogach,
o umiejętnie wyrażał emocje i uczucia za pomocą gestu, ruchu i mimiki, panował nad własnymi emocjami,
o miał możliwość samorealizacji, akceptacji siebie, podniesienia wartości własnej osoby, przezwyciężenia nieśmiałości,,
o rozumiał znaczenie intonacji i modulacji głosu w tworzeniu roli,
o wrażliwy na piękno i kulturę słowa.,
o odczuwał potrzebę aktywnego uczestnictwa w życiu kulturalnym,
o stosował w praktyce zasady właściwego zachowania się podczas odbioru sztuki teatralnej,
o sprawdzał w praktyce nabytą wiedzę i umiejętności aktorskie.


7. PROCEDURY OSIĄGANIA CELÓW

Efektywność realizacji każdego programu jest uwarunkowana dogłębnym poznaniem jego założeń oraz adresatów, do których jest on kierowany, w tym przypadku dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Nie bez znaczenia pozostaje również postawa nauczyciela, bowiem od jego zaangażowania i inwencji twórczej w znacznej mierze zależy sukces oddziaływań dydaktyczno – wychowawczych skierowanych na dziecko.
Dzieci w młodszym wieku szkolnym cechuje naturalna ciekawość, aktywność, łatwość czerpania wiedzy z otoczenia. One nie mogą i nie chcą nudzić się na zajęciach. Dlatego też rzeczą niezmiernie ważną jest stałe rozbudzanie ich ciekawości, motywowanie do podejmowania działań, skłanianie do wysiłku umysłowego, umożliwienie im doświadczania i przeżywania tego, co jest tematem zajęć. Spełnienie tego warunku jest możliwe dzięki zastosowaniu odpowiednich strategii, metod nauczania, form organizacyjnych oraz środków dydaktycznych. W czasie zajęć innowacyjnych wszystkie zaplanowane treści będą realizowane w trakcie zabawy i aktywnej, twórczej pracy dzieci. Obok zabaw i ćwiczeń dramowych, uczniowie będą przygotowywać krótkie scenki oraz dłuższe przedstawienia. Czas przygotowywania inscenizacji będzie uzależniony od konkretnego problemu, jego złożoności, stopnia trudności scenariusza. Prace nad przygotowaniem przedstawienia teatralnego będą polegały na wyszukaniu w dostępnych źródłach bądź zredagowaniu autorskiego tekstu literackiego czy muzycznego, omówieniu jego treści, doboru piosenek dotyczących tematyki bezpieczeństwa, sposobu zaprezentowania treści na scenie, przydziale ról, przygotowaniu scenografii i rekwizytów, prezentacji przedstawienia na forum społeczności klasowej lub szkolnej, dyskusji nad efektem wspólnej pracy, ocenie występów.

W realizacji programu wykorzystane zostaną następujące metody:
o rozmowa,
o opowiadanie, opis, zagadka,
o praca z tekstem,
o prezentacje multimedialne,
o elementy pedagogiki zabawy,
o drama, inscenizacja tekstów literackich,
o burza mózgów,
o „rundki” – uzupełnianie, kończenie rozpoczętych zdań,
o twórczość techniczna,
o gry i zabawy dydaktyczne, tematyczne, ruchowe,
o metody ewaluacyjne,
o metody działalności praktycznej.

Formy pracy:
o praca indywidualna.
o praca grupowa: jednolita i zróżnicowana.
o praca zbiorowa.

Przykładowe środki dydaktyczne: teksty literackie, rekwizyty, sprzęt audio wizualny, płyty z muzyką, prezentacje multimedialne, elementy mobilnego miasteczka drogowego (np. znaki drogowe, przejście dla pieszych), manekin „Ania” do ćwiczeń udzielania pierwszej pomocy, apteczka pierwszej pomocy, aparaty telefoniczne tekturowe.

Oprócz przedstawionych metod, form pracy i środków dydaktycznych, które pozwolą mi realizować założenia innowacji, bardzo istotna rolę spełnią uroczystości szkolne. Przygotowanie do uroczystości i jej przebieg to zawsze dla dziecka ogromne przeżycie, ale też wielka przyjemność i radość. Dzięki możliwości występów na akademiach i uroczystościach szkolnych, wychowankowie wiele treści programowych przyswoją sobie w sposób najbardziej odpowiadający ich psychice, gdyż powiązany z twórczym działaniem i radosnym przeżywaniem. Przy realizacji innowacji uwzględnione zostaną wszelkie uroczystości, w których przejawiają się treści bezpieczeństwa i pierwszej pomocy przedmedycznej.

