Katalog

Emilia Kalwinek, 2012-01-11
Zelów

Pedagogika, Referaty

Autorytet wychowawczy rodziców

- n +


Rodzice są dla dziecka przewodnikami po zawiłościach życia. To oni mają obowiązek pomóc dziecku w oddzieleniu wartości od pozorów, dobra od zła, sensu od bezsensu. Bycie autorytetem dla własnych dzieci to najważniejsze wyzwanie i próba rodzicielska. Aby nauczyć dzieci szacunku do siebie, rodzic także powinien szanować swoje dzieci.
W pierwszym okresie życia dziecka oboje rodzice odgrywają istotną rolę
w kształtowaniu osobowości dziecka zapewnia on dziecku przestrzeń przejściową,
w ramach której może ono zaprawiać się do uczestnictwa w działalności na
świecie .
W wychowaniu dążymy do tego, aby dziecko miało jak największe poszanowanie dla rodziców. Autorytet jest więc celem wychowania i środkiem ułatwiającym formułowanie się osobowości dziecka.
W życiu dziecka matka pełni ważną i szczególną rolę. Jest ona najważniejszą osobą, co nie oznacza, że ojciec jest mniej ważny, ponieważ to oboje rodzice wychowują dzieci. Jednak to często matka jest pierwszą osobą, która wprowadza dziecko w otaczający go świat. Kojarzy się ona z miłością, która włożona jest w wychowanie dziecka, miłością którą obdarza dziecko bezinteresownie przez całe życie. Autorytet matki jest bardzo ważny, trzeba go w oczach dziecka wypracować, budować. Nie staje się to nagle, ale wymaga solidnej pracy. Na budowę autorytetu matki wpływa jej pełne rozwagi zachowanie, sprawiedliwość, troska wobec dziecka, miłość. Budzi także u dziecka szacunek i wiarę we własne siły.
W późniejszym okresie życia dziecka coraz większą rolę zaczyna odgrywać ojciec. Pod względem swego wpływu przestaje niekiedy ustępować matce, a czasem w zakresie niektórych spraw jego pozycja w rodzinie staje się dominująca. Ojciec podejmujący stanowcze decyzje, spokojne, oparte o wyznawaną hierarchię wartości, których podstawą jest dobro rodziny, stawiający nieustające wymagania, mimo protestów dzieci nieustannie buduje swój autorytet .
Ojciec nie powinien budzić w dziecku strachu, lecz uczyć go trudnej sztuki wybaczania i miłości. Gdy weźmiemy pod uwagę psychiczne cechy ojca możemy powiedzieć, że jest on mniej lękliwy od matki, jest dla dziecka przykładem, wzorem odwagi, która jest niezbędna, aby pokonywać trudności przez dziecko w przyszłym jego życiu. Ojciec staje się dla dziecka prawdziwym mostem niezastąpionym w okresie przechodzenia od dzieciństwa do wieku dojrzałego .
Łagodna postawa wychowawcza ojca, która połączona jest z miłością wpływa na kształtowanie się sfery emocjonalnej i moralnej u dziecka. Dobry ojciec powinien charakteryzować się trwałym zainteresowaniem sprawami dziecka i nieskończoną cierpliwością, bo w ten sposób może zrobić wiele dla emocjonalnego, społecznego i intelektualnego rozwoju dziecka.
Autorytet ojca nie zastąpi matka, nie przejmie także do końca funkcji dyscyplinarnych.
Rola ojca w rodzinie jest ważna szczególnie w kontekście przejmowania ról
i zadań jakie wykonuje dziewczynka, a jakie chłopiec. Dlatego bardzo często pedagodzy rozpatrują ją odmiennie w stosunku do obu płci dziecka. Dla chłopca jest on wzorem identyfikacji. Dla dziewczynki ojciec to pierwszy mężczyzna w jej życiu w sensie emocjonalnym i psychicznym. Jest on uosobieniem męskości.
Ojcowie, którzy potrafili otoczyć swoje dzieci opieką troskliwą, obdarzyć miłością mogą spodziewać się miłości i szacunku od swych dzieci.
W dzisiejszych czasach autorytet nie wynika z samego faktu rodzicielstwa, ale
z zaufania dzieci do rodziców. Nowy model autorytetu oparty ma być na przyjaźni
i partnerstwie. Można zauważyć, że autorytet ojca we współczesnej rodzinie zanika, co stanowi zagrożenie dla wychowania dzieci. Ojciec, który chce wpływać pozytywnie na rozwój społeczny dziecka, aktywnie powinien uczestniczyć w procesie jego wychowania i reprezentować pozytywne wartości społeczne. Udział ojca w wychowaniu jest wprowadzeniem w atmosferę domową elementu ładu i systematyczności, wytrwałości i konsekwencji. Są to cechy bardzo ważne, które wdrażają dziecko do przestrzegania zasad moralnych.
W wielu rodzinach to ojciec jest nadal autorytetem wychowawczym. Mężczyzna łatwiej zachowuje równowagę emocjonalną, ułatwia mu to konsekwentne działanie wychowawcze, niezbędne dla skuteczności właściwych oddziaływań na dziecko.
Warto w tym miejscu zacytować abpa P. J. Cordesa z Watykanu, że autorytet i władza przestały być bezterminowe. W nowoczesnym społeczeństwie, związane są one z określonymi funkcjami i pozycjami społecznymi . Niemniej jednak nowy model autorytetu mężczyzny, który sprawdzałby się w dzisiejszej rodzinie, nie został jeszcze ukształtowany, co powoduje, iż wielu mężczyzn nie potrafi odnaleźć się w roli ojca.
Znamienne jest stanowisko znanego pedagoga i psychologa K. Pospiszyła – ojciec musi miłość dziecka umieć wziąć, zdobyć, a może uczynić to jedynie wtedy, kiedy potrafi dostroić się do potrzeb i zainteresowań dziecka, tak, aby wzbudzić w tymże dziecku zaciekawienie jego ojcowskim światem .

Literatura:
Delumcau J., Roch D., Historia ojców i ojcostwa, Warszawa 1995, s.427
Pulikowski J., Warto być ojcem, Poznań 1999, s. 101
Pellegrino G., Mali dzisiaj dorośli jutro, Warszawa 1995, s. 176
Abp Cordes P. J., Zagubione ojcostwo, Paplin, 2005, s. 16
Pospieszyl K., Ojciec a wychowanie dziecka, Wydawnictwo Akademickie „ŻAK”, Warszawa 2007 s.115


Wyświetleń: 1958


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.