Katalog

Elżbieta Matysiak , 2010-04-08
Krasnystaw

Zajęcia przedszkolne, Konspekty

Cykl 5 zajęć o kształtowaniu postaw tolerancji u dzieci przedszkolnych.

- n +

Scenariusze zajęć:

Scenariusz zajęć 1
Temat: Jaki jestem?
Cele: Budowanie pozytywnego obrazu samego siebie.
Dziecko:
- wskazuje charakterystyczne cechy swojego wyglądu
- potrafi wymienić poszczególne części swojego ciała
- odczytuje komunikaty niewerbalne podawane za pomocą gestu, miny, wyrazu oczu
- rozpoznaje uczucia wyrażane mimiką twarzy
- potrafi współpracować z kolegą w parze
Metody: A – objaśnienia i instrukcje
P – metoda zadań otwartych
E – ekspresja ruchowa, słowna
O – zadań zamkniętych
Formy: indywidualna, zespołowa, zbiorowa
Środki dydaktyczne: lusterka, ilustracje twarzy kobiecej przedstawiając różne nastroje,
karty z buziami, nagranie na taśmie magnetofonowej, kartki, kredki.
Przebieg zajęć

1. Rozpoczęcie zajęć piosenką pt. „Stańcie tutaj...”. Dzieci zwrócone twarzami do środka koła, ruchem ilustrują tekst piosenki.
2. Jak wyglądam?
Dzieci przyglądają się swojej twarzy w lusterku, opisują jej wygląd: kolor oczu, włosów, kształt nosa, ust. Wymieniają tę swoją cechę, która najbardziej im się podoba. Jeżeli nie znajdują w sobie takich cech, wówczas inne dzieci lub nauczycielka pomaga w tym dziecku.
3. Co to za mina?
Nauczycielka pokazuje dzieciom ilustracje twarzy kobiecej. Zadaniem dzieci jest odgadnięcie nastrojów ( zadowolenia, smutku, zdziwienia, złości). Następnie każde
z dzieci przygląda się swojemu odbiciu w lusterku próbując przybrać określony nastrój.
4. W jakim jestem nastroju?
Karty z buziami zostały pomieszane i odwrócone. Dzieci losują kolejno po jednej karcie i próbują za pomocą mimiki pokazać emocje malujące się na twarzy z wylosowanego obrazka. Pozostałe dzieci odgadują, o jakie uczucie chodzi.
5. Lustro
Jedno dziecko jest lustrem, które naśladuje czynności swojego partnera. Ważne jest, aby się nie pomylić.
6. O kim mówimy?
Dzieci słuchają opisu podanego przez nauczyciela i po charakterystycznych cechach
odgadują, o kogo chodzi. Po kilku próbach rolę nauczycielki przejmują dzieci.
7. Ludzie do ludzi
Dzieci poruszają się po sali w rytm słyszanej muzyki. Gdy muzyka ucichnie nauczycielka poleca, aby w parach dotykały się wymienionymi częściami ciała:
- głowa do głowy
- ramię do ramienia
- łokieć do łokcia
- kolano do kolana
- dłoń do kostki
- dłoń do ramienia
8. Jaki to kolor? – zabawa plastyczna
Nauczycielka poleca dzieciom, aby wybrały jeden kolor kredki i narysowały miejsce,
w którym bardzo lubią przebywać, w którym nie myślą o smutkach
i czują się bezpiecznie.
Po wykonaniu pracy każde dziecko opowiada, co narysowało.
9. Zgadnij, co mnie cieszy?
Każde dziecko pokazuje za pomocą gestów, mimiki twarzy to, co go cieszy.
Zadaniem pozostałych dzieci jest odgadnięcie zagadki.
10. Krasnale i wielkoludy.
Na polecenie nauczyciela dzieci poruszają się po sali jak:
- krasnoludki
- olbrzymy
- żółwie
- motyle
- jakby niosły ciężki worek na plecach
- kelnerzy z tacą na rękach
- skacząc z kamienia na kamień
- idąc na linie
11. Dokończ zdanie...
Dzieci kończą rozpoczęte zdania:
Lubię gdy...
Denerwuje mnie...
Jestem …
Dzisiaj na zajęciach podobało (lub nie podobało) mi się...