8. SPOSOBY OCENY OSIĄGNIĘĆ UCZNIÓW

Kontrola i ocena osiągnięć uczniów na zajęciach realizowanych w ramach programu innowacyjnego „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa” będzie przebiegać w nieco inny sposób niż na zajęciach z poszczególnych edukacji. Dominującą rolę będzie tu odgrywać ocena opisowa, słowna, w formie pochwały za prawidłowe odegranie scenki, ciekawe scenografie i trafnie dobrane rekwizyty, czy choćby aktywną postawę i zgodną współpracę w grupie. Formą oceny stosowaną na zajęciach będzie również samoocena poziomu znajomości zasad bezpieczeństwa, która odbywać się będzie między innymi podczas próbnych przedstawień teatralnych. Dzieci będą miały wtedy okazję zauważyć, jakie wiadomości i umiejętności z zakresu bezpieczeństwa już opanowały, co zrobiły dobrze, a nad czym muszą jeszcze popracować. Będą też podejmowały próby samodzielnego oceniania umiejętności teatralnych oraz wysiłku i zaangażowania, jakie włożyły w przygotowanie i zrealizowanie inscenizacji. Ocena ta dostarczy nauczycielowi informacji na temat stopnia przyswojenia materiału przez uczniów, ale też informacji dotyczących konkretnych umiejętności aktorskich przejawianych przez dzieci. Uczestnicy zajęć poddawani będą również ocenie zewnętrznej w czasie prezentacji swoich umiejętności teatralnych na forum szkoły, podczas uroczystości bądź akademii np. Akademia Ruchu drogowego, Akademia „Numer alarmowy 112”, Festyn Rodzinny, co również będzie formą sprawdzenia ich osiągnięć w dziedzinie bezpieczeństwa i aktorstwa.
9. TEMATYKA ZAJĘĆ REALIZOWANYCH W RAMACH PROGRAMU INNOWACYJNEGO

Tematy realizowane w obrębie kolejnych obszarów tematycznych:
1. Bezpieczeństwo na drodze.
 Bezpieczna droga do szkoły.
 Zasady przechodzenia przez jezdnię.
 Umiem przejść przez skrzyżowanie dróg (ulic).
 Uważam na drodze –bezpieczne zachowanie na jezdni.
2. Kodeks drogowy i znaki drogowe.
 Poznaję kodeks drogowy.
 Znam znaki drogowe występujące w drodze do szkoły.
 Znam znaki i sygnały drogowe obowiązujące pieszych i rowerzystów.
3. Sposoby przemieszczania się.
 Poruszam się pieszo.
 Jeżdżę na rowerze.
 Wiem jak działa mój rower.
 Jeżdżę na rolkach.
 Wsiadam do samochodu.
 Jeżdżę samochodem.
 Korzystam z komunikacji miejskiej.
 Umiem odróżniać pojazdy uprzywilejowane.
 Poznaję kierujących ruchem drogowym.
4. Otoczenie, w którym przebywam.
 Poruszam się po mieście
 Poruszam się na wsi.
 Poruszam się w nocy.
 Poruszam się podczas złej pogody.
5. Niebezpieczeństwo.
 Uczę się przewidywać niebezpieczeństwo.
 Wiem, jak się zachować w razie wypadku - dbam o bezpieczeństwo swoje i innych.
 Halo, potrzebuję pomocy !– umiem wzywać pomoc.

