„Kiedy patrzę wstecz widzę, jak droga mojego życia, poprzez środowisko(…), poprzez parafię, poprzez moją rodzinę, prowadzi mnie do jednego miejsca:
do chrzcielnicy w wadowickim kościele parafialnym”

„Moje lata dziecięce i chłopięce zostały wnet naznaczone utratą osób najbliższych.(…). Matkę straciłem w wieku dziewięciu lat. Po jej śmierci, a następnie po śmierci mojego starszego brata, zostaliśmy we dwójkę z Ojcem.
Moje młodzieńcze lata łączą się przede wszystkim z postacią Ojca. Patrzyłem z bliska na jego życie, widziałem, jak umiał od siebie wymagać, widziałem, jak klękał do modlitwy. To było najważniejsze w tych latach, które tak wiele znaczą w okresie dojrzewania młodego człowieka. Ojciec, który umiał sam od siebie wymagać, w pewnym sensie nie musiał już wymagać od syna. Patrząc na niego, nauczyłem się, że trzeba samemu sobie stawiać wymagania i przykładać się do spełniania własnych obowiązków.”

„Mam osobisty dług wdzięczności wobec polskiej szkoły, wobec nauczycieli i wychowawców(…)
… I można powiedzieć, że wszystko w życiu zależy od rodziny, od szkoły, od rodziców i rodzeństwa, od kolegów szkolnych; ważne są, oczywiście, także parafia, różne organizacje młodzieżowe…”
Tak czytamy w Autobiografii Jana Pawła II - Papieża Polaka, którego życie, szkoła, studia, teatr, kapłaństwo i wreszcie troska o rodzinę zaczęły się w Wadowicach. W czym na co dzień przejawiała się ta troska?

Zainteresowanie ks. Karola Wojtyły, później biskupa krakowskiego i Papieża Jana Pawła II problematyką rodzinną sięgają lat 50 i jego pracy duszpasterskiej
z grupą młodzieży akademickiej przy kościele św. Floriana w Krakowie. Na spotkaniach z tą grupą, która nazywała go „Wujkiem”, podejmował problemy związane z życiem małżeńskim i rodzinnym. Omawiano sprawy ojcostwa i macierzyństwa, przekazywania wiary dzieciom, wychowania i przygotowania do życia dorosłego. Ks. Karol Wojtyła, nie posiadając własnej rodziny, bardzo interesował się zagadnieniami rodziny i przeżywał wszystkie problemy swoich podopiecznych, którym udzielał rady duchowej, dzielił ich radości i troski.
Przemyślenia na temat małżeństwa i rodziny zawarł
w sztukach teatralnych: „Przed sklepem jubilera” i „Promieniowanie ojcostwa”.
Owocem osobistej refleksji i bardzo licznych rozmów ze świeckimi była książka „Miłość i odpowiedzialność” poświęcona znaczeniu miłości ludzkiej.

Ks. Karol Wojtyła był głęboko przekonany, że taka będzie rodzina, jakie wychowanie otrzymają w tym kierunku ludzie młodzi. Tłumaczył młodym, że małżeństwo nie jest kwestią przypadku, lecz dla większości chrześcijan drogą realizacji powszechnego powołania do świętości. Rozpalał ich serca i umysły, aby weszli na ścieżkę budowania cywilizacji miłości.
Podczas wypraw górskich czy na spływach kajakowych przeprowadzał nieformalne kursy przedmałżeńskie” dla studentów i studentek.
W służbę życiu angażował wszystkich ludzi dobrej woli. Tak było wcześniej, kiedy jeszcze przewodził metropolii krakowskiej, tak było również w Rzymie, kiedy stał na czele Kościoła powszechnego. Zależało mu bardzo, aby obok teologów stanęli do służby rodzinie lekarze, personel medyczny, nauczyciele, wychowawcy, władze samorządowe i różne organizacje. Z tego też względu z radością przyjmował wszelkie dobre inicjatywy, które mogły się przyczynić do poprawy sytuacji rodzin. Ogłosił Rok Rodziny, Kartę Praw Rodziny, napisał List do Rodzin, List o godności kobiety, List do Dzieci, Adhortację apostolską poświęconą rodzinie chrześcijańskiej „Familiaris consortio”. Inicjował sympozja i Światowe Spotkania Rodzin.

Sługa Boży Jan Paweł II ogromną wagę przywiązywał do rodziny i jej roli w życiu każdego z nas, albowiem: „Każdy człowiek ma swój początek w rodzinie. Rodzina jest drogą, od której nie może on się odłączyć. W rodzinie przychodzi na świat, rodzinie zawdzięcza sam fakt bycia człowiekiem.”
Ojciec Święty miał świadomość, że takie wartości w życiu człowieka, jak: miłość, piękno, wiara, dobro, wychowanie mają swoje źródło w rodzinie, w której wszystko się zaczyna…

Dziękujemy za uwagę

Wyświetleń: 2966