Scenariusz zajęć 2
Temat: Świat w moim kolorze.
Cele: Poznawanie swoich stanów emocjonalnych oraz nabywanie umiejętności
radzenia sobie w sytuacjach przykrych.
Dziecko:
- rozpoznaje i nazywa uczucia
- potrafi powiedzieć jak czuje się dziecko odrzucone z zabawy
- rysuje swoje wyobrażenia określonymi kolorami kredek
- potrafi powiedzieć czego nie robi zbyt dobrze a co nie sprawia mu żadnej trudności
- układa zakończenie historyjki obrazkowej
- mówi o swoich lękach
Metody: A – objaśnienia i instrukcja
P – metoda zadań otwartych, rozmowa kierowana
E – ekspresja ruchowa, słowna
O – zadań zamkniętych
Formy: indywidualna, zbiorowa
Środki dydaktyczne: wizytówki z nastrojami, tekst opowiadania
Doroty Niewoli pt. „Pomóż mi”, kredki, kartony, cylinder, nagranie z utworem relaksacyjnym.

Przebieg zajęć
1. Mapa nastroju
Każde dziecko wybiera sobie znaczek z buzią, która odzwierciedla jego nastrój.
Następnie nauczyciel podpisuje wizytówkę imieniem dziecka
i przypina do bluzki.
2. Zamiana miejsc
Zabawa polega na zamianie miejsc uczestników. Nauczyciel podaje hasło: zamieniają się miejscami ci, których imiona rozpoczynają się głoską „A”
i „M” itp.
3.Co się wydarzyło?
Na tablicy znajduje się historyjka obrazkowa do opowiadania, pt. „Pomóż mi”, która jest bez widocznego zakończenia. Dzieci mają opowiedzieć, co dzieje się na obrazkach i ułożyć zakończenie opowiadania. Na koniec nauczycielka przyczepia ostatni obrazek. Następnie dzieci weryfikują swoje pomysły z przedstawionym na ilustracji.
4. Nauczycielka czyta dzieciom opowiadanie pt. „Pomóż mi” a następnie zadaje pytania do jego treści:
Jakie zadanie dała pani dzieciom do wykonania na zajęciach?
Dlaczego Agnieszka stanęła w kącie bardzo smutna?
Jak zachowały się jej koleżanki?
Jak się czujecie, gdy inni się z was śmieją i nie chcą was włączyć do zabawy?
Czy są zadania, z którymi nie radzicie sobie tak jak Agnieszka
z opowiadania?
Co nie sprawia wam trudności?
Jak możemy pomóc innym, aby nie czuli się samotnie?
Moje miejsce
Dzieci siadają na dywanie w zaznaczonym kolorową wstążką miejscu. Zamykają oczy i próbują wyobrazić sobie to, o co prosi nauczycielka:
Zobacz kolory, które są w twoim świecie, zobacz jak jest wesoło
i kolorowo. Wyobraź sobie miłe i ciepłe dźwięki. Poczuj zapachy, które lubisz. Pomyśl co sprawiłoby ci największą radość.
Następnie opisują swoje wyobrażenia.
6. Świat w moim kolorze
Dzieci otrzymują białe kartki z sześcioma okienkami. Przed sobą mają komplet kredek. Zabawa polega na tym, aby w kolejnych okienkach narysowały, co chcą:
• kolorem radosnym,
• kolorem smutnym,
• kolorem śmiesznym,
• kolorem ciemnym.
7. Strach ma wielkie oczy
Nauczyciel prosi dzieci, aby przypomniały sobie, czego najbardziej się bały,
a następnie zapisuje anonimowe wypowiedzi dzieci wrzucając karteczki do cylindra. Następnie każde dziecko losuje z niego po jednej karteczce, którą dopiero teraz na forum czyta nauczyciel.
Dzieci słysząc wypowiedzi innych, ale nie wiedząc, kto ją podał, uzmysławiają sobie, że kolega lub koleżanka też czegoś się boi i strach staje się mniejszy tym bardziej wypowiedziany głośno.
8. Zakończenie zajęć
Na koniec zajęć nauczycielka pyta się dzieci czy ich nastrój się zmienił czy też nie. Jeżeli tak dzieci zmieniają swoje znaczki.