.
10. EWALUACJA

W trakcie trwania innowacji i po jej zakończeniu będą prowadzone działania ewaluacyjne, których wnioski pozwolą mi na optymalizację realizowanych celów oraz stosowanych na zajęciach form i metod pracy. Głównym zadaniem ewaluacji będzie uzyskanie odpowiedzi na pytanie „Czy treści dotyczące bezpieczeństwa, przekazane uczniom za pomocą tekstów literackich i wyeksponowane na teatralnej scenie, zostały w pełni wykorzystane i przyczyniły się do zmiany postaw i zachowań wychowanków w tym zakresie?”. Dokładna analiza funkcjonowania programu w codziennej praktyce zostanie też dokonana poprzez:
 bieżącą obserwację zachowań dzieci,
 przeprowadzenie ankiety wśród rodziców dzieci uczęszczających na zajęcia (załącznik nr 1),
 prezentację przedstawień profilaktycznych społeczności szkolnej i rodzicom podczas uroczystości szkolnych,
 przeprowadzenie wewnętrznego konkursu wiedzy o znajomości zasad bezpieczeństwa, sprawdzającego poziom zdobytych wiadomości i umiejętności (załącznik nr 2).
Celem ewaluacji będzie uzyskanie informacji zwrotnej na temat funkcjonowania programu. Zebrane informacje posłużą mi do sporządzenia raportu, przeanalizowania zamierzonych celów i osiągniętych rezultatów, a także wyciągnięcia wniosków i zaplanowania ewentualnych działań uwzględniających uzyskane wyniki, przeznaczonych do realizacji w przyszłości. Przygotowany raport z opracowanymi wnioskami zostanie przedstawiony Dyrekcji i Radzie Pedagogicznej.


11. UWAGI O REALIZACJI PROGRAMU

W trakcie realizacji innowacji pedagogicznej „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa” dopuszcza się nanoszenie drobnych poprawek, pewnych modyfikacji i uzupełnień, gdyż nie sposób przewidzieć wszystkiego przed rozpoczęciem innowacji. Treści tematyczne przewidziane do realizacji mogą być realizowane przez nauczyciela w dowolnej kolejności, adekwatnie do potrzeb i zaistniałych sytuacji dydaktyczno – wychowawczych.


12. BIBLIOGRAFIA

„Wychowanie uczniów klas początkowych dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym”, B. Bogacka – Osińska, Impuls
„Mój podręcznik do nauki pierwszej pomocy”, Ratujemy i uczymy ratować, WOŚP 2006
„Podręcznik do nauki pierwszej pomocy dla nauczyciela”, Ratujemy i uczymy ratować, WOŚP 2006
„Aktywizujące metody i techniki w edukacji” cz. II, I. Krzyżowska, Suwałki 2000.
„Bezpieczeństwo dzieci w ruchu drogowym” Elżbieta Zyzik, Mirosława Parlak, Nauczanie Początkowe. - 2008/2009, nr 1
„Jak przechodzić przez ulicę?” E. Zubrzycka, GWP 2008
„Bezpieczeństwo dzieci: scenariusze zajęć dla rodziców i nauczycieli”, Dorota Klus-Stańska, Marzena Nowicka, Wyd. 2. Kraków, Impuls 2002
„Edukacja dla bezpieczeństwa” program opracowany przez KWP zs. W Radomiu
„Bezpieczeństwo dziecka w domu, w szkole, na ulicy” M. Wróblewska, Siedmioróg 2011
„Malujemy i już wiemy - chodzę i jeżdżę bezpiecznie” książeczka dla dzieci młodszych i starszych, Bezpieczna Droga do Szkoły
„Z Agatką na drodze” Bronisław Szafarczyk, Grupa Image
„Zabawa w teatr – wybór scenariuszy dla dzieci” Z. Wójcik, Wyd. Didasko 2013
„Zabawa w teatr – przedszkolne i szkolne inscenizacje” opr. zbiorowe, Papilon 2010
„Józefinka - miła czarownica”, Ivens, Jan, Bielsko-Biała: Debit, 1997
„Wiersze, inscenizacje, opowiadania, zagadki i piosenki w edukacji komunikacyjno –drogowej uczniów szkoły podstawowej” Frątczakowie E. J. Bydgoszcz 1995r
http://blizejprzedszkola.pl/temat-50,263,z-bajka-bezpieczniej-inscenizacja
http://www.bezpieczneprzedszkole.com/opowiadania-i-bajki
http://wychowaniekomunikacyjne.org/index.php?page=home
http://www.edukacja.edux.pl/p-25455-lesna-szkola-ruchu-drogowego-scenariusz.php
http://www.pyrek.pl/panel_nauczycielski_199.html
https://www.superkid.pl/wierszyki-dla-dzieci-zasady-bezpieczenstwa


13. PRZYKŁADOWE SCENARIUSZE ZAJĘĆ

SCENARIUSZ 1
Temat: Zasady przechodzenia przez jezdnię.

Cele zajęć:
Uczeń:
• potrafi prawidłowo przejść przez ulicę,
• stosuje w praktyce zasady przechodzenia przez jezdnię,
• posiada poczucie odpowiedzialności za swoje bezpieczeństwo na drodze,
• zna sposoby oznakowania przejść dla pieszych.

