Katalog

Agata Dylawerska
Uroczystości, Scenariusze

Scenariusz przedstawienia poświęconego królowej Jadwidze zaprezentowanego z okazji obchodów "Tygodnia z patronem"

- n +

Scenariusz przedstawienia poświęconego królowej Jadwidze zaprezentowanego z okazji obchodów "Tygodnia z patronem"

Osoby:
Jadwiga, królowa polska
Jagiełło, wielki książę litewski
Wilhelm Habsburg, książę
Witold, stryjeczny brat Jagiełły
Lud, czyli chór

Dekoracja: ozdobna komnata królowej, sala tronowa

Scena I
Chór Młodzieńców

Przybywaj, piękna królowo,
Ulżyć tęsknot naszych brzemię,
Przybywaj, nadziei nowo,
Na ojczystą Piastów ziemię.

Chór Dziewcząt
Przybywaj, dziewico luba,
Jasna uroda, wdziękami,
W tobie nasze szczęście, chluba,
Przychodź władać Polakami.

Głos Pierwszy
Drogi, zbyt drogi, szczepie Kazimierza

Głos Drugi
Swój los, swe berło naród ci powierza.

Wszyscy
Przybywaj, piękna królowo,
Ulżyć tęsknot naszych brzemię,
Przybywaj, nadziei nowo,
Na ojczystą Piastów ziemię.
Polskiej korony dziedziczko i pani,
Witają cię licznie mieszkańcy zebrani.

Głos Pierwszy
Z kraju, gdzie Odra żyzne niwy porze,

Głos Drugi
I ci, co bujne osiedlili Pomorze,

Wszyscy
Mieszkańcy słowiańskiej ziemi,
Spotykamy Piastów plemię.

Głos Pierwszy
Ach! Jakże piękna, jak hoża!

Głos Drugi
Jak ranna lilia albo wonna róża.

Głos Pierwszy
Jak wdziękiem wabi, powagą uderza,

Głos Drugi
Widzimy w niej prawy obraz Kazimierza.

Wszyscy
Zaufaj naszym ślubom i ochocie,
Miło podlegać piękności i cnocie.

Jadwiga
Jakież wzruszenie, jakie serca bicie!
Ach czuję, jestem na ziemi,
Gdzie me naddziady odebrały życie
I szczęściem kraju byli szczęśliwymi.
Chociaż w odległej krainie chowana,
Wiedziałam przecież skąd wzięłam początek,
Nie raz mówiła matka ukochana:
W tobie, ma córko, rodu mego szczątek,
Radę, co daję, chciej wiernie zachować,
Przyjdzie czas, kiedy ty będziesz panować.
Wtenczas najpierwsze niech ci będą prawa:
Kochanej Polski pomyślność i sława.

Scena II
Jadwiga, Wilhelm

Wilhelm
Ach, pani, czy ta kraina,
W której piękna Jadwiga panować zaczyna,
Czyż powinność rządzenia w sercu twym zagładza
Pamięć dawnej miłości!

Jadwiga
Żadna w świecie władza
Nie zatrze uczuć, cośmy tak wiernie dzielili.

Wilhelm
Przecież i jednej jeszcze nie dałaś mi chwili.

Jadwiga
Książę, któż miłość, co nam zwykła życie słodzić,
Z powinnością królewską potrafi pogodzić?
Kto się wiernie publicznej chce oddać potrzebie,
Żyć musi dla poddanych, a zapomnieć siebie.
Ja, młoda, moje tylko powinności zgaduję,
Chcę je pełnić, lecz nad nią więcej miłość czuję.