Scenariusz zajęć 3
Temat: Kim jest mój kolega?
Cele: Kształtowanie umiejętności współpracy w zespole.
Dziecko:
potrafi odpowiedzieć na pytania związane z treścią inscenizacji
wykonuje pracę przestrzenną z różnych materiałów papierniczych
potrafi uzgadniać wraz z kolegami sposób rozwiązania zadania
rozróżnia cyfry od 1 do 7
zgodnie współdziała w zespole
Metody: A – pokaz, objaśnienia i instrukcje
P – metoda zadań otwartych
E – ekspresja ruchowa, słowna
O – działania praktyczne.
Formy: indywidualna, zespołowa, zbiorowa.
Środki dydaktyczne: różne materiały papiernicze, klej, nożyczki, kartki, kredki, opowiadanie H. Bechlerowej pt. „O kotku, który szukał czarnego mleka”, plansza z cyframi od 1 do 7, kartki samoprzylepne, puzzle z kotkami.
Przebieg zajęć

1. Nauczyciel wprowadza dzieci do tematu zajęć poprzez inscenizację opowiadania H. Bechlerowej pt. „O kotku, który szukał czarnego mleka”.
2. Rozmowa na temat inscenizacji:
Jak wyglądał kotek z opowiadania?
Jaki chciał być ten kotek?
Co poradziły mu napotkane zwierzęta?
Czy miał on przyjaciela?
Jak myślicie, czy ludzie też mogą się czasami tak czuć jak ten kotek?
Czy chcielibyście, aby wszyscy wyglądali tak samo?
Czy należy się śmiać z wyglądu innych?
2. Dziwne wyspy
Nauczyciel dzieli dzieci na dwie drużyny, których zadaniem jest utworzenie dwóch „wysp”: białej i czarnej z różnych materiałów papierniczych ( tektura, bibuła, karton, pudełka, szary papier, wata). Następnie każda drużyna ma się zaprezentować w dowolny sposób podając nazwę swojej wyspy.
3. Nieoczekiwane spotkanie.
Nauczyciel opowiada dzieciom, co dziwnego wydarzyło się na wyspie białych kotków.
„Pewnego dnia do wyspy białych kotków dopłynęła butelka z wiadomością, że czarne kotki wybierają się do nich z wizytą. Białe kotki są zadowolone
z tych odwiedzin, ale jednocześnie trochę się niepokoją, przecież nigdy nikt obcy u nich nie bywał. Czarne kotki też się boją, bo nigdy nie bawiły się
z innymi kotkami”.
Obie drużyny witają się piosenką pt. „Wszyscy są”.
4. Wspólny rysunek
Zadaniem obu drużyn jest dobranie się w pary, „kotek czarny” z „kotkiem białym” i narysowanie wspólnego rysunku. Jedno dziecko zaczyna coś rysować nie zdradzając drugiemu swoich planów, natomiast drugie dziecko
z pary kończy rysunek według własnego pomysłu.
Następnie dzieci omawiają swoje prace.
5. Grające kotki
Nauczycielka przydziela dwóm drużynom kolejne cyfry od 1 do 7 oraz różne instrumenty perkusyjne. Umieszcza na tablicy duży prostokąt, na, którym „rozsypane” są cyfry w różnych punktach. Cyfra „0” oznacza równoczesną grę wszystkich dzieci. Inne cyfry wywołują do gry solistów lub pary.
6. Przyjaciel kto to taki?
Dzieci rysują na kartkach samoprzylepnych to co kojarzy im się z przyjacielem
( powinny to być symboliczne rysunki np. uśmiechnięta buzia, wyciągnięta ręka, serce itp. ), a następnie segregują kartki według ustalonej kategorii. Każde dziecko przylepia swoją kartkę na kartonie tworząc promyczki wokół
koła w środku, którego narysowana jest postać dziecka. W ten sposób tworzy się obraz
słoneczka. Każde dziecko wyjaśnia swój rysunek i co rozumie przez
słowo przyjaciel. Nauczycielka uzupełnia wypowiedzi dzieci.
7. Puzzle
Dzieci w parach układają kotki z białych i czarnych elementów. Powstają kotki biało – czarne. Nauczycielka zadaje dzieciom pytania:
Czy takie kotki wam się podobają czy też nie i dlaczego?
Jak myślicie, dlaczego zaproponowałam wam ułożenie kotków z białych
i czarnych części?
8. Zabawy kotków
Na zakończenie zajęć nauczycielka rozdaje dzieciom piłeczki, którymi się bawią w parach.