Metody: inscenizacja, pokaz, ćwiczenia na makiecie, zabawy z wykorzystaniem elementów miasteczka mobilnego, praktyczne ćwiczenia na drodze.
Środki: treść wiersza W. Chotomskiej pt. „Gdy zamierzasz przejść ulicę.”, opowiadanie W. Dodelskiej pt. „Dlaczego chodzę po pasach?”, makieta, ilustracje, piosenka „Zebra twoim przyjacielem”, elementy miasteczka mobilnego (znaki drogowe, pasy)

Przebieg zajęć:

1. Powitanie.
2. Zabawa „Tam i z powrotem na chodniku”.
3. Odpowiadanie na pytanie „Z czym kojarzy się wam słowo bezpieczeństwo?” za pomocą „burzy mózgów”.
4. Próba odpowiedzi na pytanie „Kiedy jesteś bezpieczny na drodze?”.
5. Rozmowa z dziećmi nt. ich drogi do szkoły i ewentualnej konieczności przechodzenia przez jezdnię.
6. Zapoznanie dzieci z treścią opowiadania pt. „Dlaczego chodzę po pasach?”
7. Wysłuchanie piosenki „Zebra twoim przyjacielem”.
8. Rozmowa z uczniami na temat roli zebry w ruchu ulicznym.
9. Przypomnienie 5 zasad przechodzenia przez ulicę. Nauka na pamięć wiersza „Gdy zamierzasz przejść ulicę”.
10. Inscenizacja poszczególnych zasad przechodzenia przez ulicę.
11. Porządkowanie ilustracji przedstawiających przechodzenie przez jezdnię, uzasadnianie zachowania się dzieci na kolejnych obrazkach.
12. Ćwiczenia przechodzenia przez jezdnię na makiecie z zastosowaniem modeli pojazdów i ludzików.
13. Zabawa na boisku szkolnym (dzieci dzielimy na „pojazdy” i „pieszych”, rysujemy kredą ulicę).
14. Przygotowanie uczniów do wyjścia na drogę publiczną. Omówienie dyscypliny, reguł i bezpieczeństwa na drodze.
15. Ćwiczenia przechodzenia przez jezdnię po pasach. Zapoznanie ze sposobami oznakowania przejść dla pieszych.
16. Ewaluacja zajęć. Dzieci odbijają swój paluszek pod „buzią” uśmiechniętą, jeżeli potrafią bezpiecznie zachować się na jezdni, lub pod „buzią” smutną, jeżeli jeszcze dobrze nie utrwaliły zasad prawidłowego poruszania się po ulicy.
Materiały do zajęć

Bezpieczeństwo na drodze (http://www.poeto.pl/wiersz/30710/Bezpiecze%C5%84stwo_na_drodze_%28)

Jak bezpiecznym być na drodze
Mówi słup na jednej nodze
Jego światła wciąż migają
Wszystkich ludzi ostrzegają


Gdy czerwone światło świeci
Stoją wszyscy starsi dzieci
Na zielonym iść możemy
O tym wszyscy dobrze wiemy

Uczy nas też pani w klasach
Że przechodzi się na pasach
Przez ulice nie biegniemy
Teraz już to wszyscy wiemy

Na rowerze tylko w kaskach
Pamiętajcie o odblaskach
Taki odblask po to świeci
By bezpieczne były dzieci

„Gdy zamierzasz przejść ulicę” (Wanda Chotomska)
Gdy zamierzasz przejść ulicę,
musisz poznać tajemnicę.
1. Na chodniku przystań bokiem.
2. Popatrz w lewo bystrym okiem.
3. Skieruj w prawo wzrok sokoli.
4. Znów na lewo spójrz powoli.
5. Jezdnia wolna – więc swobodnie
mogą po niej przejść przechodnie.

Piosenka „Zebra twoim przyjacielem” książce Emilii i Jana Frątczak „EDUKACJA KOMUNIKACYJNO - DROGOWA”
Zebra twoim przyjacielem
na ulicach gwarnych miast!
Każdy jej zawdzięcza wiele
Przed wypadkiem strzeże was!
Zebra twoim przyjacielem
w jej życzliwość zawsze wierz!
Ona do twych stóp się ściele,
Gdy przekraczasz jezdnię wszerz!
Zebra twoim przyjacielem
tam gdzie sznur pojazdów gna!
W dzień powszedni i w niedzielę
Ona chroni cię od zła!
Zebra twoim przyjacielem!
Po jej pasach zawsze idź,
a osiągniesz swoje cele,
i nie stanie ci się nic!

