Katalog Iwona Danek, 2011-12-12 Kraków Uroczystości, Scenariusze Scenariusz uroczystości z okazji Święta NiepodległościScenariusz uroczystości z okazji Święta Niepodległości Scenariusz opracowała I. Danek dla wychowanków Internatu SOSW, celem uczczenia Święta Niepodległości 11.XI.2008. Zainspirowany scenariuszem p. I. Śliwińskiej i M. Kryj (wykorzystany został pomysł na dekorację, krótka scenka podziału mapy Polski między zaborców i kilka wierszy – wszystkie fragmenty zaczerpnięte z powyższego scenariusza oznaczone są *) Dekoracja*: Na tle tkaniny w barwach narodowych duży biały napis: „Polsko , nie jesteś Ty już niewolnicą!”, duża mapa Polski (podzielona na 3 części, ale w sposób niewidoczny dla obserwatorów) oraz Orzeł (godło Polski). PRZEBIEG: WSTĘP Prowadzący (jedno z dzieci czyta): Dziś obchodzimy niezmiernie ważną uroczystość. 90 lat temu, w 1918r. Polska odzyskała niepodległość. Otóż nie zawsze na naszej ziemi mogła rozbrzmiewać polska mowa. Pod koniec XVIII wieku (ponad 200 lat temu) trzy państwa – Prusy, Rosja i Austria dokonały rozbiorów Polski, czyli podzieliły nasz kraj między siebie. Polska na 123 lata zniknęła z mapy Europy, żyjąc w niewoli. I. Dzisiaj wielka jest rocznica - Jedenasty listopada!!! Tym co zmarli za Ojczyznę, Hołd wdzięczności Polska składa Im to bowiem zawdzięczamy wolność - polską mowę w szkole, to, że tylko z kart historii poznajemy dziś niewolę. II. Wiersz „Opowiedz nam moje Ojczyzno..” * Opowiedz nam, moja Ojczyzno jak matka dzieciom ciekawym, o latach znaczonych blizną na wiekach chwały i sławy. Wytłumacz nam, tak jak umiesz, skąd czerwień i biel sztandarów. Niech ludzie żyją tu w dumie, że taki wydał ich naród. SCENA I W tle muzyka wprowadzająca w dramatyzm sytuacji. Wychowankowie reprezentujący 3 zaborcze państwa podchodzą do mapy Polski i dzielą ją między siebie oraz nakładają łańcuch na godło Polski, następnie triumfalnie odchodzą.* Chłopcy przebrani za szlachciców klęczą przed sceną, patrząc na Orła zakutego w łańcuch: III. Narodzie! Niegdyś wielki, dziś w smutnej kolei Wyzuty z sił, bogactwa, sławy i nadziei… Jeden z chłopców wstaje, obraca się do pozostałych i woła do nich: IV. I my sami jesteśmy nieszczęść naszych winą! Gnijąc w zbytkach, lenistwie i biesiad zwyczaju, Myśleliśmy o sobie, a nigdy o kraju... V. Wstań, Polsko moja! Uderz w czyn! Wstaje następny i woła podrywając po kolei pozostałych: VI. Hej, Polaku! Hej, rodaku! Pochwyć oręż w dłoń. Słodkie blizny dla Ojczyzny, za Moskalem goń! Niech Moskali stąd oddali polska szabla, krew. Potem wrócim i zanucim tryumfalny śpiew. Podczas śpiewanej I zwrotki Roty schodzą ze sceny. Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród, Nie damy pogrześć mowy! Polski my naród, polski lud Królewski szczep piastowy. Nie damy, by nas gnębił wróg... - Tak nam dopomóż Bóg! SCENA II Prowadzący: Zaborcy zabronili mówić po polsku, dzieci musiały uczyć się języka kraju, który ich zniewolił. Rodzice dbali jednak, by dzieci znały polską mowę, polską historię i przestrzegały polskich obyczajów. Uczyli je miłości do Ojczyzny. Scenografia wnętrza chłopskiego domu z XVIIIw., przy stoliku siedzi Matka z dziećmi, toczy się rozmowa: wiersz „Polska – moja Ojczyzna” M. Konopnickiej* matka: VII. A jak ciebie kto zapyta: Kto ty taki, skąd ty rodem? Mów, żeś z tego łanu żyta, Żeś z tych łąk, co pachną miodem. Mów, że jesteś z takiej chaty, Co Piastowską chatą była, Żeś z tej ziemi, której kwiaty Gorzka rosa wykarmiła. dziecko I: VIII. Ojczyzna moja – to ta ziemia droga, Gdziem ujrzał słońce i gdziem poznał Boga. Gdzie ojciec, bracia i gdzie matka miła W polskiej mnie mowie pacierza uczyła. matka i dziecko II - wiersz „ Polak mały”: Kto ty jesteś? Polak mały. Jaki znak Twój? Orzeł biały. Czym twa ziemia? Mą Ojczyzną. Czym zdobyta? Krwią i blizną. Czy ją kochasz? Kocham szczerze. A w co wierzysz ? W Polskę wierzę. SCENA III Prowadzący: Chociaż Polski nie było na mapie, Polacy raz po raz czynili wysiłki, by odzyskać wolność. Nie poddali się niewoli, lecz podjęli walkę z wrogiem. Upadały kolejne powstania: kościuszkowskie, listopadowe, styczniowe. Wielu walczących Polaków nigdy nie wróciło do domów. IX. Żołnierskie buty – tup, tup, tup Żołnierski mundur – czapki z głów Bo gdy pradziadek młody był W mundurze walczył ile sił A wszystko po to aby wnuk W wolnej ojczyźnie mieszkać mógł Piosenka legionowa „ Maszerują strzelcy” (śpiewają wszyscy): Maszerują strzelcy, maszerują, Karabiny błyszczą, szary strój A przed nimi drzewa salutują, Bo za naszą Polskę idą w bój! Nie noszą lampasów, lecz szary ich strój, Nie noszą ni srebra, ni złota. Lecz w pierwszym szeregu podąża na bój, Piechota, ta szara piechota. Maszerują strzelcy, maszerują, Karabiny błyszczą, szary strój A przed nimi drzewa salutują, Bo za naszą Polskę idą w bój! Idą, a w słońcu kołysze się stal, Dziewczęta zerkają zza płota. A oczy ich dumnie utkwione są w dal: Piechota, ta szara piechota! Maszerują strzelcy, maszerują… Prowadzący: Nadszedł rok 1914 – wybuchła I wojna światowa. Państwa, które zniewoliły Polskę stanęły przeciwko sobie. Polacy dostrzegli swoją szansę. Na czele walczących Polaków stanął Józef Piłsudski. Zorganizował on Legiony Polskie, które poszły w bój o naszą wolność. X. Wiersz „ Warczą karabiny”*: Mówi Jaś, zwracając się do matki: Warczą karabiny i dzwonią pałasze, To Piłsudski ruszył w pole, a z nim wojsko nasze. ubiera się, żegna się z matką i wychodzi mówiąc dalej: Wodzu, wodzu miły, przywódź świętej sprawie I każ trąbić trębaczowi, gdy staniem w Warszawie. Wisłą pieśń poleci – falami jasnemi Że nie będzie już Moskali na piastowskiej ziemi. XI. Wiersz ” Poszedł Jaś na wojnę” S. Aleksandrzak* Matka Jasia, podchodzi do okna, wygląda przez nie smutna i przygnębiona; w głębi Narrator i Wiatr: Narrator: Poszedł Jaś na wojnę , do domu nie wrócił. Mateńka wciąż czeka, Martwi się i smuci. Pyta wciąż staruszka, pyta niespokojnie: Matka: - Czemu Jaś nie wraca? Już przecie po wojnie. Wiatr: Nie płacz matko, nie płacz! Narrator: Szepcze z wiatrem pole, Wiatr : Twój syn jak bohater za Ojczyznę poległ. Dziewczynki śpiewają piosenkę „Rozkwitały pąki białych róż”, w trakcie śpiewu dziewczyna z białą różą w dłoni i fotografią legionisty, chodzi po scenie, składa różę matce Jasieńka i sprowadza ją ze sceny*: Dziewczęta: Rozkwitały pąki białych róż, Wróć Jasieńku z tej wojenki wróć. Wróć, ucałuj, jak za dawnych lat bywało, Dam Ci za to róży najpiękniejszy kwiat... Wszyscy śpiewają: „Wojenko, wojenko”: Wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani, że za tobą idą, że za tobą idą chłopcy malowani. Chłopcy malowani, sami wybierani, wojenko, wojenko, wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani? SCENA IV - zakończenie XII. Wbiega chłopiec krzycząc: - Ojczyzna wolna, znowu wolna! (…) Już ją widzieli idącą żołnierze nasi w okopach – koronę miała na głowie i krew zakrzepłą na stopach. XIII. Fragmenty z wiersza „Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą” – L. Staff Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą ! Dzisiaj wychodzisz po wieku z podziemia. Wchodzą ponownie na scenę wychowankowie reprezentujący zaborców, przypinają mapę Polski na swoje miejsce, zrywają łańcuch z godła Polski i ze spuszczoną głową schodzą ze sceny. Prowadzący: 11 listopada 1918 roku podpisano zawieszenie broni. Skończyła się I wojna światowa. Władzę w Polsce objął Józef Piłsudski, który został Naczelnikiem Państwa. Tak odrodziła się i powstała II Rzeczpospolita. XIV. Dziś w całej Polsce brzmi Mazurek*. Dzisiaj radości kanonada! Witamy wszyscy Niepodległość I Jedenasty Listopada... HYMN Jeszcze Polska nie zginęła… Wyświetleń: 1687
Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. |