Scenariusz zajęć 4

Temat: Lekcja tolerancji.
Cele: Przybliżenie dzieciom postawy tolerancji wobec innych.
Dziecko:
- potrafi odpowiedzieć na pytania związane z treścią inscenizacji
mówi, co według niego oznacza termin „tolerancja”
odgrywa za pomocą dramy wybraną przez siebie scenkę
dorysowuje sytuację do nastroju osoby z czasopisma
Metody: A – objaśnienia i instrukcje
P – metoda zadań otwartych
E – ekspresja ruchowa, słowna
O – zadań zamkniętych
Formy: indywidualna, zespołowa, zbiorowa
Środki dydaktyczne: pacynki; opowiadanie pt. „Lekcja tolerancji” –
- D. Niewoli; wycinki z czasopism; klej; kartony; kredki;

Przebieg zajęć
1. Inscenizacja opowiadania pt. „Lekcja tolerancji”, przygotowana dla dzieci przez nauczycielkę.
2. Rozmowa na temat inscenizacji:
Jakie postaci występowały w bajce?
Kim była Łysolka?
Dlaczego inne czarownice śmiały się z Łysolki?
Jak zachowała się Garbatka?
Czy uważacie, że dobrze zrobiła, (jeśli tak, dlaczego)?
3. Co to jest tolerancja?
Nauczycielka wraz z dziećmi próbuje określić, co oznacza termin tolerancja na podstawie konkretnych sytuacji życiowych.
4. Przedstaw scenkę
Nauczycielka proponuje dzieciom przykładowe scenki dramowe do odegrania:
• Przedszkolaki malują duże, żółte słońce. Jedno dziecko zabiera zieloną farbę
i zamierza pokryć nią promyki. Co mogą zrobić inni, aby wszyscy byli
zadowoleni?
• Ania ubrała bluzkę na lewą stronę i nie chce jej przebrać. Jak powinni zachować się inne dzieci, aby nie sprawić jej przykrości?
• Dziewczynka przynosi cukierki do przedszkola z okazji swoich urodzin. Jedna z jej koleżanek nie może jeść czekolady. Co może zrobić solenizantka, aby nie zasmucić swojej przyjaciółki?
Dzieci podzielone na grupy zastanawiają się jak przedstawić daną scenkę,
a następnie pokazują za pomocą słów, gestów i mimiki twarzy daną sytuację.
5. Zdjęcie z gazety
Przedszkolaki otrzymują zdjęcia z postaciami dzieci z różnych czasopism. Każde dziecko próbuje wraz z nauczycielką określić i nazwać w jakim nastroju jest dana osoba i po czym można to poznać. Następnie naklejają je na kartce papieru
i dorysowują lub doklejają sytuację w jakiej według nich znalazło się to dziecko.
6. Odgadnij, co dzieje się na obrazku?
Dzieci odgadują sytuacje przedstawione na pracach, rozmawiają o nich konfrontując wyobrażenia autora z pomysłami dzieci.

Scenariusz zajęć 5
Temat: Jesteśmy sobie potrzebni.
Cele: Odczuwanie wartości tolerancji w sytuacjach dokonywania oceny bohaterów opowiadania.
Dziecko:
potrafi powiedzieć, które zachowania charakteryzują się tolerancją wobec innych
ustala zasady zgodnej współpracy i tolerancyjnego zachowania w grupie
posługuje się liczebnikami głównymi i porządkowymi
Metody: A – objaśnienia i instrukcje
P – rozmowa
E – ekspresja ruchowa, słowna
O – zadań zamkniętych
Formy: indywidualna, zespołowa, zbiorowa
Środki dydaktyczne: obrazek, opowiadanie pt. „Kolorowe przedszkole – bajka nie tylko dla dzieci” – Doroty Niewoli, instrumentalne utwory do zabaw muzyczno – ruchowych, szary karton, farby, kredki, pary obrazków.
Przebieg zajęć