„Dlaczego chodzę po pasach?” (W. Dodelska)
Pojechaliśmy do miasta po sprawunki. Bardzo lubię jeździć do miasta. Tyle ciekawych rzeczy można tam zobaczyć. Są piękne sklepy, auta, wygodne chodniki i szerokie jezdnie, pomalowane gdzieniegdzie w białe pasy. Tylko ludzie są tu okropnie wychowani. Zamiast przechodzić sobie zwyczajnie z jednej strony ulicy na drugą, wszyscy pchają się na pasy. Chciałem im na to zwrócić uwagę, że tak nie można, bo pasy się pobrudzą, ale Kuleczka warknął na mnie ze złością:
- Nie wygłupiaj się!
Obraziłem się. I cóż takiego głupiego chciałem powiedzieć? Chyba miałem rację, prawda?

SCENARIUSZ 2
Temat: Inscenizacja wiersza „Jak paw przez jezdnię przechodził” – J. Wasilewskiego

Cele ogólne:
• zapoznanie dzieci z zasadami bezpiecznego poruszania się po drodze,
•umiejętność odczytywania wybranych znaków drogowych i sygnalizacji świetlnej .

Cele szczegółowe:
Dziecko :
• wie, co oznacza czerwone i zielone światło sygnalizacji świetlnej,
• zna zasady bezpiecznego przechodzenia przez ulicę,
• dostrzega sytuacje zagrażające zdrowiu i bezpieczeństwu na drodze,
• odczytuje wybrane znaki drogowe,
• wyodrębnia i nazywa charakterystyczne dźwięki ulicy zna pojazdy uprzywilejowane oraz numery alarmowe,
• inscenizuje wiersz,
• dokonuje oceny postępowania bohaterów wiersza,
• wykazuje sprawność manualną,
Formy pracy:
zajęcie grupowe i indywidualne
Metody:
słowne, oglądowe, czynne
Pomoce: znaki drogowe, pasy, obrazki do zagadek wzrokowych,sylwety samochodów, strój pawia, przebrania dla dzieci, płyty CD z piosenkami i odgłosami ulicy, karty pracy, klej, papier wycinankowy czerwony, żółty, zielony, czarny.
Przebieg zajęć:
1. „ Kto wie, niech powie” – zagadki słowno – wzrokowo - słuchowe o ruchu drogowym
(rozpoznawanie wybranych znaków drogowych, kolorów sygnalizacji świetlnej, przejścia dla pieszych....)
Zagadki słowne:
• stoją przy drodze na jednej nodze Kto to taki? Jak jeździć trzeba, nauczyć mogą drogowe ......(znaki)
• oko, zwrócone w twoją stronę , czerwone, żółte lub zielone. (sygnalizator świetlny)
• gdy łypie okiem czerwonym, stoisz nieporuszony. Gdy oczko puszcza zielone, przechodzisz na drugą stronę . (sygnalizator świetlny)
• zielone, żółte albo czerwone, na skrzyżowaniach są rozmieszczone. One nam mówią :
„stój!” albo „idź !”, powiedz, co mogę na myśli mieć? (sygnalizator świetlny)
• co to za zwierzę na jezdni leży? nim po nim przejdziesz rozejrzeć się należy. (zebra)
• każdemu kierowcy bardzo się przydają – nakazują , zakazują , albo ostrzegają. (znaki
drogowe)
• ma radiowóz, mundur nosi, czasem o dokument prosi. We Włocławku, Ełku, Lądku po
to jest, by strzec porządku. (policjant)
Zagadki wzrokowe:
Dzieci odgadują zagadkę na podstawie odkrywanych fragmentów obrazków (samochody uprzywilejowane – utrwalenie numerów alarmowych, wybrane znaki drogowe, sygnalizacja świetlna, paw)
Zagadki słuchowe:
„Odgłosy ulicy” – rozpoznawanie dźwięków wydawanych przez różne pojazdy... ( płyta CD)
2.Ilustrowanie ruchem treść piosenki
3. Słuchanie wiersza „Jak paw przez jezdnię przechodził” – rozmowa na temat sytuacji
przedstawionej na obrazku oraz ocena postępowania bohaterów wiersza
4. Inscenizacja wiersza:
Po chodniku szedł raz paw
i tak myślał sobie:
– Jaki jestem piękny, ach,
jak dostojnie chodzę.
Podziwiają mnie na pewno
wszyscy dookoła,
bo urodą nikt tu ze mną
zrównać się nie zdoła.
Doszedł paw do skrzyżowania
i choć światło miał czerwone,
on na jezdnię wejść chciał zaraz,
żeby przejść na drugą stronę.
Lecz ktoś krzyknął:
– Stój, co robisz!
Poczekaj chwileczkę,
wszak przez jezdnię się przechodzi
tylko na zielonym świetle!
A paw odparł dumnym głosem:
– Mnie to nie dotyczy.
Ja na każdym świetle mogę
chodzić po ulicy,
bo mam ogon taki piękny,
taki kolorowy,
że aż na mój widok stają
wszystkie samochody.
Zresztą zaraz sam zobaczysz –
krzyknął paw na koniec
i na jezdnię wszedł, choć światło
było wciąż czerwone.
Wtem usłyszał pisk hamulców.
Ratunku! – zawołał,
skoczył w górę, uszedł z życiem,
lecz już bez ogona.
Długo potem opłakiwał
swoje pawie pióra.
Stał przed lustrem i powtarzał:
Wyglądam jak kura.
Ale już od tamtej pory,
gdy idzie przez miasto,
to cierpliwie zawsze czeka
na zielone światło.
6. Praca techniczna – wyklejanie kawałkami kolorowego papieru sylwety sygnalizacji
świetlnej .
7. Wystawa wykonanych prac.
8. Podsumowanie zajęć i ewaluacja.



