Wilhelm
Dręczonemu przez bojaźń, srogie niepokoje,
Jadwigo, jakąż radość niosą słowa twoje,
Nieszczęśliwy od mego w te strony przybycia.
Czułem tylko ciężar życia.
Wszystko, co widzę i co słyszeć mogę,
W sercu moim nieci trwogę.
Wiadome ku mnie niechęci Polaków,
Przyjazd wśród świetnych orszaków
Posłów Jagiełły, te stanu przyczyny,
Co dobro moje, cel życzeń jedyny,
Porwać mi mogą. Ach, pani,
Wszystko do głębi duszę moja rani!

Jadwiga
Jeśli ty cierpisz, wierzaj przyjacielu,
Więcej mąk Jadwigę dręczy.
Tysiącznych walk serce me doznaje,
Skłonność ku tobie, względy na te kraje.
Jakkolwiek sobie, nieszczęsna poradzę,
Miłość albo tez powinność mą zdradzę.

Wilhelm
Miłość poświęcisz?

Jadwiga
Do tak smutnych zrządzeń,
Ach, nie przydawaj bolesnych posądzeń.
Nie obwiniaj, lituj się.

Wilhelm
Nie ciebie ja, pani,
Los obwiniam, na który jesteśmy skazani.

Scena III

Jadwiga
Bóg chce, czemu w mym sercu jeszcze taka trwoga?
Bóg przez usta kapłanów, Bóg przez usta ludu woła do serca mego.
Boże! Cudu! Cudu! Niechaj zapomnę Wilhelma. Wszak zapomnieć nie mogę!?
Nie mogę. Czerni tuman zasłania mi drogę. Nic nie widzę, nie słyszę prócz jego i siebie.
Matko- jakżeś daleko w tak ciężkiej potrzebie. Nikogo do porady ani ku pociesze.
Nikogo! A Bóg? Boże przebacz mi - ja grzeszę! Ja nie jestem sierota, jam matka narodu,
namaszczona jak kapłan do walki za młodu. Berłem moim Bóg w niebie! Och! Ja nie sierota, jam matka, jam chrześcijanka!
Już nie tak ciemno, a teraz, jakże jasno. Cóż się stało ze mną?
Co za lud mnie otacza? Słyszę chóry nad sobą, czy to są Anieli?
To Litwa do chrztu śpieszy wolna i szczęśliwa. Litwa moim imieniem na matkę mnie wzywa.
Zstąp Duchu św. w miłości, w pokoju, w duchu męstwa, mądrości. Zbrój mnie do boju!
Śpiewajcie, ach śpiewajcie o Boże, o Panie, nie moja, ale twoja wola niech się stanie!

Scena IV

Witold
Potężny władca litewskiej krainy,
Znany swoimi i naddziadów czyny,
Przodków co przez swą odważną prawicę
Zakreślili szeroko państw naszych granicę,
Do ciebie mnie przysyła, nadobna królowo,
Z ofiarą swojej ręki, z pomoca gotową.
Chce on swe kraje i swój naród mężny,
Swe skarby, oręż potężny,
Złączyć małżeństwem, nowy blask wam nadać,
I wspólnie z tobą polskim berłem władać.

Jadwiga
Jeśli dary Jagiełły są godłem przyjaźni,
Kiedy to jest narodu waszego zwyczajem,
Biorę je i świetniejsze powrócę nawzajem.
Pragnę z wami pokoju, chcę, by dwa narody
Kosztowały owoców przyjaźni i zgody.

Co Bóg przeznaczył, czego naród po mnie czeka,
Dopełniam, zacny książę, przybliż się do tronu,
Żonę i przyjaciółkę do dni moich zgonu
Uważaj we mnie; odtąd będą me starania
Osładzać tobie troski, ciężar panowania,
W każdej dobie, w przygodach od nieba zesłanych,
Żyć dla szczęścia twojego i moich poddanych.
Niech, gdy zwłoki me zginą powszechnym zniszczeniem,
Wspomni Polak Jadwigę z wdzięczności westchnieniem.
Przybliż się wziąć królestwa znaki okazałe.