1. Rozpoczęcie zajęć
Nauczycielka przyczepia do tablicy obrazek ilustrujący fragment opowiadania pt. „Kolorowe przedszkole – bajka nie tylko dla dzieci”.
Dzieci opowiadają o tym, co widzą na obrazku i co mogło wydarzyć się w grupie.
2. Następnie nauczycielka czyta dzieciom opowiadanie i zadaje pytania do jego treści:
Jak wyglądała Calinka?
Dlaczego Calinka wprowadziła się do kącika dla lalek?
Jak zachowały się dziewczynki wobec swojej koleżanki?
Jak myślicie co czuła dziewczynka?
Jak Calinka zachowała się wobec odrzuconej z zabawy dziewczynki?
Czy zachowanie koleżanek zmieniło się i w jaki sposób?
Jak myślicie, czy należy odrzucać inne dzieci z zabawy?
3. Konopki – zabawa muzyczno – ruchowa
Nauczycielka mówi, że przedszkole jest miejscem zabaw wszystkich dzieci
i nikogo nie należy odrzucać z zabawy mimo jego odmienności. Następnie proponuje dzieciom zabawę pt. „Konopki”, podczas, której wywoływane imiennie wszystkie dzieci tworzą wężyk.
Bawimy się w konopki, konopki, ale małe snopki, ale małe snopki.
4. Jak powinniśmy się zachowywać?
Nauczycielka dzieli grupę dzieci na zespoły. Każdy z nich otrzymuje dwa obrazki: jeden przedstawia zachowanie tolerancyjne wobec innych, a drugie nietolerancyjne. Zadaniem dzieci jest zastanowienie się w zespołach
i opowiedzenie całej grupie jak należy się zachowywać.
5. Kodeks tolerancyjnego przedszkolaka
Nauczycielka sugeruje dzieciom, że najważniejszy nie jest fakt znajomości prawideł postępowania, ale tolerancyjne zachowywanie się, na co dzień. Wspólnie z dziećmi ustala Kodeks tolerancyjnego przedszkolaka, gdzie znajdują się zasady z życia przedszkolaków.
5. Stary Abraham
Dzieci stoją w kole i wspólnie śpiewają piosenkę:
Stary Abraham miał siedmiu synów,
siedmiu synów miał stary Abraham,
a oni siedli i nic nie jedli,
tylko śpiewali sobie tak…
Po słowie „tak” dzieci wołają „prawa noga”!
Następnie śpiewają ponownie piosenkę tupiąc prawą nogą. Po odśpiewaniu piosenki śpiewają „prawa noga”, „lewa noga”! i śpiewają jeszcze raz tupiąc obiema nogami. Do kolejnych okrzyków dodają: „prawa ręka”, „lewa ręka”, „prawe ramię”, „lewe ramię”, „głowa”. Śpiewając każdą zwrotkę potrząsają wywołanymi częściami ciała nie przerywając potrząsania poprzednimi.
6. Labado
Dzieci śpiewają piosenkę chodząc po kole:
Tańczymy Labado, Labado, Labado,
Tańczymy Labado – małego walczyka.
Tańczą go harcerze, harcerze, harcerze,
Tańczą go harcerze i małe zuchy też.
Po prześpiewaniu piosenki nauczycielka pyta:
„Rączki były?”
Dzieci odpowiadają: „Były”!
Nauczycielka: „Łokcie były?”
Dzieci odpowiadają: „Nie”!
Następnie wszyscy chwytają się za łokcie i śpiewają przesuwając się w kole.
Potem nauczycielka wymyśla kolejne sposoby chwytania – często śmieszne lub trudne. Za każdym razem pyta o wszystkie chwyty, które już były.
7. Dziwne drzewo
Aby zaznaczyć ważną obecność każdego dziecka w grupie, nauczycielka proponuje, aby do narysowanego drzewa bez liści przedszkolaki odbiły swoje dłonie w ten sposób tworząc palczaste liście wybranym przez siebie kolorem (niekoniecznie zielonym). Każdy liść podpisuje imieniem dziecka.
8.Liczymy liście
Dzieci kolejno głośno przeliczają liczbę liści na drzewie za każdym razem licząc od innej strony, zwracając uwagę na to, że wynik nie jest zależny od kierunku liczenia. Następnie mówią, które z kolei jest każde dziecko (posługując się przy tym liczebnikami porządkowymi). Zaczynają liczyć od umownego liścia.
9. Zakończenie zajęć
Nauczycielka na zakończenie proponuje dzieciom, aby narysowały rysunek, który będzie tworem całej grupy. Każde z dzieci ma swoją podpisaną kartkę, na, której rysuje dowolną linię. Następnie kartki przekazywane są do dziecka siedzącego po lewej stronie, które z kolei również rysuje swoją linię zaczynając od końca linii swojego poprzednika. Zabawa trwa do momentu, aż każde dziecko zaznaczy swoją linie na wszystkich kartkach.
Następnie dzieci kolorują wybrane pola będące obok siebie i zaznaczają kontur czarną kredką. W ten sposób powstaje całkiem niezamierzony rysunek, który jest wypadkową całej grupy.
Wyświetleń: 19695


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.