Załącznik nr 1.
Ankieta dla rodziców

Szanowni Państwo!
Zwracam się do Państwa z prośbą o wypełnienie ankiety, w której wyrażą Państwo swoją opinię o realizowanej w szkole innowacji „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa”. Uzyskane wyniki zostaną wykorzystane w mojej dalszej pracy nad podwyższeniem jakości pracy szkoły w zakresie bezpieczeństwa dzieci.
Ankieta jest anonimowa. Proszę o dokładne zapoznanie się z pytaniami i udzielenie szczerych odpowiedzi. Wybrane odpowiedzi proszę podkreślić.

1. Czy zostali Państwo poinformowani przez nauczyciela o celach i treściach programu „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa”?
a) tak
b) nie
2. Czy Państwa dziecko chętnie uczestniczyło w innowacji „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa ” ?
a) tak
b) nie
c) nie wiem
3. Zajęcia innowacji „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa” poruszają zagadnienia:
a) interesujące
b) przydatne
c) nieprzydatne
d) nudne
4. Czy Pani/Pana dziecko było zainteresowane tematyką i formą realizowanych zajęć?
a) tak
b) nie
c) nie wszystkich
5.Czy Państwa dziecko opowiada w domu o treści realizowanych na zajęciach?
a) tak, chętnie
c) czasami
d) nie
6. Czy uważają Państwo, że uzyskane przez dziecko na zajęciach wiadomości i umiejętności dotyczące bezpieczeństwa i pierwszej pomocy przydadzą mu się w życiu?
a) tak
b) nie
c) nie wiem
7. Czy uważają Państwo, że program innowacyjny „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa” jest słuszną inicjatywą i powinien być kontynuowany w przyszłości?
a) tak
b) nie
Dziękuję za wypełnienie ankiety!
















Załącznik nr 2.

KONKURS WIEDZY
O ZASADACH BEZPIECZEŃSTWA W RUCHU DROGOWYM


Cele konkursu:
 utrwalenie wiedzy dotyczącej znajomości podstawowych zasad bezpieczeństwa na drodze,
 podsumowanie programu „Bezpieczeństwo na scenie, czyli jak językiem sztuki uczyć dzieci zasad bezpieczeństwa”,.


Regulamin konkursu

1. Konkurs obejmuje zakres wiedzy dotyczącej zdobytych wiadomości o bezpieczeństwie.
2. Konkurs ma charakter rywalizacji indywidualnej.
3. W turnieju uczestniczą wszystkie dzieci biorące udział w innowacji.
4. Zadania dla dzieci są jednakowe.