Władysław
Tobie ja pani, winien me szczęście i chwałę

Głos Pierwszy
Niechaj kapłani do Boga wznoszą swe modlitwy,
Ja ogłaszam ludowi i wojska orszakom:

Władysław królem polskim, wielkim księciem Litwy.

Wszyscy
Niechaj z Jadwigą długo panuje Polakom.

Władysław
Przychylność moją i wasze nadzieję
W póżne potomki ze krwią mą przeleję,
Pod nimi dzisiaj złączone narody
Wzbiją się w sławę, potęgę swobody

Chór
Piastów, Jagiełłów szczepy połączone,
Piękna Jadwigo, dzielny Władysławie,
Bodajby wasze plemię rozkrzewione
Rządziło nami w pokoju i sławie.

Niech imię Polski, jej mowa i siła
Przemaga burze i na wieki słynie.

Narrator
Świętujemy dzisiaj czwartą rocznicę nadania imienia szkole i dla tego w dniu dzisiejszym myśli nasze zwracają się do tej postaci niezwykłej, do świętej królowej Jadwigi i z podziwem ogarniamy dzieło jej krótkiego życia. Piętnaście lat w Krakowie na tronie polskim, piętnaście lat, które położyły podwalinę pod całe wieki i które owocują do dziś.
Jadwiga jako panienka, wasza rówieśnica, stanęła wobec zadań, które ja przerastały, jednak tym zadaniom podołała. Nie tylko zachowała dziedzictwo Piastów, ale jeszcze dziedzictwo to rozprzestrzeniła.
Przez unię z Litwą, a przez Litwę z Rusią, obszar państwa polskiego powiększył się kilkakrotnie. Dając początek dynastii Jagiellońskiej przyczyniła się do tego, co w dziejach Polski nazywa się Złotym Wiekiem.
Podjęła dzieło ewangelizacji Litwy i doprowadziła ostatecznie ten naród do kościoła. Rozszerzała nie tylko granice państwa polskiego, ale także posunęła naprzód granice Kościoła katolickiego. Jadwiga była wielką patronką kultury narodowej. Jej zawdzięczamy odnowienie Uniwersytetu Krakowskiego.
Patronka nasza - Królowa Jadwiga umiała dostrzec i odczuć potrzeby i niedole wszystkich, i tych wielkich, i tych ważnych, i tych małych, i tych najmniejszych, opuszczonych, skrzywdzonych. Upominała się o prawa i krzywdy tych, którzy sami upomnieć się nie mogli, albo nie śmieli. Naprawiała wyrządzone krzywdy. I tak wrosła...wrosła jak drzewo korzeniami w ten Kraków, w jego dzieje, w jego historię.
Wielkość królowej polegała na tym, że zdołała przezwyciężyć i opanować swoje uczucia i swoje słabości, zdołała przejść ponad osobistymi pragnieniami wielkoduszna i dalekowzroczna, po chrześcijańsku mądra i kochająca ludzi dalekich, nieznanych. Zapisała się w historii Krakowa, w historii ojczyzny, w dziejach Kościoła i w dziejach Europy. Była królem przestrzegającym sprawiedliwości, ostoją ładu państwowego, roztropną i mądrą władczynią, zatroskaną o rozwój nie tylko państwa, ale i Kościoła. W czasie sprawowania władzy pojętej jako służba, była niedościgłym wzorem. Wrażliwa na każde ludzkie cierpienie, szanująca godność każdego człowieka i wolność narodów i wyznań, zapoczątkowała bratnią więź ludów.

Bibliografia:
1. "Dzieło Jadwigi i Jagiełły w sześćsetlecie chrztu Litwy i jej związków z Polską", Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej, 1989.
2. Klubówna A. "Królowa Jadwiga. Opowieść o czasach i ludziach", Warszawa 1986.
3. Jasienica P. "Polska Jagiellonów", Warszawa 1985.

Opracowanie: Agata Dylawerska

Wyświetleń: 3747


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.