Punktacja:
 Za każde dobrze wykonane zadanie uczeń otrzymuje 1 pkt.
Zadania konkursowe:
1. Rozwiązanie zagadek o ruchu drogowym. Uczeń zapisuje odpowiedzi na kartce.
a) Stoją przy drodze na jednej nodze
wszystkim kierowcom ku przestrodze.
Obrazki na nich rozmaite,
czyta kierowca zamiast liter.
b) W białej czapce
na ulicy ważną jest osobą.
Wszyscy słuchać go muszą,
gdy kieruje ruchem.
c) Zgadniesz co to jest,
gdy pomyślisz szczerze.
Tak nazywa się część jezdni
Lub w Zoo zwierzę.
2. Odpowiedzi TAK – NIE
- Czy przejście dla pieszych – pasy, oznaczone jest kolorem czarnym?
- Czy przechodzimy przez ulicę na czerwonym świetle?
- Czy wolno oddalać się z kimś obcym?
- Czy wolno przyjmować słodycze i inne smakołyki od obcych?
- Czy dzieciom wolno bawić się zapałkami?
- Czy mundur policjanta jest koloru zielonego?
- Czy wolno otwierać drzwi obcym?
- Czy bezpiecznie jest zjeżdżać na sankach z górki na ulicę?
- Czy wóz strażacki jest koloru czerwonego?
- Czy policjant jest naszym przyjacielem?
- Czy na rowerze możemy jeździć po ulicy?
- Czy dotykamy włączonego żelazka?
- Czy znak „stop” jest koloru czerwonego?
- Czy sygnalizator świetlny pomaga nam w przechodzeniu przez ulicę?
- Czy dzieci mogą same poruszać się po ulicy?
- Czy chodnik jest przeznaczony tylko dla pieszych?
- Czy kolor czerwony na sygnalizatorze świetlnym znaczy „Idź”?
- Czy kolor zielony znaczy „Stop”?
- Czy znaki telefon, taxi, szpital są znakami informacyjnymi?
- Czy żółte trójkąty to znaki ostrzegawcze?
- Czy można samemu naprawiać gniazdko elektryczne?
- Czy można biegać po ulicy?

3. Numery alarmowe
Każdy uczeń dostaje kopertę, w kopercie znajdują się trzy obrazki z pojazdami: samochód policyjny, ambulans, wóz strażacki oraz trzy numery telefonów alarmowych 997, 998, 999. Należy dopasować numery telefonów do właściwego pojazdu.

4. Odpowiedzi na pytania. Dzieci losują po jednym pytaniu, na które odpowiadają na forum grupy:
Gdy nieznajoma osoba próbuje zatrzymać cię na ulicy:
a) idziesz posłusznie za nim,
b) biegniesz w kierunku, gdzie są ludzie,
c) głośno wzywasz pomocy.
Co oznaczają światła na sygnalizatorze świetlnym?
Dlaczego dzieci powinny nosić znaczki odblaskowe?
Ktoś kogo nie znasz zatrzymuje się samochodem i proponuje ci, że podwiezie cię do domu. Co zrobisz?
a) mówisz: „Chętnie pojadę” i wsiadasz do samochodu,
b) nie podejmujesz z nim rozmowy i idziesz w swoją stronę.
Co to są pojazdy uprzywilejowane? Wymień je.
Kto może kierować ruchem drogowym?
W jaki sposób należy prawidłowo przewozić dzieci w samochodzie?
Co oznacza czerwone światło na sygnalizatorze świetlnym?
Komu jest potrzebny fotelik w samochodzie?
Jesteś świadkiem wypadku. Pod jaki numer zadzwonisz, żeby wezwać służby ratownicze?
W którym miejscu należy przechodzić przez jezdnię?

5. Pierwsza pomoc:
dzieci otrzymują koperty z kartonikami zawierającymi kolejne etapy udzielania pierwszej pomocy poszkodowanemu i zadanie dodatkowe (praktyczny pokaz: wezwania służb ratowniczych, sprawdzenia oddechu, resuscytacji, pozycji bocznej ustalonej). Zadaniem każdego ucznia jest ułożenie kartoników we właściwej kolejności oraz zaprezentowanie wylosowanego zadania.
Zakończenie konkursu:
Podsumowanie punktów, wyłonienie zwycięzcy, wręczenie dyplomów wszystkim uczestnikom.

Wyświetleń: 0